Hi, Hey There, Hello!

Otis en het woord slachtoffer stonden als synoniemen in de Van Dale. Dat hij de eerste zou zijn was dan vanzelfsprekend. Dat de valstrik echter totaal anders zou verlopen dan verwacht…? Dat had hij zelf zelfs niet verwacht. Via een tweede ongure man had hij een vliegende… ei Pokémon gekregen? Het had de naam ‘Togetic’ en de bijnaam ‘Harm’, maar daar werd hij niet wijzer van. Vanaf het moment dat hij de Pokémon had, werden zijn bleke wangen rood bij elke mannelijke Pokémon. Niet eens lichtelijk rood, maar ketchup rood en soms over zijn hele bleke lichaam. Elke keer dat zoiets gebeurde raakte hij er enkel bang van. Kom op, een rood vliegend ei die schijnbaar een flinke affectie had voor mannelijke individuen buiten zijn soort. Van die simpele rupsen – Wurmple’s-  tot aan Zigzagoon’s en Seedot’s – De namen wist hij eindelijk na de batterij van zijn Pokédex verwisseld te hebben. Het as dat hij niet het geslacht van de Pokémon wist, want anders had hij gelijk aan verkeerde type manga gedacht. Nu zag hij soms nog voor zich hoe er sterretjes en prachtige schaduwlijnen om de Togetic’s blozende gezicht gedaan werd en de mannelijke Pokémon. In het andere geval verdwenen de stereotype Shoujo effecten en werden ze… anders. Een rilling trok als een waarschuwing door hem heen. Hij had nu andere punten om zich zorgen over te maken, namelijk hoe hij ging landen. Natuurlijk had Harm besloten om na een poging weer een Pokémon voor hem te laten vallen met zijn ‘schattigheid’, maar na een regelrechte afkeuring had hij zomaar de kraag van Otis gegrepen. En toen volgde het typische dramatisch scene van een afgewezen tsundere… Pokémon en sleurde hij Otis mee naar een plek ver weg daar vandaan. Onbewust dus een geheel andere regio, maar onderweg drong dat niet helemaal door door zijn ‘heldhaftige’ gejammer Pas na het betreden van een vrouwelijke manga liefhebbers fantasieën op een bepaald gebied was hij zodanig getraumatiseerd dat hij weer aanwezig was. Mentaal.

Gelijk zocht hij dan ook af waar hij nou beland was. Oké, hij rapporteerde een hele zee bomen… Dat waren loofbomen en nergens zag hij een palmboom of een ander kruid wat in Hoenn voorkwam. Het enige wat hij daarbuiten nog opmerkte was iets fel glimmends op de grond wat haast goudkleurig leek. Voor het gemak lag het zelfs op een pad en niet tussen al die bomen, want hij wilde zeker niet instorten. Dat was dan ook gelijk zijn landpunt in waar ze ook waren, maar dan was er nog één belangrijke vraag. Hoe zou hij gaan landen met een zo te horen nog huilende Togetic die hem vasthield? Wat hielp een gebroken hart? Een nieuw hart! “H-Harm…?” begon hij met goede moed, zijn blik van beneden afwijkend, “Als je op het glimmende voorwerp landt, d-dan… z-zal ik je inschrijven voor een … Ja, Pokémon speed date show!” Er kwam vaker iets absurds uit mijn mond, maar nu al helemaal, omdat hij wanhopig was. Gelukkig had hij ook de vreemdste Pokémon en zorgde zijn belofte voor een glimlach op de Togetic’s gezicht. Met hervatten moed wapperde hij en nam uit het niets een flinke duikvlucht naar het voorwerp op de grond.  “WHAAA!” HO.. HO… NIET ZO SNE- Bijna deed hij het zelfs in zijn broek, totdat hij vlak boven de grond los gelaten werd en keihard op de grond belandde met zijn hand naar het voorwerp uitgestoken. Zijn hart sloeg als een wilde in zijn keel en de schramen van zijn kortdurende carrière als rendierboy schoten open. Hij voelde geen bloed vloeien, maar de pijn zorgde al voor genoeg problemen. Verder niet bezorgd om zijn Trainer zat de Togetic op zijn rug, gelijk zijn sensor aan naar mannelijke Pokémon om te verleiden. De derde Pokémon in zijn team was dus net zo ‘zorgzaam’ als de rest en zeker op een moment als deze. Met een pijnlijk gezicht probeerde hij het muntje van een laag bedrag op te pakken van de grond om iets van waarde aan de pijnen te hebben. Geld was het zeker waard, gezien hij écht blut was. “B-Bijna,” kreunde hij, maar… er kwam geen beweging in. Met een lichte frons trok hij er sterker aan, maar hij kreeg het onmogelijk in beweging. Hij was zeker niet sterk en dus zeer zwak, maar zelfs een muntje oprapen ging al niet meer? “S-Serieus…?” Uit-MUNT-end was dit…

