[RangerQuest] Seel You Later!

Binnenkort wilde hij alweer de vierde gymleider uitdagen in Hoenn, maar tot dan was hij tot zijn schouders verzuild in diverse Rangerzaken en jachten, waaraan hij deelnam. Een paar Pokémon van hem verdroegen het sterk wisselvallige weer niet en had hij veilig teruggekeerd in hun Pokéball uit voorzorg dat het niet zou verergeren. Het weer zorgde er namelijk niet alleen voor mentale verwarring, maar ook zeker fysiek en niet elke Pokémon was daar even goed bestand tegen, zoals dus bij vijf van de zeven Pokémon bleek en hij dus opzettelijk in een Pokémon Center achter gelaten had. De zusters konden zich om hen bekommeren indien de symptomen zich verergerde en het was voor de rest een gebouw met rustige delen voor de wat wildere Pokémon, dus dat was al heel geruststellend. Van de twee resterende gezonde Pokémon kon hij enkel minuscule symptomen zien, zoals iets meer niet goed gecoördineerde bewegingen en milde gesnotter. Het was niet zorgelijk genoeg, maar ondanks dat hij dus zijn Rangertaken moest uitvoeren, hield hij ze toch zeker in de gaten, omdat deze twee amper een grote bijdrage aan een missie geleverd hadden; Lucan én Macro. De Pinsir was vrij impulsief, maar gedroeg zich tijdelijk kalmer, terwijl Macro en haar jong juist onrustiger waren dan voorheen. De missie werd gegarandeerd moeilijker dan verwacht met hen twee en het enige wat scheelde was dat hij zelf nergens nog last van had. Nóg. Oja, het scheelde ook dat de missie in kwestie in Mossdeep was, waar hij al ronddwaalde voor een speciale jacht op wat vissen. Rond deze tijd van het jaar kwam namelijk een flinke school langs de kust en dan waren er ook veel vissers bij, maar dit jaar was het akelig stil in de stad. Het erge eraan was dat hij enkel oude geuren rook van zijn soortgenoten en voor de rest niets hoorde of iemand zag; ze leken haast de enige in de stad te zijn, buiten een paar iets versere geuren die hij niet kon plaatsen buiten die van Pokémon en mensen. Hij had iets over deze absurde stilte willen melden, maar hij werd gelijk afgekat door een dame bij de balie in het hoofdgebouw, mompelend dat ze ervan op de hoogte waren. Er was dus zeker iets vreemds gaande, maar hij richtte zich maar op zijn taak. Het hield iets eenvoudigs in waar hij persoonlijk achter stond: het vrijlaten van voorheen gewonde Seel in de zee.

Exact op het moment dat er voldoende voedsel voor ze zouden zijn in de zee. De geweldige timing zat er zeker in. Met de Pinsir en Kangaskhan achter hem aan lopend keek hij gelijk naar een wat oudere soortgenoot die enkele kooien zijn kant op bracht. Met een verontschuldigende glimlach op zijn gezicht rustte hij ruim vier kooien met elk een Seel erin op het zand met de opening aan de zee-zijde. ‘Phieuw, dat was mij even…een karwei..’ De man was duidelijk buiten adem en hij gunde hem even een moment, totdat hij hem weer normaal recht aan kon kijken, ‘Pfoe, bedankt, Ranger. Fijn van je dat je mij hierbij helpt,’ Ondanks dat de man zeker sympathiek oogde meende hij achterdocht in zijn blik te zien, maar hij liet het aan zich voorbij gaan in tegenstelling tot Macro die ontevreden gromde. De man schrok van haar reactie, maar richtte zich op het openen van de kooien en de Seel steken hun koppen nerveus uit, richting de zee. Tot zover zag hij zelf niet een reden waarom hij het proces moest begeleiden, totdat één van de Seel’s het zeewater benaderde en een donkere schim voorbij zwom met zijn blinkende tanden verhuld. Voor zijn prooi, enkel. “Stop hen, er zwemt een Sharpedo rond!” waarschuwde Averill de man snel. Natuurlijk was het niet vreemd dat een Sharpedo de geur van mogelijke, makkelijke prooien had opgevangen en langs de kust zwom. Hij hield zich echter niet genoeg verborgen met zijn door littekens omhulde vin die boven de golven uitstak. Het schelde dat de oude man snel reageerde en de gooien van de andere Seel’s dicht deed met de hulp van de toegesnelde Kangaskhan en Averill.

