[Poké Fair] It Comes Back To You [+Lynn Xavier]

Met een glimlach beantwoordde ze Alex' blik, waardoor ze zag dat de Breeder ook een glimlach op haar gelaat had. Het deed haar goed. Bijna verdreef het de herinnering aan hoe moeilijk de blondine het eerder had gehad. Bijna. Voor nu bevond deze zich nog ergens in Lynns achterhoofd, wat maakte dat ze haar arm nog ietsjes steviger om haar gezelschap sloeg. "Graag gedaan," sprak ze even later naar waarheid, toen de korte stilte doorbroken werd. Mr. Twiggles had inmiddels doorgekregen dat zijn Trainer en diens vriend dichter bij elkaar waren gaan zitten, wat betekende dat hij nu dubbel het oppervlak had om op te liggen. De jonge Turtwig positioneerde zich zo dat hij met zijn lichaam op de schoot van de Breeder bleef liggen, maar dat hij met zijn kopje op het been van Lynn kon rusten. Lynn grinnikte en gaf het wezentje een aai. Ze overwoog ook iets te zeggen om zo het gesprek opnieuw op gang te krijgen, maar had het idee dat dat niet nodig was. Er hing een vredige stilte in de wagon. Als het een tijdje zo bleef, zou zij dat in ieder geval niet erg vinden.

Het reuzenrad wel, blijkbaar. Plots nam de snelheid waarmee ze ronddraaiden een stuk af, wat de karretjes licht heen en weer liet wiegen. Zoekend naar een verklaring keek Lynn naar buiten, waardoor ze zag dat ze nog maar enkele meters boven de lucht hingen. De mensen die twee wagonnetjes verderop hadden gezeten, waren zelfs al aan het uitstappen.

Een aangename stilte viel tussen de twee en hoewel Alex in de meeste gevallen in paniek raakte wanneer een gesprek niet werd voortgezet, was het in dit geval juist rustgevend. De kalme sfeer die nu in hun karretje hing was een welkome verandering van de chaotische gedachten die meestal door haar hoofd spookten en daardoor kon ze ook beter van hun ritje genieten. Voor zo lang ze nog hadden. Dat Mr. T zich op haar schoot verplaatste, zodat hij zijn hoofd op Lynn’s schoot kon rusten, deed haar erg goed om te zien. Het was aandoenlijk. Alex zou nog bijna zelf een Turtwig willen hebben.

Hun karretje kwam langzaam tot stilstand toen ze bijna beneden waren. De blondine keek op en zag dat de mensen die twee karretjes verderop zaten al moesten uitstappen, wat betekende dat hun ritje er ook bijna op zat. Wachtend tot zij aan de beurt waren, besloot Alex weer eens iets te zeggen. “Vond je het wel een leuk ritje?” vroeg ze onzeker aan Lynn. Een groot deel hadden ze gepraat over Alex’ verleden en was er niet echt veel uitzicht geweest, maar hopelijk was het voor het meisje wel leuk genoeg om voor herhaling vatbaar te kunnen zijn.

De stem van de blondine klonk opnieuw op, en Lynn verlegde haar blik van de Turtwig op haar schoot naar de persoon die gesproken had. Ze glimlachte. "Het was.. Een ervaring," antwoordde ze naar waarheid. De glimlach was tot in haar stem doorgedrongen en gaf aan dat ze het niet slecht bedoelde. Dat ze niet alleen op het ritje doelde, was ook wel duidelijk. Haar toon werd serieuzer toen ze vervolgde: "Maar een goede. Ik ben blij dat we dit gedaan hebben." Het was ergens jammer dat ze niet het best mogelijke tijdstip hadden gekozen om hun vlucht door de lucht te maken en het uitzicht te zien, maar dat vond Lynn ook weer niet heel erg. Nu had ze ten minste een keer in een reuzenrad gezeten en dat was al bijzonder voor haar. Daarnaast leek Alex zich, nu ze hun wagonnetje bijna moesten verlaten, meer op haar gemak te voelen dan toen ze het ding betraden, wat Lynn vele malen belangrijker vond dan de mooiheid van het panorama.