Begon hij nou zich een stem te hallucineren? Dat was in ieder geval iets nieuws voor hem, buiten de hallucinaties van beelden. Al betekende dit echter dat die ruwe landing minstens zijn hersenpan beschadigd had buiten zijn niets voorstellende ledematen. De stem daarentegen herkende hij, maar wie was het? Hij had maar een beperkt aantal vrienden die het konden zijn en de stem was jongensachtig, dus… Zeker Jean niet of Cecille en Taiga, maar… Het was al niet meer nodig, want het antwoord werd vrolijk uit gesputterd. Bleh, hij had er zelf erachter willen komen en het was wel ironisch dat hij in twijfel werd getrokken. De meest onhandige knul in de wijde omstreken kon enkel hém zijn, zeker met deze vreemde stem van hem. Met een ietswat pijnlijk gezicht probeerde hij over zijn schouder te kijken, maar in plaats van een stamelende begroeting moest hij zich inhouden het niet uit te gillen van de pijn. Cooper zag hij daarentegen wel die er jonger uit zag dan hij verwacht had en een weelderige rode bos haar had. Het leek haast te schreeuwen dat hij een kort lontje was, niet de slimste en misschien té fanatiek kon zijn, zoals bijna elk roodharige. Maar goed, hij wilde hem begroeten en hij opende zijn mond nogmaals. Enkel om keihard afgekat te worden. Ehh… Vermoeiend. Cooper had echter de tijd van zijn leven voor zich, een kazoo spelend, totdat hij abrupt iets vreemds uitkraamde. Iets wat hem ook niet ontgaan was. Oké, dat loog hij; tot nu had hij er niet meer over nagedacht. De jongen tegenover hem beweerde in Kalos te zitten en ter vaststelling keek hij angstig naar de bomen. Oh Trubbish, die zagen er inderdaad anders uit! De jongen slikte angstig en voelde zijn lichaam al trillen van angst. Als hij dat zei…. De bomen er anders uit zagen, kon dat maar één ding betekenen. Strak keek hij de schuldige aan; een vliegend aandoenlijk ei met de hart van een duivel die hem lieftallig aankeek. “... Nee… Da-Dat kan niet waar zijn. D-Dit is Kalos? H-Hoe? En…” Er kwam zoals verwacht weinig nuttigs uit zijn mond en gelijk viel een donkere aura om zich heen, starend naar de grond. Dit betekende echt dat hij al die kilometers afgelegd had. En het was een enkeltje; er was vast geen weg terug, tenzij Harm’s hart weer werd gebroken. Muk. Dit ging nog even duren, want om dat opzettelijk te gaan doen was te naar voor worden. Hij hield zijn hand rustend tegen zijn voorhoofd, compleet weggezakt in een dilemma. Cooper daarentegen was vrolijker dan ooit te voren – al kende hij hem enkel via de Holo Caster – en… WACHT! De jongen kon hem vast helpen terug te keren naar zijn eigen regio, dat moest haast wel! Al vond hij de ontmoeting leuk en al, al mocht de situatie beter zijn, verlangde hij toch nog naar het Rangergebouw. Alhoewel… Snurkende, dronken mensen die in zijn kamer zaten… Hij bleef wel in deze nieuwe regio dan maar. Plotseling had hij dus wel tijd om maar eens een fijn gesprek met de ander te houden. Al bleef praten moeizaam voor hem. “L-Leuk om je nou eindelijk in het echt te z-zien! L-Laat mij zo wat meer van j-je kazoo horen,” sprak hij dan uit, vergetend dat hij nog steeds op de grond lag. En pijn had. Muk.

