...En daarom heb ik mijn Swirlix Felix genoemd mevrouw. "Dat is een mooi teken van respect jongen, dat je hem vernoemd hebt naar je moeder. Doet me denken aan die keer een jong broekie zoals jij mijn man kwam opzoeken en zijn Budew wilde...." Urgh, is ze nou nog niet klaar met vertellen? Luisterend met een half oor knikte of schudde hij zijn hoofd als hij dacht dat het nodig was, maar zijn gedachten waren elders.
Het was nog rustig in het Camphrier Town Pokémon Center.
De klok in de hal gaf aan dat het pas elf uur was. Dat betekende dat de meeste trainers al lang weer vertrokken waren, verder op reis of aan het trainen. Later op de dag zou het weer volstromen met mensen die vermoeide of gewonde Pokémon over kwamen dragen aan de goede zorgen van zuster Joy. Benneth had ook al lang op pad willen zijn.
Maar zijn tijd werd in beslag genomen door iets anders. Aan het tafeltje bij het raam waar hij genoot van een laat ontbijtje zat nog iemand. Of beter gezegd, was erbij komen zitten. De oude dame was ongeveer een uurtje geleden de glazen deuren doorgelopen en had even rondgekeken alsof ze iemand zocht. Tot zijn eigen verbazing was haar blik op hem gevallen. Langzaam was ze naar hem toegelopen en had ze zich voorgesteld als Celine.
Zonder verdere vragen had ze plaats genomen. Wat volgde was een spervuur aan vragen die hij uit beleefdheidsoverwegingen allemaal vriendelijk beantwoordde. Nadat haar nieuwsgierigheid blijkbaar was gestild kwamen de verhalen. Haar man, Steven, had blijkbaar een aparte hobby. Hij verzamelde, en hielp mensen met het bedenken van, bijnamen voor Pokémon.
Hij zat hier nu al meer dan een uur naar haar te luisteren. Alsof hij niets beters te doen had. Hij stond te popelen om te vertrekken maar het respect voor ouderen dat hem altijd was bijgebracht weerhield hem daarvan. Als hij zomaar zou opstaan en vertrekken zou dat toch aan hem blijven knagen. Dus liep hij nog maar eens in zijn hoofd zijn planning voor vandaag langs. Eerst naar Route 7. Kijken of hij daar zo'n schattige Ducklett kon vinden. Dat was waarschijnlijk geen probleem. Hij had gehoord dat er bij de rivier daar altijd Ducklett waren. Vanaf het moment dat hij die mama Ducklett en haar kleintjes over de weg had zien waggelen wist hij dat hij er een wilde vangen. Als tweede zou hij naar de Berry Fields gaan en daar de Berries zoeken die hij wilde meenemen. Berries hadden heel veel verschillende kwaliteiten maar daar had hij nog niet veel verstand van. Misschien dat hier iemand daar meer van af wist.
Plotseling merkte hij op dat Celine was opgehouden met praten en hem verwachtingsvol aakeek.
"Eh, ja natuurlijk mevrouw, wat u zegt" Blijkbaar was dat het goeie antwoord want de vrouw glimlachte breed en stond op. "Dat stelt me enorm gerust Benneth. Dan zie ik je straks om twee uur bij mij thuis! Na deze woorden te hebben gesproken liep ze naar buiten, duidelijk in haar sas. Totaal overdonderd keek hij naar haar totdat ze door de glazen schuifdeur naar buiten liep. Wat had hij zich in hemelsnaam op de hals gehaald? Hij liep de trap op, naar boven en begon zijn tas in te pakken. Hij bekeek zichzelf even in de spiegel. Pak netjes gestreken, haren gekamd. Hij pakte zijn jas en liep naar buiten
Het huis van de oude dame was gemakkelijk te vinden in het kleine dorpje. Zuster Joy had hem verteld waar hij moest zijn. Het huis zag er gezellig uit met de mooie bloemen in de voortuin en de bont gekleurde luiken voor de ramen. Hij klopte aan en wachtte. Hij hoorde wat gestommel en een mannenstem riep "kom op dikzak, opzij! De deur ging open en daar stond Celine. Naast haar stond een man. Hij was kaal met alleen een toefje spierwitte haren bij ieder oor. Dat was ook ongeveer waar zijn mondhoeken zich bevonden. De man draaide zich naar Celine en zei "Schat is dit nou die Bennis over wie je het had?" "Benneth, lieverd, Benneth" "Oh, juist ja." Hij wendde zich tot Benneth. "Nou kerel, aangenaam. Steven is de naam" Hij stak zijn hand uit.
