Shocked. | &Raven!

Taking this to the grave

“Ronan, kom er maar uit!” sprak een jongen, voor hij één van zijn vijf volle Pokéballs de lucht in gooide. Hieruit kwam een nog zeer jonge Squirtle, een Pokémon die hem al meer zorgen hadden gekost dan de andere vier bij elkaar. Het ding hield zijn blauwe kopje scheef en maakte een vrolijk geluidje, terwijl het een enorme grijns op zijn koppie had staan. De neiging om het in zijn wangen te knijpen, of hem vast te binden met een riempje, was zó groot… Maar hij besloot zich in te houden. Het was een kwestie van de Pokémon laten zien dat hij dit niet kon maken, dat er naar de trainer geluisterd moest worden. Wat er dan ook aan de hand was. Speciaal hiervoor was hij - met behulp van zijn Aerodactyl - teruggekeerd naar Santalune Forest. Immers was dit een plek waar vaak minder krachtige Pokémon te vinden waren en hij weigerde nog eens te verdwalen in een grot. Dat had hem immers al zijn hoed gekost.
“Vandaag gaan we eens goed trainen,” sprak hij tegen de Squirtle. Helaas scheen deze zich al niet meer voor zich te bevinden. “Wat.” Even stond de jongen daar, verbaasd bijna, om de ontsnappingskunsten van de jonge Squirtle. Helaas was dit nou net een kwaliteit waar hij niets goeds mee kon bereiken.

Een gele flits verderop trok zijn interesse en hij wendde zijn blik af, om zijn Squirtle die kant op te zien rennen. Voor hij de tijd had om te reageren, werd ook de Squirtle omhuld door een laag elektriciteit en schoot hij terug, om hals over kop te slaan en op zijn buik terecht te komen. “Houd die Pokémon van je in bedwang!” gromde hij, waarna hij op zijn Pokémon afrende. Hier kreeg hij ook de grote ‘dader’ in het vizier: een Pikachu, hij schatte het ding enkele maanden, misschien zelfs weken, oud. Het had nog echt het bolle, kleine figuur van een jonge Pikachu, al had het een bijna valse blik in haar ogen staan, terwijl ze haar staart opzij sloeg en meerdere elektrische schokken van haar wangen kwamen. Er was geen trainer te bekennen, waardoor hij aannam dat het ding wild was.
Met een snelle beweging deed hij een poging de Squirtle van de grond te grissen, maar hij kreeg al snel een thunder shock naar zichzelf geworpen, waardoor hij geschrokken aan de kant moest springen. Wat zouden ze nou dan krijgen…?

Taking this to the grave

De Pikachu keek hem met een felle grijns aan, recht in zijn ogen, terwijl hij nog een poging deed zijn Squirtle van de grond te rapen, waarna hij het jonge ding in zijn armen vasthield.
Dit leek genoeg te zijn voor de Pikachu, aangezien zij - het was overduidelijk een zij gezien de hartvormige staart - haar blik op een andere plek richtte. Aiden deed voorzichtig enkele passen achteruit, eigenlijk van plan zijnde de Pokémon met rust te laten, tot zijn blik op een jongeman viel, verderop. De Pikachu schoot een thunder shock op hen af, welke de Lucario raakte, en Aiden vroeg zich stilaan af of dit de trainer was. Misschien was de Pikachu zo geschift door zijn schuld?
Toen hem echter werd toegeroepen op zijn Pokémon te letten, keek hij met een frons zijn kant op. “Ik dacht dat ze van jou was!” riep hij uit, even boos als de jongen geklonken had, voor hij zich realiseerde dat de Pokémon dan toch wel wild moest zijn. Immers zou een trainer nu genoeg tijd moeten hebben gehad om op te dagen, was het niet?

De Pikachu leek even kort van slag te zijn bij de momentele situatie, waardoor haar blik langzaam van de ene trainer naar de ander schoot en ze langzaam een pasje achteruit deed. Haar tandjes waren ontbloot in een soort dreigende grom, waarna ze langzaam een pasje naar achteren deed. Ze zette haar twee handjes op de grond en keek op vier poten naar de twee, terwijl vonken haar rode wangetjes verlieten. Al te vriendelijk leek ze in ieder geval niet.
Aiden deed langzaam nog een pasje achteruit, twijfelend of hij het ding aan moest vallen of gewoon met rust moet laten. Hij hield zijn Squirtle iets steviger vast, terwijl deze alweer wat meer leven leek te vertonen. Het deed zelfs weer een poging uit zijn armen te springen, al ging dit heel wat minder energiek en snel dan normaal, dus had hij zo het idee dat de elektrische aanval hem flink geraakt had.
Met een bedenkelijke blik greep hij naar een Pokéball aan zijn riem, totdat hij zich bedacht dat vrijwel al zijn Pokémon niets zouden maken tegen een elektrisch type, behalve Garrett en Sookie, maar Sookie was nog lang niet gevechtsklaar en Garrett… Met een frons greep hij de Pokéball van zijn riem en gooide hij het naar voren, waardoor een Scizor voor de Pikachu kwam te staan. Een Thunder Shock raakte de rode Pokémon, wie zacht gromde bij het voelen van de aanval. Toch leek deze geen kik te geven, maar schijn kon bedriegen bij deze Scizor.
Na het zien van het falen van haar aanval, leek de Pikachu er echter genoeg van te hebben en deed ze nog enkele passen achteruit, al die tijd zacht grommend tegen de twee trainers en hun Pokémon. Haar blik bleef echter voor een moment hangen op de Riolu, wie ze met een licht vernauwde blik aankeek, alsof ze had besloten hem niet als bedreiging te zien.

