Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]
Welkom op
Pokémon Journey!

Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
WELCOME, GUEST!
PLEASE Login OR Register.

Deel
 

 Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Cecille Skarsgård
Moderator
Cecille Skarsgård
Punten : 84
Gender : Female ♀
Age : 22
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t135-cecille-skarsgard https://pokemon-journey.actieforum.com/t139-cecille-s-pokedex https://pokemon-journey.actieforum.com/t6582-cecille-s-work-log#132295

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptydi aug 04, 2015 8:32 pm


Nerveus staarde Cecille voor zich uit, haar voet tikkend op de met stenen belegen straat, terwijl haar armen over elkaar gekruist lagen. Sivar stond scheef achter haar, leunend tegen de stenen muur van de gym, terwijl ook hij zijn poten over elkaar had liggen. Hij zag er relaxed uit. Kalm, cool, totaal het tegenovergestelde van hoe de blondine erbij stond. Cecille was dit keer niet ongeduldig. Ze wilde zelfs zo lang mogelijk wachten voor ze Sara zou meeten en de gym kon uitdagen. De achttienjarige was ook niet heel nerveus, zoals toen ze haar vriendin haar ouders zou ontmoeten. Nee, Cecille was gewoon een emotioneel wrak en zat er gewoon doorheen. Het gesprek met Yara en het avondje stappen met Roxy had haar erg geholpen, maar het had weinig gedaan voor haar nachtmerries. Het had nog steeds een erg grote indruk op haar achtergelaten allemaal en hoewel er al een week voorbij was, bleef ze slapeloze nachten eraan overhouden.

Sivar was minder spraakzaam dan voorheen. Van haar twee pokémon die toen aanwezig waren, was hij het hardst geraakt erdoor en dat merkte Cecille. Waar hij normaal zijn uiterste best zou doen om haar op te vrolijken – haar een poot toe te steken, bleef hij dit keer wat meer in zijn pas gevormde schulp zitten. Het deed haar pijn om hem zo te zien, maar hij had zelf al aangegeven dat hij gewoon wat tijd nodig had en dat hij even alleen hiervoor moest zijn. Ze was zelf dan ook niet in een staat om hem te helpen; hoewel haar overige pokémon hem ook zo goed mogelijk op weg hadden geholpen. Vooral Elias, die zich eigenlijk over hen ontfermde zodra hij merkte dat er iets was. Cecille bofte maar met hem en dat terwijl ze nogal wat heibel had gehad omtrent zijn toevoeging aan het team.
Dahlia had minder last van de gebeurtenis, maar de blondine kon dat niet met alle zekerheid zeggen, omdat de Lucario sowieso al een loner leek te zijn en zich niet echt erg veel openstelde voor de rest. Ze maakte zichzelf maar wijs dat ze de pokémon daarom met rust liet, maar ze wist zelf eigenlijk al dat ze voor de lafhartige optie had gekozen en zich volledig had teruggetrokken van hen. Cecille had zich er prima bovenop kunnen helpen als ze erover had gepraat met Sivar en Dahlia – maar ze was te bang geweest om die stap te nemen en zat daarom ook met de gebakken peren.

Een zucht verliet haar mond, waarop ze haar blik van de grond richtte en hem iets naar boven wierp. Hierdoor kon ze de straat weer goed bekijken en zag ze in de verte een figuur aan komen lopen. Cecille herkende het loopje uit duizenden; gecoördineerd met een vleugje sassy. Het was Sara die daar aan kwam gelopen en zo te zien was ze alleen. Kennelijk had ze ervoor gekozen om geen pokémon aan haar zijde te hebben, iets wat Cecille normaal gesproken ook deed, maar ze had het gezelschap nodig gehad. Zelfs al deed Sivar momenteel een beetje afstandelijk. Dat de blondine eigenlijk liever nog wat langer de tijd had gehad om zich mentaal voor te bereiden, liet ze niet merken. Althans, zij vond dat ze het redelijk goed wist te verbergen, want hoewel ze geen grijns gaf aan Sara toen die een glimlachje aan haar schonk, wist ze het wel voor elkaar te krijgen om haar mondhoeken omhoog te krullen. Hopelijk zag het er niet al te geforceerd uit, want ze wilde haar vriendin niet zo’n gevoel geven. Daarom plantte ze haar lippen dan ook zachtjes en vluchtig op die van Sara toen deze haar overduidelijk een wangkusje kwam geven.

Ondanks de gedachtegang om niks geforceerd te laten lijken, had ze moeite om zich als haar gebruikelijke zelf voor te doen. “Da’s een tijd geleden,” besloot ze het gesprek maar mee te openen, terwijl ze het voor elkaar kreeg om lichtjes te grijnzen. Haar tanden bleven dit keer bedekt. Sivar voegde zich toen ook bij hen en Cecille grinnikte zachtjes om de reactie die ze van de witharige kreeg. “Voor iemand als ik is dat lang,” sprak ze. Sara wist de aandacht toen over te brengen naar de gym en gaf aan dat ze naar binnen wilde – iets waar de blondine wel in kon komen, want hoe eerder ze dit gymgevecht achter de rug had, hoe eerder ze een poging tot relaxen kon doen. Ze knikte daarom ook op het voorstel, draaide zich om en liep naar de deur, waarop ze deze voor het meisje en haar Tyrogue openhield en toen zelf naar binnen ging.

Eenmaal binnen keek ze met een verbaasde blik naar het interieur. Was dit nou een... Een rolschaatsbaan? Dit was toch de vechtgym? Waar waren alle boksbeugels?! Waar was de vechtring?! Cecille wist niet wat ze zag. Ze had zich tot voor het ongeval zo lopen opfokken voor de derde gym, omdat ze wist dat hier vechttype pokémon werden ingezet, maar dat alles was geweest voor... Dit? Om te zeggen dat ze teleurgesteld was, was nog een understatement. Het werd alleen maar erger toen iemand op hen af kwam geschaatst en de achttienjarige het idee gaf dat ze het verkeerde gebouw waren ingestapt. Het was een jongedame met een helm op, haar lange blonde haren in een paardenstaart geknoopt. Ze had iets aan wat op een schooluniform leek, met daaronder de welbekende rolschaatsen die bij deze baan hoorde. “Goedemiddag! Zijn jullie uitdagers?” werd er toen aan hen gevraagd. Het bracht Cecille uit haar trans en ze richtte haar blik nu op de jongedame haar ogen. “Dit is de gym?” vroeg ze ongeloofwaardig. Toen het meisje knikte, draaide ze zich met een ruk om en wilde ze het gebouw uit lopen. De vreemdelinge ging echter achter haar aan en liet haar midden op haar pad stoppen door voor haar te gaan staan. “Wat is er? Kun je het toch niet aan?”

Het waren die woorden die de bekende vechtlust vanuit haar buik naar boven liet borrelen. Een gevoel die Cecille de afgelopen week toch wel gemist had. Het bracht ook een hele bekende emotie bij haar naar boven; eentje waar ze normaal gesproken veel te snel op reageerde. Woede. “Oh, dat heb je dus echt niet gezegd net,” grijnsde ze kwaad naar de jongedame. “Waar is die gymleader? Ik stamp hem helemaal plat!” De jongedame grijnsde terug en porde toen met haar duim tegen haar borstkast. “Je kijkt naar haar!” reageerde ze. “Ik ben Korrina, de gymleader van Shalour City.” Cecille knipperde verbaasd met haar ogen. Dit was de gymleader? Ze zag er zo... Jong uit. Zo niet iemand die met vechtpokémon vocht. Huh, interessant. Had ze toch te snel geoordeeld. Korrina begaf zich nu tussen Sara en Cecille in, waardoor de blondine zich moest omdraaien om haar medeblondine aan te kunnen kijken. De rolschaatser giechelde. “Dus, wie gaat er als eerste?” Cecille keek haar vriendin aan, maar toen die haar enkel een rare blik teruggaf, besloot ze maar het woord te nemen. “Euh, ik dan, denk ik,” begon ze nog een beetje vertwijfeld. Ze herstelde echter snel. “Ik zal ‘es laten zien hoe een echte vechter eruitziet!” Haar vastberaden blik wakkerde het vuur kennelijk bij Korrina aan, want het meisje rolde meteen naar het strijdveld in het midden van de rolschaatsbaan. Daar stond een scheidsrechter al klaar.

Cecille en Sivar namen plaats aan de andere kant van het veld en de blondine gaf haar naam door aan de scheidsrechter. De man voerde hetzelfde ritueel uit als de vorige twee scheidsrechters hadden gedaan, legde de regels nog een keer uit en gaf toen een startsein. In het begin van de uitleg was Cecille erg ongeduldig, maar hoe langer ze moest wachten, hoe meer ze begon te twijfelen aan zichzelf. Wat als ze de verkeerde keuzes zou maken in dit gevecht? Kon een pokémon sterven in een gevecht? Oh Arceus, wat als dat mogelijk was?! Sivar merkte haar twijfels en besloot haar daaruit te halen door het veld te betreden, zelfs al wilde ze de Tyrogue later pas inzetten. Tegenover hem stond inmiddels zijn tegenstander al; een Mienfoo, eent pokémon die Cecille ook nog wel eens aan haar collectie wilde toevoegen. Daar echt over nadenken deed ze niet, want ze raakte alleen maar meer in paniek door de keuze die Sivar voor haar had gemaakt. Wat als ze haar beste maatje verloor in dit gevecht? Voorgoed?

“Euh, aarde aan Cecille?” riep Korrina aan de overkant. “Uitdager mag beginnen, hoor.” De blondine schrok op uit haar gedachten en keek op naar de verwachtingsvolle blikken van de rest. Sara, Sivar, Korrina, Mienfoo, de scheidsrechter... Ze moest juist doen alsof er niks aan de hand was, verdomme! Nu leek het juist alsof ze ergens mee zat. “Err, ik – ik moest gewoon even nadenken!” reageerde ze. Sivar rolde zichtbaar met zijn ogen en Cecille was lichtelijk op haar tenen getrapt door het gebaar. Ze had sowieso al het idee dat hun band was beschadigd sinds dat gedoe met die bende, maar dat hij nu letterlijk zo sassy tegen haar deed? Ja, ze hadden allebei wat te verwerken gehad, maar dat hoefde hij niet op haar af te reageren. Andersom deed ze het ook niet. Cecille wierp hem een kwade blik toe – maar ze besloot er verder niks op in te brengen. Ze moest zich concentreren op het gevecht, anders kon ze haar Tyrogue misschien nog wel verliezen.

{Sivar VS Mienfoo}
“Sivar, begin maar met een Fake Out!” De Tyrogue sprong op de Mienfoo af en voerde de aanval uit, maar zijn tegenstander was te snel en Korrina zag al snel door de aanval heen. Het werd dus ontweken. “Mienfoo, Calm Mind!” De pokémon kalmeerde, nam rust en wist daarmee meer focus te krijgen. Het frustreerde Cecille dat de gymleader haar op deze manier aan het uitdagen was en dus beet ze direct toe, terwijl het overduidelijk een valstrik was. “Sivar, Low Sweep, nu!” Hij begaf zich opnieuw richting de Mienfoo, maar voor hij daadwerkelijk de aanval kon uitvoeren, riep Korrina dat haar pokémon een Force Palm moest doen. Haar Tyrogue kon de aanval niet ontwijken en werd tegen de grond geslagen, waar hij grommend van op stond. Cecille gromde met hem mee. “Kom op Sivar, laat je niet kennen!” riep ze hem toe, waarop de pokémon haar een waarschuwende blik toewierp. De blondine begreep niet waar dit vandaan kwam en was verbaasd om die felle gezichtsuitdrukking van hem te zien. “Oh? Jullie moeten tegen mij vechten, niet tegen elkaar,” merkte Korrina aan de andere kant van het veld op. De opmerking haalde het bloed onder de nagels van de blondine vandaan. “Dat zijn we toch ook aan het doen!” riep ze kwaad naar de overkant.

Korrina was niet echt onder de indruk van de uitbarsting. Ze fronste eerder bezorgd dan dat ze terugdeinsde. “Misschien moet je eerst met je pokémon praten, voordat we dit gevecht voortzetten,” stelde de andere blondine voor, maar Cecille moest er niks van weten. Zij en Sivar konden dit, of hij nou wilde of niet. Ook De Tyrogue was het niet eens met het voorstel, want hij viel zonder pardon de Mienfoo aan met een Brick Break, ook al had Cecille hem dat niet opgedragen. De aanval raakte alleen maar omdat het kwam als een verrassing. “Tch, zoals jullie willen,” snoof Korrina. “Mienfoo, gebruik je Swift!” Een normaaltype aanval? Ja vast, dat had effect op haar pokémon. Cecille keek argwanend naar haar tegenstanders, maar die blik viel van haar gezicht zodra ze doorkreeg dat het alleen maar werd gebruikt om Sivars en haar zicht te belemmeren. “Drain Punch!” Terwijl Sivar de sterren probeerde te ontwijken en zich voor de goudgele punten afschermden, wisten een aantal hem toch flink te raken. De Mienfoo sprong toen tussen de sterren door en haalde naar hem uit. Dit gebeurde met zo’n kracht, dat hij achterover tegen de grond aan knalde en kermde van de pijn. “Sivar!” riep zijn trainer geschrokken naar haar pokémon. Moeizaam en knarsetandend kwam hij overeind. Hij wilde niet nu meteen al uitgeschakeld zijn...

“Sivar, kun je doorgaan?” vroeg Cecille bezorgd aan haar Tyrogue. Het leverde haar een vuile blik op, alsof hij kwaad was dat ze niet in hem geloofde. Niets was minder waar, want ze geloofde zeer zeker in haar pokémon, maar ze wilde hem geen pijn doen. Ze wilde hem niet verliezen... Waarom zag hij dat niet in? Was hij nooit bezorgd om haar geweest? Yara had haar niet zo heel lang geleden laten inzien dat ze zelf het loodje had kunnen leggen. Had hij zich toen geen zorgen om haar gemaakt, dan? Die gedachten brachten een brok in haar keel en ze moest op haar onderlip bijten om geen tranen te produceren. Ze had hier nooit aan moeten beginnen voor ze het één en ander met haar team had besproken. Voornamelijk met Sivar en Dahlia. Cecille keek hem alleen maar teleurgesteld aan en dat maakte hem kennelijk alleen maar kwader. Opnieuw viel hij aan zonder een commando te hebben gekregen en opnieuw kreeg hij de klap niet uitgedeeld, omdat hij er zelf niet bij was met zijn hoofd. “Maak er een eind aan met Force Palm,” droeg Korrina de Mienfoo op. Cecille kon alleen maar toe kijken hoe Sivar opnieuw tegen de grond werd geslagen en daar bleef liggen. Was het niet voor haar vriendin die aanwezig was en het idee moest hebben dat er niks aan de hand was, dan had ze zich nu verslagen door haar benen laten zakken. De tranen die in haar ogen opwelden kon ze ook nog maar net stoppen. Dit was de grootste fout die ze in Kalos begaan had tot nu toe.