Het was niet zijn dag want een normaal antwoord was niet genoeg geweest en Cooper omhelsde hem direct. "Kyaaaaa!" gilde hij het uit. Nou… eerder wurgen. Met vlooien. Heel erg veel… vlooien. Het volgende moment jeukte zijn lichaam na een lange tijd hevig, alsof iemand met een veertje elke zenuw aan het kriebelen was. Rustig, Otis, rustig… NIET KRABBEN! Zijn onderlip bijtend en de knuffel negerend, staarde hij strak naar de grond. Jeuk, zoveel jeuk. Wees dapper en trotseer het zonder te… krabben en de verlossing te voelen. Oké, hij gaf het op. “Ugh…. S-Sorry, h-heb aandoening,” kraamde hij moeizaam, terwijl bijna tranen van genot uit zijn ogen schoten, toen hij zijn armen verrot krabde. Hemels, wat een hemels gevoel. De pijn en het brandende gevoel van zijn huid negerend wist hij na de omhelzing overeind te staan. De keer met Cecille was het hem misschien niet gelukt door de pijn, maar jeuk scheen dus het beste middel te zijn tegen die pijnen. “Z-Zo.. fijn…” De jongen had er bizar uit moeten zijn; helemaal in de wolken, omdat hij zichzelf kon krabben. Tijdens het intensieve gekrab had hij dan ook amper door dat Cooper ineens zijn met lijm besmeurde hand de lucht in had gestoken. Startpositie voor een simpele highfive. Echter had Otis niet door dat dit hem tot een daadwerkelijk plakkerige situatie zou brengen.

Nadat de jeuk dan ook weggezakt was en hij het gebaar van de ander zag, reageerde hij er automatisch op. “O-Oh… Highfive!” kraamde hij nog positief uit. Een enkel moment van realisatie drong tot hem door dat het de beste highfive van zijn hele leven was. Totdat de jeuk bij zijn hand in actie schoot. Op dat moment wist hij dat hij het verpest had. Hij bewoog zijn vingers, maar enkel zijn vingertoppen bewogen lichtjes. B-Betekende dit nou..? “N-Nee… E-Ehm.. Cooper…? K-Klopt het dat we e-echt vastgeplakt zijn?” vroeg hij voordat hij écht gek dacht te worden. Straks was het gewoon simpele lijm en had hij simpelweg te weinig kracht in zijn hand. Herstel, extreem jeukende hand. Had hij eigenlijk Cooper daar ooit over verteld? De laatste was hij er open is, dus zou hij het ook wel weer uit kunnen leggen, niet waar? Met een bleek gezicht uit volstrekte zorgen keek hij Cooper aan en wees naar hun aan elkaar vastgeplakte handen. “I-Ik heb trouwens een nogal… vreemde a-aandoening; i-ik krijg j-jeuk bij lichaamscontact. D-Dus… h-heb ik een beetje erg veel jeuk nu,” Hij hield zijn gepijnigde gezicht in de plooi, maar kon het niet laten zijn hand te krabben met zijn vrije hand. Aaah…. Dat luchtte op. Al wist de ander nou ook over die aandoening en hield hij er vast wel rekening mee. Hoewel het bleef een rodebol en wie weet zou die op hem af springen en hem ergere jeuk dan eczeem bezorgen. Alweer. Ach, het betekende vast wel dat de knul niet té niet-wetend was om hier geen oplossing voor te zijn. Zelfs Erza uit Fairy Tail was vaak voorbereidt op zulke situaties. Met eindelijk eer kleur in zijn gezicht keek hij er met een wat meer positieve blik naar de ander. “D-Dus… H-Heb je hier iets t-tegen?” Waarom o waarom had hij het gevoel dat hij tegen een Pokémon zat te praten die enkel rond kon rennen?

