Thaw the Frozen Door[Rangerquest]

Een jongen verdween maar niet uit zijn gedachten na de vorige missie rondom de storm waar hij zelf achteraf flink indruk op de hem verafschuwde menigte wist te maken. Hij moest de hele tijd aan zijn roekeloze houding denken wat hij bij zichzelf ook herkende, maar vooral de vastberaden paar ogen deden het hem. Een menselijk soortgenoot die zo puur was en haast voor de Rangerschap gemaakt was door zijn duidelijke verlangen om anderen en Pokémon te kunnen helpen. Van al zijn collega’s viel er maar weinig op, zoals hem, hoewel een bekende van hem – Tiffany – ook onder de uitzonderingen, zoals Kai viel. Al was er enkel een verschil in de manier hoe de twee in elkaar staken en hun verlangen uitte aan de buitenwereld. Net op dat moment trilde weer zijn Holo Caster en dat betekende zoals gewoonlijk dat er weer een Pokémon of menselijke soortgenoot was die dringend hulp nodig had. Na het erbij halen van het toestel, haalde hij gelijk de melding tevoorschijn en las deze aandachtig door. Het eerste probleem was eigenlijk dat het helemaal in Kalos zat in een stad die ‘Snowbelle City’ heette en één van de wat verder afgelegen steden toe behoorde. Daar scheen iets als sneeuw rond dit tijd van het jaar te liggen en de temperatuur zeer laag te zitten, zelfs onder het vriespunt van wat hij gehoord had. Het probleem zelf kwam ook niet écht als een verassing; iemands deur was compleet vastgevroren en nou kon de bewoner zijn huis niet meer uit en zat hij daar dus volledig vast. Zo te zien was het echter niet levensgevaarlijk en kon hij zich de tijd permitteren om gelijk zijn kast open te slaan en de wat warmere Ranger uniform erbij te pakken. Nooit eerder had hij het aan hoeven doen, maar als hij geen onderkoeling wilde riskeren moest hij wel en… zo slecht zaten ze eigenlijk niet.  Na zich omgekleed te hebben rende hij gelijk de gangen van het Rangergebouw door om eenmaal uit het gebouw, een weg te banen naar een rivier die naar de zee leed. In het water zat de bloedrode Gyarados hem al kalm op te wachten en na op zijn rug te zijn gesprongen wees hij grommend in de verte. “Naar Kalos!”