Met moeite kwam ze in beweging om de pokéball van Sivar van haar riem te klikken. De scheidsrechter negeerde ze volledig en ze kon alleen maar de hele tijd sorry blijven mompelen terwijl ze haar maatje terugriep. Toen hij terug in zijn pokéball zat, staarde ze ongelovig naar het ronde voorwerp. Hoe had het zo uit kunnen pakken? Hij had maar één rake klap kunnen uitdelen en vervolgens was hij volledig ingemaakt. Had het toch meer effect op hem gehad dan ze had gedacht? Cecille moest hierna maar een gesprek met hem voeren. De band slopen die ze met elkaar hadden, was nog wel het laatste wat ze wilde hebben. Die was haar veel te bijzonder. Met nog een laatste ‘het spijt me’ stopte ze de bal terug op zijn plek en pakte die van haar volgende pokémon erbij. Deze had ze als eerste willen inzetten, maar dat was dus niet gebeurd. Hopelijk ging het deze ronde beter, anders stond ze er wel heel somber voor met dit gymgevecht... Ondanks dat ze niet echt veel zin meer had om verder te vechten, besloot ze toch maar om niet het hoofd te laten hangen. Ze kon dit nog winnen en als ze niet wilde dat Sara zich zorgen ging maken, dan moest ze gewoon door blijven vechten. Zo was Cecille immers als er niks aan de hand was.

{Åsa VS Mienfoo}
Met een soepele worp belandde de pokéball op het veld, klapte deze open en verscheen er niet veel later een kleine, oranje met blauwe vuuraap uit. De pokéball belandde met een net zo soepele boog terug in Cecille’s handen en zat een paar tellen later teruggeklikt aan haar riem. Åsa had zo te merken niks meegekregen va het vorige gevecht en was even enthousiast als altijd, hoewel er toch een gevaarlijke blik in haar ogen te zien was. Logisch ook, want dit was haar eerste gymgevecht en dat wilde ze niet verpesten. Cecille’s verslagen houding had inmiddels ook plaatsgenomen voor de gebruikelijke vastberaden lichaamstaal die ze normaal had bij een belangrijk gevecht als deze. De kwade frons op haar voorhoofd moest genoeg indicatie zijn dat ze niet blij was met hoe het uitpakte en dat ze van plan was om het recht te zetten. “Ah, kijk, dit begint erop te lijken! Die babypokémon had je beter in zijn bal kunnen laten, want zo gedroeg het zich in ieder geval wel,” sprak Korrina vanaf de andere kant van het veld. Cecille balde haar handen tot vuisten en haar kwade frons werd alleen maar dieper. Hoe durfde ze Sivar zo te beledigen?! Hij was haar beste pokémon!

Åsa en zij zouden haar wel een lesje leren. De Monferno leek namelijk ook niet al te blij te zijn met de opmerking, zelfs al was het als compliment naar haar bedoeld. Een lage grom verliet haar mond, terwijl ze zich gevaarlijk door haar voorpoten boog. Het leek bijna alsof ze zich klaarmaakte om de Mienfoo en Korrina te bespringen. Dat was echter niet haar vechtstijl en dat besefte Cecille zich ook wel. Åsa maakte eerder gebruik van iets dat sterk op Capoeira leek. “Jij mag weer beginnen, hoor!” hoorde ze Korrina naar haar roepen – iets wat haar sterk deed denken aan haar eerste gymgevecht. Daar was ze te arrogant geweest en dat had haar bijna de kop gekost... Nu was ze een zooitje en dat kostte haar ook al bijna de kop. Nee, nu moest ze echt haar hoofd erbij houden. Ze wilde niet weer verliezen en dit hele gedoe opnieuw doen. Cecille nam diep adem via haar neus en blies het via haar mond uit, proberend zichzelf net zo te kalmeren als de Mienfoo daarstraks had gedaan. Dit ging hen lukken. Ze had Åsa en Elias nog. Ze gingen winnen.

“Oké Åsa, begin maar met een Fire Spin!” Ha, zie je wel, ze kon zich nog wel concentreren. Arceusdank was haar Monferno sneller dan de Mienfoo, maar dat was ook haast niet te missen met die ADHD trekjes van haar. De verschillende vlammetjes omsingelden hun tegenstander, wat betekende dat die daar nog wel even last van zou hebben, zeker met een fysieke aanval. “Mienfoo, gebruik je Swift!” Ah, Korrina ging dus over op ranged aanvallen? Daar had ze ook wel wat voor. “Flame Wheel!” De vlammen zouden Åsa nu sowieso niet meer moeten belemmeren en de sterren zouden in rook opgaan als ze met de aanval in contact kwamen. Haar Monferno sprong op, begon rondjes om haar eigen as te draaien en liet de vlammen al snel om haar eigen lijf verschijnen. De goudgele sterren die nu tegen haar op kwamen verdampten inderdaad bij contact, terwijl Åsa zich nu naar voren begaf om tegen de Mienfoo aan te knallen. De aanval was, dankzij de pokémon haar snelheid, gelukkig raak. Nadat haar tegenstander tegen de grond werd gewerkt en schade opliep door de vlammen waar die in vastzat, kwam zij op beide achterpoten terecht en nam ze een gevechtshouding aan. Åsa bleef wel in beweging op haar plek, zoals dat bij de vechtsport zelf ook altijd gebeurde.

De Mienfoo kwam krampachtig recht, overduidelijk aan z’n limiet, terwijl de Monferno nog zo energiek was als altijd. Cecille had er goed aan gedaan om de pokémon te trainen en in te zetten, want die verloor absoluut niet door uitputting. Alleen door rake klappen en dat was nog niet voorgekomen. “Mienfoo, gebruik Drain Punch om schade te herstellen!” riep Korrina lichtelijk in paniek. Precies hoe Cecille haar hebben wilde. “Counter het met Close Combat!” droeg de blondine haar pokémon op. Als ze het slim speelden, dan sloeg Åsa de vuist weg met de hare. En zo niet, dan was dat nog geen ramp, want ze had toch nog geen schade opgelopen. Waar ze op hoopte, gebeurde; haar Monferno gebruikte één van haar vuisten om die van de Mienfoo tegemoet te komen en zorgde er met haar andere voor dat de pokémon naar achteren werd geduwd. Ze was echter nog niet klaar en danste om haar doelwit heen, zodat ze haar vuisten op andere plekken kon laten raken. De Mienfoo kon het allemaal niet verdragen en zakte door zijn benen, waar hij uitgeput op de grond bleef liggen.

Cecille had deze ronde gewonnen.

De scheidsrechter liet zijn vlaggen aangeven dat het voorbij was en de blondine kon niet anders dan even triomfantelijk juichen. Dat mocht ook wel, want ondanks alle tegenslagen had ze toch zojuist een gympokémon verslagen. Dat was echter de eerste en ze moesten er nog twee, waarvan er bij eentje de mega evolutie kon worden ingezet. Of Korrina van plan was om die te gebruiken wist ze niet zeker, maar ze hoopte in elk geval van niet. Dahlia wilde ze niet inzetten, zelfs al zou een Mega Lucario tegen een Mega Lucario heel interessant worden... Nee, dit keer pakte ze het wat slimmer aan dan dat. Åsa liet ook merken dat ze blij was met de winst door vrolijk op en neer te huppen van haar ene poot naar de andere. Ze klapte ook in haar voorpoten uit enthousiasme, maar erg lang hield ze dat niet vol. Ze begon namelijk wit op te lichten en wist daarmee de aandacht van de rest naar zich toe te trekken. Zelfs die van Korrina, die eigenlijk heel sipjes haar pokémon liet terugkeren.

De Monferno nam toe in grootte en veranderde qua vorm ook wat meer. Bovenop haar hoofd verscheen namelijk een gigantische vlak, terwijl haar staart langer werd en haar ledematen ook groeiden. Cecille hoefde niet lang na te denken om te raden dat haar pokémon aan het evolueren was, wat op den duur een triomfantelijke blik in haar ogen brachten. Grijnzen of triomfantelijk glimlachen deed ze echter niet. Daarvoor was ze te erg uit haar doen door alles. Toen het licht was opgeklaard en Åsa’s nieuwe kleuren zichtbaar waren, was de eerste reactie van de pokémon alleen maar verbazing. Logisch ook, want hoewel de pas geëvolueerde Infernape al een hoog level had, kwam de evolutie vrij onverwachts uit de hoek. Desondanks wist Åsa zich al snel te herstellen en was er enkel een trots gelaat op haar gezicht te zien, waardoor Cecille het toch voor elkaar kreeg om lichtjes te grijnzen. “Åsa, geweldig! Je bent geëvolueerd!” wist ze eindelijk uit te brengen, waardoor de pokémon zich tot haar richtte en van het veld af sprintte om de blondine een knuffel te geven. De omhelzing kwam geheel onverwachts voor Cecille – vooral toen ze van de grond werd geplukt door de Infernape en in de lucht werd gehouden.

“Euh, Åsa, je mag me nu wel neerzetten,” bracht ze verward uit. De neiging om de omhelzing terug te keren, haar hoofd in de witte vacht van haar Infernape te begraven en in huilen uit te barsten was groot, maar ze kon zich nog net inhouden. Er viel nog een gevecht te winnen en bovendien wilde ze haar pokémon niet een nog zwakkere versie van zichzelf tonen dan ze al deed. Åsa gehoorzaamde gelukkig en zette haar trainer neer, waarna ze zich weer naar het strijdveld omdraaide en gevaarlijk naar Korrina keek. Kennelijk was ze de opmerking over Sivar nog niet vergeten en dat was Cecille ook niet. Daarom fronste ze kwaad naar de blondine aan de overkant en balde ze haar handen tot vuisten. “Dat krijg je ervan als je Sivar beledigt,” gromde ze laag. “Nobody puts baby in the corner”. Zeker niet ongestraft.

Korrina was inmiddels wel onder de indruk van de vertoning tussen Cecille en haar pokémon. Waar het volledig mis was gegaan tussen haar Tyrogue en zijzelf, was het weer goed gemaakt door de verschijning van Åsa, die niet alleen goed naar haar had geluisterd en daarmee had gewonnen, maar ook nog eens was geëvolueerd na haar overwinning. Dat gebeurde immers niet zomaar en dus keek de blonde gymleader nu al uit naar het volgende gevecht. “Je gaat meer moeite hebben met deze, though,” sprak ze tegen Cecille, waarna ze haar volgende pokémon liet verschijnen. Een Hawlucha. De achttienjarige was niet per se een grote fan van de pokémon, maar het was wel een vechttype en daarom had het haar voorkeur van alle vogelsoorten. Al vond ze het niet zo leuk dat het deels een vliegtype was en daarmee effectieve aanvallen op Åsa kon uitvoeren. Niet dat het haar het veld uit liet slaan. De oude Cecille zou dit probleem alleen maar tegen de grond tackelen en dankzij de evolutie van haar eigen Infernape net, voelde ze zich al wat beter om door te gaan. Het stond nu twee tegen twee. De achterstand was ingehaald.

{Åsa VS Hawlucha}
Cecille hervond een stukje speelsheid en grijnsde daarom plagend naar Korrina. “Verliezer mag beginnen,” herhaalde ze haar woorden van de Santalune Gym. Ze wist dat dit misschien een terugslag zou geven, want als het meisje nu meteen met een vliegaanval begon, dan hadden ze alweer een achterstand. Cecille had echter de volle vertrouwen in haar Infernape, die inmiddels ook weer op het veld stond en haar gebruikelijke gevechtshouding had aangenomen, dansend op haar plekje. Het zag er niet bepaald elegant uit, maar wel heel gefocust. En dat was waar vechten om draaide. “Hawlucha, gebruik Wing Attack!” Yep, daar was de vliegaanval al. Ze had het kunnen raden. Cecille had echter al een plan hiervoor, want hoewel Åsa een vuur– en vechttype was, had ze wel één aanval in haar arsenaal die perfect tegenwerkte. “Acrobatics! Snel!”

De Infernape wist de vleugels van Hawlucha nog net te ontwijken door een vreemde houding aan te nemen en vervolgens zelf uit te halen naar de pokémon toen hij in de buurt was. Hun tegenstander werd naar voren geduwd, maar wist desondanks zijn evenwicht te bewaren. Korrina snoof geagiteerd – al liet ze zich niet uit het veld slaan. Mooi, want dat zou een nogal erg makkelijke winst zijn en dat hoefde de blondine nu ook weer niet. “Flying Press!” Hawlucha vloog de lucht in, zo hoog als maar kon, en maakte vervolgens een duikvlucht naar beneden. Cecille had nog nooit van die aanval gehoord, maar het zag er al gevaarlijk uit zonder dat het geraakt had. “Åsa, ontwijk hem!” riep ze naar de Infernape. Die deed wel een poging, maar was net te laat met haar manoeuvre en werd daarom de lucht in geworpen. Een stukje verderop belandde ze op de grond. “Åsa!” riep Cecille in paniek. Ze keek toe hoe de pokémon van de grond kwam en een duim naar haar opstak. Gelukkig... Niks aan de hand dus.

“Gebruik je Torment!” Alles leuk en aardig, maar ze wilde niet dat haar pokémon teveel schade opliep door vliegtype aanvallen. Het was dus het veiligst om ervoor te zorgen dat Hawlucha en Korrina niet steeds dezelfde aanval konden spammen en daar zou ze zichzelf nog dankbaar voor zijn. De gymleader leek er namelijk niet blij mee te zijn. Helaas had ook zij een troef achter de hand waar Cecille niet blij mee zou zijn. “Encore.” Oh nee. Nee, nee, nee! Dan zouden ze tot drie keer toe alleen maar Torment kunnen inzetten... En dan werd de aanval een beetje nutteloos. Er zou geen schade meer worden toegediend en dat terwijl Åsa alleen maar schade op zou lopen. Ze moesten zich dus nu focussen op het ontwijken van de aanvallen die in hun schoot werden geworpen, in plaats van het toedienen van schade aan hun tegenstander. De Infernape voerde de eerste keer haar Torment uit en keek schuldig naar haar trainer, maar Cecille wuifde de verontschuldiging gauw weg. Het was niet alsof Åsa er veel aan kon doen.

