Come now, the game ends here

De roodharige genoot rustig van een paar uurtjes vrije tijd. Ze had vanochtend al getraind met haar team, iets dat ze sinds kort iedere dag deed. Minstens een uurtje per dag wat tijd besteden aan de trainingen, dan bleven ze een beetje fit voordat ze grotere dingen gingen doen. Ze begon het zelfs wat ontspannend te vinden, haar team begon wat beter met elkaar om te gaan, wat alles zeker makkelijker maakte. Natuurlijk had je altijd nog haar partner pokémon, die nog altijd zichzelf was en daarom altijd haar humeurige karakter zou behouden, zelfs naar de rest toe. Het beste kon de Ninetales het nog vinden met de Honchkrow, wat betekende dat deze de enige was die aan haar gesnauw ontkwam. Hoe dan ook had ze al getraind net buiten de stad, en haar verdere planning was nog vrijwel leeg. In de avond moest ze wel werken bij de fokkerij, en Lucian kwam al helemaal laat thuis als ze het goed gehoord had. Daarom had ze er maar besloten wat rond te lopen in het oude dorpje. Nadat ze ergens gegeten had haalde ze haar gebonden boekje tevoorschijn uit de tas en bladerde er even in. Hierin stond van alles, kleine aantekeningen, planningen en schetsen van dingen om haar heen. Ze had nog wel wat dingen om bij te werken, dus keek ze ergens rond voor een geschikte plek, aangezien ze niet in het restaurant wou blijven. Uiteindelijk viel haar blik op een lege plek bij een bankje. Ze werkte Aldrei, die zoals altijd bij haar was, en liep er rustig naar toe. Ragya lette niet zozeer op degene die er al zat, nam simpelweg plaats en ging aan het werk. De Ninetales sprong ook op het bankje en ging zo dus tussen haar en de vreemde in zitten. Maar in tegenstelling tot de trainer richtte de vos wel haar aandacht op de vreemde en diens Sneasel. Ze maakte kort oogcontact met beiden op haar typische humeurige en kille manier. Ze moest ook wat doen toch?

Het leek er niet op dat de vreemde zomaar op ging geven, en Aldrei evenmin. De vos was het gewend met haar koude gestaar flink wat duidelijk te kunnen maken, en ze nam de uitdaging dus ook maar al te graag aan. Hey, had ze toch nog eens entertainment gevonden. Echter sprak de jonge iets waardoor Ragya een geïrriteerd geluid maakte. “Die heeft ze wel” Reageerde ze kortaf terug, waarna ze even naar de pokémon van de ander keek. Zo iets wou je toch niet? De roodharige was vrij streng tegen heel haar team, maar bij de vos werkte het gewoon anders. Ze leefde gewoon samen en die commando-reactie mentaliteit was allang verdwenen. Daarbij was dit ook veel nuttiger, Ninetales konden mensen immers verstaan waardoor ze gewoon kon zeggen wat ze wou en het gebeurde. De roodharige had er dus ook geen problemen mee als Aldrei wat dingen voor zichzelf deed, echter had de rest dit wel, en dit lokte haar vrij korte lontje weer uit.

Vrij snel aangesproken? Nee joh, viel toch wel mee. Haar pigmentloze rode ogen stonden even kil als de woorden van de ander. Wat waren ze weer eens sociaal en vriendelijk bezig zeg. “Mijn pokémon, mijn training Herra. Van mij mag ze gewoon op de bank” Haar accent werd wat dieper bij de bijnaam, aangezien deze in haar eigen taal werd uitgesproken. Haar blik ging hierna naar de pokémon van de ander, die haar nieuwsgierig aankeek. In ieder geval leek deze nog wat vriendelijker te zijn dan diens trainer. Vandaar dat haar blik minder kil werd en ze hierna de uitlijnen van de Sneasel te maken in haar boekje.

Ragya keek niet eens meer op terwijl ze bekvechtte met de ander. Ze leken net kleine kinderen zo, maar goed, ze stond er zelf dus ook niet boven omdat ze ermee in ging. De roodharige tekende de Sneasel ruw na en schreef er enkele dingen naast, in haar eigen taal aangezien dit het makkelijkste was. Het zo werken in een leeg boekje was een gewoonte die ze overgehouden had tijdens het reizen, het doodde in ieder geval te tijd. Net zoals ruzie maken, want op een zowel uitdagende als koude toon reageerde ze “Zoals jou dus? Dan lijken jullie nog meer op elkaar dan je zou denken.” Aldrei antwoorde iets terug met een korte grom, haar blik nog altijd in die van de ander gericht.

Aldrei won, dat besloot de vos immers zelf. Triomfantelijk keek deze nu ook weer rond, een zelfingenomen blik in haar amberen ogen. Vergeleken met de ice type verschilden ze echt met dag en nacht. Ragya zelf was flink wat gewend wat betrof harde training. In die korte tijd dat Aldrei was gestolen had Nathan de vos immers ook vrij dicht tot breken gekregen. Of in ieder geval had ze haar mond gehouden, echt kapot kreeg je haar niet, wat diens trainer weer leuk vond. Ze reageerde dus ook weinig bij het tikje dat de ander gaf aan zijn pokémon, maar richtte nu wel haar blik op terwijl ze het boekje dichtklapte. "Ik straal toch een en al grappen en vriendschap uit?" Zei ze op sarcastische toon, terwijl ze haar zooi terug in wou gaan pakken.

Wat was Herra toch ook een gezellig wezen. Ze was al bijna blijven zitten uit principe. Straks zou hij nog denken dat hij de rede was dat ze weg ging. Maar om eerlijk te zijn, dat was ook zo. Bij zijn woorden zuchtte ze even, duidelijk gefrustreerd. Dat was toch al niet moeilijk bij de roodharige, kort lontje. “En dan zegt hij wat over m’n pokémon's manieren” Mompelde ze tegen zichzelf, zich niet echt interesseren dat de ander haar ook zou kunnen verstaan. Echter had ze aan deze uiting nog niet genoeg. “Ga je altijd op bankjes zitten om commentaar te geven op wildvreemde of ben ik een uitzondering?” Sprak ze nu wel doelgericht op de ander, haar blik scherp op deze gericht. Ondertussen ging ze verder met haar zooi opruimen, al werkte de rugzak niet zozeer mee.