You've got a name[+Alex Beaumont]

Eenmaal toen Oliver weer veilig in Santalune City was gekomen stond hij toch met knikkende knieën voor het tuinpad van zijn ouders huis. Zijn moeder was blijkbaar toch nog binnen maar de knul was nu toch wel nerveus voor de reactie van de vrouw. Chespin stond naast hem en keek nieuwsgierig om zich heen terwijl Oliver uiteindelijk zijn sleutel in het slot stak en de deur opende. Echter werd de deur al geopend door zijn moeder waardoor de sleutel uit zijn hand glipte en op het pad viel. De vrouw keek even verbaasd naar de jongen die zijn sleutel snel opraapte maar haar blik ging eerst naar Chespin die naast hem stond. Er leek nog net geen stoom uit haar oren te komen maar Oliver kon zien dat ze erg boos aan het worden was doordat ze haar handen tot vuisten balde. “Oliver, hoe kom je aan die Pokémon?” vroeg ze vervolgens tandenknarsend aan de jongen die enkel zijn schouders ophaalde. “Lumiose City,” gaf hij kortaf als antwoord. Chespin keek even nerveus van de jongen naar de vrouw die woest met haar hand naar binnen wees als teken dat hij naar binnen moest gaan. Oliver deed zwijgend wat hem werd opgedragen en pakte Chespin van de grond af terwijl hij naar binnen liep met de gras Pokémon in zijn armen naar de woonkamer.

“... HOE HAALT HIJ HET IN ZIJN HOOFD OM IN ZIJN EENTJE NAAR LUMIOSE CITY TE GAAN!” schreeuwde zijn moeder kwaad door het huis heen waarop Oliver opkeek en de stem van zijn vader hoorde. “...hij is oud genoeg om een Pokémon in het lab op te kunnen halen,” probeerde zijn vader maar zijn moeder ging er tegenin door te zeggen dat de man zich hier niet mee moest bemoeien. Vervolgens kwamen de twee volwassene binnen gelopen terwijl Oliver nijdig naar zijn sokken staarde. Chespin was naast hem gaan zitten op de bank terwijl zijn ouders voor hem gingen staan terwijl zijn moeder hem aankeek alsof hij zonet een bank had beroofd. Oliver durfde geen van beide aan te kijken waarop zijn vader naast hem ging zitten en een hand op zijn smalle schouder legde. De man keek even naar zijn vrouw nadat zij zwijgend naar de keuken liep. Oliver zuchtte even diep terwijl zijn vader hem kalmpjes aankeek. “Zeg het nou maar.. ik ben stom geweest om weg te lopen,” mompelde hij boos maar zijn vader grinnikte enkel. “Was ik eigenlijk niet van plan,” sprak hij zacht terwijl hij met een trotse blik naar de jongen keek. Oliver fronste verward zijn wenkbrauwen eventjes terwijl een kleine glimlach om zijn lippen vormde.

Het gesprek dat volgde had Oliver nodig gehad aangezien zijn vader hem steunde in het probleem en niet achter zijn moeder stond. Hoewel hem nadrukkelijk was vertelt dat hij niet weer weg moest sluipen dit begreep hij wel maar toch had hij er geen spijt van. De jongen ging na het gesprek maar naar buiten om Chespin het dorp te laten zien of nog beter het bos. Oliver sloot de deur achter zich terwijl hij Chespin mee wenkte om mee te komen. De groene Pokémon volgde hem met een vrolijke uitdrukking op diens gezicht naar de route die naar Santalune Forest leidde. “Wel hoe vind je het tot nu toe?” vroeg Oliver aan de Pokémon die hem aan keek en hevig met zijn hoofd knikte. “Chespin! Ches,” grijnsde het beestje naar hem waarop de jongen terug grijnsde. Plots bedacht Oliver zich dat zijn partner nog geen naam had. “Wat dacht je van een naam.. je mag mijn tweede naam wel hebben,” sprak Oliver vrolijk tegen de Chespin die vragend opkeek, aangezien hij het wel een coole naam vond voor zijn maatje.“Ches?” vroeg hij terwijl hij zijn pootje naar zijn mondje liet gaan.  “Voortaan heet je Noah,” grijnsde Oliver naar zijn Pokémon die een instemmend geluidje maakte en half in zijn armen sprong. “Chespin!” bracht hij vrolijk uit.