Kniehoog [Open]

MY INSTINETS ARE COLD BLOODED HATE

TO YOU I'M THE BEARER OF FATE

Op zijn doodse gemak liep de zwart harige jongen met een beker koffie de winkel binnen. Aan de inkom had gestaan dat het verboden was om eten of drinken mee naar binnen te brengen, maar niemand leek het op te merken. Dat had je wanneer je iets deed dat niet mag, maar niet liet zien dat je het wist. Als je in paniek om je heen ging kijken of gewoon alles in het oog hield viel het veel harder op. Floyd daarin tegen wist hoe je moest verdwijnen op de achtergrond.
Zo kon hij helemaal tot aan de kleding afdeling geraken zonder dat hij werd tegen gehouden. Floyd had echter moeten weten dat het verkeerd zou gaan. Op een gegeven moment liep hij de hoek om, enkel om zo tegen iemand aan te lopen. Een deel van de warme vloeistof voelde hij over zijn hand glijden. Met wat geluk had de andere persoon geen kleding vast die hij wilde kopen, want dan had die pech. Floyd zijn gele ogen stonden echter heel beschuldigend op de andere gericht.

MY INSTINETS ARE COLD BLOODED HATE

TO YOU I'M THE BEARER OF FATE

De stilten werd even gebroken door enkele woorden van de jongeman, maar ging nadien verder. Floyd haalde ondertussen zijn blik niet van hem af, zelfs niet wanneer hij uit zijn broekzak een zakdoek nam om de koffie van zijn hand af te kuisen. Gelukkig was er niet veel verloren gegaan. Dat was erger geweest. Toch was hij degene die een verontschuldiging verwachten, al was het zijn schuld geweest. Floyd nam niet snel de schuld op hem en dat zou hij dan ook niet doen. Hij hoopten maar dat zijn doordringende blik ervoor zou zorgen dat de andere de hint begreep. Want hij zou niet weg gaan. Tenzij de andere weg wandelde, dan was hij vast te lui om erachter aan te gaan. Voor nu moest zijn doordringende blik maar genoeg zijn..

MY INSTINETS ARE COLD BLOODED HATE

TO YOU I'M THE BEARER OF FATE

Er kwamen geen woorden uit de andere zijn mond. Hij werd enkel wat dom aangekeken terwijl hij wachten op een verontschuldiging. Wat? Was het niet duidelijk genoeg? Had de andere enkel zaagsel in zijn hoofd zitten? Daar leek het wel op en dat verbeterde niet wanneer de andere ineens naar iets anders begon te kijken.
Floyd besloot uiteindelijk de blik van de andere te volgen tot bij de kleine jongen. Lang duurde het toen niet voor de ballon die het kind vast had explodeerde door een punaise. Uit automatische had de jongeman zijn ogen dicht geknepen, maar achteraf stonden ze venijnig. Als blikken konden doden was de jongen neergevallen en het was erg genoeg. De knul draaide zich snel om en ging weg.
Nu dat was afgehandeld draaide hij zijn hoofd weer om en keken zijn doordringende gele ogen de jongen aan. ‘Dus waar waren we gebleven,’ zei hij en ondertussen gleed zijn blik even naar de koffie. Nog steeds geen verontschuldiging.

MY INSTINETS ARE COLD BLOODED HATE

TO YOU I'M THE BEARER OF FATE

De knul was gelukkig weg gegaan, vast naar zijn mammie om te gaan zeggen dat er een enge meneer was. Goed voor hem, Floyd was er zo in ieder geval van af. Met kinderen had hij nooit een goede band gehad. Hij was er verschrikkelijk mee en kon er niet mee om. Niet dat hij wilde want het waren enkel vervelende kleine wezentjes die niets goeds deden. De persoon voor hem was echter niet beter. Floyd had de stilten met zijn woorden weten te doorbreken, maar de andere leek het niet te snappen. Floyd trok dan ook even zijn wenkbrauw op terwijl zijn doordringende blik bleef. ‘Serieus?’ vroeg hij ongelovig. Snapte de andere niet wat er aan de hand was? Het zou hem niet mogen verbazen, de mens was niet meer zo verstandig als ze dachten te zijn.

MY INSTINETS ARE COLD BLOODED HATE

TO YOU I'M THE BEARER OF FATE

Floyd was al niet de meest gezellige persoon om mee te spreken. Hij hield niet van mensen en mensen hielden niet van hem. Het compenseerde want zo zeiden mensen niet snel iets tegen hem. Enkel zijn blik al zorgde ervoor dat mensen conversaties met hem ontweken. De jongen voor hem moest ook maar één woord zeggen en het was goed. De zwart harige zou zich omdraaien en weg wandelen. Uiteraard gebeurde dat niet.
Woorden vlogen uit de jongen zijn mond en na de eerste drie zinnen hield Floyd op met luisteren. Hij keek nog steeds, maar de woorden drongen werkelijk niet meer tot hem door. Met een niets zeggende blik keek hij de andere aan die vreemde bewegingen maakten en rare bewegingen maakten. Pas wanneer de jongen ging zitten en er even een stilte volgde, merkte Floyd dat hij klaar was met zijn toneel. ‘Je praat teveel,’ was wat Floyd zei. Aangezien hij geen idee had wat er allemaal werd gezegd, antwoordde hij daar ook niet op. Iemand als die jongen was precies waarom hij zo asociaal is. ‘Weet je dat er gebeurd met mensen die teveel praten?’ vroeg hij vervolgens terwijl hij rustig plaats nam naast de jongen op de bank.
Voor dat hij echter de vraag zou beantwoorden nam hij een slok van zijn koffie en legde één arm op de rugleuning achter hem. Zo nam hij een zeer ontspannen houding aan. Ontspannen, maar het straalde een zekere dreiging af aangezien hij simpel naast de jongen was gaan zitten, hem niet aankeek en niet had geantwoord op wat er werd gezegd.