Sometimes You Gotta Bleed to Know [+Bryan/Jason]

Het was een heerlijke dag, al zei hij het dan zelf. Vooral nu hij een rank was gestegen en nu officieel een 'Graduate Ranger' was geworden, wat betekende dat George weer terug mocht komen in zijn team. Dit gaf wel een... Mooi evenwicht in zijn pokémon, vond hij zelf dan tenminste. Een Fire type, Leon, zijn trouwe Litleo en natuurlijk George, de Water Type. George was zijn aller eerste pokémon geweest, die hij ook vertrouwde. Zijn twee partner pokémon vertrouwde hij nu gewoon met heel zijn hart. Het was dan ook geen wonder dat hij ze gewoon liet rond lopen. Toen er een blondine op hem af liep, duidelijk dat ze in paniek was, keek hij haar rustig aan. “Snel, doe alsof je tegen me praat,” klonk er van haar af, haar stem sloeg zowat over van de paniek, waarop Jason rustig glimlachte en haar tegen zich aan trok toen ze naar achteren keek. "Speel maar mee." sprak hij zachtjes tegen haar. "Wat ben ik blij dat ik je eindelijk weer zie!" sprak hij luid en vrolijk terwijl hij haar knuffelde. Er was iets mis, dat merkte hij ook wel. Vooral omdat ze steeds achter haar keek. Hij liet haar rustig los en keek haar glimlachend aan. "Hoelang is het nu niet geleden?" sprak hij even met een brede glimlach.

Ze leek eerst ietwat geschokt door zijn plotselinge knuffel, wat hij kon voelen aan haar lichaam, maar leek door zijn woorden te snappen dat hij haar alleen maar wilde helpen. Maar eh, dat hoorde er bij, want hij was een ranger. “Inderdaad! Veel te lang,” reageerde ze op hem, waarop Jason breed glimlachte. “Zullen we wat gaan drinken en bijkletsen?” klonk er, waarop hij even knikte. "Goed idee!" sprak hij even met een glimlach, waarna hij begon te lopen. "Jeetje, waar heb je al die tijd uitgehangen?" sprak hij even terwijl hij een arm om haar nek sloeg. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij zachtjes aan de ander.

Het blonde meisje probeerde zo nonchalant te volgen als ze maar kon, waarschijnlijk, want het zag er iets overdreven uit naar zijn smaak. Maar tja, daar kon hij niet veel aan veranderen, of wel dan? “Jij krijgt de eer om een plekje uit te kiezen,” klonk er met een grijns van haar af. Aha. Hij knikte met een glimlachje even wees naar een cafeetje dichtbij. Ze haalde nonchalant haar schouders op, waarop Jason haar glimlachend bleef aankijken. “Ah, weet je – overal en nergens. Dat krijg je als je de gym challenge doet,” Hij knikte glimlachend, waarna hij even rustig om zich heen keek. Toen hij vroeg wat er mis was kreeg hij al snel een antwoord terug. “Zie je die vent daar?” klonk er op fluistertoon, waarna een subtiel knikje richting een vent kwam en hij glimlachend knikte, alsof ze een ander gesprek aan het voeren waren. “Ik heb geen idee waarom, maar hij volgt me al een tijdje…” Aha... Hij knikte weer even glimlachend. "Geen zorgen, ik ben een Ranger." sprak hij zachtjes tegen haar. "Alles komt helemaal goed." Jason to the rescue. Hij nam haar rustig mee naar dat tentje en ging bij het raam zitten. Hij zou dan ook waarschijnlijk volgen, maar zolang ze met hem was zou de man waarschijnlijk niets uithalen.

Ze leek iets meer gerust nadat hij aan haar had verteld dat hij een ranger was, wat hem ook iets opluchting gaf. Hij nam zijn werk namelijk bloedserieus, dus de pokémon stonden over het algemeen op nummer één, daarna de burgers. De burgers waren belangrijk, dat zeker, maar Jason zou eerder geneigd zijn om een pokémon te redden dan een burger. Maar beide redden was natuurlijk nog beter! Het blonde meisje ging tegenover hem zitten aan de tafel, een stuk meer op haar gemak dan ervoor leek. “Thanks,” klonk er met een opgeluchte zucht van het meisje af. Haar ogen gingen natuurlijk weer naar buiten, waarop Jason ook een blik naar buiten richtte. De man was niet meer te zien, gelukkig. Misschien had zijn aanwezigheid de man afgeschrikt. “Sorry dat ik je hiermee opzadelde, haha. Ik heb wel geluk dat ik een Ranger eruit pik, though.” Hij grinnikte even, naja, hij was eraan gewend kon je zeggen eh? "Geen zorgen, ik ben blij dat ik kon helpen." sprak hij met een glimlachje. "Ik ben Jason, een graduate Ranger." sprak hij glimlachend.

“Oh, wat goed! Nog gefeliciteerd dan. Geen idee hoe lang het geleden is,” klonk er met een grijns van het blondharige meisje af. “Ik ben Cecille,” klonk er nadat ze recht was gaan zitten. “Een, euh, simpele trainer.” Aha... Hij knkte even met een glimlachje, waarna hij naar buiten keek. "Heb je enig idee wie die man kan zijn?" vroeg hij rustig aan haar, met een ietwat serieuze blik op zijn gezicht. Het was niet goed als de man vaker tevoorschijn zou gaan komen...