“Hawlucha, Hone Claws!” Natuurlijk. Nu mevrouw zich geen zorgen hoefde te maken over de aanvallen van Åsa koos ze ervoor om haar eigen aanvallen sterker te laten worden. Het was best een slimme strategie en als Cecille er niet zo geïrriteerd van raakte, dan had ze dat nog hardop gezegd ook. Haar Infernape voerde een tweede keer haar Torment uit – iets wat de blondine nieuwe hoop gaf. Door de Torment kon Hawlucha namelijk niet twee keer achter elkaar Hone Claws gebruiken, dus moest er nu wel een aanval komen! “Aerial Ace!” Yes, daar was de aanval. Het was wel weer een vliegtype aanval, maar Åsa en zij konden deze wel ontwijken! Of niet. Aerial Ace was altijd raak, hoe vaak de Infernape ook aan de kant sprong om het te laten falen. Na de derde sprong struikelde ze over haar eigen poot en kreeg ze daarmee de aanval tegen zich aan. Door de Hone Claws kwam het ietsje krachtiger aan dan het al zou doen en daar moest haar pokémon toch even van slikken voor ze rechtkwam.

Cecille beet op haar onderlip. Ze wilde niet ook dit gevecht verliezen, want dat zou betekenen dat ze het volgende gevecht ook weer verloor. Doei badge. Nee, ze moest een nieuwe strategie verzinnen. Åsa voerde ondertussen haar laatste Torment uit en brak daarmee vrij van de Encore. Cecille zuchtte opgelucht, maar toen zag ze de grijns van Korrina en hield ze haar adem in. Oh Arceus, wat ging er gebeuren? “Hawlucha, Encore!” Ja verdomme, nee! Niet nog een keer! Dat ging dus mooi niet door, hè. “Åsa, bedek je oren! Luister er niet naar!” Hoe Hawlucha überhaupt in zijn handjes kon klappen was haar een raadsel, maar ze wilde niet dat haar Infernape er nog een keer naar zou luisteren. Gelukkig had ze haar poten al op haar oren gedrukt voordat het effect kon hebben en dus hadden ze de aanval overwonnen. Dit keer. “Doe nu je Flame Wheel!” droeg ze haar pokémon op. Net als de voorgaande keer liet ze zichzelf in vlammen hullen en raasde ze op haar tegenstander af, die niet snel genoeg was om het te ontwijken en daarmee tegen de vloer werd gewerkt. Wat nog beter was, was het feit dat hij nu een statusprobleem had. Åsa had het voor elkaar gekregen om een burn bij hem achter te laten. Ha!

Korrina was opnieuw ten einde raad. Hoe Cecille’s Infernape het tot nu toe had volgehouden wist ze niet, maar hier moest een einde aan komen. Alleen kon haar pokémon zo niet langer doorgaan, dus besloot ze het maar heel riskant aan te pakken. “Roost, Hawlucha!” De blondine fronste bij het horen van de aanval en keek verbaasd toe hoe hun tegenstander in slaap viel. Die durfde. Midden in de strijd gaan slapen en dat om een klein beetje te helen? Dat was het gewoon niet waard. Korrina had inmiddels al door dat Cecille wist van haar strategie – er geen hebben. Ze deed dus ontzettend haar best om er eentje te verzinnen. “Åsa, doe nog een keer je Acrobatics!” Een vliegtype aanval moest wel effect hebben op Hawlucha, want die was toch deels vechttype. En omdat de pokémon nu sliep, kon die de aanval onmogelijk ontwijken. Ondertussen deed Korrina wel erg haar best om haar gevechtspartner te wekken; iets wat niet bepaald scheen te werken, want hij sliep gewoon door de aanval heen. “Mach Punch!” Åsa was snel en wist de Hawlucha met precisie te raken. Helaas wekte dit de pokémon uit zijn slaap, maar hij was nog duf en dus greep Cecille haar kans om er nu een einde aan te breien.

“Maak het af met nog een Flame Wheel!” De Infernape was veel te snel en de vlammen veel te groot om te ontwijken, dus plofte de Hawlucha uitgeschakeld op de grond nadat de aanval hem geraakt had. Dit tot opluchting van de blondine, want dat betekende dat ze een tweede pokémon hadden uitgeschakeld en dat ze nog maar eentje hoefden... Åsa zag er echter erg uitgeput uit van de inspannende gevechten, dus misschien kon ze maar beter op haar derde en laatste pokémon vertrouwen voor het volgende gevecht. De scheidsrechter hief zijn vlag en Korrina liet haar verslagen partner terugkeren, net op hetzelfde moment als Cecille. De gymleader hief een wenkbrauw, maar ze begreep al snel waarom de Infernape werd teruggeroepen. Zo’n gevecht was ook niet niks, zeker niet twee keer op rij. “Je hebt goed gevochten Åsa. Rust nu maar lekker uit,” sprak de blondine zacht tegen de pokéball van haar Infernape. Als Elias het niet aan bleek te kunnen in het volgende gevecht, dan kon ze nog altijd de hulp inroepen van haar trouwe vuuraap.

De twee trainers lieten er geen gras over groeien en haalden allebei hun laatste pokéball tevoorschijn. “Ben je klaar voor je ondergang?” vroeg Korrina aan haar uitdager met een brede grijns. Cecille wist die eindelijk te weerspiegelen. “Ik trek jou mee naar beneden,” reageerde ze op een gevaarlijke toon. Dat leek de gymleader wel te amuseren, maar een reactie kreeg ze er niet op, want ze wierp haar pokéball al het veld op. Een Lucario kwam tevoorschijn – maar dat kwam niet als een verrassing en dit keer kreeg Cecille geen gebruikelijke vlaag van enthousiasme over zich heen. Daar speelden meerdere factoren in mee, waaronder het feit dat dit een gymgevecht was. De voornaamste was echter dat ze niet lekker in haar vel zat en daarom geen gegil liet horen. In plaats daarvan liet zij Elias op het veld verschijnen en ving ze soepel de pokéball weer op toen hij terugkwam.

{Elias VS Lucario}
Dit keer mocht zij beginnen. Cecille wist niet of het kwam omdat haar Torkoal werd onderschat of omdat het gebruikelijk was voor de uitdager om te beginnen, maar ze nam het maar met beide handen aan. Daar ging Korrina echt spijt van krijgen. “Smoke Screen!” Elias opende zijn bek en produceerde een enorme hoeveelheid rook eruit. Ondanks dat dit zijn eerste, officiële gevecht was, deed hij het tot nu toe prima. Nu was het net pas begonnen, maar hij scheen geen last te hebben van zenuwen. Zeker niet toen het veld bedekt was met rook – wat ook enige nadeel voor haar was, want ze zag nu niet waar beide pokémon zich begaven. Dat betekende echter dat de Lucario en Korrina dat ook niet konden, toch? “Lucario, zoek hem met je aura en doe dan Bone Rush!” Shit! Dat was waar ook, Lucario konden aura voelen. En Bone Rush was een grondaanval, dus dat bracht extra schade aan bij een Torkoal. “Elias, combineer Rapid Spin met een Flamethrower om hem van je af te schudden!” Protect had ook gekund, maar daar bestond de kans op falen en dat zou alleen maar erger worden als ze die move vaker gebruikte.

De uitkomst kon ze niet zien. Nog niet, tenminste. Pas wanneer de rook weer wegtrok. Dat gebeurde sneller dan gedacht en tot haar genoegen was Elias degene die dit gevechtje gewonnen had. Lucario zat versuft op de grond en de Torkoal kwam net zijn schild uitgekropen. “Goed zo jongen!” prees Cecille hem aan. Voor zijn eerste gevecht en als jongste lid van het team deed hij het nog goed ook. Ze waren echter nog niet klaar en dat vonden hun tegenstanders ook. “Lucario, Power-Up Punch!” De arme Elias werd slachtoffer van een aantal vuistslagen en Cecille wist dat die aanval de kracht van hun tegenstander zou verhogen. Daar moest ze dus wat op verzinnen... “Elias, gebruik je Flamethrower!” Vuur was effectief tegen staal en dat was precies het subtype van Lucario. Cecille kon het weten, want ze had er zelf eentje. “Ontwijk het met een Quick Attack en doe dan Metal Sound!” De withete vlammenzee werd ontweken met een soepel beweging, waarna er een hard, schril geluid werd gemaakt. Cecille’s oren deden pijn van het geluid, maar het had geen effect op haar Torkoal. Dat hadden ze te danken aan de bekwaamheid van Elias, al wist Korrina dat niet, dus lieten ze dat voor nu nog even geheim.

De blondine besloot er nog een extra schepje bovenop te doen, door te doen alsof ze de aangerichte schade wilde beperken. “Iron Defense!” De schildpad nam even de tijd om zijn verdediging aan te scherpen en Korrina liet hen hun gang gaan. Iets wat Cecille toch wel vreemd vond, ondanks het feit dat de gymleader niet afwist van Elias’ bekwaamheid. “Lucario, gebruik Bone Rush!” De pokémon liet een enorm bot gemaakt van aura verschijnen en wilde gevaarlijk uithalen naar de Torkoal. Cecille moest nu ingrijpen, wilde ze niet dat haar eigen pokémon enorme schade opliep. “Protect! Snel!” riep ze hem toe, waarop Elias zich terugtrok in zijn schild. Daar had Korrina echter ook al wat voor. “Schakel over naar Feint!” Het was een normale aanval, eentje die waarschijnlijk niet veel schade zou achterlaten, maar het was toch iets. De blondine beet op haar onderlip en keek toe hoe Elias, ondanks dat hij zijn best had gedaan, toch geraakt werd. Dat betekende echter wel dat Lucario zich in de buurt bevond van de Torkoal en dus minder snel iets kon ontwijken als het nu werd ingezet. “Heat Wave, Elias!” Weer een vuuraanval die hopelijk veel zou aanrichten. Tot haar genoegen was het niet alleen raak en erg effectief, maar liet het ook nog eens een burn achter bij hun tegenstander. De Lucario ging hier nog last van krijgen.

Korrina gromde geagiteerd. Het gevecht was niet in haar voordeel en daar ergerde ze zich aan. Zeker omdat de blondine eerder een achterstand had gehad en die alweer was ingehaald. Dat allemaal door die verdomde evolutie van haar Infernape. Ze gaf zich echter niet gewonnen. Niet zomaar. “Gebruik je Counter en laat ze maar eens voelen hoe pijnlijk die aanval van hen was!” Elias was te langzaam met ontwijken en Cecille kauwde haast op de binnenkant van haar wang. Counter wist ze namelijk ook te herkennen; een aanval die dubbel zoveel schade bij de tegenstander aanrichtte als was de gebruiker net had ontvangen. De Torkoal kermde van de pijn, maar bleef ondanks alles recht overeind. Hij schudde wat met zijn kop om van de pijn af te komen en richtte zijn blik weer op zijn tegenstander. Hij gaf zich dus nog niet gewonnen en daar was de blondine wel blij om. Misschien wilde hij het haar Infernape zelfs niet aandoen om nog een gevecht te moeten houden, want Elias scheen een vrij sterke band met haar te hebben opgebouwd.

“Laat je niet kennen, Elias! Gebruik je Flamethrower gewoon nog een keer!” In tegenstelling tot de vorige keer wist hij de aanval te laten raken, al hadden ze alleen maar geluk omdat de Lucario net te laat was en de aanval hem schampte. Korrina reageerde al snel om een tegenaanval te roepen, proberend een einde te breien aan dit gevecht. Die Torkoal moest het hoekje in worden gedreven. “Power-Up Punch, nog een keer!” Lucario had hetzelfde idee als zijn trainer, want Elias werd achteruit geduwd door de kracht van de aanval. Het zweet brak bij Cecille uit. Als ze in een hoekje werden gedreven... Dan pakte dat eigenlijk heel goed voor hen uit. De blondine grijnsde veel betekend en hoopte maar dat haar pokémon het uit kon houden zo, want als hij dat deed, dan had ze een leuke verrassing voor de Lucario. Cecille wachtte nog even tot ze zeker wist dat de pokémon niet weg kon komen en droeg Elias toen op dat hij zich terug moest trekken in zijn schild.

Hun tegenstander slash doelwit keek verward naar het schild, niet zeker wetend of hij door moest meppen of niet. Zijn trainer was echter niet sneller dan Cecille en kon hem niet op tijd opdragen daar weg te komen, voordat Elias zijn volgende commando kreeg. “Lava Plume!” Het leek wel alsof er een explosie was ontstaan binnenin het schild van de Torkoal, want de vlammen die eruit verschenen, zagen er ontzettend heet uit. De Lucario werd erin opgeslokt en een pijnkreet was hoorbaar, hoogstwaarschijnlijk van de eerder genoemde pokémon. De rook was nog niet weggetrokken, maar Cecille nam deze kans om het karweitje af te maken. “Maak het af, Elias! Doe nogmaals je Rapid Spin en Flamethrower combo!” Of er iemand gewonnen had of niet was niet te zien. Daarvoor moest eerst de rook nog even opklaren. De blondine hoopte in ieder geval van wel, want dat betekende dat ze weer kon gaan zitten en na kon denken over hoe ze het met Sivar kon goedmaken.
Like a fever I will take you down ♪

Terug naar boven Ga naar beneden
Sara Sweets
Momerator
Sara Sweets
Punten : 497
Gender : Female ♀
Age : 23 years
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Braixen
https://pokemon-journey.actieforum.com/t525-sara-sweets https://pokemon-journey.actieforum.com/t527-sara-s-pokedex#7230

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptydi aug 04, 2015 8:50 pm



Congratulations, you won!
You received the Rumble badge and 30 points!


Laatst aangepast door Sara Sweets op di jan 05, 2016 2:38 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Sara Sweets
Momerator
Sara Sweets
Punten : 497
Gender : Female ♀
Age : 23 years
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Braixen
https://pokemon-journey.actieforum.com/t525-sara-sweets https://pokemon-journey.actieforum.com/t527-sara-s-pokedex#7230

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptyma sep 07, 2015 10:10 pm


Er was iets met gymgevechten waar Sara niet tegen kon. Ze had gedacht dat het niet zo moeilijk zou zijn: gewoon, een gevechtje om te zien hoe zij en haar Pokémon waren gegroeid, waarbij ze hopelijk een badge en wat geld binnen kreeg om verder te gaan naar de volgende stad. Het was niet eens zo dat ze niet tegen haar verlies kon, en toch drongen de zenuwen zich door haar gehele lichaam bij het idee dat het volgende gymgevecht alweer op de stoep stond. Ze had geluk dat ze deze weer samen met Cecille kon doen, want hoe ze het ook wendde of keerde, de blondine werkte positief in op haar emoties. Natuurlijk werd ze ook wel eens boos op haar vriendin, maar dat hoorde er bij, toch?