Dit was absoluut zijn ergste nachtmerrie; gedwongen lichaamscontact, wegens lijm. Zijn vermoeden waren helaas correct en de boosdoener kon ook écht enkel lijm zijn geweest. Wat anders was zo plakkerig dat zelfs na flinke rukken het er niet af ging? Plakband? Nee. Stroop? Misschien. Thijmsiroop? Oké, dat kon het ook wezen bij nader inzien, maar dat róók je. Hier stonk het enkel puur chemisch. Al wist hij het niet zeker. Geen sprake van dat hij echter nu aan hun handen zou zitten ruiken. Dat probleem terzijde, de boosdoener was duidelijk; lijm. Dan de vraag wélke type lijm. Alles mocht voor zijn part, behalve één-seconde lijm. En wat hij kreeg was een uitleg over waarom er überhaupt lijm ter sprake was gekomen. Het was de welbekende ‘geld geplakt aan de grond- truc om mensen erin te laten foppen, zoals hem. Was hij daar serieus nou net in getrapt? Ach, zelfs op televisie shows, zoals Bananensplit was hij ten minste wel de aandachttrekker geweest met zijn spectaculaire landing. En natuurlijk vervoersmiddel. Het zwakke gelach van Cooper trok zijn aandacht en gelijk trokken zijn mondhoeken verder omlaag. Dat gelach had een tegenovergestelde werking bij hem, hij verloor daardoor juist hoop. “I-I’m doomed…. Like really dóómed,” mompelde hij, zijn hand inmiddels verder krabbend. Het was nog een wonder dat hij zijn aandoening uit had kunnen leggen aan hem waar hij een medelevende reactie op kreeg. Daar kon hij vrij weinig mee. Kalm verder krabbend aan zijn hand luisterde hij naar wat de roodharige verder te zeggen had. Wacht eens even, hij had hier geen oplossing voor en hij had geen idee wat een Slowpoke en Sheldder moesten vorstellen, maar het was een slecht teken. Dus.. ze zaten voor eeuwig aan elkaar vast en dus had hij een eeuwige jeuk, zelfs als skelet-zijnde?! D-Dat kon zijn arme brein niet bevatten. Met een gezicht alsof zijn ziel eruit ontsnapt was staarde hij Cooper aan. Niet meer vrij zijn. Gedwongen lichaamscontact. Eeuwige jeuk. Geen privacy meer. Eeuwig lijden. Deze woorden dwaalde door zijn depressieve achterhoofd. Nooit kon hij dus meer alleen iets meer doen, zoals naar het toilet gaan, douchen, dus… zelfs geeneens privacy hebben met een vrouwelijk wezen die hem lief had. Het zouden altijd dubbel dates zijn… N-Nee… NEE! Zijn gezicht werd bleker dan spierwit, alsof dat al mogelijk was. “D-Dubbel dates… Jeuk…” kraamde zijn zielloze mond uit. Het krabben bleef echter voortduren en op de achtergrond kreeg hij enkel maar enkele uitgesproken woorden van Cooper binnen. Terug gaan. Winkel. Gekocht. Kijken. Hmm, zijn ziel besloot voor dit moment weer in zijn lichaam terug te keren en met een meer levend gezicht keek hij Cooper aan. Dat was geen slecht idee! Als ze langs de zaak zouden gaan waar hij de lijm gehaald had, hadden ze er vast iets voor. Anders konden ze hen natuurlijk doorsturen. “Geweldig i-idee,” En… een kettingzaag was ook handig. Aren die niet vrij duu-Ho wat? Zijn ziel vertrok weer, maar als het ware drong Otis deze zijn lijf weer in. “W-Waaaat?! N-Nee, g-geen… k-kettingzaag.. H-Hoeft niet. I-Ik wil mijn h-hand behouden!” Automatisch hield hij zijn vrije hand beschermend over de zijne, hevig bibberend. De jeuk was een tel lang weggezakt uit pure angst. Met een kromme glimlach wees hij snel een random figuur aan. Het was zijn homo Togetic, o nee. “W-Winkel is niet nodig, m-misschien kan H-Harm ons hier wel mee helpen, t-toch Harm?” … Waar w-was Harm gebleven? Net op dat moment spotte de Togetic een mannelijke Skuntank en gebruikte gelijk zijn charmes. “C-Casanova…” mompelde hij geërgerd. Fijn. Daar had hij dus niets aan. Hij keerde hem met een zucht terug en keek weer hoopvol Cooper aan. “W-Welke kant zei je dat d-de winkel was?” Laten daar alstublieft geen kettingzagen zijn.