Ook de mensen in het karretje voor hen waren inmiddels aan het uitstappen. Het spoorde Lynn aan om de inmiddels al half slapende Mr. Twiggles wakker te maken voordat hij helemaal in slaap viel, want anders zou ze hem weer over de hele kermis moeten sjouwen. Voor de Turtwig deed ze het graag, maar Lynn had op de weg naar het reuzenrad wel gemerkt dat ze niet genoeg spierkracht bezat om voor een nog langere periode met het wezentje in haar armen rond te lopen. Zachtjes porde ze de Pokémon dan ook om zijn aandacht te trekken. "We gaan bijna, Mr. T." De Turtwig knipperde loom en gaapte. Even vreesde Lynn dat hij alsnog in slaap zou vallen, maar uiteindelijk liet het wezentje zichzelf dan toch op de bodem van het karretje neerkomen. Hij was klaar om te gaan. Of nou, zodra hij zich uitgerekt had, dan.

Bijna waren ze bij het afstapplateau aangekomen. Lynn stond alvast op en stopte haar handen in de zakken van haar vest. Door de stof heen voelde ze de omtrek van haar portemonnee, wat haar aan het eerder afgesproken drankje herinnerde. Ze wendde zich tot Alex terwijl de deur van hun wagon openging, een kleine glimlach rond haar lippen. "Weet je al wat je wilt hebben?"

Een ervaring klonk in haar oren niet bepaald positief, maar de toon waarop het gezegd werd, gepaard met de glimlach rond de zwartharige haar lippen, was genoeg informatie voor Alex om te weten dat dit wel het geval was. Lynn vervolgde door te zeggen dat het een goede ervaring was en dat ze geen spijt had. De blondine weerspiegelde de glimlach. “Ik ook,” sprak ze oprecht. “Het is een hele tijd geleden voor mij, maar ik ben blij dat ik die ervaring met je heb mogen delen.” Ze zou het in ieder geval niet willen inruilen, want ze voelde zich een stuk opgeluchter nu ze ervan op aan kon dat op z’n minst Lynn deel uitmaakte van een kleine kring die haar wel accepteerde.

Alex keek geamuseerd toe hoe Lynn een poging deed om haar Turtwig uit zijn diepe slaap te ontwaken. Wonderbaarlijk genoeg lukte het meteen en liet Mr. T zich naar de grond zakken, waar hij zich nog even uitrekte en klaarstond om het karretje uit te klimmen. De blondine volgde zijn voorbeeld niet, ervoor kiezend om te wachten tot ze daadwerkelijk konden uitstappen. Aangezien ze zelf als eerste was ingestapt, mocht ze nu ook als eerste uitstappen. De deur van hun wagon ging open en Alex maakte zich al klaar om op te staan toen Lynn haar een vraag stelde. Ze richtte haar aandacht voor een kort moment op de zwartharige en glimlachte schuldig. “Niet echt,” reageerde ze. “Er is zoveel op de kermis te vinden…” En ze had nog lang niet alle kraampjes gezien.

Na haar antwoord te hebben gegeven, kwam ze recht en stapte ze voorzichtig uit, waarna ze zich omdraaide en naast de deuropening ging staan. Het karretje was nogal gammel met hoe los het hing, dus uitstappen kon ervoor zorgen dat je je evenwicht verloor. Alex wilde Lynn niet zien vallen, dus besloot ze haar hand ter steun uit te steken. Ze achtte zichzelf niet heel sterk, maar ze zou vast een prima steun zijn voor haar gezelschap. “Heb jij een idee wat je lekker lijkt?”

Het antwoord van de blondine klonk oprecht, wat maakte dat Lynns glimlach nog ietsjes groter werd. "Goed," antwoordde ze vrijwel meteen, een tevreden ondertoon in haar stem. Als ze Alex ook maar een beetje had kunnen helpen, wat wel het geval leek te zijn, was ze blij. Ze mocht dan niet veel kennis hebben over geslacht en dergelijke, ze was ook vastberaden om een steun te proberen te blijven, mocht de blondine dat toestaan.

De volgende glimlach – eentje van Alex – verscheen, gepaard met een antwoord op haar vraag. De Breeder had geen voorkeur. "Dat is oké." Ergens had Lynn er wel op gehoopt dat haar gezelschap iets had geweten, want zijzelf was niet bekend genoeg met kermisvoedsel om zo, hier en nu, een keuze te maken. Hmm.. Ze zou hier wel over nadenken als ze op vaste grond stond, besloot ze met een mentale schouderophaal.

Na gewacht te hebben totdat Mr. Twiggles achter Alex aan het wagonnetje uitgehobbeld, en het voertuig daarna weer wat meer gestabiliseerd was, kwam ze in beweging. Toen Lynn de uitgestoken hand zag, was haar eerste, standaard reactie om deze te negeren en zonder hulp uit te stappen. Het was hoe ze de meeste dingen deed – of had moeten doen, eigenlijk, zo lang dat het een gewoonte was geworden. Een regel, bijna: alle hulp weigerde ze, want ze kon het zelf. Wilde het zelf kunnen, moest het zelf kunnen, ook de kleine, onbenullige dingen. Pas nu, met de uitgestoken hand van Alex voor haar en het net afgelopen reuzenrad-ritje in haar achterhoofd, vroeg Lynn zich af waarom ze zichzelf eigenlijk geen hulp zou toestaan. Aarzelend bleef ze een moment waar ze was, een fronsje op haar gelaat. De gedachte voelde vreemd, maar.. Voor kleine dingen kon het wel, toch?

Ja. Om te voorkomen dat ze nog langer zou twijfelen totdat het raar over zou komen, legde Lynn haar hand in die van Alex. De wagon wiebelde terwijl ze uitstapte, maar door de extra steun wist ze het ding zonder problemen te verlaten. Wel liet ze haar arm snel weer naast haar zij vallen en richtte al haar aandacht op de vraag die gesteld werd, als om haar keuze van net zo snel mogelijk achter zich te laten. Drinken, juist. "Uh.." Lynns ogen vlogen door de omgeving en inspecteerden de felgekleurde borden op de kraampjes, totdat ze op één bepaalde plek bleven hangen. "Wat dacht je van een smoothie?"

Het duurde langer dan ze had verwacht, waardoor ze een beetje de paniek in haar maag voelde opborrelen. Had ze iets verkeerds gedaan? Misschien wilde Lynn haar hulp wel helemaal niet en voelde het meisje zich nu beledigd. Alex stond op het punt om haar hand terug te trekken toen ze dan toch een kleinere, zachtere hand in de hare voelde schuiven. Instinctief verstevigde ze haar grip wat zodat Lynn haar evenwicht beter zou kunnen bewaren, maar ze deed haar best om niet al te hard te knijpen. Ondanks dat vroeg ze zich natuurlijk wel af of ze teveel kracht zette of niet, maar er kwam geen geklaag van de zwartharige af, dus zette ze die twijfel uiteindelijk van zich af.

Alex liet haar los zodra ze veilig en wel het karretje uit was gestapt en volgde Lynns voorbeeld door ook haar eigen blik over de kermis te laten glijden. Er stonden dit jaar echt een hele hoop kraampjes om lekker eten en drinken van te halen, maar Alex had ook niet anders verwacht. Dat de hoeveelheid letters nogal overweldigend kon zijn als je niet vaak op een kermis kwam, stond ze niet eens meer bij stil. Ze was het immers wel gewend. Niet veel later kwam het voorstel om een smoothie te halen, waardoor een tevreden glimlachje over haar lippen verspreidde. Ze knikte instemmend. “Ik denk dat smoothies heel lekker zijn,” voegde ze er een beetje op speelse toon aan toe. Als vegetariër zei ze natuurlijk geen nee tegen fruit.