When redheads meet.

Het was al een hele tijd geleden dat hij in Kalos had geweest en hij moest toegeven… dat hij het totaal niet gemist had en waarschijnlijk ooit terug ging naar Kanto of Johto. Maar, tot die tijd moest Kalos er maar mee door gaan en had hij zich hier een korte tijd geleden opgegeven als Ranger, waardoor hij hopelijk eindelijk eens iets te doen zou hebben. De gyms interesseerden hem niet en Tyrion had de trainingen niet echt hard meer nodig.
Zijn gedachten werden afgeleid bij het zien van een rode kleur. Het duurde even voor hij zich herinnerde waar hij dat gestalte van kende en hij wist zich er meteen heen te zetten, om naast het meisje tot stilstand te komen. “Hey, spaghettimeisje,” sprak hij met een grijns. Was hij haar niet sowieso nog wat verschuldigd nadat ze gewonnen had en hij weg had gemoeten omdat Anita inactief werd?

Sorry voor de titel.
&& Ravenna!!!

Het meisje leek niet blij met zijn gezelschap en Aiden keek haar geamuseerd aan. “Sorry daarvoor nog,” merkte hij op. “De plicht riep,” besloot hij te knipogen. Nee, eigenlijk was het vlak voor het weggaan naar Hoenn geweest en moest hij nog zooi doen en was hij het daardoor gewoon helemaal vergeten. “Maar, als je wil kan ik altijd nog terug komen op mijn belofte, natuurlijk,” merkte hij rustig op. Het was niet zo dat hij zowaar echt een rangerquest zou gaan doen, dus het kon inderdaad prima. Had hij ook eens wat aan zijn dag.

Daar zei ze geen nee tegen. Een grijns trok over het gelaat van de roodharige jongen. “Nou, prima. Voorkeuren?” besloot hij kalmpjes te vragen. Wel, dit was waarschijnlijk het snelst geplande etentje met een random half-bekende griet ooit. Maar goed, hij had ook niet het idee dat Ravenna de moeilijkste was. Al kon hij dat mis hebben. De meeste mensen waren gewoon vreselijk moeilijk in zijn bijzijn. Hoe dat toch kwam?? Het zou toch niet aan hem liggen? Dat zou wel een hele plottwist zijn. Maar, goed.

Geen spaghetti, verder was alles oké. Aiden schudde zijn hoofd even heen en weer en al gauw schoot hem iets te binnen. Alleen Anita was de restaurantnaam vergeten dus helaas wordt deze niet in de post vermeld. “Ik weet wel iets,” besloot hij daarom, zonder naamvermelding, te zeggen. Waar ze nu heen gingen was het eten écht heerlijk (en lekker westers), maar ze hadden er ook he-le pittige kip. En die kip was heerlijk, maar zo heet dat hij begon te denken dat die gratis refill daar speciaal voor was bedoeld. Nu was het voor Ravenna hopen dat ze een beetje van heet eten hield.

Anders mocht hij haar dragen. Eh, nee. Dat was nou niet echt de bedoeling. Al was het wel weer een pluspunt voor hun vertrouwensband, want hij wist van eerdere ervaringen dat vrouwen compleet omsloegen zodra je hen een beetje hielp. Nu was hij, thank the lords, daar niet op uit en vond hij het allemaal wel prima zo. Maar het was toch wel goed om in je achterhoofd op te nemen.
"Nee, het is redelijk in de buurt," merkte hij op, redelijk kalm. Hij was echt zwaar benieuwd naar hoe het meisje reageren zou op het pittige voer, maar hij wist wel dat hij enorm kon gaan lachen als ze er heftig op reageerde. Dat was, behalve het feit dat het zijn favoriete restaurant was, waarschijnlijk de reden dat hij deze plek uitkoos.