Bij de vorige twee gyms was ze enorm zenuwachtig geweest van tevoren. Deze keer viel het mee, maar het nare gevoel knaagde nog steeds aan haar en ze wist niet hoe ze het van zich af kon schudden. Daarvoor had ze de oorzaak nodig, maar die kon ze niet achterhalen. Er was niks om zich zorgen te maken. Misschien dat ze onbewust er aan dacht dat het winnen van het gymgeld haar toekomstige Sweetshop zou steunen en wat dat betreft eigenlijk haar hele leven er van af hing. Als je het zo bekeek, had Sara inderdaad best een reden om zenuwachtig te zijn.

Op het feit na dat haar Pokémon goed waren getraind en ze goed had nagedacht over haar technieken. Ze had de Pokémon uitgezocht die gebruik konden maken van type voordeel en deze een extra trainingsbeurt gegeven. Ze had haar training eigenlijk pas net afgerond, maar dat was niet erg. Sterker nog, dat was precies zoals gepland. Zo had ze geen extra tijd waarin ze niet goed wist wat ze moest doen. Ze kon gewoon direct door naar de gym. Direct door naar Cecille.

Ze zag de blonde lokken van haar vriendin al vanaf een afstandje en meteen vormde zich een glimlach op haar gezicht. Ze had de blondine niet heel lang geleden nog gezien, maar ze was toch blij dat ze haar nu weer kon treffen. Zeker met die zenuwen die haar probeerden te plagen. Bij het zien van Cecille werd er genoeg vreugde in haar lijf gepompt dat het grootste deel van de zenuwen verdwenen. Waarschijnlijk kwam dat zo direct terug, maar daar dacht de witharige niet over na. Dat zou er alleen maar voor zorgen dat het sneller terugkwam.

Onbewust begon Sara al wat meer op haar tenen te lopen hoe dichter ze bij Cecille kwam. Dit kwam natuurlijk omdat ze zo snel mogelijk haar welbekende wangkusje uit wilde delen, maar dat mocht blijkbaar niet van haar vriendin. Die zorgde er namelijk voor dat haar wang de lippen van Sara ontweek, waardoor ze in plaats daar van de lippen van haar vriendin raakte. Als het niet haar vriendin was geweest, was Sara boos geworden, maar nu kon ze niet anders dan glimlachen met een ‘meen je dit?’ blik in haar ogen. De woorden die de blondine sprak, waren minder onverwachts. “Oh ja, het was vast een kwelling om me een hele week niet te zien.” De glimlach op haar gezicht liet zien dat ze alleen maar aan het plagen was. Cecille leek er serieus op in te gaan, al hoopte Sara dat de blondine in zag dat het maar plagerij was geweest. Ze hoopte ook dat ze het niet erg vond dat Sara toch wel snel met het gevecht wilde beginnen, want ze voelde nog steeds de zenuwen diep in haar buik borrelen. Straks zou dat alleen maar erger worden, en ze had zo het vermoeden dat lang voor de deur blijven wachten niet ging helpen. “Zullen we naar binnen? Ik ben wel benieuwd hoe deze gym is ingericht.” Het was haar al opgevallen dat de gymleiders er van hielden om hun strijdvelden zo vorm te geven dat je meteen al wist welk type Pokémon ze zouden gebruiken. Deze zou waarschijnlijk geen uitzondering zijn.

Sara had geen ongelijk gehad dat elke gymleider zijn gym persoonlijk indeelde. Wat ze echter niet had verwacht, was dat er een rolschaatsbaan in gebouwd was. Deze gym maakte gebruik van vecht type Pokémon. Dat wist ze omdat ze dat vanochtend nog nagelezen had. Ze had zelfs de Pokémon van de gymleider nog even opgezocht op haar Holocaster om te zien wat ze kon verwachten. Dit had ze echter niet verwacht. Ergens had ze wel iets gelezen over rolschaatsen in Shalour City, maar dat dat te maken had met de Gymleider? Dat had Sara er nooit achter gezocht.

De teleurstelling van Cecille werd opgepikt door de witharige, maar net toen ze haar hand tegen Cecille’s arm wilde leggen in een poging haar te sussen, kwam er iemand op hen af. Het was Korrina zelf. Die had natuurlijk door dat ze hier niet binnen waren gekomen om te rolschaatsen – ze droegen immers gewoon schoenen – en kwam de twee uitdagers nu ophalen voor een gevecht. Cecille had haar research duidelijk niet gedaan en leek zelfs boos te worden. Ze maakte aanstalten om weg te lopen, maar Korrina hield haar tegen. Gelukkig maar, want Sara zou het zonde vinden om weer weg te gaan. Ze wilde die badge – en het prijzengeld wat er bij hoorde. Ze wilde echter ook dat haar vriendin zich op haar gemak voelde, en hoewel ze wist dat Cecille makkelijk weer haar vrolijke zelf werd schrok ze toch bijna toen de blondine opeens haar strijdlust door liet klinken. Dit zorgde er echter wel voor dat Korrina zich bekend maakte als de gymleider. De verbazing van Cecille kon Sara niet weerspiegelen. Zij had immers al voor ze op reis ging alle namen van de gymleiders uit haar hoofd geleerd.

Echter was namen leren niet een eigenschap die je nodig had bij Pokémon gevechten. Daarbij was het trainen van Pokémon belangrijk, en ze stonden op het punt om te bewijzen dat hun Pokémon goed getraind waren. Korrina zou hen testen, maar moest daarvoor eerst nog iets belangrijks weten: wie ging als eerste. Sara liet meteen haar blik op Cecille vallen, wetend dat de blondine hoogstwaarschijnlijk de eer tot zichzelf nam. Wonderbaarlijk genoeg stapte Cecille niet direct naar voren, maar leek ze eerst naar goedkeuring van Sara te zoeken. Dat de blondine daarna wel aangaf dat zij als eerste wilde, paste een stuk beter bij het beeld wat Sara van haar had. Ze herinnerde zich nog dat het in de Santalune Gym heel anders was gegaan. Ach, een beetje afwisseling kon geen kwaad. Niet dat het nou zo verschillend was dat Sara weer als tweede zou vechten. Voor het gevecht van Cecille zou ze, net als de vorige keer, kunnen toekijken en misschien dingen leren over de techniek van Korrina.

Sara was nog bezig met plaatsnemen op de tribune toen Sivar zichzelf als eerste Pokémon van Cecille koos. Hierdoor kreeg ze niet mee dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat hij als eerste ging en miste ze totaal de twijfels die Cecille aan zichzelf had. Dat begon pas op te vallen toen ze zei dat ze moest nadenken over haar eerste aanval, want dat was iets wat nog nooit was voorgekomen. Sara hief haar wenkbrauw verward op. Niet omdat Cecille nooit nadacht, maar omdat vechten zo natuurlijk voor haar kwam dat ze er nooit over na had hoeven denken. Of had Sara toch een compleet verkeerd beeld gekregen van Cecille in de tijd dat ze samen waren?

In eerste instantie leek het gevecht normaal te verlopen. Sara liet haar zorgen niet los, maar wist wel een beetje tot rust te komen – op haar eigen zenuwen na, natuurlijk, maar dat zou pas over zijn als ze haar gevecht achter de rug had. Het sloeg echter al snel om op een manier die Sara absoluut niet had verwacht. Sivar en Cecille hadden ruzie? Dit wekte alleen maar meer zorgen op. Waarom had Cecille er niet over gepraat? Wat was de reden van hun ruzie? De band tussen die twee kennende, moest Cecille iets heel ergs hebben gedaan dat hij niet meer zijn lieve zelf tegen haar was. Sara kon haast niet geloven dat de twee met de sterkste band tussen mens en Pokémon die ze ooit had meegemaakt opeens lang niet zo close meer waren. Korrina haalde de woorden uit Sara’s mond toen ze voorstelde om eerst te gaan praten, maar daar wilde de blondine niets van weten. Haar Pokémon trouwens ook niet, want die vervolgde in zijn eentje het gevecht. Sara zag direct in dat dit niet voor een goede afloop zou zorgen en het liefste sprong ze nu tussen het gevecht, maar ze wist dat ze dat bij Cecille niet moest maken. Daar zou ze alleen maar bozer van worden.

Ze moest daarom maar aanzien hoe Sivar tegen de grond geslagen werd en op een gegeven moment zelfs roerloos op de grond bleef liggen. Niet alleen Cecille was hierdoor van slag, maar ook Sara voelde zich er niet lekker bij. Hoeveel rake klappen had hij uitgedeeld? Eentje, toch? Dat was niks voor Sivar. Hij mocht dan klein zijn, maar vechten kon hij wel en dat had hij nu niet bewezen. Het klopte niet. De manier waarop hij naar Cecille had gekeken wees er duidelijk op dat de blondine iets gedaan had waar hij het niet mee eens was. De manier waarop ze een nutteloze poging leek te doen om haar gevoelens te maskeren voor de witharige maakte het meisje niet veel vrolijker. Ze zou haast denken dat Cecille haar bedroog. Het zou toch niet…

Åsa was de tweede keuze, en de vuur aap vocht een stuk beter dan Sivar had gedaan. Misschien wist zij niets van de status van Cecille of werd ze er niet emotioneel door aangetast. De blondine leek zelf ook redelijk te herstellen, al vroeg Sara zich sterk af of dat niet allemaal geacteerd was. Ze wist echter dat Cecille niet goed kon liegen, en voor iemand die daar geen potentie voor had leek de vastberadenheid nu toch wel erg echt. Wat het ook was, Sara zou haar vriendin er zeker even over willen spreken na het gevecht. Na haar eigen gevecht, dan, natuurlijk. Ze moesten dit wel allebei direct af maken.

Het gevecht tussen Åsa en de Mienfoo van Korrina verliep enorm soepel in vergelijking met het vorige gevecht. Het leek wel alsof er een hele andere persoon tegenover de gymleider stond. Sara kon niet anders dan trots glimlachen, maar of het gezien werd was nog maar de vraag. Ze had zo het idee van niet, maar dat maakte niet uit. Ze zou haar trots wel laten blijken als Cecille daadwerkelijk gewonnen had, want ze geloofde er honderd procent in dat dat zou lukken. Van Mienfoo had ze in elk geval gewonnen, dus waren er nog maar twee Pokémon te gaan. Sara zat al helemaal met haar hoofd bij de volgende tegenstander dat het haar een tel extra kostte om te registreren dat Åsa licht gaf en van vorm veranderde. Ze knipperde een paar keer verwonderd met haar ogen, zich beseffend dat ze geen idee had van het level van de vuur Pokémon. Blijkbaar was ze hoog genoeg om te evolueren. “Gefeliciteerd!” riep Sara naar Cecille, in een poging om positief contact te houden met haar vriendin. Ze kon tijdens de gevechten beter stil zijn, maar dan mocht ze tijdens de tussenstukken wel even communiceren, toch?

Toch liet ze het meeste praten over aan Korrina en Cecille. Zijzelf kwam straks wel aan de beurt en ze moest de blondines niet afleiden. Ze zou het natuurlijk niet erg vinden als ze iets deed waardoor Korrina een foute zet maakte, maar dat zou valspelen zijn en zo was Sara niet opgevoed. De blondine met wie ze nooit het bed zou delen liet haar volgende Pokémon verschijnen: een Hawlucha. Daar zou Cecille nog problemen mee kunnen krijgen, want het was deels een vlieg type. Dat Korrina begon met een Flying aanval was alleen maar bewijs van wat voor uitdaging dit ging zijn. Het gevecht verliep lang niet zo makkelijk als de vorige, maar desalniettemin vochten Åsa en Cecille erg goed en Sara was onder de indruk van hun teamwork. Ook lette ze goed op om de strategie van Korrina door te krijgen, want dit waren aanvallen waar ze nog weinig kennis van had gehad. Die Encore aanval moest ze voor uitkijken. Dat zou ze onthouden.

Na het verslaan van de tweede Pokémon werd Åsa ook teruggekeerd, waarop Sara fronste. Ze begreep de reden er achter. Ze zag Cecille er alleen niet voor aan om haar Pokémon terug te keren als deze in principe nog in staat was om te vechten. Ze vond het een slimme keuze, dus ging ze er niet verder op in, maar het herinnerde haar er wel aan dat Cecille eerder zo van slag had gelegen en ze vroeg zich af of de twee zaken misschien gerelateerd waren. De keuze om Elias te gebruiken had Sara ook niet verwacht, maar ze begreep het wel. Waarschijnlijk zette Cecille hem in om dezelfde reden dat zij Cinnamon voor Lucario bewaarde: laatstgenoemde was namelijk deels staaltype en daar was vuur sterk tegen. De vechtstijl van Elias lag echter zo anders dan wat Sara van Cecille gewend was dat de witharige ging verzitten, alsof ze zo beter naar het gevecht kon kijken. In werkelijkheid had het weinig effect, maar de geïnteresseerde houding voelde op het moment gewoon beter.

Het bleek al snel dat de vechtstijl van Elias inderdaad heel anders was dan die van de andere Pokémon van Cecille. Eigenlijk deden zijn aanvallen meer denken aan Cinnamon, maar dat kwam waarschijnlijk door het overeenkomende type. Er werden veel rake en zeer effectieve klappen uitgedeeld, en hoewel Korrina vaak de techniek van Cecille wist te doorzien, waren er weinig momenten waarop Sara het idee had dat de gymleider een voorsprong had in het gevecht. Toch voelde de witharige intense euforie toen de scheidsrechter aankondigde dat het haar vriendin was die het gevecht gewonnen had. Hoewel het in haar op kwam om op te staan en Cecille te knuffelen, bleef ze zitten en klapte ze rustig in haar handen. “Goed werk! Ik ben trots op je, op iedereen in je team!” riep ze het veld op. Hopelijk werd haar positieve opmerking gewaardeerd, en zo niet, dan… dan kon Cecille de komende tijd geen positieve opmerkingen meer verwachten.