Gelijk brulde Elapi instemmend en zwom zo snel als hij kon Hoenn uit en het duurde even, voordat ze in de verte de kust van Kalos zagen, bedekt door een dunne laag van dat ‘sneeuw’. Met een zwaai van een Pokéball haalde hij maar zijn andere partner erbij – Agami- en zette zich voorzichtig af van Elapi om op haar rug terecht te komen. Het was een interessante overstap, maar het was zeker een wonder dat het hem in één keer gelukt was. Agami had ook haar vliegsnelheid moeten aanpassen aan de zwemsnelheid van de serpent. “Bedankt, Elapi!” zei Averill vervolgens oprecht, waarop de shiny Gyarados hem een vrolijke knik gaf en hij hem terugkeerde in zijn Pokéball. Dit was eigenlijk ook al veranderd bij hem, sinds hij officïeel de rang ‘Ranger’ had gekregen; in Hoenn liet hij zijn partners standaard los, maar bij missies in andere regio’s of verre locaties had hij opgemerkt dat Pokéball’s flink wat handiger waren. Anders moesten zijn Pokémon naar een plek toe rennen en de één kon net het terrein aan en de ander niet, en dat zou vrij flauw zijn. Dan kon hij nooit samen met al zijn partners samenwerken en het scheelde ook wel dat ze het bolvormig object na een tijdje gewend waren geraakt en ook minder begonnen te verafschuwen. “Naar Snowbelle Town, Agami,” lichtte hij de drakin in, die een instemmende brul liet horen en flink klapte met haar vlezige vleugels om snelheid te maken, “We moeten iemand bevrijden uit zijn eigen huis, omdat zijn deur vastgevroren is,” Het klonk vreemd in de oren van de oranje geschubde drakin, maar ze moest ook wennen aan het concept van sneeuw en zeer lage temperaturen wat amper in Hoenn voorkwam. Voor alles was echter een eerste keer en Agami vloog dus recht op de door sneeuw omhulde stad af en voelde de gevolgen van de lage temperaturen aan. Ze merkte dat haar uithoudingsvermogen afnam en dat ze stijf begon te raken. Het begon wel logischer te worden voor hem – ondanks dat hij lichtelijk rilde van de ijskoude wind, als warmbloedige. Zij was namelijk een reptiel en hun lichaam was zeer temperatuurafhankelijk en dat bleek nu te erg, gezien ze dus tijdens hoge temperaturen energieker waren dan zulke lage. Ze mesten wel gedwongen wat vroeger landen, voordat ze daar niet meer toe in staat was. “Doe maar… hier, ja,” gromde hij zacht tegen haar met de bezorgdheid luid en duidelijk in zijn stem. Dit was het teken dat ze ook direct na zijn woorden haar vleugels volledig strekte en voorzichtig mee klapte om vlak voor een woning te landen. Gelijk stoof een flinke hoeveelheid sneeuw op bij de landing, maar kwam deze vlak voor de bevroren deur in kwestie terecht. Dat was… zeker niet zo slim van ze geweest. Maar goed, deze woning was de enige wiens deur vastgevroren was i vergelijking met die van de andere woningen, dus na het terugkeren van Agami, voordat ze het niet meer kon uithouden ,liep hij door het knarsende sneeuw naar de deur. Het was een hele vreemde ervaring met het bevroren vorm van regen om hem heen, maar hoewel hij wat afwijkend liep – volledig op zijn tenen-  probeerde hij er niet teveel op te letten. “Ranger is gearriveerd. Bent u nog in orde?” melde en vroeg Averill na het voorzichtig aankloppen aan de deur, waarna een vage ‘ja’ te horen was en iets wat als gesmeek klonk om de deur open te krijgen. “Komt voor elkaar,” zei hij gelijk, waarna hij de deur opnam, maar al aan het ijs kon zien dat hij er geen grip op zou hebben. Zou een partner hem anders kunnen helpen? Gelijk vielen Agami en Elapi af, omdat ze in principe koelbloedig waren en de koud niet te lang konden verdragen, maar eigenlijk kwam daar Dicy bij door het feit dat ze een Grass type was. Dan had hij nog drie over, maar daarvan viel Lucan weg, omdat hij misschien wel té ruw te werk zou gaan en de deur zou verbrijzelen en ook Rhino had daar zeker last van. En Macro? Haar jong kon last krijgen van onderkoeling, dus leek het erop dat hij hulp van buitenaf moest krijgen en het liefst een Fire type.

Bibberend van de koud keek hij gelijk om zich heen in de hoop daar een Pokémon van te zien en een glimlach sierde zijn gezicht oen hij een Fletchinder in een kale boom zag zitten. Een veel voorkomende vogel die óók een Fire type was en dus perfect voor deze taak was! Gelijk hield hij met zijn spierwitte, bijna bevroren handen de stylus en vuurde gelijk de tol op de vogel af. Gelijk tjilpte deze verrast en sloeg ze met haar vleugels naar de tol, maar mistte. Dit gaf hem gelijk de mogelijkheid om razendsnel rondjes met de stylus te maken tot het volgende moment dat de Pokémon protesteerde door weer met zijn vleugels te slaan. Even haakte hij dus af, maar vervolgde met het maken van de rondjes tot de tol een wit licht achterliet en daarmee de houding van de vogel veranderde. Een sympathieke blik verscheen in zijn ogen en gelijk vloog deze tjilpend naar hem toe en vestigde zich gelijk op het hoofd van de donkerblonde jongen. “Kan jij je Ember gebruiken om de deur te ontdooien? Wel voorzichtig,” vroeg hij aan de vogel die knikte en haar snavel opensperde om een steekvlam op de deur af te vuren. Het ijs zag hij al smelten en het sneeuwhoopje wat Agami veroorzaakt had wat langzaamaan een drappige substantie werd. De deur sloeg gelijk al open, gepaard met een hoog, krakend geluid waar Averill even kippenvel van kreeg. Een dame met lang rood haar in een nette vecht en in iets wat men een jurk noemde keek hem recht aan met in haar handen een beeldje van een soort sneeuwpop die één grote voortand had. “Bent u tevreden?” ‘Tjilp?’ floot de Fletchinder op hetzelfde toon en beide keken ze de dame afwachtend aan. Dat de deur niet in de fik was gevlogen was een wonder, maar er zat gewoon téveel ijs op…