Dat kwam er niet goed uit en het duurde niet lang, voordat hij zich vraagtekens rond het hoofd van Cooper had ingebeeld. Als hij niet bezig was met het krabben van zichzelf had hij zichzelf gefacepalmd. Dates waren wel het laatste ding, waaraan hij dacht en al helemaal met de roodbol. Niet dat hij hem niet mocht, maar het idee om vastgeplakt aan hem tegenover dames te zitten? Nee, geen goed idee. Al ging Cooper’s fantasie er écht op los, bewerend dat hun elkaar zouden date. E-Eh… Wáááát? Even werd hij wakker geschud uit zijn angst aanval om de ander perplex aan te staren. Dat was niet wat hij bedoelde… Hij was niet homoseksueel, maar hetero, dus… meer dan vrienden werd hem niet. Al betekende dat helemaal niets in de otaku-wereld waar hij onderdeel van was. Oh Muk. “E-Ehm, liever helemaal niet o-over hebben,” Hij wilde het onderwerp zo snel mogelijk verschuiven, maar ieder andere burger die manga las had al in haar of zijn achterhoofd een nieuwe shipping genoteerd. In het échte leven. Dit ging hem nog pijnigen, en achtervolgen als een stalker.
Na zijn zogezegde ‘Otis paniekaanval’ na de kettingzaag opmerking, vond de roodbol het nog steeds hilarisch. Wat was er in hemelsnaam hilarisch aan een natuurlijke reactie op het feit dat iemand voorstelde je armen af te zagen?! Of je was een masochist. Dat was hij zelf niet. Hoewel… O, het maakte ook niet uit. Van binnen voelde hij zich echter als iemand wiens ziel uit zijn mond ontsnapt was uit doodsangst. Pas toen Cooper iets over een stalen arm begon, keerde de ziel terug. Hmm, dat was letterlijk geen erg idee, maar hoe onhandig hij ook was, behield hij liever zijn arm. Eentje van zijn eigen vlees en bloed. Al was het niet in staat lasers af te vuren, metaal te verpulveren of zelfs een ander zonder gedoe aan te raken. Wel leuk idee, als het ook hielp om niet vastgeplakt te raken aan andermans handen. Dat was wellicht het meest belangrijke. “D-Dat klinkt niet v-verschrikkelijk, m-maar... je hebt nog w-wel een robotlichaam n-nodig. B-Ben niet van plan om d-daarvoor al mijn l-ledematen eraf te… jeweetwel.. zagen,” De jongen slikte bij het woord ‘zagen’. Het huiverde hem al. En- “Wááh!”

Ineens werd er aan zijn hand getrokken en knalde hij daarmee bijna tegen de ander op. Nee, niet meer jeuk. Als een gek boorde hij zijn schoenen de grond in, nog net in evenwicht. Phieuw. Dat had pas weinig gescheeld, maar waarom bewoog hij juist die hand plotseling? Ow, hij wilde de kant wijzen waar de winkel zat. Z te zien de tegengestelde kant dan hij verwacht had. Dat was mogelijk, maar… “W-We zitten aan elkaar vast, d-dus kan je er wel o-opletten om geen wilde b-bewegingen te maken,” Het was hoognodig advies, want voordat Cooper ‘kettingzaag’ zou kunnen roepen zou hij vast jeukend op de grond liggen. En ja, met waarschijnlijk de ander op hem wat het erger maakte. O, dit was écht een dilemma. Al leek Harm meer medelijden te ontvangen dan hem. Heh, dat veraste hem niet. Zijn charme was echter inderdaad niet de beste, maar niet dramatisch. Het kon erger. “J-Ja, m-maar…” begon hij al, maar zijn blik gleed naar Harm’s Pokéball. Was het niet beter zijn ondragelijke jeuk opzij te leggen voor Harm? Die winkel ging inderdaad nergens heen en anders vervulde hij niet de ‘Trainer’ rol wat het heksje nogal in zijn gezicht gedrukt had. Al lag zijn prioriteit sowieso bij zijn Pokémon, ze waren levendig gezelschap. En… ze mochten ook verwend worden.