Taking this to the grave

Toen hij hoorde hoe de andere jongen verwijtend vroeg of hij met die Scizor ging vechten, zuchtte Aiden even. De Pikachu werd een baby genoemd en nog een thunder shock schoot richting de andere jongen, alsof de Pikachu zich beledigd voelde door het woord baby. “Rustig maar,” zuchtte Aiden. Nee, Garrett was zijn Pokéball niet uitgekomen om te vechten, maar meer om het ding simpelweg terug zijn bosjes in te krijgen, zonder al te veel schade aan te richten. Immers had Aiden vrij weinig zin om continu aangevallen te worden door de Pikachu, maar nog minder zin om zijn Charizard, Aerodactyl of Squirtle te laten opdraaien hiervoor, aangezien elektrische moves hen allen veel meer deden dan ze de Scizor deden.
De Scizor deed met een wat denigrerende blik wat stappen richting de Pikachu, waardoor deze met haar kaken op elkaar sloeg, alsof ze dacht de Pokémon zo wel weg te jagen. Al snel bleek echter dat de Scizor een heel stuk enger was en de Pikachu draaide zich om, om de bosjes in te gaan. Ergens had hij het idee dat ze niet al te ver weg was, maar een opgeluchte zucht kwam uit zijn mond toen het ding uit zijn buurt was, waarna hij de Squirtle op de grond zette. “Gaat het, Ronan?” vroeg hij met een fronsje, maar de Squirtle knikte wat sipjes, voor deze zijn humeur om liet slaan door naar de baby Riolu te kijken.
Aiden stond langzaam weer recht en ging even met zijn hand door zijn haar, zijn blik richtend op de trainer verderop. De Lucario die hij bij zich had zag er… Enorm krachtig uit. De Riolu - wie school achter zijn been - wat minder, maar die leek nog jong.
“Ik heb echt geen idee waar ze vandaan kwam, ineens werd mijn Squirtle omver geblazen,” fronste hij naar de jongen. Misschien wist hij iets meer van het rare gedrag wat de Pikachu vertoonde, of had hij een vermoeden? Voor zover Aiden had geweten, waren Pikachu’s namelijk totaal niet zoals dit. Van een Spearow had hij een plotselinge aanval wel verwacht, namelijk.

Taking this to the grave

Toen de zwartharige jongen vertelde dat de Pikachu het misschien niet zo op vreemden had, hief Aiden één wenkbrauw op. Niet zo op vreemden? Dat was nog geen reden om zijn Squirtle aan te vallen, toch? Vooral een jonge Pokémon hoorde zich niet zo fel te gedragen. Als het al zo… Verpest was voor alles echt begon, dan viel er niets meer mee te beginnen, of wel?
Toen de Riolu er plots vandoor ging, pakte Aiden snel zijn Pokéball om de Squirtle terug te laten keren, voordat deze het in zijn hoofd haalde er ook vandoor te gaan. Dit scheen immers zijn favoriete bezigheid te zijn. ‘Hey, waar ga je heen?’ klonk er en Aiden hief zijn wenkbrauwen op. “Het lijkt erop dat de jonkies elkaar wel zagen zitten,” zuchtte hij.
Pas nu leek het hem op te vallen dat de jongen… Interessante ogen had. Als hij blind was, hoe had hij dan kunnen weten dat hij een Scizor had? Aiden keek even met een bedenkelijke blik naar Garrett, wie langzaam teruggelopen kwam en zich bij zijn trainer voegde, neerkijkend op de Lucario. Hij vernauwde zijn blik wat, voor hij een stap richting de blauwe Pokémon zette. “Garrett,” sprak Aiden streng, waarna hij zuchtte. Het gebeurde niet vaak meer dat een Pokémon van een gelijk, of in dit geval waarschijnlijk zelfs hoger niveau, in de buurt was, dus de Scizor had meteen interesse gekregen in de net wat kleinere Lucario.