tag: - | words:  1394 | notes: -

Ze glimlachte dankbaar naar hem, maar ze was nog duidelijk nog niet heel tevreden en wees naar haar achterste deur. ‘Zou je die ook kunnen ontdooien?’ vroeg ze vriendelijk, waarna hij gelijk met een glimlach knikte en samen met de Fletchinder om de woning heen liep om de deur te bereiken. Helaas moest hij daarvoor weer door het hoog liggende sneeuw en was op de toppen van zijn tenen lopen zeer inefficiënt. Hij moest daadwerkelijk normale passen gaan nemen door de ijskoude substantie en deed dit eerst met tegenzin, maar hij liep nog steeds erbij rond als een pasgeboren Deerling. Hoog trok hij zijn benen bij elke stap op met zijn armen lichtjes uitgestoken om zijn evenwicht te behouden en baande enigszins een weg naar haar achterdeur. Zijn spieren protesteerde echter door deze onnatuurlijke bewegingen en ze waren niet de enige, want de Fletchinder was uit milde irritatie alvast naar de deur toegevlogen. Die hoefde zich geen zorgen te maken over rond te meten lopen in een dikke pak sneeuw en kon moeiteloos door de lucht heen vliegen om zijn bestemming te kunnen bereiken. Het frustreerde Averill ook mateloos om plotseling zo traag te zijn, maar toen hij eenmaal de deur bereikt had was het zeker de moeite waard geweest. En zijn inmiddels vochtige uniform, gepaard met zijn doorweekte sokken wat door het sneeuw kwam wat door zijn schoenen binnen had weten te dringen. Hij richtte zijn aandacht voorlopig op de deur die eveneens flink vastgevroren was, maar misschien zelfs erger aan toe was dan de voordeur. “Gebruik je Ember!” zei hij gelijk en de Fletchinder vuurde weer een steekvlam af die het meeste ijs wist te smelten en het sneeuw eronder, maar… het scheen niet genoeg te zijn. Hij greep de hendel vast en probeerde er beweging in te krijgen, maar het gaf absoluut geen krimp. “Kan je een kleine steekvlam op de randen van de deur gebruiken en dan bij de deurgrendel?” vroeg hij vervolgens aan de vogel, die van zijn hoofd afvloog om nauwkeurig zijn vlammen af te vuren om het laatste beetje ijs weg te laten smelten. Na ook die bij de deurgrendel weg te hebben gehaald zag hij al door het glazenraam dat de dame erachter stond en de deurgrendel al vastgreep, maar nog geen beweging in kreeg. Vreemd. Nadat de Fletchinder voldaan zich weer op zijn haardos ingesteld had, waagde hij weer een poging en beukte lichtjes tegen de deur met zijn hand op de deurgrendel. “Kom op… En... Ja!” Het hele kleine hardnekkige beetje ijs had hij weten te breken met pure spierkracht en hij kon de deur zelf gemakkelijk openen en sluiten. “Tevreden?” vroeg hij vervolgens met een glimlach aan de dame met zijn armen over elkaar heen getrokken.

tag: - | words:  457 | notes: -