» Arceus is a b-

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven was al een poos niet op de badlands geweest. Niet dat de de persoon was om een gebied tot in de eeuwigheid te vermijden als er iets gebeurd was, maar ze kon ook niet zeggen dat het echt prettige herinneringen met zich mee bracht. Het laatste wat ze wilde was hier nog eens een paar dagen vastzitten en dat risico liep je altijd als je je te ver van de bewoonde wereld bevond. Al waren de omstandigheden die dag ook wel absurd geweest. Ze keek dan ook verbaasd op toen ze een Skarmory zag vliegen met een Serperior vast. Toen ze haar blik had losgerukt van de twee pokémon, viel deze op een meisje met roze haar.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het klonk niet luid, maar Seven kon wel opmaken wat er werd gezegd. 'Help'. Ze stapte iets dichterbij zodat ze de ander beter kon horen toen deze wat mompelde. Waarschijnlijk ging het over haar pokémon. De slang was blind? Hoe ironisch. Mocht ze weer eens een blinde gaan redden op de Badlands. De jonge vrouw draaide zich van het meisje weg om te zien waar de vogel heen was gevlogen. Hij verdween ergens achter de rotsen, dus ze wisten in ieder geval waar hij ongeveer moest zijn. Als het goed was kon ze de pokémon van het meisje wel helpen met haar Zebstrika, mits ze bij die vogel in de buurt kon komen. "Laten we er maar snel achteraan gaan dan," merkte ze op, terwijl ze al aanstalten maakte om de richting op te lopen waar de Skarmory heen was gevlogen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Ze werd bedankt, waarna het meisje haar volgde richting de Skarmory. Het was niet zo gek dat ze nog half in shock was, zelf had Sev niet bepaald beter gereageerd toen Sewaddle weg bleek te zijn. Dit was echter iets dat wel op te lossen viel. Althans, dat hoopte ze. Het terrein was behoorlijk rotsachtig, dus het was lastig te zien waar de vogel precies was geland. De zilver metaalachtige glans zou moeten opvallen, maar het beest kon net zo goed achter een rots verscholen zitten. Bij het zien van een grote doornstruik hield ze echter stil. Was het niet zo dat die beesten daar hun nest in maakten? De ritselingen die eruit kwamen leken dat te bevestigen. Nu nog een manier vinden om er doorheen te komen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het was waarschijnlijk geen goed idee om Allira erbij te halen om de doornstruiken te verbranden. Hoewel de Ninetales goed naar haar luisterde was ze wel van een hoog level en daarmee liep ze het risico de twee pokémon ook gelijk te verbranden. Ze wilde de slang van het meisje naast haar niets aan doen. Seven liet haar blik langs de omgeving gaan en stapte een stukje langs de rotsen heen. Bij het zien van een lage level Slugma, haalde ze haar styler tevoorschijn en schoot te tol af zonder aarzelen. Een aantal 'prachtige' bewegingen met de styler verder en de wilde pokémon kwam gehoorzaam op haar af. Het tolletje schoot terug, en ze haakte de styler weer vast aan haar riem. Vervolgens maakte ze Snow's pokéball los. Hij zou het vuur kunnen beperken tot de doornstruik. De Spheal verscheen naast haar. "Slugma, Ember op die doornstruiken daar, maar hou het klein. Als er genoeg is weggebrand gebruik dan je Water Gun, Snow," beval ze de twee pokémon. Het volgende moment schoten er vlammen richting de struik, en bij het zien afbrokkelen van de takken met hun doorns, werd het vuur geblust door Snow's aanval. Nu was het een kwestie van de Skarmory bevechten.

“If you're going to die, do it on your own.”

De struiken waren weggebrand en Seven riep Snow terug zodat hij geen dingen kon doen om de situatie er erger op te maken. In zijn bal was hij een stuk veiliger, aangezien hij er een handje van had er een zooitje van te maken. In plaats van de Spheal liet ze haar Zebstrika tevoorschijn komen. Caius als electric type had het voordeel tegenover de Skarmory. "Caius, Wild Charge op die Skarmory daar!" beval ze haar pokémon. Er verschenen fonken om het paarse paard heen, waarna hij naar voren schoot en zijn lichaam, met de electrische schokken, tegen de vogel gooide. Deze probeerde nog een aanval te doen, maar zowel zijn steel als flying type aanvallen hadden niet veel nut. Caius werd slechts af en toe lichtjes geraakt en hield er niet meer aan over dan een aantal schrammen. "Discharge!" riep ze. Meteen vlogen er schokken van hem af, de Skarmory zakte op de grond vanwege zijn verlamming.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het meisje met de roze haren zag haar kans schoon om haar pokémon te gaan halen, terwijl Seven zich bezig hield met de Skarmory. De pokémon wist langzaam de verlamming uit zijn lichaam te werken, maar de Ranger wist dat ze alsnog de overhand had. Caius was in het voordeel. De vogel viel aan met een Steel Wing, wat het paard enkel wat achteruit deed deinzen met een paar lichte krassen. Niks om je zorgen over te maken. "Wild Charge!" Het was momenteel zijn sterkste elektrische aanval en meer was er ook niet nodig om de Skarmory een eind over de grond te laten rollen. De pokémon kwam met moeite overeind en vloog zo snel als zijn vleugels hem dat nog toelieten, richting de bergen in de verte. Seven draaide zich met een lichte grijns richting het meisje en haar slang. "Alles oké?" vroeg ze, voornamelijk doelend op de pokémon.

“If you're going to die, do it on your own.”

Blijkbaar was alles in orde en het rozeharige meisje bedankte haar voor de hulp. "Geen probleem," merkte Seven haast automatisch op. Het werd steeds normaler om mensen te helpen vanwege haar taak als Ranger. Toen de ander uitlegde dat ze het niet echt verwacht had, knikte Sev instemmend. "Het was inderdaad een wat apart gezicht. Blijkbaar kunnen de gekste dingen gebeuren," sprak ze op luchtige toon. Naar wat ze zelf allemaal al had meegemaakt was dit misschien nog niet eens zo vreemd. Je bleek nergens veilig te zijn voor absurde situaties.