De Pikachu had zich de bosjes in gehaast, om hier met een geïrriteerde uitdrukking om zich heen te kijken. Haar lange oren pikten geluiden op en tot haar verbazing was het - opnieuw - een naderende Pokémon. Ze zette zichzelf terug op enkel haar voeten, waarna ze zich omdraaide. Elektrische schokken schoten uit de rode wangetjes en maakten zachte geluidjes, terwijl ze leek te hopen dat het niet één van die menselijke mafkezen was.

Taking this to the grave

‘We moeten hem weer vinden,’ werd er enkel gesproken. Aiden had zijn groene ogen op de bosjes gericht, zich afvragend waarom de Riolu achter de Pikachu aangegaan zou zijn. Zouden ze elkaar gewoon aardig hebben gevonden - immers schenen Pokémon vaak na enkele blikken al een duidelijke ‘Ja’ of ‘Nee’ te hebben - of dat het gewoon een eigenwijze Pokémon was, net als Ronan.
De Scizor kruiste zijn scharen voor een moment, zoals hij vaker leek te doen als hij een waardige tegenstander had gevonden. De houding was normaal genoeg voor zijn trainer om de ander uit te dagen voor een gevecht, maar dit keer gebeurde er niets en werd de situatie omgeslagen, aangezien de Lucario zich om moest draaien om achter zijn trainer aan te lopen. Garrett liet een zachte grom horen, om aan zijn trainer duidelijk te maken dat het moment niet naar zijn zin was, waarna hij ook maar richting Aiden liep. Was het een keer niet Ronan die wegrende, rende een andere Pokémon wel weg…
‘Help mee met zoeken,’ klonk er en Aiden hief zijn wenkbrauwen op. “Nou ja,” zuchtte hij. Iets vriendelijker mocht ook wel, zeg. Maar, hij was toch wel geïnteresseerd. De trainer had een sterke Lucario en de Pikachu had zijn interesse ergens ook wel gewekt, dus hij was zeker benieuwd wat er nu aan de hand was.
Als de Pikachu van plan was geweest de Riolu aan te vallen, zouden ze dat heus wel merken. Een elektrische aanval viel niet te missen, gezien de geluiden en het licht wat erbij kwam kijken. Maar goed, hij hield er ook niet van als zijn Squirtle of Shinx buiten beeld was, dus kon hij de jongen ergens wel begrijpen. Hij vroeg zich af waarom hij eigenlijk mee moest zoeken. Zo ver konden de twee nooit gegaan zijn, toch?
“Garrett, ga jij eens wat verderop kijken,” zei hij tegen de Scizor, wie meteen vooruit schoot, om over de bosjes heen te kijken. Helaas waren de Pikachu en Riolu wat te klein, dus zag hij geen koppies erboven uit steken. Een wat vragende blik kwam van de rode Pokémon, richting zijn trainer. Al was de Pokémon snel, was hem de Riolu niet eens opgevallen dus had hij geen idee waar hij naar zocht.

Taking this to the grave

De andere jongen vroeg aan zijn Pokémon of deze kon kijken of hij te vinden was. Eerder had Aiden al wat informatie opgezocht over een Lucario, nadat hij er één tegen was gekomen, en schijnbaar konden deze Pokémon aura’s voelen. Enkel had deze bij lange na niet zo sterk geleken als de Lucario die nu voor hem stond. Misschien dat hij deze trainer ooit eens zou uitdagen. Het leek erop dat zijn Scizor de uitdaging zeer erg kon waarderen.
‘Teveel Pokémon,’ werd er zacht gegromd en Aiden vernauwde zijn blik. Het verbaasde hem wel dat een Lucario dat kon, maar hij besloot zijn mond wijselijk te houden. “Dan moeten we ook maar eens vanuit de lucht gaan zoeken,” zuchtte Aiden, waarna hij twee Pokéballs van zijn broek viste. Even twijfelde hij tussen zijn Charizard en Aerodactyl, maar uiteindelijk besloot hij toch maar de grote fossielpokémon de kans te geven. Immers was dit een veel snellere vlieger en een geweldige jager, dus misschien dat dat talent hier gebruikt kon worden.
De ball van zijn Charizard ging terug aan zijn riem, terwijl de Aerodactyl voor hem verscheen. Hij landde met een harde plof op de grond en spreidde zijn paarse vleugels onmiddelijk, klaar voor wat er gedaan moest worden. “Ik wil dat je op zoek gaat naar een Riolu en Pikachu,” zei hij rustig. De Aerodactyl knikte en schoot de lucht in, om rustig te zweven boven het gebied, zijn groene ogen van plaats naar plaats schietend.
“Als ze uit de bosjes komen, zal hij het in ieder geval niet missen,” zei Aiden rustig. Ja, het kon altijd nog zijn dat ze via de andere kant de bosjes zouden verlaten, dus dan was een stel ogen in de lucht aardig handig.
“Gaat je Riolu er vaker vandoor?” besloot hij met een fronsje te vragen, terwijl zijn blik gericht stond op de bosjes. Nu was het hopen dat de Aerodactyl het niet opnieuw in zijn hoofd zou halen hard te gaan krijsen, want hij had geen zin om de Beedrills wakker te maken.

