The Badge and the Burden [+Tiffany Spaghetti]

De Pokémon wilde zelf niet evolueren? Dat kon ook, natuurlijk. Gelukkig vatte Cecille de vraag niet verkeerd op, want de brunette realiseerde zich dat het had geklonken alsof ze geen rekening hield met wat de kleine wezentjes zelf wilde. Het tegenovergestelde was waar: ze vond dat zelfs heel belangrijk. Eerst had dat nog wel meegevallen, maar sinds ze een Ranger was had ze steeds meer waardering gekregen voor de Pokémon en hun eigen gevoelens. “Daar zit inderdaad wat in,” reageerde de jongvolwassene opgewekt. “Als Ra niet had willen evolueren had ik hem natuurlijk ook niet gedwongen.” Ze zou haar blik op haar partner hebben gericht als hij nog in hun bijzijn had gestaan. Ach, Cecille begreep toch wel dat het over hem ging. Op de volgende vraag knikte ze. “Uhu, Sobek, m’n Sandile.” Al heel snel volgde er een aanbod waar Tiffany natuurlijk geen nee op kon zeggen. “Dat zou echt super zijn! Als het niet te veel moeite voor je is, natuurlijk.” Waarom zou het te veel moeite zijn? Cecille had het zelf voorgesteld. Je stelde iets niet voor als je het niet wilde. Dat was dom. “Dus, hoe wilde je dat doen?”

Ze bleef enthousiast over het idee om een Pokémon van Tiffany te helpen evolueren en dat maakte de brunette ook weer enthousiast. Ze haalde zelfs de Pokéball van Sobek vast tevoorschijn. Ze aarzelde nog wel even voor ze hem er uit liet, en dat was mede omdat Cecille nog antwoord gaf op haar vraag. “Oh. Ja. Natuurlijk.” Dat had ze ook zelf kunnen bedenken. De snelste manier om een Pokémon te evolueren was veel gevechten doen. “Ik weet eigenlijk niet eens of hij zelf wel wil evolueren…” merkte de brunette vervolgens wat twijfelachtig op. “Welp. Maar één manier om daar achter te komen,” sprak ze zichzelf de moed in, waarna ze dan toch de Pokéball open liet springen en de krokodil achtige Pokémon verscheen. In plaats van zich tot hem te richten, echter, keek ze eerst weer Cecille’s kant op. “Wie is de gelukkige die hem aan zijn evolutie helpt?” grijnsde ze breed.

Het leek er op dat Cecille nog niet had bedacht welke Pokémon ze in een gevecht zou gaan gebruiken. Dat was oké, natuurlijk, want ze hadden alle tijd van de wereld. Toch was Tiffany heel benieuwd naar waar de keuze uiteindelijk op eindigde. Eigenlijk was ze sowieso benieuwd wat voor Pokémon Cecille in haar bezit had. De Tyrogue wist ze, maar voor de rest was het haar een raadsel. Ze hadden toen tijdens dat feestje ook niet gepraat over welke Pokémon ze hadden of graag wilden hebben. Daar hadden ze waarschijnlijk te veel voor gezopen. Zelfs als ze het er over hadden gehad, zou Tiffany het zich nu allang niet meer herinneren. Eigenlijk herinnerde ze zich vooral de ontmoeting met haar inmiddels ex vriend en dat het mede dankzij deze blondine was dat ze elkaar hadden leren kennen. Vreemd hoe dat soort dingen gingen.

