[Poké fair] Let's get lost

Stap. Stap. Stap. Stap. Voetjes gingen verder. Hij had zijn armen over elkaar geslaan. Hij vond het niet leuk. Het was zijn eerste keer op deze 'kermis' en nee, hij vond het veel te druk... Daarbij was hij nog eens zijn moeder kwijt gespeeld. Zucht. Hij keek even op naar de mensen die hem passeerden. Uhm... yeah, hallo? Nee, geen reactie. Hij zuchtte even en rolde met zijn ogen. Stomme dikke nek gasten. Met hun stomme facen. Hij haatte het... Ugh. Met zijn paarsachtige ogen keek hij even rond... Misschien vond ie wel zijn zusje, Meadow... Geen idee. Hij wandelde even verder en even wandelde iemand hem omver. HEY HEY! Zijn ogen schoten vuur toen de jonge vrouw zich omdraaide naar hem. "Oh hallo daar kleine jongen," MEEEH. Hij sloeg de hand die naar zijn kop ging weg, trok zijn neus op en wandelde verder. PUH.

{Meadow eerste post, daarna open~}

Hm? Haar blauwe ogen speurden door de wirwar van benen, op zoek naar het paar wat toebehoorde aan haar moeder. Maar ze vond ze niet. Ghehe, mama was mooi weg! Nu konden zij en Mel eindelijk doen waar ze zin in hadden! Ze spreidde haar armpjes licht, alsof ze ging vliegen. Maar toen zag ze dat ze niet alleen Alyss, maar ook Melvin kwijt was. Dat was iets minder. Wat nou? Angstig keek ze om hoog naar de mensen die haar voorbijliepen. Blije gezichten, suikerspinnen, alles wat bij de kermis hoorde. Ja, ze vond de kermis ook leuk, maar blij was ze nu toch niet. Was ze maar bij mama gebleven! Op dat moment zag ze zijn hand. Hij sloeg een andere liefkozende weg, en daarmee wist Meadow meteen wie dat was. Ze rende naar voren, tegen benen aan botsend, zonder zich te verontschuldigen. Ze sprong tegen haar broertje op. "Mellie!" piepte ze, veel te blij om hem te zien.

Ugh.... nee, scheer je weg. Kssst. Met zijn ongeïnteresseerde blik bleef hij de ander aankijken, een neutrale uitdrukking verder op zijn face. Opeens sprong er iets tegen hem aan en hij wankelde even. Wat? WAT WAS DIT? "Mellie!" Oh... Het was haar. Kort keek hij om. "Maedow?" klonk er even vragend. Kort pakte hij haar handje vast en trok hij haar lichtjes mee. Zijn zusje. Hij wandelde naar een kraampje toe... Echter stond er dat je geld nodig had. Kort fronste hij even en keek hij naar de zwartharige naast zich. Daarna draaide hij zich om.... Zoveel benen... Hij moest maar een iets hebben tho. Het blondje loste zijn zusje en wandelde naar voren. Hij keek kalmpjes rond. Oh daar was het! Het tasje waar mama altijd geld uithaalde. Het zat in een broekzak. Hij viste het er zo uit. Yay~ Nu was het van hem. Hij knipperde enkele keren en draaide zich om waarna hij terug ging naar zijn zusje, rommelend in het ding. Nu nog het geld eruit halen.

Zijn ongeïnteresseerde blauwe blik vielen even in haar overenthousiaste exemplaar. "Meadow?" vroeg hij. Hun handjes vielen in elkaar en hij trok haar mee. Ze volgde hem, als een blij hondje. Hij was haar oudere broertje, wist ze, dus hij moest vast goed weten wat ze gingen doen. Bovendien was zij zoiezo niet van de beslissingen maken. Ze stonden bij een kraampje. Je kon er knuffels winnen met zo'n grijpding, en nieuwsgierig keek de donkerharige ernaar. Dat waren mooie knuffels! Ze wilde net vragen aan haar broertje of ze er één konden krijgen toen ze zag dat hij hem gepeerd was. Wat? Hij kon haar toch niet zomaar achterlaten? Ze zette haar handjes in haar zijden en wachtte tot hij eventueel terugkwam. Dat deed hij, met zo'n ding waar mensen geld in bewaarden. Dat had mama ook. Hij rammelde ermee en liep naar het kraampje toe. "Who. Gaan we soon ding kope?" vroeg de jongste van de twee aan haar broertje.

Hij haalde als snel zo'n paar muntjes eruit. Hij had gezien hoe de andere het deden en hij wilde ook. Hij zou er een voor MEAdow winnen -nailed it Evy- en dan zou ze happy zijn, yes. "Who. Gaan we soon ding kope?" Hij schudde zijn hoofd, kroop erop en duwde de muntjes in het ding waar hij wist waar ze inmoesten, want hij had dat gezien en Melvie was heel slim enzo. Jaja, heel erg slim hoor... Uhum. Al snel ging de machine aan. Maar tja, uhm... yeah, Trekken eraan, trek er harder aan Arceus nee stop en boem het kwam eruit... Een rhydon knuffel. Hij nam het en liep naar zijn zusje waarna hij het in haar armen duwde. "Asjeblieft," zei hij op een deftige toon. In zijnn armen had hij nog steed de magische geldmachine waar hij leuke dingen mee aan de praat kon krijgen... Yes.

Kijk, daarom liet ze dit aan hem over. Zij was gefascineerd door hoe hij te werk ging. Toen Mellie er eenmaal op zat wist hij wel direct waar het muntje in moest, en wat hij moest doen. Met grote blauwe ogen keek ze toe hoe haar broer het fixte. Hij trok aan een ik durf niks meer te zeggen en er klonk een zachte bonk. In het bakje naast de machine lag een grote knuffel. Hoera! Hij had het helemaal gedaan. Hij kwam van de machine met de knuffel tussen zijn armen in. Met een deftig gebaar gaf hij hem aan zijn sibling, die helemaal bouncete van opwinding. Ze nam het grote beest in ontvangst. "Asjeblieft," zei Mel. Ze sprong in de lucht. "Goed 'edaan Mellie! Dankewel," glunderde ze, en trok de knuffel in een omhelzing, waarin ze haar ogen dichtkneep en hem heen en weer wiegde. "Hij heet Hoorntje," Ze had direct de grote hoorn opgemerkt die het beest op zijn kop had. Als ze wist wat het was had ze hem zo genoemd, maar ze had geen idee. Dus werd het Hoorntje.

OOC;; Ik ben trots Bo :')