“Yo, jij wil me ook uitdagen toch? Heb je er bezwaar tegen om een korte pauze in te lassen voor we beginnen?” Korrina was Sara’s kant op gerolschaatst en stelde een vraag die de witharige eigenlijk heel vanzelfsprekend vond. “Natuurlijk niet. Neem je tijd.” Dat gaf haar weer de tijd om te zien hoe het met Cecille ging, al leek ze sinds ongeveer halverwege het gevecht weer meer haarzelf. Ondanks dat Korrina om een pauze had gevraagd stond Sara op om richting het strijdveld te lopen, al was dit meer voor haar vriendin dan omdat ze perse wilde vechten. Ze wist niet goed hoe ze de blondine moest aanspreken en besloot daarom om maar gewoon te doen alsof er niks aan de hand was. Misschien iets zorgelijker, maar grotendeels normaal. Ze legde geen hand op Cecille’s schouder en gaf haar ook geen knuffel. Alleen een wangkusje, net als altijd, gevolgd door een trotse glimlach. “Ik wist wel dat je het kon,” prees ze de blondine. En het was waar: ze had nooit getwijfeld aan het talent van haar vriendin als het op Pokémon gevechten aan kwam. Aan zichzelf twijfelde ze helaas nog wel, maar daar zou ze vanzelf ooit wel overheen komen. En zo niet, dan was het ook niet erg. Ze ging toch geen carrière maken als Pokémon trainer. Haar sweetshop was waar haar hart lag.

De pauze duurde niet veel langer dan verwacht en Korrina liet haar gezicht weer zien. Sara ging er van uit dat ze haar Pokémon ergens had laten helen, of dat ze ze had omgeruild voor een drietal wat beter in staat was om te vechten. Zouden gymleiders oneindig veel Pokémon hebben van dezelfde soort? Ze kon er niet lang over nadenken, want de gymleider kwam haar kant op en natuurlijk kwam ze vragen of Sara al klaar was voor een gevecht. Ze knikte, geen woord sprekend omdat ze nu toch weer het gevoel kreeg alsof haar buik zichzelf binnenstebuiten probeerde te keren en haar stem waarschijnlijk iets raars zou doen als ze haar mond open trok. Korrina grijnsde gevaarlijk, alsof ze de zenuwen van Sara aan zag voor zwakte. Dat zou haar eigenlijk niet verbazen. De blondine deed haar best veel denken aan haar eigen blondine, maar dan toch net iets arroganter. Een eigenschap die Sara eigenlijk helemaal niet kon uitstaan. Hoe ze op dat soort types viel was haar een raadsel.

Enfin, haar liefdesinteresse was niet belangrijk nu. Wat belangrijk was, was dat ze dit gevecht goed startte en goed afmaakte. Ze wilde dat Cecille trots op haar kon zijn en dat ze hun gezamenlijke overwinning konden vieren. Sara zou trakteren. De blondine stond dat waarschijnlijk niet toe, maar daar zou ze geen oor voor hebben. Zij wilde trakteren deze keer. Daar mee uit.
Voor het gevecht begon, moest Sara de gebruikelijke rituelen doorstaan. Het opnoemen van haar persoonlijke gegevens, het aanhoren van de regels, en dan het luide ‘Begin!’ wat door de zaal galmde en het teken was dat hun Pokémon losgelaten mochten worden. Een hoop van Sara’s Pokémon zouden in het voordeel zijn tegen de vechttypes van Korrina, maar haar keuze van welke Pokémon ze zou gebruiken stond al heel lang vast. Daarom liet Sara geen twijfel zien bij het opgooien van de Pokéball van Marzipan. Aan de overkant van het veld verscheen de Hawlucha van Korrina. Interessant. Twee flying types tegen elkaar? Dat was niet iets wat de witharige verwacht had te zien in een vechtsoort gym.

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 333 vs. Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 701
Nadat ze de opdracht kreeg om de eerste zet te doen, ademde Sara diep in en uit in een poging de laatste zenuwen weg te krijgen. Erg succesvol was het niet, maar ze kreeg in elk geval weer woorden uit haar mond. “Marzipan, Cotton Guard!”
Sara was van plan het slim te spelen. De verdediging van haar Swablu zou flink omhoog gaan met de dikke laag katoen die hij om zichzelf vormde, en dat bracht een glimlachje op haar gezicht. Korrina daarentegen rolde met haar ogen, alsof ze dit de domste zet ooit vond. “Alsof dat genoeg is om ons tegen te houden. Ga Hawlucha, Aerial Ace!” Met een bizar hoge snelheid sprong Hawlucha op Marzipan af. Er was geen enkele variatie op deze situatie waarin Sara haar Swablu op had kunnen dragen om te ontwijken, dus ze was blij met de Cotton Guard die een groot deel van de klap op wist te vangen. Marzipan werd alsnog uit de lucht gehaald voor een moment, en dat was precies het moment waar Korrina op gehoopt had. “Snel, Karate Chop!” Hawlucha draaide zich om zodra hij met één van zijn poten de grond raakte en kwam gevaarlijk met zijn – wat was het, een arm of een vleugel? – gehezen op Marzipan af. Sara was eerst van plan geweest om een Mirror Move uit te voeren, maar nu Hawlucha een vechttype aanval deed was dat het eigenlijk niet meer waard. Over op een volgende strategie, dus. “Marzipan, gebruik Mist!” De Swablu wist zichzelf in een dikke laag mist te hullen waardoor beide de trainers en de Pokémon niks meer konden zien. De witharige ging er van uit dat de aanval van Hawlucha raak was, maar dat hoefde niet veel uit te maken. Marzipan had het voordeel dat hij verborgen was en kon nu vrijuit aanvallen.

“Oké, en nu Disarming Voice!” De stem zou inderdaad de locatie van Marzipan verraden, maar hij kon zich makkelijk verplaatsen zodra de aanval geraakt had. Zoals Korrina eerder gebruik maakte van een aanval die nooit miste, deed Sara dat nu ook. Het enige verschil was dat de aanval die Sara had opgedragen ook nog eens super effectief was. Hawlucha liet in reactie op het geluid van Marzipan een pijnkreet horen en de triomfantelijke glimlach van Sara keerde terug. Ze ging echter niet te veel in op haar succes, want ze had door dat ze dit gevecht nog lang niet gewonnen had. Korrina was slim. Ze had vast een plan klaar om uitgevoerd te worden.

“Roost en dan Aerial Ace, Hawlucha!” droeg de gymleider haar Pokémon al snel op. Wat stom van Sara! Ze was Roost helemaal vergeten. Hawlucha bleef op zijn plek en herstelde HP, terwijl Marzipan nog steeds verborgen zat in zijn mistwolk. Lang bleef Hawlucha niet zitten, want een tweede aanval was hem ook meteen opgedragen en ondanks de mist wist hij precies waar hij moest zijn. Dit was echter Sara’s kans om haar eerdere plan alsnog uit te voeren. “Marzipan, Mirror Move!” riep ze vlug. Veel van de aanval zag ze niet door de mist, maar aan de harde bonk te horen hadden de Pokémon elkaar op volle kracht geraakt. Sara vreesde dat de klap erg hard geweest was, zeker omdat haar Swablu al wat schade had opgelopen. Was de Cotton Guard genoeg om de klap zodanig te verzachten dat hij het kon doorstaan?

Het antwoord kwam snel. De mist trok op, en tot Sara’s vreugde zag ze nog hoe haar Swablu zich weer van de grond af duwde en weer in de lucht kwam te hangen. Ook Hawlucha stond weer op, waar de witharige minder blij mee was. Ze had echter al niet verwacht dat de Pokémon zo snel uitgeschakeld zou zijn, dus ze was er op voorbereid. Ze had zelfs een hele gemene techniek in gedachten om haar overwinning waar te maken. “Marzipan, zing hem in slaap!” De Swablu opende zijn witte snaveltje en een prachtig, slaapverwekkend lied kwam er uit. Korrina had zich echter ook al op gemene trucjes voorbereid. “Detect! Dat raakt ons lekker niet!” Zoals gezegd faalde de Sing aanval door Detect en bleef Hawlucha overeind staan. Jammer, Sara had het wel af willen maken nu, maar schijnbaar moesten ze nog even door.

“Doe Bounce Hawlucha!” Het bevel kwam razendsnel, en ook Hawlucha verdween razendsnel. Sara realiseerde zich meteen dat dit foute boel was. Als Hawlucha Marzipan tegen de grond aan zou duwen zou de vogel Pokémon het gevecht misschien alsnog niet redden. Ze had nauwelijks de tijd om een tegenstrategie te bedenken toen Korrina de hare veranderde. “Maak er een Flying Press van!” Wat het nut was van deze omslag begreep Sara niet helemaal, maar ze had zo het idee dat de hoogte van Bounce groter was dan die van een normale Flying Press. Dit zou de aanval dus sterker maken. Hawlucha kwam inderdaad met een rotgang naar beneden en Sara wist geen tegenaanval meer te roepen voor de half fight half flying Pokémon insloeg.

De neiging om Marzipan terug te roepen was enorm en opeens had Sara niet zo veel zin meer in de rest van het gevecht. Ze durfde nauwelijks te kijken toen de rook optrok. Gelukkig deed ze dat wel, want wat ze daar zag was ongelofelijk. Als iemand het haar verteld had, had ze het niet geloofd. Åsa was niet de enige die geëvolueerd was tijdens haar gymgevecht. Ook Marzipan was een stapje verder in zijn evolutielijn gekomen. Wat eerst nog een klein, wollig vogeltje was geweest, was nu een enorme gracieuze draakvogel en hoewel hij duidelijk veel schade had opgelopen, zei de blik in zijn ogen dat hij nog niet uitgevochten was. Sara vergat haast dat ze een bevel moest roepen, waardoor Korrina de beurt van de witharige inpikte. “Whatever – gebruik Aerial Ace!” Zich realiserend dat het gevecht door ging en dat ze deze aanval niet kon laten ontwijken, riep Sara eindelijk ook weer een bevel. Counter het met Dragon Pulse, Marzipan!” De Altaria opende zijn snavel en laadde daar krachtige energie in, welke hij afvuurde vlak voordat Hawlucha hem zou raken. Even leek het er op dat de counter techniek niet genoeg zou zijn om Hawlucha helemaal tegen te houden, waardoor Sara opgelucht ademhaalde toen de Pokémon alsnog een stuk naar achteren schoof. “En nu Peck!” De Altaria vloog nog voordat Hawlucha zich kon herstellen richting de Pokémon en boorde zijn snavel in zijn lijf. Zo te zien was de vogel aan het einde van zij energie. Ze hadden dit gewonnen.

Korrina leek zich te beseffen dat haar Pokémon het niet lang meer volhield, maar weerhield zichzelf er toch van om een Roost aanval te doen. Sara begreep het eerst niet, maar besefte zich al snel dat dit waarschijnlijk een kwestie van trots was en tweemaal helen tijdens een gevecht betekende dat Sara eigenlijk al twee keer had kunnen winnen. Dat er in plaats van Roost een Karate Chop aanval kwam verbaasde Sara niet, maar frustreerde haar wel. Marzipan stond te dichtbij om de aanval te ontwijken en verloor daarom meer van zijn energie. Ook hij kon het niet veel langer meer volhouden zo te zien. “Maak het af met Disarming Voice!” Sara speelde het op veilig door haar Pokémon een aanval te laten doen die niet kon missen en won daarmee het eerste deel van haar gymgevecht. Met een trotse glimlach keek ze naar Marzipan, wie zich op de grond nestelde en daar met een droge uitdrukking bleef zitten. Hij was zo te zien qua karakter geen spat veranderd.

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 684 vs. Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 619
Wetend dat Marzipan aan het einde van zijn energie zat, besloot Sara om hem terug te laten keren na dit gevecht. In plaats daar van stuurde ze haar Swirlix naar buiten. Meringue’s Fairy type aanvallen zouden super effectief zijn tegen de vecht Pokémon van Korrina, dus Sara had er het volste vertrouwen in dat het suikerspin-achtige wezen het aan kon. Direct toen haar pootjes de grond raakten begon ze enthousiast heen en weer te huppen, alsof ze niet door had dat dit een serieus gevecht was (waarschijnlijk was dat ook zo). Korrina had ondertussen haar Mienfoo tevoorschijn gehaald en wachtte nu op een teken om te beginnen.

Dat dat teken van Marzipan zelf kwam was heel erg onverwachts. Normaalgesproken bleef ze gehoorzaam wachten tot haar iets opgedragen werd, maar deze keer vond ze het nodig om uit zichzelf op Mienfoo af te stappen. Sara begreep het eerst niet, maar toen zag ze dat de Pokémon van Korrina de hare aan het lokken was door met zijn arm zijn kant op te gebaren. Ho eens even, dat was niet de bedoeling. “Meringue, geef Mienfoo eens een Draining Kiss,” droeg Sara op als reactie. Ze wierp Korrina een frons toe, maar die haalde nonchalant haar schouders op en droeg haar Pokémon vervolgens op om een Pound te doen. De klap kwam recht op de lippen van Meringue, welke uitgestoken waren voor de Draining Kiss aanval. Ouch, dat kwam vast hard aan. “Oké dan, Fairy Wind!” Van zo dichtbij was de windvlaag zeer moeilijk te ontwijken, en hoewel Mienfoo een poging deed om zich zo klein mogelijk te maken kreeg hij toch behoorlijk wat schade. Sara voelde zich niet schuldig. In tegendeel, het voelde fijn om wraak te nemen voor de klap die haar Swirlix zonet had ontvangen.

“Cotton Guard, Meringue!” Ze had besloten om dezelfde techniek te gebruiken als bij Marzipan omdat het zonet zo goed had gewerkt. Veel van Korrina’s aanvallen waren fysiek, dus hiermee hadden ze een enorm voordeel. De gymleidster rolde met haar ogen en droeg haar Pokémon op om een volgende aanval te doen. “Mienfoo, Swift!” Ah. Een speciale aanval en ook nog een die niet kon missen. “Meringue, dans tussen de sterren door!” Ze wist dat dit een onmogelijke ontwijkpoging was, maar besloot toch om haar Swirlix iets te laten proberen. Ze kon altijd een deel van de schade verminderen op deze manier. Zoals verwacht wist Meringue een deel van de sterren te ontwijken, maar zodra er één raak was ging het helemaal mis. Gelukkig was het geen super effectieve aanval, anders was ze nu in de gevarenzone geweest. “Force Palm!” Mienfoo kwam razendsnel gevaarlijk dicht bij Meringue. Sara zag dit echter meer als een kans dan als een gevaar. “Draining Kiss!” De aanval van Mienfoo raakte, maar er gebeurde nog iets. Behalve dat Meringue haar lippen tuitte om de energie van Mienfoo op te zuigen bleef haar lijf ook nog eens aan zijn hand plakken. Precies voor lang genoeg dat ze niet naar achteren werd geduwd, maar juist dichter bij hem kwam. De schade die ze opgelopen had met de Swift aanval was alweer deels genezen. Helaas pakte Korrina haar kans nu de twee Pokémon zich zo dicht bij elkaar bevonden. “Double Slap! Blijf slaan Mienfoo!”

