The walking dead

Met rustige passen wandelde het blonde meisje verder. Haar ogen stonden lichtjes gericht op het autowrak. Ze waren ergens naast een snelweg. Ze beet even op haar onderlip en liet haar blik kort afdwalen. Ze had het mes nog steeds vast, in een stevige greep. Je wist nooit wanneer die dingen kwamen. Kort slikte het meisje even. Ze vond dit niet zo fijn... Nee, totaal niet. Kort keek ze achterom, waar ze Riddle zag... Ok... Die was er ook nog. Kort lachte ze even naar de roodharige. Ze had het kleine geweer klaarzitten onder haar riem. Als het nodig was kon ze dus snel reageren. Kort draaide ze zich terug om, voordat ze zou vallen en op haar bek zou gaan... In deze situatie zou dat niet zo handig zijn. Ze snoof lichtjes... Ze haatte dit... Heel erg.

{Riddle & Nathan}

En daar zat de jongen dat, tegen een muurtje in een gebouw. Hij had er kunndn komen over de versperringen, geen walker of mens te bekennen in het ding, gelukkig. Met een simpel handgeweer in zijn hand. Geen idee waar hij was, ergens langs de snelweg had hij een huis gezien en daar zonder twijfel heengegaan. Zijn blik glee naar zijn rechterarm, het was er wel erg lelijk gaan uitzien zeg. Over niet heel erg lang meer zou hij waarschijnlijk een van hen worden. Nergens had hij antizin kunnen vinden, natuurlijk niet. Op een andere verdieping in het gebouw had hij meerdere lijken gezien, geen van alle had iets met zich mee tegen de infectie. Er was een klopping in zijn hoofd aan het voelen, meteen kreeg de groenahrige een enorme koppijn en wou hij het bijna gaan uitschreeuwen. Voor een halfe seconde gebeurde dat ook, maar meteen stopte het. Er zou toch geen levende ziel in de buurt zijn, enkel de walkers die hierdoor aangetrokken waren. Snel chekte hij de munitie van het pistool, er zat genoeg in voor vier walkers, vijf of zes als de jongen goed ging mikken. Nog steeds was die hoofdpijn te voelen, net zoals er nu ook elk moment een walker voor de deur kon staan, door de blokkades gaan. Iets dat het einde kon betekenen voor hem. Of hij ging dood of een van hem. Geloof Nathan hierop maar; hij stierf liever dan hij een van hen werd.

Opeens hoorde ze iets naderen, maar ze had meteen door dat het Riddle was toen ze even half draaide. "Laten we maar gaan..." zei deze. Ze knikte even half instemmend. "Als we hier blijven staan, worden we zeker gespot en op deze manier kunnen we ook nooit voedsel enz. vinden" Opnieuw knikte ze een keer. Echter was er opeens iets te horen. NOg voor het blondje iets kon doen, werd ze al meegesleurd door haar zus. Natuurlijk ging ze meteen in snelle passen mee met haar. Ze hield even haar adem in... Geen idee waarom ze dat deed... Ergens was het van de stress waarschijnlijk. Echter moest ze al snel naar lucht happen wilde ze erbij blijven. Ze volgde het meisje met de lange, dikke haren dan ook wel. Uiteindelijk kwamen ze een beetje later tot stilstand. Tawn had niet het beste uithoudingsvermogen en hijgde even zachtjes terwijl ze kort schuin achterom keek... Hm. Ze sperde echter meteen haar ogen open toen ze een soort gedempt geschreeuw kon horen... Alsof iemand pijn had. Even schoten haar ogen naar Riddle waarna ze even kort haar grip op het scherpe voorwerp versterkte. Hoe je het ook draaide of keerde, het was een wonder geweest dat ze het zo lang had uitgehouden. Het jonge meisje was helemaal niet gemaakt voor deze wereld... Maar ze kon proberen, dat was een iets... Ze mocht echt van geluk spreken dat ze Riddle had, die kon er veel meer van dan zij.

Hij sperde zijn ogen wijd open bij het horen van voestappen, meteen hield hij zijn pistool in gereedheid. De deur vloog open en meteen waren er twee gedaantes te zien, echter geen walkers. Gelukkig. Nog steeds klopte zijn hoofd pijnlijk en dropte de jongen het ding in zijn handen meteen, om daarna naar zijn hoofd te krijpen. AHHH. Zo.. Een.. Pijn. Hij beet op zijn tanden, voorkomend dat de jongen ging schreeuwen. Agh. Laat het stoppen. Hij keek schuin vanuit zijn ooghoeken naar de twee personen, bij nader inzicht herkende Nathan een van de twee ook nog. Natuurlijk, van alle mensen, moesten hun het zijn.

