Lying is your favorite passion +August

Echt waar, het had hem meer moeite gekost dan de groenharige had gehoopt dat het zou gaan doen, maar hey, het was hem gelukt hoor. waar dat broer-geval van hem mocht uitspoken, geen idee, maar in welk geval had hij diens Pokémon kunnen bemachtigen, waarschijnlijk had het niet veel gescheeld of die was nooit meer teruggezien. Alhoewel, met zijn huidige en ook meteen nieuwe rang had het niet teveel moeite gekost ook nog. Wat rondvragen, zaker ervoor regelen en tada, het was hem gelukt. Met de donkere Pokébaal in zijn zak liep ij rond de straten van Lumiose. Al had hij er echt absoluut geen zin in om het te doen, haalde hij zijn holo-caster uit zij zak en opende de berichten, om enkel een plaats naar August te schrijven, met misschien daarbij ook nog een subtiele hint betreft diens Pokémon. Het wasgewoon bij een plaza, vrij makkelijk te bereiken en ook niet zo heel druk, of dat hopte hij in welk geval, het zou enkel niet zo moeilijk zijn om Nathan te herkennen, immers was het niet dat hij nou bepaald moeilijk op te merken was door zijn haar. Deimos liet even een zachte grom, waardoor Nathan opkeek van het apparaat om er enkel achter te komen dat het voor niets was geweest. Een klein zuchtje ontsnapte diens mond, waarna hij de holo-caster wegstopte en nar de plaza liep. Of de ander zou komen was aan die de keus, maar hij had wel een gevoel dat dat persoon zou gaan komen. Hij leunde er eenmaal aangekomen tegen een muurtje aan en wachtte, msschien wat ongeduldig maar oke, hij had nog genoeg andere dingen te doen.

Lang wachten had hij gelukkig niet gehoeven, gezien de roodharige er al vrij snel was verschenen. Een ook maar normale begroeting had hij niet op verwacht, dus de groenharige knikte enkel even bij het horen ervan. Deimos leek er echter wat minder blij mee te zijn met de aanwezingheid van de ander, gezien deze hem doordringend aan bleef staren, hm, het viel nog mee zeg. Dat hij trouwens nog überhaupt werd begroet was een wonder, maar goed. Hij had de ander hier natuurlijk niet laten komen om te chit-chatten. Hij graaide wat in zijn jas, om daar bij de Pokéball van de Rapidash te pakken en gooide het ding naar August toe. "Je wou je Pokémon toch terug? Nou, hier." sprak hij er nog bij. Het zou hem helemaal niet gaan verbazen dat zijn broer het niet zou vertrouwen, waarom zou die ja. Het was immers nou niet dat Nathan nou het eerste persoon zou zijn die nou heel erg vertrouwbaar was, hij moest immers genoeg gaan voorliegen, tegen wel genoeg mensen. Niet dat het hem ondertussen nou veel uitmaakte.

Nee? Geen wantrouwen erover? Ook apart. Ach, scheelde waarschijnlijk een bekvechten tegen elkaar. In tegensteling juist tot wantrouwen kreeg de groenharige een niet begrijpende blik, met enkel de vraag waarom hij dit deed. Kort rolde hij zijn ogen, dat dit ook nog uitgelegd moest worden. "Omdat je waarschijnlijk toch maar vervelend zou worden." sprak hij. Er was wel een waarheid in als hij het even mocht gokken, het zou de groenharige niets verbazen om het maar even zo te zeggen. "Er is wel een kans dat ze voor expirimenten is gebruikt en mensenschuw is geworden." hij greens lichtjes bij die woorden. Vervolgens duwde hij zich van het muurtje af, om daarna richting het hoofdkwartier te gaan lopen. Al leek het er niet altijd op, het wast wel dat hij genoeg nog te doen had.

Hij was al bijna helemaal weg tot ineens de luide, bittere stem van de roodharige klonk. Nathan stopte in zijn pas, om zich daarna om te draaien naar de ander. Wat voor experimenten? Hij zou het niet weten. "Waarschijnlijk haar onderzoeken, of misschien dat ze haar probeerden te muteren." Het was immers werk van de scientisten, die konden altijd wel wat hebben gedaan wat apart was. Het viel hem nog mee hoe erg de Rapidash eraan toe was, zelf had de groenharige niet eens gekeken ernaar namelijk. Waarom zou hij eigenlijk. Ja, heel erg ontroerend hoor, hoe Epona August leek te herkennen ofzo. Ugh, de groenharige walgde er bijna van.