Toen hij echter het gekras van Lucan hoorde, draaide hij zich om en voelde zijn haren overeind gaan van de schrik; de Sharpedo was uit de golven gesprongen en had zijn tanden al in de niet al te dikke nek van de Seel gezet. “Nee!” gromde Averill gefrustreerd en merkte dat de oude man een angstkreet liet horen en trillend hem aan bleef staren. De Sharpedo had prima grip op zijn prooi gekregen en zwom met de Seel bungelend, maar nog tegenstribbelend – dus levend-  tussen zijn kaken naar het diepe. Lucan had duidelijk geprobeerd met de horens op zijn kop de Sharpedo tegen te houden, maar verloor door het verschil in kracht. Hij had snel een plan nodig om de Sharpedo te stoppen en daarbij zou de Pinsir zeker in de aanval gaan, maar hij kon onmogelijk het zeewater betreden met zijn zware lichaam. Natuurlijk! “Macro, lanceer Lucan naar de Sharpedo en gebruik je Swords Dance. Voer dan je Vice Grip op zijn snuit uit!” gromde hij gelijk de commando’s, wetend dat de snuit het gevoeligste deel was van de Pokémon. De Kangaskhan snoof ontevreden, maar de ernst van de situatie drong degelijk door. Zonder veel gezeur greep ze de Pinsir vast die er helemaal niets van wilde weten en wierp met een krachtige beweging de Bug type door de lucht. Terwijl Lucan onwennig zijn Swords Dance in de lucht uitvoerde, haalde Averill al zijn apparatuur erbij om de Sharpedo te kalmeren. Met de stylus in de aanslag merkte hij nog net de flinke landing op die de Pinsir met de Sharpedo maakte. Wel kwamen de vlijmscherpe scharen van de Pinsir recht in de snuit terecht en gilde de Sharpedo vervolgens van de fijn. Helaas hield de haai koppig zijn prooi vast en begon hij wild uit de pijn zijn kop te schudden, waardoor de Pinsir bijna in het water terecht kwam. “Knijp steviger in zijn snuit!” De Pinsir voerde gelijk Averill’s advies uit en de haai liet met enige moeite de Seel iets losser tussen zijn kaken hangen en schudde enkel nog zijn torpedo-vormige lichaam wild heen-en weer. Dit zou moeten lukken… Nee, die tol had nergens ondergrond. “Lucan, stuur hem de kust op!”

Het was een regelrechte krachtmeting tussen het insect en de haai die elk verre van zwakkelingen waren, maar in ander terrein krachtiger waren; de een in de zee en de ander op het land. Met veel moeite trok de Pinsir met zijn scharen richting de kust en het leek degelijk te werken; de Sharpedo kwam langzaam maar zeker richting het ondiepe. Net genoeg om het tolletje op het zand te kunnen krijgen die hij gelijk gelanceerd had. Snel maakte hij diverse cirkels, totdat het tegengestribbel van de Sharpedo in de vorm van bijten stopte door de pijnlijke uithalen van de Pinsir die op zijn kop zat. Een vriendelijke blik eerde in zijn ogen terug en na een gebaar sprong de Pinsir weer op het droge. “Laat de Seel los,” sprak Averill met een glimlach toen hij de Sharpedo aankeek, “Kan je zijn vrienden ook begeleiden naar de zee?” De haai knikte en de complete verbazing van de man negerend, opende hij de kooien waarin de Seel elkaar angstig aankeken. “Het is vei-“ wilde hij al naar ze grommen, maar Macro was hem voor en sprak ze op een moederlijke toon aan, geholpen door haar jong. De Seel twijfelde nog een tel, maar leken uiteindelijk toch de zee te betreden, samen met hun gelukkig niet ernstig gewonde vriend. Op een afstand zwom de Sharpedo met ze mee, totdat het ver genoeg was en Averill het effect van zijn tol uitschakelde. “Is toch wel goed gekomen, hmm?” zei hij enthousiast, en de man wist enkel opgelucht te ademen, voordat hij hem en zijn twee afwachtende Pokémon aankeek. In de verte dacht hij al het vrolijke gebrul van een Seel met een vangst te horen. Het kwam wel goed.  

tag: - | words: 1336 | notes: -