"Aangenaam kennis met u te maken meneer. De man begon te lachen. "noem me alsjeblieft Steven, anders voel ik me zo oud.
"Ok Steven. Uw vrouw vertelde me over uw hobby." Karels ogen begonnen te schitteren. "Nu je erover begint..." "Niet nu Steven" onderbrak Celine hem. "Laten we eerst maar eens een kopje thee drinken." Ze liepen gezamelijk de gang in, Benneth voorop. Het was erg ouderwets ingericht met veel donker hout en koperkleurige ornamenten. Het tapijt was op sommige stukken bijna weggesleten. Voor hem was een deuropening naar de woonkamer en een trap omhoog. Voor de trap lag een dikke Purugly die zich geeuwend uitrekte en Benneth achterdochtig bekeek toen hij hij de deuropening doorliep en de woonkamer betrad. De woonkamer was net zo kitch ingericht als de gang al deed vermoeden. De lederen bank met een viesbruine kleur en het verschrikkelijke paarse tafeltje met de poten uitgesneden als Xatu. Wat echter het meeste indruk op hem maakte was niet de totale absentie van smaak die deze mensen hier tentoon stelden, maar een jonge dame met lange blonde haren die, gestoken in een hemelsblauw jurkje, met haar handen gevouwen op haar schoot Benneth aandachtig opnam. Even staarde hij terug en wist hij niet wat hij moest zeggen. Ze hield zijn blik even vast met haar mooie helderblauwe ogen en stond toen op. Ze liep naar hem toe en pakte zijn hand vast. "Jij bent vast Benneth. Mijn naam is Emily. Oma zei al dat je een cuty was. Ze knipoogde naar hem en Benneth voelde dat hij heel snel heel rood werd. Cecile legde haar hand op op zijn schouder. "Plaag die arme jongen niet zo" Emily liet zijn hand los. "Ja oma". "Kunnen we direct gaan oma? Hij is al aan de late kant. Er ging een belletje rinkelen bij Benneth.
"Waar gaan we heen dan?" Emily begon te lachten. "Ben je het nu al vergeten? Je hebt oma beloofd mij de omgeving te laten zien! Hij zou
WAT!? Hij moest echt eens beter opletten als mensen tegen hem praatten, ook al was het dan niet zo interesant. Vlug antwoordde hij:
"Ja natuurlijk. Eens beloofd blijft beloofd.
Wat zou je graag willen zien? "Ik heb gehoord dat de Berry Fields een hele mooie omgeving is. En ik wil nog even gaan kijken bij de trainers van het Battle Chateau. Zullen we maar direct gaan? Des te eerder we vertrekken, des te meer tijd we hebben.
Benneth zat tegen de stam van een Chesto Berry boom. De paarse bessen zwaaiden zachtjes in de wind terwijl hij de harde, oneven bast die in zijn rug prikte probeerde te negeren. In ieder geval smaakte de sandwich goed. Ze zaten gezamelijk te picknicken en te genieten van de omgeving. De glooiende helling was dichtbegroeid en vele verschillende soorten Berries, allemaal even kleurrijk, gaven het geheel een kleurrijke doch rustige uitstraling. Emily leek zich goed te amuseren ze had de picknickmand uitgepakt terwijl Benneth enkele Berries verzamelde. Als hij de beschrijving die Steven hem had gegeven goed had onthouden, had hij nu twee Pecha Berries, twee Chesto Berries en een Cheri Berry in zijn bezit. Die had hij direct veilig opgeborgen in zijn schoudertas. Emily had ondertussen vriendjes gemaakt met een Ledyba, die ze een blaadje sla voerde. Ze zwaaide naar hem toen hij terug kwam met volgeladen armen. Ze praatten wat over koetjes en kalfjes en hij kwam te weten dat Emily in Snowbelle City woonde met haar ouders die daar de kost verdienden als leerkracht. Het sneeuwde daar vaak en blijkbaar gebruikte de Gym Leader daar Ice Types. Ze ging vaak kijken als Gym Leader Wallace vocht tegen een uitdager. Niet zo vreemd dus dat haar favoriete type Pokémon Ice was. Benneth vertelde over zijn ouders en hoe hij zijn Pokémon had gekregen. Tijdens het vertellen kwam Felix uit zijn Pokéball en kroop bij Elise op schoot. Ze was direct weg van de kleine pluizenbol en gaf hem een dikke knuffel. "Wat een schatje!" Ze nam de laatste hap van haar sandwich. "Moeten we niet eens verder gaan? Het is al..." ze wierp een blik op haar horloge. "...vier uur geweest en we moeten nog het Battle Chateau voordat oma om zes uur het eten op tafel heeft staan."