Wat een energie, zeg. Sara voelde zich er bijna door geïntimideerd. Als dat het geval was, dan had ze geen reactie geweten op deze aanval, en hoewel het vrij lang duurde voor ze haar counter aanval opdroeg was het niet lang genoeg om Meringue uit te schakelen. “Energy Ball, Meringue! Duw hem van je af.” Zo gezegd, zo gedaan. De Energy Ball was van een zielig formaat, maar het was groot genoeg om afstand tussen Meringue en haar tegenstander te creëren. Tijd voor een volgende zet. “Fairy Wind, nu!” De afstand was een slim idee omdat het voorkwam dat Mienfoo snelle klappen uit kon schakelen, maar het gaf Korrina ook genoeg tijd om opnieuw een bevel te geven. Ze koos voor Detect, waardoor Mienfoo niet door de Fairy type aanval geraakt werd. “Swift en dan Drain Punch!” riep de gymleidster al snel en haar Pokémon reageerde al net zo snel. Meringue probeerde opnieuw tussen de sterren door te dansen, maar opnieuw ging het goed tot op een bepaalt punt. Sara voelde haar moed in de schoenen zinken toen ook de Drain Punch raak was en Meringue op de grond viel. Was het nu al over…? Nee, de fairy type Pokémon stond nog op. Ze had flink wat energie verloren, maar kon nog door vechten. Mienfoo helaas ook, maar als ze dit slim speelden konden ze winnen. “Draining Kiss, Meringue! Neem je energie terug!” Meringue sprong al op Mienfoo af, maar toen Sara een blik wierp op Korrina zag ze dat deze aanval een slecht idee was geweest. De blondine beval haar Pokémon om een Force Palm te doen vlak voordat Draining Kiss raakte en wist hiermee de aanval tegen te houden én de Swirlix uit te schakelen. Verslagen viel ze achterover, waar ze bleef liggen voor wat het was. Shiftry. Dat was sneller gegaan van verwacht.

Sara stond nu voor een keuze: Cinnamon nu al inzetten of Marzipan’s laatste energie op maken. Het leek haar ergens eerlijker om de twee Pokémon met weinig energie tegenover elkaar te zetten, maar ze wilde het niet riskeren dat ze haar Altaria ook verloor. Ze kon hem beter bewaren voor het geval dat. Ja, dat werd haar keuze: Cinnamon was haar volgende Pokémon en Marzipan was een heel eventuele reserve. Het liefst had ze natuurlijk dat dat niet nodig was, maar met de koppige Braixen wist je het maar nooit.

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 654 vs. Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 619
De Braixen was nauwelijks zijn Pokéball uit of hij begreep al precies wat er gaande was. Met de kennis van de situatie besloot hij het lot in zijn eigen poten te nemen en direct aan te vallen. Sara werd hier boos om, maar ze wist dat hem terugroepen geen nut zou hebben. De Flame Charge die hij uitvoerde werd ook niet zo gewaardeerd door hun tegenstanders. Gelukkig voor hen wist Korrina op tijd de opdracht te geven om Detect te doen en wist de aanval zelfs te slagen – wat geen wonder was, aangezien Mienfoo het nog maar één keer eerder gebruikt had. Sara was wel op haar hoede nu ze wist hoe Cinnamon op een gevecht reageerde en besloot hem toe te spreken voor ze verder ging. “Cin! Ik snap dat je graag je eigen leider bent, maar in dit gymgevecht is het belangrijk dat we samenwerken. Ik tolereer het niet als je niet naar me luistert.” Dat de Pokémon met zijn ogen rolde zag ze niet, en dat was maar beter ook. Korrina amuseerde zich wel. Alweer een trainer en Pokémon die het niet met elkaar konden vinden? Wat was dit voor onprofessioneel gedoe.

“Goed, val nu maar aan met Psybeam!” Sara wist dat dit super effectief was en ze was er vrijwel zeker van dat Cinnamon dit ook wist, maar toch koos de rotzak er voor om niet te luisteren en deed in plaats daar van een Flamethrower. Gelukkig was het een krachtige aanval. “Ontwijk het en doe dan Drain Punch!” hoorde Sara de stem van Korrina. Met gemak ontweek Mienfoo de vuurstraal en kwam hij op Cinnamon af met zijn vuist, maar die wilde er niks van weten. Cinnamon pakte zijn stok en hield deze op Mienfoo gericht, welke er recht op af kwam. Met nog een meter afstand tussenbeide vuurde hij dan toch Psybeam af. Vanwege de kleine afstand en het feit dat de aanval super effectief was, kon het nog wel eens genoeg zijn om Mienfoo uit te schakelen. Toen Sara zag hoe de Pokémon naar achteren schoof wist ze het zeker. Wauw, Cinnamon was blijkbaar sterker dan ze had gedacht. Ook de scheidsrechter kondigde nu het verlies aan van de Pokémon van Korrina en Sara hoorde nog net hoe de blondine haar gefrustreerde gescheld in probeerde te houden. Ergens begreep ze dat, want Sara had nu twee Pokémon uitgeschakeld en Korrina maar één. Ondanks dat Marzipan ook tegen het einde van zijn energie aan zat, had ze nu toch een voorsprong.

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 654 vs. Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Lucario-mega
Nog steeds zichbaar gefrustreerd haalde Korrina haar derde en laatste Pokémon tevoorschijn. De Lucario kwam niet als verrassing voor Sara, en liet haar zelfs glimlachen. Cinnamon kon dit. Zijn psychische aanvallen zouden weliswaar niet extra effectief zijn, maar zijn vuur aanvallen wel en daar had hij er ook genoeg van. De Braixen vond die zelfs leuker om te doen, dus dat zou alleen maar een voordeel zijn.

“Lucario, Mega Evolve!” Korrina hees haar Keystone de lucht in, en beide haar steen en die van Lucario begonnen licht te geven. Sara wist dat dit, ondanks haar voorsprong, enorme problemen kon gaan opleveren. De enige kans om te winnen was als Cinnamon gehoorzaam was, en hoewel de kans klein was hoopte ze er toch op. Zodra de mega evolutie voltooid was, riep Korrina een bevel naar haar Pokémon met een brede glimlach op haar gezicht. “Bone Rush!” Natuurlijk koos ze direct voor een grond-type aanval. Sara moest meteen reageren, anders zou Cinnamon flinke schade ontvangen. “Cin, ontwijk en dan Flame Charge!” Verbazingwekkend genoeg deed hij wat ze van hem vroeg – behalve dat hij na zijn sprong de lucht in geen Flame Charge deed, maar een Flamethrower. Ach, het was een sterke aanval en het zou super effectief zijn, dus Sara besloot zich er alleen van binnen aan te ergeren. “Extremespeed!” Nee hè. Mega Lucario ontweek met gemak de vlammenzee die op hem afgevuurd werd en sprong vervolgens met ziekelijk hoge snelheid tegen Cinnamon aan. De Braixen werd uit de lucht geschept en landde een stuk verderop op de grond. “En nu Power-Up Punch, Lucario!” Korrina was duidelijk niet van plan om dit gevecht lang uit te rekken en dat frustreerde Sara enorm. Zij mocht toch ook wel eens de kans om aan te vallen?

“Ga tegen hem in met Flamethrower!” Opnieuw voerde Cinnamon de verkeerde vuuraanval uit. Alsof hij Sara’s bevelen zag als toestemming om zijn eigen ding te doen. In alle eerlijkheid was dat waarschijnlijk ook het geval, maar het begon Sara zo langzamerhand boos te maken. De Flame Charge was gelukkig wel raak, maar zodra Mega Lucario tegen de vlammen aan zat kwam Korrina met een nieuwe aanval. “Counter!” Flame Charge was natuurlijk een fysieke aanval, welke de Pokémon van de gymleider terug kon slaan met dubbel zo veel kracht. Er was geen afstand tussen beide, waardoor er geen mogelijkheid was om te ontwijken. Cinnamon werd opnieuw tegen de grond geslagen en bleef daar zelfs even liggen. Sara dacht even dat het gevecht al over was, maar Cinnamon stond met een kwade uitdrukking toch weer op. De schade was groot, maar niet groot genoeg om hem zijn vechtlust te ontnemen.

Hopend dat hij nu beter luisterde, droeg Sara hem een volgende aanval op. “Cinnamon, gebruik Psychic!” Ze klonk streng, duidelijk klaar met zijn stomme streken, maar de Baixen zelf was daar nog lang niet klaar mee. Hij deed opnieuw een Flamethrower aanval, waarop Korrina verveeld met haar ogen rolde. “Kom op, bedenk eens iets nieuws. Lucario, ontwijk het en doe dan Close Combat!” Direct toen de blauw en grijze Pokémon in beweging kwam wist Sara dat het een rake klap zou zijn, en geen kleintje ook. Cinnamon werd letterlijk in elkaar geslagen. Hij zakte door zijn poten en bleef voor een moment liggen, terwijl de Mega Lucario een soepele sprong naar achteren maakte en daar met een neerbuigende blik bleef staan. Ongelofelijk. Bij Mienfoo was Sara nog onder de indruk geweest van haar Braixen, en nu werd hij afgemaakt. Cinnamon stond met moeite weer op, maar leek te branden van woede. Het zat Sara niet lekker om hem zo te zien. Ze overwoog zelfs om hem terug te halen, maar dan zou ze zijn woede over zichzelf heen roepen. Misschien dat dat wel een beter idee was dan hem nog meer gewond te laten raken door de Mega Lucario…

Haar zorgen kostten haar te veel tijd. Korrina maakte er gebruik van en droeg haar Pokémon op om nog eens een Bone Rush aanval te doen. Als dit een kritieke treffer was was Cinnamon sowieso uitgeschakeld. Het was essentieel dat hij naar zijn trainer luisterde, maar de witharige kon nu al voorspellen dat hij dat niet zou doen. Daarom besloot ze maar gewoon te roepen wat ze dacht dat hij zelf wilde doen. “Flamethrower!”

Liever had Sara gehad dat Cinnamon slim was en zichzelf beschermde, maar wat hij deed in zijn koppige bui was ook goed. Hij haalde zijn stok tevoorschijn, stak deze in een vloeiende beweging voor zich uit en precies toen het puntje bijna tegen de Lucario aan kwam, vuurde hij een Psybeam af. Dank Arceus dat dit genoeg was om Lucario een stuk naar achteren te duwen en hiermee de aanval te doorbreken – tenminste, dat dacht Sara, maar zodra de Pokémon de aanval van zich af had geschud rende hij alsnog naar voren en gaf hij Cinnamon een paar fikse klappen met een zelf gevormd bot. Ouch. De Braixen liet zichzelf op zijn knieën zakken. Het was geen kritieke treffer geweest, maar lang zou hij het niet meer vol houden.

De witharige was bang dat hij haar de schuld zou geven van zijn verlies, maar ondanks dat ze dacht dat hij elk moment om kon kijken om naar haar te grommen (of zelfs een aanval in haar richting af te vuren), leek zijn woede bij hemzelf te blijven. Alsof hij daadwerkelijk zichzelf de schuld gaf van zijn fouten. Sara schudde al snel deze gedachte van zich af, want zo was Cinnamon normaalgesproken niet, maar ze had niet meegekregen wat er gebeurd was in het doolhof met Dahlia. De Lucario had hem gemakkelijk overmeesterd en daar had hij al die tijd zichzelf de schuld van gegeven. Nu kon hij niet winnen van de Lucario van Korrina. Het leek wel een patroon. Hij wilde niet verliezen. Hij zou bewijzen dat hij sterk was, verdomme! Met een luide grom kwam hij weer overeind, vuur niet alleen in zijn blik maar ook zijn bek. Hij liet het er echter niet uit komen nog. “Cin! Luister naar me! Je krijgt nog één kans.” Sara klonk boos, al wilde ze eerder streng zijn dan hem nog bozer maken. “Gebruik eerst Howl en dan Fire spin,” droeg ze op. Ze had helaas geen spectaculaire finishing move zoals die van Elias, maar ze had wel een strategische instelling. Cinnamon luisterde voor de verandering eens, alsof hij Howl een waardige aanval vond om te gebruiken, terwijl het niet veel meer was dan een geluid maken. Ook Fire spin deed hij en wonderbaarlijk genoeg was het raak ook. Sara had verwacht dat Korrina haar Mega Lucario zou laten ontwijken, maar schijnbaar had de Pokémon zoveel vertrouwen in zichzelf dat hij zich liet raken. Misschien was het omdat ze bezig was zelf een strategie er uit te gooien, want Korrina’s stem klonk ook weer over het veld. “Dat kunnen wij ook! Swords Dance!” Zwaarden verschenen en dansten om Lucario heen, waardoor zijn aanvalskracht omhoog schoot. Misschien niet Sara’s slimste techniek, want Swords Dance had veel meer effect dan Howl. “Cin, snel, Flame Charge! Blijf Flame Charge doen!” Sara hoorde Korrina al een bevel geven om te ontwijken en terug aan te vallen, maar Cinnamon werd sneller van zijn Flame Charge en omdat dit niet zijn eerste was had hij al wat snelheid opgebouwd. Had hij dit niet gedaan, dan was hij mogelijk wel geraakt, maar de vuisten van Mega Lucario schoten nu rakelings langs hem. Hij kon zijn gemiste vlammende tackels echter niet blijven missen. Daar had hij te veel schade voor opgelopen. Het zag er misschien mooi uit hoe hij nu als het ware met zijn tegenstander danste, maar hij stond op het punt om door zijn poten te zaken. Hij had een laatste treffer nodig. Met al zijn kracht zette hij zich af en sprong hij recht op mega Lucario af. Die greep zijn kans en bereidde zijn vuist voor op een Close Combat aanval. Als Sara niet al zag dat dit mis ging had ze gedacht dat het er om ging spannen, maar de timing van Mega Lucario was net iets beter en Cinnamon kreeg een harde stoot tegen zijn borst. Bam. Uitgeschakeld. Ongelofelijk.