Aan de reactie te horen was het niet de bedoeling geweest, maar een Lucario was uit haar Pokéball tevoorschijn gekomen. Tiffany keek er naar met een enorm opgewekte blik. “Nice!” Lucario was best een coole Pokémon. Waarom had zij er eigenlijk geen?
“Wel, aangezien Sivar er even niet is, kan Sobek wel tegen Dahlia vechten. Toch?” Haar blik was gericht op de gele Pokémon aan haar voeten, waarbij ze zich iets herinnerde wat ze gezegd had. Ze hurkte neer bij de Sandile en sprak in een wat zachtere toon tegen hem. “Het was mijn bedoeling om je te evolueren in dit gevecht, maar als je dat niet wil is dat ook oké. Dan doen we dit niet.” Sobek keek haar een paar tellen met zijn kraaloogjes aan, knipoogde toen naar haar en deed een paar stappen in de richting van Dahlia, alsof hij ‘kom maar op’ tegen haar wilde zeggen. Het leek een beetje oneerlijk, zo’n kleintje tegen de Lucario, maar Cecille had gezegd dat het de beste keuze was en daar geloofde Tiffany wel in. “Oké dan. Ik denk dat hij wel wil evolueren,” grijnsde ze vrolijk terwijl ze weer overeind kwam.

Waar de blondine net nog de neiging leek te hebben om in een depressie of iets dergelijks te raken, leek het er op dat ze zich nu weer veel meer in haar element voelde. Als het door het gevecht kwam wat er aan zat te komen was het niet echt een verrassing, want ze was waarschijnlijk niet voor niets een trainer geworden. Een klein (groot) stemmetje in Tiffany’s hoofd durfde te zeggen dat het door haar aanwezigheid kwam, en daar moest ze toch wel even om grijnzen. Zichzelf een ego aanpraten was geen enkele moeite. Ze vond het heerlijk om zichzelf naar boven te praten, zelfs als de kans van winnen tegen de vecht type Pokémon best wel klein was.

Daar dacht ze niet bij na bij het besluiten dat zij de eerste aanval mocht gebruiken. Als Cecille dit had willen doen had ze maar eerder moeten zijn. “Sobek, Sand Tomb!” Dahlia vangen in een mini zand-tornado klonk als een geweldig idee. Een beetje gemeen, misschien, maar zo gingen Pokémon gevechten nou eenmaal. Wat niet altijd zo ging, was dat er in plaats van een zand en modder-tornado ontstond. Tiffany had er even geen rekening mee gehouden dat de omgeving effect zou hebben op de aanval. Ach ja, wat deed je er aan.

Modder leek minder effectief te zijn dan zand was geweest, waarop Tiffany gefrustreerd fronste. Dit was nou weer jammer. Dat Extremespeed opgedragen werd was nog jammerder, want er was geen mogelijkheid dat Sobek dat zou kunnen ontwijken. Misschien was dit hele gevecht een slecht idee geweest, maar dat was niet een gedachte die in Tiffany op kwam. Als Sobek tot het uiterste getest werd was de kans alleen maar groter dat hij zou evolueren.

Dus de aanval was raak. Prima. Niks aan te doen. De kleine krokodil werd een stuk door de lucht gegooid. Ook niks aan te doen. Nu was het weer hun beurt. “Pak haar met Crunch!” Ja, Tiffany was zich bewust dat Dark type aanvallen minder effect hadden op Lucario. Betekende dat dat ze de aanvallen minder ging gebruiken? Nee, want aan de grond type aanvallen die Sobek had had ze weinig door de lage kracht. Hopelijk kon de Sand Tomb voor nog een paar beurten schade aanrichten, al had het er op geleken dat de modder niet veel meer deed dan wat een Sand Attack zou doen. Niks dus.

Zijn kaken werden met succes om een arm van Dahlia gesloten, al bleef de schade natuurlijk miniem. Tiffany vond dat niet erg. Dit was al een stap in de goede richting en nog even en ze zouden de Lucario uit kunnen schakelen en dan was Sobek’s evolutie zeker een feit! Dahlia viel terug aan met Copycat, wat betekende dat ze Crunch ook gebruikte. Haar tanden leken een stuk gevaarlijker en hoewel het evenveel effect op Sobek zou hebben als op haar, vond Tiffany dat ze deze aanval toch beter konden vermijden. “Sand Attack om haar af te weren!” Als de Lucario zand in haar ogen had, kon ze natuurlijk niet goed toehappen. Dat klonk al als een goede tegenzet, behalve dat het natuurlijk meer een Modder Attack werd dan een Sand attack. Dat gaf Tiffany een volgend idee, want Sobek kende een aanval die wel heel veel leek op wat hij nu net gedaan had. “Mud Slap!” riep ze er achteraan. Nu was het echt de bedoeling dat er modder naar Dahlia gegooid werd, maar niet alleen als afweersysteem. Dit moest ook schade aanrichten.