“… Laten we h-hem maar helpen,” Hij klapte met zijn vrije hand de Pokéball open en-Het werd vastgegrepen door een voorbij vliegende vuurrode valk. Verbijsterd keek hij toe hoe de valk na een krijs hoog de lucht in verdween. De situatie drong amper tot hem door, terwijl hij enkel een vreemd kreunend geluid uit hem kwam. Waarom gebeurde er nou altijd zulke dingen als hij iets goeds wilde doen?!

Het was simpel als dat: in manga iemand zijn armen zien verliezen? Geen probleem, maar in het echt…? Daar wilde hij niets van weten. Kom op, dat warm druipende bloed over je lichaam e-en.. Als hij zo door bleef denken ging hij over zijn nek. Echt, hij kon zelfs tegen blootgestelde organen, het was getekend en niet ‘vies’. In de realiteit was hij niet enkel even over zijn nek gegaan, als je dat dan nog had? Ugh, báh, hier wilde hij niet aan denken met iemand die daadwerkelijk zoiets dacht te willen proberen. Zijn leven hoefde geen horror manga na te spelen. Ook geen pratende handen die door een parasiet overgenomen waren. Dan pas zou het nog vreemder zijn om handen tegen elkaar te houden nu hij zich dat bedacht. De jongen schudde snel dat uit zijn achterhoofd en knikte maar bedenkelijk toen de ander zei beter op zijn woorden te letten. Ja, hopelijk, want tegen zulke grapjes kon hij niet. Zeker niet in situaties van stress en… jeuk. De prioriteit lag echter niet meer bij hem maar zijn Togetic die prioriteit over hem had en meer ‘swag’ nodig had. De reden was eenvoudig. Dat deden Trainers, nou echte swagical Trainers. Niet de typen die de Pokéball waar een Pokémon in zitten mee de lucht in laten sleuren.

Helaas behoorde hij zelf tot dat type. O-Oké, wat moest hij nú dan?! Dat beest cirkelde boven hem met triomfantelijk het voorwerp tussen zijn klauwen. Ugh, dit kon niet waar zijn! Hoe kwam hij zo hoog de lucht in? Wacht! Kon Pansage niet de slierten aanval? Een echte ladder had hij immers niet. Nou, de broccoli aap ging hen redden, als hij in een goede bui was. Nu hij zich bedacht, had hij hem ontbijt gegeven vanochtend? Oh Muk. Dit was niet bst. Dan kwamen de slierten om zijn nek te zitten dan de Pokéball. Mt de fijne gedachte op zijn netvlies concludeerde Cooper dat hij geen extra dosis swag meer nodig had. “E-Eh.. D-denk zelfs dat h-hij nu wel high is of een R-Red B-Bird op heeft,” Niets beters kwam er uit zijn onzekere mond. Het voorstel om erachteraan te gaan was overbodig. “I-Ik sowieso,” Vastberaden keek hij de ander voor één tel aan, maar zijn formidabele ‘ik ga de wereld redden’ blik verdween toen er een tweede voorstel volgde. “S-Stenen g-gooien?” Nou staarde hij de ander toch verrast aan en slikte nerveus. Dat was een wilde vogel en om die met zoiets te bekogelen was zelfmoord. Dat ding had vlijmscherpe klauwen en snavel om hun in stukken te scheuren. De tweede optie was echter zijn Pansage – viel gelijk weg- en Drum – viel ook weg door gebrek aan ontbijt. Ugh, het moest maar. “P-Prima, w-wel naar de Pokéball, niet de vogel,” zei hij nerveus en beukte onhandig om een kiezeltje op te pakken. Moeizaam wierp hij deze de lucht in met zijn vrije – zeer onhandige hand – en een besef drong tot hem door. Hij. Kon.Niet. Gooien. Het kiezeltje kwam vijf meter verderop in de Staryubucks koffie van een voorbijganger. Hoopvol keerde hij zich tot Cooper, hopend dat hij er beter in was. Inmiddels wilde hij enkel wegsmelten in schaamte.