Nothing special

Een simpele dag was het geweest. Ze had de hele voormiddag gespendeerd aan TV kijken. Na een tijdje begon het haar te vervelen en besloot ze maar een beetje naar Anistar te gaan. Te voet natuurlijk. Het was niet dat ze geen auto's hadden ofzo. Het was dat niemand haar vertrouwde op iets met een motor... Uhm... Well yeah, dat had ze misschien zelf veroorzaakt. Duncan sprintte achter Sachi aan, die hem soepel en snel ontweek. De Houndoom gleed af en toe uit over het ijzige pad dat ze maakte en gromde even geamuseerd waarna het weer achter de blauwe Pokémon aanging. De twee konden redelijk goed met elkaar overweg. Of eigenlijk was het Duncan die nogal snel de klik leek te maken met Sachi. De Glaceon was nogal een lastig geval op het vlak van relaties of eigenlijk gewoon andere Pokémon. De shiny Houndoom leek echter door het ijs te kunnen breken, wat wel ergens goed was voor der. Toen ze meer mensen begon op te merken liet ze de Houndoom terugkeren. Hij was nogal wild en in vergelijking met de eeveelution wist hij niet zo goed wanneer ie nu precies moest stoppen met zich zo onstuimig te gedragen. De Glaceon keek haar even kort aan, maar ging toen naast haar wandelen... Tja, ze wilde geen ongevallen in het stadje waar ze woonde, zou niet zo slim zijn eh...

{August}

Er gebeurde echt bar weinig hier... Het was het moment waarop ze echter bekende, rode haren opmerkte. Ook Sachi herkende de persoon en hun laatste ontmoeting flitste aan haar ogen voorbij, waardoor ze even stil bleef staan en naar hem keek... Haar hart ging nog steeds wild tekeer als ze hem zag... Maar was het van nerveusiteit of juist van het feit dat ze zoveel van hem hield? Ze slikte... Maar ergens was dat gevoel er nog. Dat allereerste gevoel had ze ook gehad toen ze hem zoende en het was nooit weg gegaan sinds die dag... Het was juist sterker geworden en hoe verder ze van hem kwam, hoe meer ze hem wilde... Daarom leek haar lichaam voor zichzelf te reageren voor ze het wist stond ze achter hem en had ze zijn shirt vast... Starend naar de grond... In haar ogen stond duidelijk schuldgevoelens getekend... ZE wist best wat ze misdaan had..

Hij was gestopt en na een tijdje had hij zich omgedraaid, waardoor haar hand van zijn shirt gleed en deze nu eenzaam in de lucht hing. Ze slikte en bleef naar de grond staren, alsof ze niet de moed had om op te kijken naar de ander. En om eerlijk te zijn was dat ook. Ze was bang om hem aan te kijken en eerlijk over de dingen te zijn. Ze wilde het er niet over hebben, maar ze wist dat ze geen keuze had. "Tawnee.." sprak hij op fluistertoon. Ze slikte even en liet haar hand zakken waarna ze opkeek en haar rode ogen recht in die groene van August zette. Ze knipperde even rustig en dacht na. "August..." zei ze alleen even zachtjes, amper hoorbaar.

Zijn houding was niet veranderd. Het deed ergens pijn, maar aan de andere kant voelde het licht vertrouwd aan, dus ze had er niet echt problemen mee. Kalmpjes sloeg ze haar ogen af, niet langer in staat om zijn blik vast te houden. "Ik dacht dat je me nooit meer wilde zien.." Ze slikte even en dacht na waarna ze zuchtte en hem opeens strak aankeek. "I-ik..." Godver, zo ging ze er niet komen. Ze sloot haar ogen, balde haar handen tot vuisten en haalde diep adem. "Het spijt me!" zei ze even op een duidelijke toon. "Het spijt me dat ik zoveel voor je heb verzwegen en dat ik... Me zo gedroeg..." zei ze zacht. Ze was echt gewoon dom geweest. Ze had gedacht dat alles simpel zou lopen als ze alles gescheiden van elkaar kon houden. Maar hoe dieper ze in Team Rocket kwam, hoe meer en meer ze vast begon te zitten in haar eigen leugens... En nu had ze zelf problemen. Problemen die er anders niet zouden geweest zijn.

Er kwam geen reactie. Dat was het punt waarop het blonde meisje even iets voelde breken. Alsof ze nog niet genoeg kapot was. Naja, het punt was dat alles zoveel kon breken tot het uiteindelijk verbrijzeld was eh... het was zo simpel... En als het eenmaal helemaal verbrijzeld is... Was er niks meer aan te doen... Ze slikte even en wilde net een stap terug nemen. Maar toen voelde ze iets op haar handen, waardoor ze lichtjes ontspande en ze opende.... Haar handen kwamen in de zijne... Langzaam keek Tawn op, waarbij ze even zijn blik vasthield. Voor een kort moment waagde ze het niet dichterbij te komen... Maar... Toen dat moment voorbij leek te zijn, kwam ze dichter... Haar ogen nog steeds op hem gericht... En ze wachtte... Nee... Eigenlijk genoot ze gewoon, om hem zo dichtbij te hebben...

Zijn gezicht kwam dichter en dichter en ze sloot even kort haar ogen. Zijn lippen kwamen dichter bij der oor en ze kon het niet laten kort een kleine lach op haar gelaat te halen... "I never gave up on you, and I never will." Ze glimlachte wat breeder en toen hij zijn hoofd wat terug trok ging ze op haar toppen staan en duwde ze teder haar lippen tegen de zijne aan. Ze hield haar ogen gesloten en liet zich volkomen ontspannen... Het voelde goed en vertrouwd... Yeah...