Taking this to the grave

Aiden zuchtte even kort bij het zien opstijgen van de Aerodactyl. Al was hij dol op de enorme Pokémon, moest hij eerlijk toegeven dat hij hem soms wel wat op zijn zenuwen werkte. Toch had hij al gauw besloten het als een uitdaging te gaan zien. Hij zou vast wel wat manieren aan de Pokémon bij kunnen brengen. Misschien dat het dan ook ooit zou stoppen met mensen bedreigen en zichzelf overschatten. Dan was Aiden helemaal gelukkig.
‘En hij is…?’ werd er gevraagd, waarna Aiden even fronste. Oh, ja, natuurlijk. De jongen kon niet gewoon kijken wat hij zojuist voor gigantisch monster de lucht in had gestuurd. “Altaïr,” begon hij met een grijnsje. “Mijn Aerodactyl.” Over het algemeen waren Aerodactyls vrij bekend, gezien de ophef die ze in steden hadden verzorgd en het feit dat het gewoon een fascinerende fossielpokémon was. In tegenstelling tot kabutops en dergelijken, was dit zowaar een Pokémon waar je even met verbazing naar keek. Tot het besloot besjes te plukken en met zijn kop tegen je aan begon te wrijven, dan was het hele moment zwaar verpest.

De jongen vertelde dat het de eerste keer was dat de Riolu er vandoor ging en Aiden zuchtte even. “Ik neem aan dat hij niet van plan is echt… Weg te gaan, dan,” glimlachte hij rustig. De Lucario leek gelukkig bij zijn trainer, dus de Riolu zou het niet slecht hebben. “Ik denk dat er niets op zit behalve hier wachten tot hij zijn weg terug vindt. Als hij besluit de andere kant op te gaan, horen we het vanzelf,” sprak hij toen. Ja, ze zouden het zeker horen. De Aerodactyl had een stem die je… Niet zou kunnen missen.

Taking this to the grave

Aiden’s groene ogen stonden strak gericht op zijn duivelse fossielpokémon. Het zou hem werkelijkwaar niets verbazen als het ding straks neer zou duiken in de bosjes om er iets uit te halen wat hij op zou eten. Of dit besjes waren of een Pokémon, was dan nog maar de vraag. Maar, tot nu toe had de Pokémon nog niemand vermoord en zelfs nog geen poging ertoe gedaan. Dat was al een hele overwinning voor de roodharige jongen.

De zwartharige jongen leek niet echt spraakzaam. In tegendeel zelfs, hij was eigenlijk gewoon enorm stil. Zo stil dat Aiden eigenlijk de behoefte had zichzelf om te draaien en weg te lopen, maar zo onderhand had hij het idee dat het netter was om zijn Aerodactyl te laten zoeken en gewoon hier te blijven, dus zuchtte hij een keer. Zijn Scizor kwam wat fronsend terug en keek hem aan, zijn gele ogen vragend. “Ga maar even tussen de bomen kijken, Garrett,” sprak Aiden rustig. “En wees voorzichtig,” sprak hij toen streng. Dit was niet bedoeld voor de Scizor zelf, maar meer aangezien de Pokémon het type was om de Riolu aan zijn staart mee te nemen, als dat al mogelijk was, en hij had liever dat dit wat vriendelijker zou gebeuren. De Pokémon knikte en schoot ook richting de struiken, waar hij al snel in verdween.
Een kleine zucht kwam uit de mond van de jongen, zich in alle eerlijkheid redelijk vervelend. Hij besloot ook een boom als rugsteun te gebruiken en gleed met zijn handen wat over de balls aan zijn riem, zoekend naar iets wat zou helpen, zodat de Riolu sneller hier was en hij zonder enige zorgen verder kon met zijn reis. Helaas kon hij zo snel niets bedenken. Tyrion? Nee. Die zou Altaïr enkel in de weg vliegen. Ronan zou er sneller zelf vandoor gaan dan zowaar hulp bieden, dus dat was ook een absolute nee. Het idee dat Sookie van enige hulp zou zijn had hij ook niet, dus afgezien van Garrett en Altaïr had hij vrij weinig.