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] 334 vs. Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Lucario-mega
Sara merkte dat haar handen trilden bij het pakken van de Pokéball van Marzipan. Ze voelde zich verschrikkelijk schuldig over de uitschakeling van Cinnamon, maar zette zich er toe om van Pokémon te wisselen zonder een kik te geven. Zo soepel als de Braixen verdween kwam haar pas geëvolueerde Altaria weer tevoorschijn. Ze realiseerde zich dat ze hier niet in het voordeel was en zag aan de grijns van Korrina dat ook de gymleidster dit door had. Ze moest zich er niet door laten kisten, maar voelde toch wel wat frustratie opborrelen. Zeker toen Korrina er van uit leek te gaan dat Sara zich makkelijk neer liet halen, want bij het geven van haar bevel klonk ze zo nonchalant. “We maken het wel gewoon meteen af, hè Lucario? Dragon Pulse!” Een draak type aanval was super effectief en zou inderdaad sterk genoeg zijn om Marzipan uit te schakelen, maar dat wilde Sara niet toestaan. Wetend dat de Altaria beter luisterde ging bevelen roepen al wat minder gefrustreerd. Ze bleef helaas wel gehaast “Sing!” Marzipan bleef zijn rustige zelf en nam bijna te veel tijd met het uitvoeren van zijn aanval. Mega Lucario wist zelfs flink wat energie te laten en het in de richting van Marzipan af te vuren, maar het was geen volledige aanval en dat kon in hun voordeel werken. “Dragon Pulse!” Sara nam niet eens de tijd om iets aan het bevel toe te voegen. De aanval was immers voldoende, want de Altaria deed wat van hem gevraagd werd. Beide stralen raakten elkaar en veroorzaakten een kleine explosie, welke zich helaas dichter bij Marzipan bevond dan bij Lucario. “Stop niet!” gilde Sara naar haar Pokémon, hopend dat hij zijn aanval bleef uitvoeren ondanks de knal in zijn gezicht. De straal schoot door in de richting van de tegenstander – een voltreffer omdat deze half in slaap aan het vallen was. Het was geen heel effectieve aanval en daarom niet genoeg om de tegenstander uit te schakelen, maar ze hadden tijd voor een volgende zet. Korrina stond aan de andere kant tegen haar Pokémon te gillen dat hij wakker moest worden, maar hij bleef slaperig uit zijn ogen turen. Dit was hun kans. Ze konden het nog winnen. “Disarming Voice!” Een aanval die niet kon missen. Weliswaar niet de sterkste ooit, maar het deed schade en dat was iets. Lucario liet een pijnkreet horen. Sara wilde eigenlijk niet weten of dat betekende dat hij volledig wakker was geworden of dat hij nu uitgeschakeld was. Bij nader inzien, toch wel. Had ze die badge of toch niet?
tell me can a heart be turned to stone?
Terug naar boven Ga naar beneden
Raven Strider
Administrator
Raven Strider
Punten : 639
Gender : Male ♂
Age : 22 Years | 08/06
Type : Team Rocket
Rang : Agent
Regions : Kalos
Icon : Mudkip
https://pokemon-journey.actieforum.com/t130-raven-strider https://pokemon-journey.actieforum.com/t133-raven-s-pokedex

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptydi sep 08, 2015 12:59 am



Congratulations, you won!
You received the Rumble badge and 30 points!
Terug naar boven Ga naar beneden
Cecille Skarsgård
Moderator
Cecille Skarsgård
Punten : 84
Gender : Female ♀
Age : 22
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t135-cecille-skarsgard https://pokemon-journey.actieforum.com/t139-cecille-s-pokedex https://pokemon-journey.actieforum.com/t6582-cecille-s-work-log#132295

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptydo sep 10, 2015 4:41 pm


Ze had gewonnen. De rook was opgetrokken en het was zichtbaar dat de Lucario was uitgeschakeld. Dat werd ook nog eens omgeroepen door de scheidsrechter, maar daar had Cecille al geen woord meer van opgevangen. In plaats daarvan keek ze vol ongeloof naar haar Torkoal, die zich loom naar haar had omgedraaid en haar een vermoeid grijnsje schonk. Tranen welden op in haar ogen toen ze zich realiseerde wat dit betekende, waarna ze die vlug wegveegde van haar gezicht en in een volle sprint op Elias afvloog. Ze liet zichzelf vlak voor hem op haar knieën vallen, schoof wat door en gooide haar armen om de rode nek van haar winnaar. “Elias, je was geweldig!” complimenteerde ze haar pokémon. Hij was zo sterk geworden sinds ze hem voor het eerst, als baby Torkoal, in haar handen had gehad. Zelfs toen was hij al zwaar, maar nu was hij echt niet meer te tillen. De twee wierpen de witharige, wie nu ook een compliment het veld op schreeuwde, een trotse grijns toe. Korrina kwam Cecille niet veel later de badge overhandigen, gepaard met het gebruikelijke wat een gymleader altijd zei. Ook die kreeg van de blondine een trotse grijns, terwijl ze opstond en de badge aannam. Vervolgens borg de jongedame die op z’n plek op.

Elias werd teruggekeerd, maar dat gebeurde niet zonder een waterval vol complimentjes. De Torkoal kon zijn geluk niet op, net als zijn trainer, en verdween met een voldane glimlach in de rode gloed richting zijn eigen pokéball. Cecille stopte die op zijn plek, haalde die van haar Infernape tevoorschijn en sprak die ook nog wat liefkozende woordjes toe. Als laatste haalde ze die van Sivar tevoorschijn, maar voor ze die uit zijn pokéball kon laten om een gesprek met hem aan te gaan, kwam haar vriendin al naar haar toe. De hand op haar schouder deed haar opschrikken, maar toen ze het bekende gevoel van lippen op huid voelde, wist ze dat het Sara was en geen ander. Ze schonk het meisje weer een grijnsje, hoewel die dit keer wat terughoudender was, omdat ze zich weer slecht voelde tegenover haar Tyrogue. Hij was haar partner, maar op het veld had hij zich niet zo gedragen. Dat was wederzijds geweest. Sivar had een rede hiervoor en ze wist die wel, maar ze wist niet hoe ze het goed moest maken.

Toen Korrina terugkeerde, keek de blondine op. Ze richtte zich tot Sara en wenste het meisje succes, waarop ook zij vlug haar lippen tegen die van haar vriendin drukte. Vervolgens begaf ze zich naar de tribune en liet, tijdens de officiële praat, Sivar uit zijn pokéball. Hij zag er gehavend uit en zijn kwade frons verscheen zodra hij doorhad waar hij was en wat er stond te gebeuren. Cecille probeerde het te negeren en legde haar handen om zijn zij, zodat ze hem op haar schoot kon tillen. Dit verraste de pokémon – tot op het punt dat hij de handen met een Brick Break weg wilde meppen, maar hij bedacht zich net op tijd. “Siv,” hoorde hij de blondine voorzichtig tegen hem mompelen. Opkijken deed hij niet. In plaats daarvan richtte hij zijn goudgele ogen op het strijdveld, net zoals zijn trainer had gedaan. “Kunnen we kijken en praten samen?”

De Tyrogue gaf geen antwoord en de moed zakte terug in haar schoenen. Cecille wist niet of dit een teken was dat ze door mocht gaan of niet, maar hij protesteerde niet, dus zag ze het als een soort toestemming om verder te gaan. Haar blik viel kort op de pokémon die als eerste waren uitgekozen en om Sara niet al teveel argwaan te geven, schreeuwde ze haar vriendin nog vlug een laatste succes toe, waar ze nog aan toevoegde dat ze Korrina maar de grond in moest stampen. Of de gymleader daar reactie op had zag ze niet, want ze hield zich weer bezig met de pokémon in haar armen. “Siv, ik weet dat we het de laatste tijd moeilijk hebben gehad –” Een snuif onderbrak haar en daarmee brak haar hart ook een beetje. Hoe moest ze erachter komen wat hem dwarszat, als hij zich de hele tijd als een puberend kind tegenover haar opstelde. “Alsjeblieft Sivar, ik weet niet wat ik moet doen. Waarom laat je niks merken?” Cecille stond op het punt om te schreeuwen, maar dan zou ze een scene maken en ze wilde niet dat Sara’s gymgevecht werd stilgelegd. Daarom wachtte ze geduldig en met veel moeite totdat er eindelijk een reactie kwam.

Hij sprak tegen haar. Ze verstond er niet veel van, maar hij opende zich tegenover haar. En het was daardoor dat Cecille zich besefte waarom hij niks tegen haar had gezegd. Zij deed het ook. Zij was het enige voorbeeld dat hij had gehad toen hij opgroeide. De blondine was of gesloten of erg open over een probleem, maar dat lag ook aan de ernst ervan. Als het echt effect op haar en mensen om haar heen zouden hebben, dan zou ze stil zwijgen en ja knikken. Precies wat Sivar de afgelopen tijd had gedaan en precies wat hem tot zijn falende gymgevecht had geleid. Het kostte haar enige moeite om het droog te houden aan de kant van het huidige gymgevecht, terwijl ze zocht naar de juiste woorden om hem te laten merken dat het haar ontzettend speet. Haar blik stond weer gericht op Marzipan en Sara, die momenteel haar pokémon opdroeg het veld met mist te bedekken, maar echt inspiratie kreeg ze er niet van. “Het spijt me,” begon ze uiteindelijk maar. Het was het enige wat ze nu kon zeggen, proberend haar stem onder controle te houden. Dat hele gedoe met het zien sterven van een persoon had teveel van haar mentale gezondheid gevergd.

“Je was in het begin zo afzijdig... Ik dacht dat je afstand wilde om het zelf te verwerken, maar ik besef me nu pas dat je me daarom het hardste nodig had.” Sivar hield zich stil. Zijn trainer kon echter aan zijn houding merken dat hij oprecht aan het luisteren was. “Ik had jou ook meer moeten vertrouwen. Meer tegen jou zeggen. Ik ben het niet gewend en dat is op jou overgeslagen,” voegde ze eraan toe. Haar paarse ogen volgden elke beweging die zich op het strijdveld plaatsvond, maar haar aandacht lag volledig bij de Tyrogue op haar schoot. “Ik wil niet dat je mij op dat gebied na gaat doen, Siv. Het spijt me dat ik het verkeerde voorbeeld heb gegeven...” Ze wendde haar blik naar zijn figuur en wachtte op een reactie. Op een beweging. Die kwam in de vorm van een knuffel, want hij draaide zich niet veel later vliegensvlug om en dook zowat tegen haar bovenlijf aan. Als Cecille niet beter had geweten, dan had ze misschien nog wel gedacht dat hij zijn tranen probeerde te verbergen.

De blondine liet er geen gras over groeien, legde haar eigen armen om zijn kleine lijfje en knuffelde hem net zo lang tot hij het zelf genoeg vond. “Kunnen we opnieuw beginnen? Niet helemaal, maar vanaf het punt waar het mis ging...” Verwachtingsvol was ze niet. Dit keer niet. Heel geduldig was hoe ze zich nu tegenover de Tyrogue opstelde. Dat verdiende hij. Sowieso verdiende hij veel meer dan dat ze hem tot nu toe gegeven had en dat had ze zich niet op tijd beseft. Of het nu te laat was, dat was aan Sivar zelf, maar hij knikte tegen haar shirt en hield het stuk stof ook wat steviger vast. Een glimlach verscheen toen op Cecille’s gezicht. Een glimlach van opluchting, maar ook eentje van geluk. Ze had immers net haar gymbadge gewonnen, had een topteam, een geweldige vriendin en ook nog eens een erg vergevende partnerpokémon. Beter had ze het zich op het moment niet kunnen voorstellen – afgezien van haar ervaring afgelopen week dan.

Tegen de tijd dat de twee het met elkaar hadden goedgemaakt, evolueerde Marzipan in een Altaria. Het trok de aandacht van niet alleen Sara, maar ook die van de blondine en haar Tyrogue. Ze keken vol bewondering naar de geëvolueerde vorm. Echter bracht het niet zo sterk de euforie bij Cecille naar boven als bij de evolutie van haar Infernape, maar dat was ook meer dan logisch. Ze wierp een trotse grijns naar haar vriendin en besloot zich toen op het gevecht te focussen, af en toe commentaar delend met Sivar en vice versa. Toen Marzipan had gewonnen van zijn tegenstander, lieten ze zelfs een luide “yes!” horen – hoewel Sivar dat natuurlijk op zijn eigen manier deed.

Het tweede gevecht was Meringue tegen Mienfoo. Zowel de blondine als de Tyrogue gromden bij het zien van de pokémon, maar of het dezelfde Mienfoo was mocht Jirachi weten. Net als Sivar verloor Meringue dit gevecht en was het nu aan Cinnamon om de pokémon uit te schakelen. Dat lukte hem, maar de Braixen scheen vrij veel moeite te hebben met de Lucario. Dat kon ook niet anders; de megavorm werd gebruikt en Cecille bad langzaam tot de goden – welke dan ook – dat haar vriendin dit zou overleven. Zelf had ze het geluk gehad er niet tegen te hoeven vechten, maar blijkbaar had Korrina geen genade voor Sara. Of Cinnamon. Sivar en Cecille deden hun best om te juichen voor de twee, alleen mocht het niet baten. De Braixen werd uitgeschakeld en de enige die overbleef was Marzipan. Die mocht dan wel geëvolueerd zijn, maar die zat eigenlijk ook op het randje van vermoeidheid.

“Åsa is ook geëvolueerd, weet je,” meldde Cecille plots aan haar partner. Hij keek verbaasd naar zijn trainer, maar toverde ondanks alles een trots grijnsje op zijn gezicht. Sivar had zelf nooit willen evolueren en als de blondine eerlijk moest zijn, dan had ze het zelf liever ook niet. Hij zou anders niet meer dezelfde zijn voor haar en Sivar dacht daar kennelijk hetzelfde over. Bovendien waren het drie verschillende keuzes en keuzes maken vonden ze allebei op dat vlak ook ontzettend moeilijk. Cecille mocht blij zijn dat Eevees haar niet echt iets deden, anders moest ze daar ook nog een keuze tussen maken als de pokémon het zelf niet kon. Natuurlijk was ze wel een trainer die de keuze aan het wezen zelf overliet, want het was immers hun lichaam en daar had zij niets over te zeggen. “Ze is nu zo groot... Ze tilde me zelfs op. Het is raar om opgetild te worden,” grinnikte ze tegen haar Tyrogue. “Voelt het ook zo vreemd als ik jou optil?” Zijn grijnsje werd een scheve glimlach, maar hij dacht eerst nog even na over het antwoord. Ondertussen ging de strijd tussen Sara en Korrina verder, waarbij de twee hun blik weer op het veld hadden gericht, in plaats van op elkaar.