"Ohjee is het al zo laat? Laten we dan inderdaad maar snel gaan. Snel stopte hij alle resten van de picknick terug in de mand terwijl Emily de deken opvouwde.
In een ietwat gehaaste pas liepen ze terug over het pad richting het chteau. Langs de rivier waren verschillende mensen aan het fotograferen en schilderen. Het mooie landschap, de vele Pokémon en de rust die er hing door afwezigheid van o.a. luid verkeer maakten van het geheel een sereen plaatje waar velen inspiratie uit putten. Boven het hoge gras zweefden Flabebe met hun kleurige bloemen en over hun hoofden scheerde een Pokémon, te snel om te kunnen zien welke. En uit de struiken, op weg naar de rivier, waggelde een Ducklett. Wacht, een Ducklett!? Zijn hart maakte een sprongetje. Hij pakte Bella's Pokéball en wilde haar oproepen voor een gevecht maar Emily greep zijn pols. "Wat doe je nou? Je valt een nieuwe vriend toch niet zomaar direct aan? Over een slechte eerste indruk gesproken" ze duwde hem een zakje broodkorsten toe. "Hierzo, gebruik dit maar, dat is veel beter." Tsja, zo had hij er nog niet over nagedacht. En dus liep Benneth, met broodzak in de hand, rustig op Ducklett af terwijl Emily toekeek.
Op een meter of twee verwijderd van Ducklett bleef hij staan en haalde een broodkorst uit de zak.
Hallo Ducklett. Kijk eens wat ik hier voor je heb. Hij hield de broodkorst omlaag en zwaaide hem zachtjes heen en weer. Ducklett bleef staan, keek naar de broodkorst en zette toen enkele twijfelende passen naar voren.
Kom maar, ik doe je niets. Ik wil alleen even kennis maken Ducklett was nu nog maar twee stappen van hem verwijderd. Benneth gooide hem de korst toe en pakte een nieuwe. De eerste korst verdween binnen enkele tellen. Zo, dit kleine kereltje kon goed eten zeg! Ducklett's eerdere reserveringen leken weg te smelten als sneeuw voor de zon en al snel was de tweede broodkorst ook verorberd. De blauw gevederde Pokémon keek hem aan zo van: wat nu?
Ducklett, wil je met mij en vrienden Hij liet Drips uit zijn Pokéball
op reis gaan? Nieuwe plekken zien en mensen ontmoeten. Sterke tegenstanders bevechten? Vooral dat laatste leek Ducklett's interesse te wekken. Drips bracht ook van alles in en Ducklett luisterde aandachtig. Ze converseerden een tijdje waarna Ducklett zich weer tot Benneth wendde. Hij kwaakte luid, sloeg met zijn vleugels en wees naar Drips. De boodschap was duidelijk.
Dus je wil tegen Drips vechten? Ducklett knikte.
Oke, laten we dan maar direct beginnen!
VS
Ducklett liet er geen gras over groeien en vuurde een Water Gun af op Drips.
Gelukkig waren Dragon Types resistent tegen elementaire aanvallen en de Water Gun deed dan ook weinig meer dan Drips nat maken. Voordat hij de tijd kreeg om te reageren voerde Ducklett een Aerial Ace uit. Op zeer hoge snelheid bracht Ducklett Drips een lelijke verwonding toe door hem met zijn snavel te pikken.