Het voelde al als een overwinning dat het Tiffany lukte om de Pokémon van Cecille te raken – al had ze niet anders verwacht, natuurlijk. Het was jammer dat de aanvallen van Sobek niet veel schade konden doen, maar het was beter dan niets. Als Sobek niet zelf te veel schade opliep konden ze nog winnen ook! Daarom was het van groot belang dat Sobek de Dragon Pulse die er aan kwam ontweek. “Sobek, graaf je in!” Geen seconde wachtte de kleine krokodil. Hij sprong op, haalde uit naar de grond met zijn klauwen en vlak voordat de Dragon Pulse raakte was hij onder de grond verdwenen. Tiffany meende te zien dat zijn staart nog wel was geraakt, maar dat was beter dan zijn hele lijf. “Crunch!” droeg Tiffany als volgende aanval op. Vlak onder de plaats waar Dahlia in elk geval gestaan had toen Sobek onder de grond verdween kwam hij weer omhoog en deed hij een poging om de Lucario in haar poten te bijten.

Frustratie was geen ongewone emotie voor Tiffany, zeker niet als haar plannetjes mislukten. Ze baalde er van dat de Crunch miste, maar ze had eigenlijk wel kunnen weten dat Dig niet echt een voordeel had in de omgeving van de Aura Pokémon. Het was stom, want het was één van hun weinige super effectieve aanvallen tegen de vecht type Pokémon. Bovendien was ze te koppig om toe te geven dat ze fout had gezeten met haar aanvalskeuze en zou ze waarschijnlijk hetzelfde trucje opnieuw proberen uit te halen.

De scherpe tanden van de Lucario kwamen sneller af op Sobek dan Tiffany de tijd had om zich voor te bereiden. Ze deed nog een poging om een haastige “Ontwijk!” te roepen, maar zelfs toen Sobek nog een sprong maakte was het niet genoeg om zichzelf helemaal te redden. Het was zijn staart die tussen de kaken terecht kwam en voor een moment bleef hij hulpeloos rondspartelen met zijn pootjes terwijl hij een krijsend geluid maakte.
Toen zijn lijf begon te gloeien, leek het alsof hij dit ook als een aanval wilde gebruiken. Alsof hij probeerde de Lucario nog meer te verblinden, zelfs al wisten ze allang dat dat niet werkte. Bij Tiffany bracht het vooral een positieve emotie naar boven. De ‘YES’ die ze riep, was dan ook veel luider dan nodig was. Haar overwinningsdansje was misschien ook te veel van het goede, maar dat zou ze zich door niemand laten vertellen.

Behalve zijn toegenomen formaat leek hij ook sterker te zijn, en daar zou Tiffany meteen gebruik van maken. Met een triomfantelijke grijns rond haar lippen gaf ze het volgende bevel. “Dig!” Een nieuw gat werd gegraven in de grond, duidelijk groter dan het vorige. “Laat haar dansen!” Sobek kwam weer naar boven, of hij nou Dahlia raakte of niet, en dook direct op een andere plek weer terug de grond in. Dit herhaalde hij zo’n drie keer, waardoor het strijdveld nu bestond uit een hoop modderige gaten. Het zou ideaal zijn als de Lucario haar poot in eentje zou zetten, maar als dat niet lukte moesten ze nog wel een plan B hebben. “En nu Crunch!” Volledig de aanval in gaan klonk als een prima alternatief.