Kort ontmoette haar ogen de hare en kort moest ze even slikken. Wat was dat nu weer? "Volg mij... blijf achter mij..." Klonk er... Sure. Ze pakte dat ding van haar rug en Tawn besloot maar een oogje achter zich te houden. Je wist nooit wat voor onnodige aandacht dat kon trekken. Toen het blonde meisje niks leek te spotten, draaide ze zich alweer half naar Riddle, die het huisding aan het benaderen was. Uiteindelijk deed het kind de deur open, waardoor het meisje even kort nog de omgeving bekeek en haar vervolgens rustig volgde, aangezien ze waarschijnlijk een meter van der verwijderd was. Kort keek ze over haar schouder. Kort keek ze even geschokt naar wie ze daar zag. "Nathan?" zei ze even, alsof ze het zelf amper maar geloofde. Haar stem was echter maar een fluistering geweest. Maar al snel keek ze licht bezorgd, hij was duidelijk in pijn...

Een wat geforceerde glimlach verscheen toen zijn naam nogal ongeloofwaardig klonk, hij wou er een grapje over maken, maar het voelde net dat als hij zijn mond open trok, er enkel geschreeuw uit zou komen. Ineens was Riddle voor hem komen staan, door haar knieën gezakt. Toen er werd gevraagd wat er was perste hij met moeite een enkel woord uit zijn mond "Walkers.." Hij was het bijna vergeten hoe lang geleden hij was gebeten, zeker een dag of vijf. Geen idee hebbende hoe lang het duurde voordat iemand veranderde, maar zo te voelen zou het waarschijnlijk niet al te lang meer gaan duren.

Al snel reageerde haar zus, die meteen naar de groenharige liep. "Nathan?!" zei deze op haar beurt. "Wat is er gebeurd?!" Kort zuchtte het blonde meisje waarna ze naar binnen wandelde en de deur achter zich sloot. Kort keek ze rond, er was nog een deurding, waardoor de dingen enkel daardoor konden komen. Kort stak ze het mes onder haar riem, zodat ie mooi stevig was, waarna ze even over haar voorhoofd wreef en ook wat dichter kwam. "Walkers.." Had ze nog net gehoord, waardoor ze eerst even gealarmeerd rondkeek, maar niks spotte. Echter keek ze al snel terug naar de groenharige. Zonder iets te zeggen, greep ze naar zijn verwonde arm en tilde ze deze op. Daarna liet ze deze al snel los en nam ze een stap terug waarna ze even zuchtend ging zitten tegen een andere muur aan. Het had er redelijk lelijk uitgezien. Kort staarde Tawn naar Riddle. Het blondje mocht dan wel niet passen hier, ze kon verdomd goed omgaan met deze dingen. Werd hij een van hen zou ze waarschijnlijk geen seconde twijfelen hem de kop in te slaan... Geen idee waarom, dat zat gewoon in haar. Kort keek ze terug naar de groenharige. Hm... Daarna nam ze even een klein zakje uit haar broekzak en opende ze deze even. Well, die waren er nog.

De hoofdpijn werd minder, de aanvalen kwamen tegenwoordig steeds vaker, werden heftiger. Verdomme. Hij kromp bijna ineen toen zijn arm werd opgetild, het arm waar hij was gebeten. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Tawn, welke ineens iets in haar handen had. Geen idee wat het was.. Zijn zicht was nog wat wazig door de 'aanval', om het maar even zo te noemen, van net. Het leek erop dat Riddle de vraag stelde die de groenharige wou stellen, kwam mooi uit dan voor hem. Arceus, vijf dagen en hij had helemaal niets kunnen vinden tegen de wond, wat een ongeluk was dat maar zeg, als het zoiets was dan.

"Wat is dat?" Kort keek ze op. Uhm, goede vraag. Ze duwde zichzelf overeind en liep naar hen toe met rustige passen. Langzaam ging ze door haar knieën en opende ze het. Het waren like dingen, yeah. Wat het was, wist ze niet. "Geen idee," zei ze even. Nee, Tawn was niet de slimste. "Ik vond ze een tijdje terug, heb ze maar mee gesleurd," mompelde ze licht afwezig. Yeah... Dat had ze niet tegen de roodharige verteld... Maar dat moest toch ook niet altijd... Toch? Tja, ze wist het nu, was toch ook iets waarover ze blij mocht zijn eigenlijk... Yeah, daar moest ze gewoon tevreden over zijn, punt uit.

Beide zussen wisten niet wat het was, natuurlijk gebeurde dat weer. Hij fronste kort toen Riddle ineens bijna riep wat het was, gevolgd met de vraag of het geen drugs waren. Nee, vast nie-. Ho. Wacht. Stop de tijd. "Waar zit het in?" antizin was een soort van drugs.. Het zou ook weer typisch hun zijn als ze geen idee van dat hadden. En het spul zat meestal in een soort spuit, dus met geluk.. Langzaam kwam hij overeind, zonder de enrome koppijn van eerder lukte dat in welk geval een stuk makkelijker.