Drips, doe snel Absorb Groene bellen stegen op uit Ducklett en genazen Drips toen ze hem raakten. Normaal waren gras aanvallen niet effectief tegen flying types, maar Ducklett's water type deed dat voordeel teniet.
Goed zo, nu Tackle! Deze keer was Ducklett voorbereid en hij sprong behendig opzij. Terwijl Drips hem passeerde bracht Ducklett hem een harde slag toe met Wing Attack. Dat zag eruit alsof het flink zeer deed. De blauwe eend maakte zich op voor nog een Aerial Ace maar Benneth had een plan.
Drisp, snel nog een keer Absorb en dan Bide!Even werd Ducklett's aanval verstoord toen de Absorb een gedeelte van zijn energie wegzoog. Dat was genoeg. Tegen de tijd dat Ducklett alsnog zijn aanval inzette gloeide Drips op met een wit licht. Hij ving de aanval op zonder te proberen deze te ontwijken en nam daardoor heel veel schade. Het blauw gevederde beest dacht zijn kans schoon te zien en viel aan met nog een Aerial Ace, gevolgd door een golf van Wing Attacks. Goomy zou dit zo niet lang volhouden.
Kom op Drips! nog heel even! Toen Ducklett achteruit sprong en een Water Pulse opriep zag Benneth zijn kans.
Nu, volle kracht! Bide! Een verblindende witte straal energie schoot uit Drips zijn bek richting Ducklett, beukte de Water Pulse opzij en raakte de verbaasde Ducklett. Een ontploffing volgde en een grote stofwolk steeg op, daarmee Ducklett aam het zicht onttrekkend. Was het gelukt? Nee, de wolk werd weggeblazen alsof er een sterke bries opstak en daar stond Ducklett, gehavend maar met gespreide vleugels en klaar om door te gaan. Hij had waarschijnlijk Defog gebruikt om de stofwolk te verdrijven. Overal op zijn lichaam zaten verwondingen en vegen ten gevolge van de Bide. Maar de blauwe eend was nog niet uitgevochten. Opnieuw zette hij de aanval in met een Aerial Ace. Benneth moest snel handelen, anders was alles verloren.
Protect en Tackle. Een luid gekrijs volgde toen Ducklett zich op volle snelheid in de onzichtbare muur boorde en op de grond zakte. Drips verzamelde zijn laatste krachten en zette Tacklede de versufte eend. Tegelijkertijd haalde Ducklett uit met een Wing Attack. Rug-tegen-rug bleven ze staan. De spanning was om te snijden. Wie had de beslissende slag toegebracht. Toch was het, tot zijn verrassing, Ducklett die overeind bleef staan. Drisp zakte in elkaar onder het slaken van een zachte gekwelde kreet.
Oh nee, Drips! Keer terug! Sorry Drips dat ik je heb teleurgesteld. Wow die Ducklett was sterk zeg, dat hij Drips kon verslaan. Maar nu was het menens. Klaar met spelen, we gaan voor het echie.
Bella, kom eruit!
VS
De Flaafy maakte een dansje toen ze uit haar bal kwam, en bekeek Ducklett aandachtig. Ondanks de serieuze situatie moest hij daar toch even om lachen. Dat vond hij ook zo leuk aan Bella. Ze kon hem altijd aan het lachen krijgen. Maar nu weer serieus.
Bella, dit is Ducklett. Hij word onze nieuwe vriend, maar dan moeten we hem wel verslaan! Dus doe Thunder Wave! Een golf statische elektriciteit spoelde over Ducklett heen toen hij wanhopig met zijn vleugels klapperde in een poging op te stijgen. Paralyzed viel hij op de grond.
Maak het af met Electro Ball! De verlamde Pokémon had geen schijn van kans om de aanval te ontwijken en de bal vonkende elektriciteit die werd afgevuurd uit Bella's staart raakte midden in de roos. Toch krabbelde Ducklett weer overeind. Wat een wilskracht. Het woord opgeven leek hij niet te kennen.
Bella thundershock en dan nog even keer electro Ball! Net toen Ducklett overeind was gekomen werd hij weer omver geblazen door de combinatie van elektrische aanvallen.
Kom op Ducklett! Laten we vrienden worden! schreeuwde Benneth terwijl hij een Pokéball gooide.
