Adventure of a Lifetime

De roodharige reed op Sleipnir in een volle galop door het bos heen. Het was donker dankzij het dichte bladerdek, maar ze deerde zich er niet heel erg aan. De bomen stonden dicht op elkaar en de paden waren soms niet te onderscheiden voor elkaar, toch vertrouwde ze haar hengst vol op. Normaal zou ze Aldrei volgen, maar nadat ze hadden getraind in een open plek was ze verdwenen. Dit deed ze vaker als ze alleen waren, dan nam de vos zelf een andere route en ontmoette ze elkaar ergens halverwege weer. Ze ging nooit ver van haar verdaan en ze maakte zich er ook geen zorgen om. Echter begon het al laat te worden en de nacht was al aan het vallen. Misschien moest ze ergens gaan blijven voor de nacht. Voor een deel zou het wel makkelijk zijn, dan konden ze morgen gewoon weer verder gaan. Ach, ze konden wel een stukje verder. De blauw met grijze vlammen van Sleipnir verlichtte de weg voor hun en zorgde ervoor dat ze niet in het donker hoefde te lopen. Plots zag ze in de verte een lichtje, maar ze nam aan dat het gewoon een wilde pokémon was, en reed dus door in haar huidige tempo, die ging wel aan de kant als ze dichterbij kwamen.

Ragya reed op haar snelle tempo door, niet te veel aandacht bestedend aan hetgene voor haar. Zou wel weer weggaan, deden zulke dingen altijd. Veel pokémon deden zulke dingen trainers te laten schrikken. Dat was haar gedachte tot ze eens een harde stem hoorde en gezwaai. Aangezien Sleipnir redelijk snel was gegaan leek er bijna op dat ze gingen botsen, wat niet een goed plan was aangezien ze de stem had herkend. Of in ieder geval een idee had. Net voor de ander kreeg ze het voor elkaar dat de hengst tot stilstand kwam door te gaan steigeren. Wat zeker een mooie intro was, al kon je daar altijd wel op rekenen als je op de Rapidash zat. Haar blik ging naar de bekende gouden ogen, terwijl ze vanaf haar hogere positie even grijnsde. “Dýmætur minn, wat doe jij hier?”

Eenmaal stil staand begon Sleipnir ongeduldig te snuiven en ging hierna nieuwsgierig met zijn snuit richting Lucian toe, alsof hij wou weten of deze eten voor hem had of anders gewoon entertainment kon zijn. Wetend dat de hengst niks zou doen bleef Ragya rustig zitten en klopte hem op zijn nek. Haar pigmentloze ogen gingen toen naar de Charmander, leuk beestje hoor. Maar toen begon de bruinharige weer te praten. Verdwalen dus, dat was altijd leuk. Blijkbaar was ze daar zelf ook mee bezig, want de route die ze volgde zou leiden naar moeras en bos. Echter was ze zelf een echte reiziger en vond dit helemaal niet erg, de lange route nemen. Dus glimlachte ze even naar de ander. “Dan ziet het er naar uit dat je aan mij vast zit” Zelf vond ze dit niet erg hoor. Even gleed haar blik omhoog naar de lucht en schatte ze de tijd in. “En dan we waarschijnlijk hier moeten overnachten, of Aldrei moet zo komen” Ze klonk er allemaal heel nuchter bij. Als Aldrei terug zou komen zou die hun wel de weg wijzen, alleen nog maar wachten op de vos, die was nu waarschijnlijk bezig met haar eigen ding te doen.

Bij het gemopper van de ander woelde ze even met haar hand door zijn haar, aangezien ze er nu toch bij kon. "Zo erg is het niet" Probeerde ze hem een beetje op te vrolijken. Toegegeven wou ze ook wel naar huis gaan voor comfortabel slapen, maar ze vond het buitenleven ook wel een charme hebben. Daarbij had ze met haar vuurteam, en het feit dat ze een pyromaan was, nooit een probleem met de kou. Bij de mopperende woorden van de ander glimlachte ze lichtjes en gleed van Sleipnir af, die ze terug liet keren. "Een eindje terug is een open plek die uit de wind staat, daar heb ik de meerheid van de dag getraind. En een vuurtje maken is nooit een probleem" Nu ze weer op de grond stond moest ze weer opkijken om in die gouden ogen te kijken. Arme Dýmætur Minn was dus een zichtbaar stadsmens.

Het humeur van de ander was voor haar het toppunt van entertainment. Je kon wel inzien dat ze genoeg ervaring had met mopperen, aangezien ze met Aldrei leefde. Maar het was nog beter omdat tot nu toe Lucian altijd degene was die, tja, nooit uit het veld te slaan leek. Dat er alleen maar een stuk bos voor nodig was om dit voor elkaar te krijgen was in haar ogen gewoon grappig. Echter merkte je er weinig van, op een geamuseerd lichtje in haar rode ogen en een klein grijnsje na. Toen Lucian begon te lopen deed zij hetzelfde, nu naast hem. Of ja, zolang het duurde. Nu ze moest lopen was ze een stuk minder snel en ze had geen zin te moeten rennen om de ander bij te houden. Op haar eigen tempo liep ze dus verder en floot toen scherp. Het geluid echode even tussen de bomen door, hopelijk op weg naar de vos. "Waarom ben je eigenlijk hier Dýmætur minn? Je lijkt me niet het typje dat gaat wandelen om van de natuur te genieten" Probeerde ze het gesprek wat op gang te houden. Want hoewel hij heel schattig was in dit humeur, zou ze hier niet doodstil gaan lopen.