Sivar brabbelde toen wat, waar Cecille uit begreep dat het inderdaad vreemd voelde, maar dat het een fijn soort vreemd was. Dat was voor haar een teken dat hij het niet erg vond en dat ze hem kon blijven optillen. Gelukkig maar. Ze wilde niet opeens anders met hem omgaan – al was ze wel bereid om dat alles op te geven om hun band weer te versterken. Het deed haar nog steeds een beetje pijn dat ze daarstraks zo tegen elkaar tekeer waren gegaan en het feit dat ze nog altijd die enorme hoeveelheid bloed kon zien als ze ook maar een beetje aan die bende dacht... Ze was in ieder geval opgelucht dat ze geen van haar pokémon was verloren in het gymgevecht, hopend dat Sara ook die pech niet zou hebben. Het zou haar alleen maar meer breken.

Arceusdank hoefde ze daar niet meer over na te denken. Een gil werd geslaakt, afkomstig van de Mega Lucario, en toen ze opkeek, zag Cecille dat deze was uitgeschakeld. De scheidsrechter deelde mee dat Sara had gewonnen en de blondine sprong haast op van de adrenalinekick die ze hierdoor kreeg. Haar vriendin had ook gewonnen! Ze hadden samen de badge gewonnen! Cecille stond op, wilder dan haar bedoeling was, waardoor er een pijnscheut door haar zij trok. Haar hand greep meteen vlakbij haar ribben, proberend niet te vloeken van de pijn. Sivar, die ook van haar schoot was gesprongen, keek haar bezorgd aan. De blondine wierp hem een geruststellende glimlach, hoewel haar gezicht wel was vertrokken van de pijn die ze voelde. Ze keerde hem echter nog niet terug, want ze kon zich voorstellen dat hij het meisje ook wilde feliciteren.

Rechtkomend in de hoop dat ze Sivars bezorgde blik van zijn gezicht werkte, liep ze langzaam naar Sara toe om haar te feliciteren. Was ze gezond geweest, dan was ze het meisje om haar nek gevlogen, maar dat deed de Tyrogue nu in de plaats van haar. “Ik ben trots op je!” sprak ze tegen haar vriendin, een kleine grijns op haar eigen gezicht. Sivar wierp haar een blik toe die haar moest vertellen dat ze ook met Sara moest gaan praten na dit alles, maar die negeerde ze. Arceus, wat was ze toe aan een drankje... En met die pijn wilde ze dat liever even in haar eentje doen.
Like a fever I will take you down ♪

Terug naar boven Ga naar beneden
Sara Sweets
Momerator
Sara Sweets
Punten : 497
Gender : Female ♀
Age : 23 years
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Braixen
https://pokemon-journey.actieforum.com/t525-sara-sweets https://pokemon-journey.actieforum.com/t527-sara-s-pokedex#7230

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptyma sep 14, 2015 6:04 pm


Opgelucht haalde Sara adem. Ondanks haar lage kansen vanwege de verwondingen van Marzipan, was het hem toch gelukt om de tegenstander te verslaan. Ze moest Cinnamon natuurlijk de meeste credit geven voor de eerder toegepaste verwondingen, maar feit bleef dat Marzipan het had afgemaakt en hiermee niet alleen Hawlucha maar ook Mega Lucario had uitgeschakeld. De witharige bracht langzaam een brede glimlach op haar gezicht, bedoeld voor haar Altaria. Dat de gymleider precies de tegenovergestelde emotie voelde viel haar niet eens op. Ze sloot zich - onbewust – af voor haar omgeving, tot haar euforie kort verbroken werd door een nieuwe vorm van aandacht die zich naar haar toe wierp. Het was een knuffel van niemand minder dan Sivar, wat ze al snel merkte omdat hij niet boven haar benen uit kwam. Haar glimlach werd nu naar hem gericht, waarna ze zich omdraaide om haar vriendin te begroetten. Ze bereidde zich vast voor om ook van haar een tacklehug te krijgen, maar die bleef vreemd genoeg weg. Een felicitatie kreeg ze wel, en even vroeg ze zich af of de blondine eindelijk door had dat Sara niet zo van lichaamscontact hield, maar in dit geval had ze het eigenlijk wel prettig gevonden. Cecille gedroeg zich erg afstandig en dat beviel haar niet.

“Dank je,” bracht ze uit, liefde te zien in haar ogen terwijl ze naar haar vriendin staarde. De staar werd echter verbroken toen de scheidsrechter en gymleider naar haar toe kwamen om haar de badge te overhandigen. Korrina leek nog steeds gefrustreerd, maar ze klonk wel sportief toen ze Sara feliciteerde en zei dat ze goed had gevochten. “Dank je. Ik dacht echt even dat ik het niet zou redden. Je Lucario is indrukwekkend sterk.” Het leek er op dat ze het ego van de gymleider had gestreeld, want die veranderde haar houding meteen in iets arroganters. “Ach, het zit in m’n bloed,” reageerde ze, waar Sara toch wel zacht om moest grinniken. Ze was niet perse gecharmeerd door de gymleidster, maar ze deed haar gewoon enorm aan Cecille denken. Vandaar ook dat haar blik zich al snel weer op haar vriendin richtte. “Zin om het te vieren?” vroeg ze hoopvol. Ze wilde dolgraag de blondine verwennen door voor haar te koken, maar als zijzelf nog een leuk idee had van iets om samen te doen stond ze daar ook honderd procent open voor.
tell me can a heart be turned to stone?
Terug naar boven Ga naar beneden
Cecille Skarsgård
Moderator
Cecille Skarsgård
Punten : 84
Gender : Female ♀
Age : 22
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t135-cecille-skarsgard https://pokemon-journey.actieforum.com/t139-cecille-s-pokedex https://pokemon-journey.actieforum.com/t6582-cecille-s-work-log#132295

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptyma sep 14, 2015 10:16 pm


De blik in Sara’s ogen deed haar eigenlijk niet veel goeds, zelfs al was het juist iets positief om te zien. Het zorgde ervoor dat een schuldgevoel aan haar begon te knagen, omdat ze haar vriendin niks had verteld over de gebeurtenissen afgelopen week. Naar Sivar had ze niet gevraagd, maar Cecille was er honderd procent zeker van dat het vraagtekens bij Sara naar boven had gehaald, en ook daar schaamde ze zich voor. Het meisje had nu zoveel vertrouwen in haar en zij schaadde het door te zwijgen als een graf. Haar Tyrogue merkte op dat ze zich een beetje down begon te voelen, hoe goed ze dat ook probeerde te verbergen, maar ze hadden ondanks alles een veel te sterke band daarvoor. Hij tikte haar aan, keek haar verwachtingsvol aan, maar kreeg alleen een ietwat gebroken gezichtsuitdrukking terug. Ze kon het niet. Niet nu ze zich zo schuldig voelde. “Sorry Siv.” Ze haalde zijn pokéball tevoorschijn en vroeg nogmaals om vergiffenis met een glimlachje. Hij was het er niet helemaal mee eens, maar hij zou geduldig zijn en dus stond hij het toe dat hij werd teruggekeerd toen Sara met de gymleader bezig was.

Cecille propte haar handen in haar zakken, luisterde het laatste deel van het gesprekje af en rolde met haar ogen bij de arrogante opmerking van Korrina. Tch. Skaten zat in haar bloed misschien, maar echt vechten? Dat zat eerder bij de Skarsgårds in het bloed. Sara’s blik kruiste die van de blondine, waardoor Cecille uit haar trans kwam en vragend naar het meisje keek. Toen er werd gevraagd of ze het samen konden vieren, zakten de mondhoeken van de achttienjarige wat omlaag. “Eigenlijk...” begon ze ietwat vertwijfeld. “Kan ik best een drankje gebruiken in m’n eentje.” Ze keek verontschuldigend naar Sara. Man, waarom deed dit zo’n pijn om te vragen?
Like a fever I will take you down ♪

Terug naar boven Ga naar beneden
Sara Sweets
Momerator
Sara Sweets
Punten : 497
Gender : Female ♀
Age : 23 years
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Braixen
https://pokemon-journey.actieforum.com/t525-sara-sweets https://pokemon-journey.actieforum.com/t527-sara-s-pokedex#7230

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptyma sep 14, 2015 10:43 pm


Haar hoopvolle blik verloor zijn enthousiaste sprankel toen de blondine haar blik naar beneden afwendde. Dit was niks voor haar. Ontwijkend gedrag? Geen tijd met haar vriendin doorbrengen? Sterker nog, ze wilde gaan drinken. In haar eentje. Ja, sure, in een bar met honderd andere mensen zeker. Een golf van frustraties gleed voor de witharige heen in de vorm van een ijskoude, onheilspellende rilling. Niks hier van beviel haar en ze wilde er eigenlijk over praten, maar als Cecille zei dat ze tijd alleen nodig had dan kon ze niet anders dan dat respecteren. De verontschuldigende blik deed eigenlijk alleen maar meer pijn. Alsof Cecille door had dat ze iets fouts aan het doen was. Iets heel fouts.

“Dat is goed,” bracht Sara voorzichtig uit, hopend dat ze niet boos klonk. Ze wist haar mondhoeken een stukje omhoog te tillen in een glimlachje, maar veel soeps was het niet. Ze maakte zich oprecht zorgen. Ze had echter het idee dat Cecille er niet over wilde praten en al helemaal niet hier. Ze deed een stap naar voren en legde haar armen om haar vriendin heen in een knuffel – een gebaar wat meestal van de andere kant af kwam. Ze deed dit voornamelijk zodat ze iets kon zeggen op zo’n zachte toon dat alleen Cecille het kon horen. “Als er iets is kan je altijd met me praten, oké?” Ze hoopte dat Cecille op het aanbod in ging, en zo niet, dan zou ze waarschijnlijk de rest van de dag blijven piekeren. Toch hamerde ze er niet op door, op een bezorgde blik na.
tell me can a heart be turned to stone?
Terug naar boven Ga naar beneden
Cecille Skarsgård
Moderator
Cecille Skarsgård
Punten : 84
Gender : Female ♀
Age : 22
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t135-cecille-skarsgard https://pokemon-journey.actieforum.com/t139-cecille-s-pokedex https://pokemon-journey.actieforum.com/t6582-cecille-s-work-log#132295

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptydi sep 15, 2015 11:35 am


Sara was niet blij. Cecille kon het haar niet kwalijk nemen; andersom zou zij ook niet vrolijk hiervan worden. Eigenlijk verwachtte ze een preek te krijgen, misschien zelfs ruzie hier en nu, maar de harde woorden die ze dacht te moeten aanhoren, kwamen niet. De witharige stemde zelfs in – vond het goed dat Cecille in haar eentje wat ging drinken. De blondine keek wat verward op, en hoewel de glimlach haar goed deed, zag ze dat het een geforceerde was. Eigenlijk kon ze zichzelf nu wel voor haar hoofd slaan voor de keuze die ze had gemaakt; al helemaal toen het meisje haar een knuffel gaf en vertelde dat ze het kon vertellen als er iets mis was. De blondine stond op het punt op instorten op dat moment, maar ze wist zich in te houden. Desondanks legde ze haar eigen armen om Sara heen. Niet zo stevig als normaal, doch steviger dan ze van zichzelf had verwacht. “Bedankt,” was het enige wat ze uit wist te brengen, hoe graag ze nu ook alles al de witharige wilde opbiechten. Nu was geen geschikt moment. Niet met Korrina en die scheidsrechter erbij. “Ik beloof je dat ik dat zal doen.” Het was niet zozeer een belofte aan Sara als het was aan haarzelf. Misschien dat ze neerslachtig klonk bij het uitspreken, maar het was ook zo pijnlijk om eraan terug te denken. Als de tijd daar was, hield ze zichzelf voor, dan zou ze het aan haar vriendin opbiechten. Hopelijk met minder tranen als toen ze bij Yara was, maar haar ego was toch al gekrenkt daardoor.

Cecille liet Sara weer los en deed een stap naar achteren. “Ik zie je in het hotel?” vroeg ze toen voorzichtig, waarna ze wachtte op een antwoord voor ze de gymdeuren uit zou stappen, op zoek naar een cafeetje.
Like a fever I will take you down ♪

Terug naar boven Ga naar beneden
Sara Sweets
Momerator
Sara Sweets
Punten : 497
Gender : Female ♀
Age : 23 years
Type : Trainer
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Braixen
https://pokemon-journey.actieforum.com/t525-sara-sweets https://pokemon-journey.actieforum.com/t527-sara-s-pokedex#7230

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Emptywo sep 16, 2015 1:44 pm


De belofte was wat Sara had willen horen, of in elk geval één van de vele mogelijke vormen van waar ze op gehoopt had, maar er was iets met de toon waardoor ze niet geloofde dat ze het echt meende. Misschien praatte ze zichzelf te veel domme dingen aan en klonk het daardoor geforceerd, maar feit bleef dat ze zich niet lekker voelde bij de woorden en dat het haar alleen maar meer aan het denken zette. Ze kon er tot nu toe alleen nog niet haar vinger op leggen en daarom hield ze haar mond er maar gewoon over. Als het echt aan haar bleef knagen kon ze haar in het hotel er over aanspreken. Cecille zou uiteindelijk een keertje terugkomen, toch?

Sara knikte. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, al zou een ‘ja’ of ‘is goed’ hier best op zijn plaats zijn. Ze vond het moeilijk om Cecille zo ontdaan te zien, maar vond het zelfs nog moeilijker dat het ook op haarzelf oversloeg. Het kon niet anders dan dat het aan haar lag dat Cecille niet meteen over haar zorgen praatte. Voor Sara weer in een gedachtesleur terecht kwam besloot ze dat zichzelf afleiden misschien een goed idee was. “Als je eerder terug bent, kan je me bij de Tower of Mastery vinden. Ik wil die graag van binnen zien.” Ze vermoedde niet dat Cecille zo vroeg terug zou zijn van het drinken als ze zei dat ze daar zo’n behoefte aan had, maar ze vond het wel zo eerlijk om te laten weten waar ze zich bevond voor het geval ze haar belofte alsnog direct na wilde komen. “Tot vanavond.” In een ander geval zou Sara een wangkusje hebben gegeven. Deze keer had ze echter al een knuffel gegeven en dat was genoeg lichamelijk contact voor deze keer. Korrina en de scheidsrechter leken door te hebben dat er iets gaande was, maar bemoeiden zich er gelukkig niet mee. De gymleidster hielp ze naar de deur en daar hield het gym-avontuur bij op.
tell me can a heart be turned to stone?
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud

Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]   Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Sara Sweets
» Fix Me [+Sara Sweets]
» Never Have I Ever [+Sara Sweets]
» Hello From the Other Side [+Sara Sweets]
» Escape [+Sara Sweets]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Pokémon Journey :: ► WELCOME TO THE POKÉMON WORLD :: Kalos :: Shalour City :: Shalour Gym-
Ga naar: