Mission complete

Stil liep Mabel naar binnen, laatst was ze er met Amy geweest om Mercy's verdwijning te melden en nu zou ze hopelijk met de Lopunny weer verdwijnen. De Zoroark was er nu niet bij, Amy  had besloten thuis te blijven. De pokémon was nog niet over het hele gebeuren heen en aangezien de oude Breeder in Vaniville hulp nodig had wilde de Darktype daar blijven. Het was weer alleen zij en Silvester. Despair was er ook, de shiny Lopunny die ze hadden gevangen, maar hij was een beetje terug getrokken en bracht de meeste dagen alleen door. Het was raar de het verlies van een redelijk nieuw teamlid zo een impact op iedereen kon hebben.
Bij de balie werd het meisje door gestuurd naar eenzelfde kamer als ze in was gekomen toen ze er voor het eerst was. Aangekomen bij de deur aarzelde Mabel even, zat ze goed? Voorzichtig klopte ze op de deur en deed die op een kier zodat ze naar binnen kon kijken. Tot haar opluchting zat Seven daar. "Kan.. kan ik binnenkomen?" wat onzeker keek het meisje de Ranger aan, ze ging er van uit dat zij de enige was die er verwacht werd, maar ergens voelde het veiliger het toch nog te vragen.

Mabel kwam de kamer helemaal in, dat was beter dan half in de deur hangen. Seven pakte een pokéball uit de tas (ik ga er van uit dat het de Dark ball is aangezien Mabel haar ball nog heeft) die ze aanreikte. Mabel pakte het ding aan en drukte op de knop. De bal sprong open en de rode straal vormde de Lopunny. Schichtig keek Mercy om zich heen, toen ze haar trainer zag stond leek ze even verstijfd. Met een sterke sprong zette de Lopunny zich af en klemde zich aan het meisje vast. Mabel, verrast door de actie van de pokémon, liet de pokéball vallen en hield Mercy vast. Een timide 'Punny' kwam van de pokémon, in elk geval was ze oké. "Dat is Mercy ja," mompelde Mabel met een wat trillerige glimlach. Mercy leek er achter te komen dat ze niet alleen in de kamer waren en keek angstig naar Seven. Alsof ze bang was dat ze meteen weer werd meegenomen. "Het is goed," mompelde Mabel zacht in de roze vacht van de pokémon. Mercy leek zich wat meer te ontspannen, maar erg relaxed was ze niet. "Merc, ik moet even.." de brunette gebaarde zo goed ze kon naar de zwarte ball die op de grond lag. Bij het zien van het ding gleed er een rilling door Mercy heen, de Lopunny liet voorzichtig los en ging zelfverzekerd naar het ding toe. Met een vurige blik in haar ogen hief de pokémon haar roze poot en liet die met zo een kracht op het ding neer komen dat het brak. Daar zat ze niet meer aan vast. De zelfverzekerde houding hield Mercy echter niet lang vol en bijna meteen verstopte ze zich achter haar trainers been. Onzeker keek de Lopunny naar de Ranger, ze wist duidelijk niet wat te denken van de oudere trainer.

Heb het meteen maar bij de transfer gezet, misschien moeten we nog over de beloning overleggen, want ik denk niet dat Seven echt een Buneary wil?

"Ik ben bang dat dit eigenlijk Mercy's normale staat is," glimlachte Mabel met een blik op de Lopunny. Mercy leek nu natuurlijk wel extreem schichtig, maar uiteindelijk zou het wel minder worden.. een beetje. Het timide karakter was waarom ze de pokémon in eerste instantie had gevangen. Of het een shiny was of niet maakte Mabel niet uit, maar Mercy vond het fijn om in het team te zitten, zover ze Amy moest geloven. De Lopunny trok zachtjes aan de broekspijp van haar trainer en stak haar armen zielig uit. Mabel bukte om de pokémon op te pakken, als een verlegen klein kind verstopte Mercy zich in het vestje van het meisje. "Bedankt voor het terug brengen van Mercy," de brunette keek de Ranger dankbaar aan. Ze was er zeker van dat ze Mercy anders niet meer terug zou zien. De Lopunny leek eindelijk wat meer gerustgesteld te zijn en mompelde een zachte 'Punny'. Mabel streek over de oren van de pokémon, Mercy had daar nooit problemen mee, en glimlachte, nu werd het weer zoals het was.

Is goed hoor xD