Be my Superman

Hij had haar al een aardig tijdje niet meer gesproken. August leek een beetje van de wereld verdwenen te zijn geweest, maar hij had wat momentjes voor zichzelf genomen en was hierin gaan trainen. Zijn pokémon moesten sterker, hijzelf moest sterker. Veel zin had het niet, want het leek alsof ze bij elke stap die ze vooruit deden, er twee bij terug zette. Het ging gewoon niet meer, waarom wist hij niet goed. Zowel hijzelf als zijn team waren fysiek en mentaal niet in orde. Laverre City leek hem een goede plek om wat rust te zoeken, af en toe een kleine training te plannen en voor de rest elke dag uitzitten. Dat was het leven immers. Dagen aftellen tot de dag dat je geen woord meer kon zeggen. Zo ging het ja. Met zijn hand streek hij kort door zijn vuurrode haar heen, in zijn ogen een blik die minachtend genoemd kon worden. Voor hem was het eerder nonchalance. Niet dat het hem uitmaakte wat anderen het vonden, in tegendeel juist, het kon hem niets schelen.
Op de hoek van het straatje stond hij stil. Zijn gezicht was uitdrukkingsloos toen hij naar het schouwspel voor hem keek. Tawnee. Normaal gesproken zou hij naar haar toe zijn gerend, maar nu bleef hij kalmpjes op de hoek van de straat staan. Zijn verschijning, met vuurrood haar wat best wel afstak tegen de rest van de omgeving, moest haar wel zijn opgevallen. Praten deed hij niet, enkel kijken zonder enige emotie te tonen.

Hij bleef staan waar hij stond, maar zijn smalle ogen volgden wel elke beweging die het meisje maakte. Zijn groene kijkers stonden nog altijd emotieloos. Zelfs toen de blondine hem opmerkte en met een lachje rond haar lippen op hem af kwam zetten. Ook toen ze haar armen rond zijn nek sloeg, bewoog hij nog geen spiertje. Enkel zijn ogen bewogen, want die waren nu gericht op de kleinere persoon die zich tegen hem had aan gevleid. Hij bleef nog altijd staan, met enkel de beweging naar haar toe gemaakt te hebben omdat hij daar wel toe geforceerd werd. Hij was stil, keek hoe ze haar tranen probeerde te drogen en opende toen zijn mond om iets te zeggen. "What where you doing?" vroeg hij toen. Het leek niet echt op een vraag, het klonk niet vragend. Het leek op een doodnormale zin, hij wilde een antwoord weten. Een verklaring voor de gozer die iets verderop op de grond lag. Een verklaring voor haar pokémon die het bloed van zijn lippen likte.

Zijn blik was op de blondine gericht die haar armen rond zijn nek had geslagen. Zelf hingen zijn eigen armen slap langs zijn lichaam heen, de mouwen van zijn witte blouse iets omhoog gekropen zoals gewoonlijk. Zijn mondhoeken waren licht naar beneden gekruld, wat een teken was van een rusthouding op zijn gezicht. Nog altijd had hij geen enkele emotie behalve kalmte uitgestraald. De ander had haar meegetrokken. Langzaam gleed zijn blik over haar schouder naar de gozer die nog altijd op de grond lag. Hij tastte in het rond, waarschijnlijk zoekend naar zijn holocaster om iemand op te piepen. "Let's go." Zonder nog iets te zeggen pakte hij haar pols beet. Niet ruw, niet emotieloos zoals de rest van zijn uitstraling op dit moment. Voorzichtig, maar wel met een snelle beweging. Niet te strak, maar wel zo stevig dat hij haar mee kon leiden, weg van deze plek. Hij begon te lopen, en of ze nou wilde volgen of niet, hij trok haar al mee.

Zonder achterom te kijken liep hij door, gezicht nog altijd zonder enige uitdrukking of spiertje dat vertrok en tot een emotie kon leiden. Waarom? Daarom. Eerst had ze moeite om hem bij te houden, maar toen er opeens wel erg veel kracht kwam draaide hij zich een kwartslag om en zag haar op de grond liggen, wild om zich heen slaand. Nog altijd met dezelfde blik, die een echte mengeling tussen koud en droog was, keek hij neer op de blondine wiens hand hij enkel nog vast had nu. Alsof ze niks woog trok hij haar simpeltjes weer overeind, en om te voorkomen dat ze haar evenwicht niet zou verliezen sloeg hij zijn vrije hand om haar heup heen, waarna hij haar meteen iets dichter naar zich toe trok. Nog altijd staarde hij met dezelfde blik op haar neer.

Het leek erop dat ze bezorgd was om hem, maar er was niks om bezorgd om te zijn, toch? Nog altijd met dezelfde blik in zijn ogen keek hij naar beneden. Op haar vraag gaf hij geen reactie. Een van haar handen werd kort op zijn voorhoofd gelegd, waarna ze deze weer liet zakken en het opnieuw stil was. Voor het eerst sinds dat hij haar getroffen had verscheen er een emotie. Bezorgdheid gemengd met schuld. Zijn hand maakte zich los uit die van haar, terwijl de andere rond haar heup bleef liggen, en vond zijn weg naar haar wang. Daar streek hij met de toppen van zijn vingers zacht overheen. "Heb ik je pijn gedaan?" Zijn stem was niets meer dan een fluistering die enkel Tawnee zou kunnen horen. Het was dan ook voor alleen haar bedoeld.

August slikte een keertje toen ze zei dat het goed was, maar hij wist dat hij haar pijn had gedaan. Er waren zoveel dingen waarmee hij haar pijn mee had gedaan in het verleden, en ook wist hij dat er binnen nu en één minuut iets zou komen wat nog meer pijn zou doen. Wie weet was het daarna wel over, maar hij kon zo niet verder. Vroeger was hij goed geweest in liegen, maar nu. Niet tegen haar in elk geval. Een bezorgde frons en een stem die voorzichtig vroeg wat er was. Hij had zijn hand nog kort over haar wang laten gaan, maar had deze toen laten zakken en stopte het in zijn broekzak. De ander hing nog altijd losjes om haar heup. Hij keek weg, waarna zijn stem zacht klonk. "I.. I cheated on you.." Weer was zijn stem niks meer dan een fluistering.

Hij klemde zijn kaken op elkaar en sloot voor een kort moment zijn ogen. Ergens verwachtte hij nu een woedde uitbarsting. Een Hyper Beam die hem net zoals de vorige keer zou raken met de bedoeling hem kapot te maken. Hij had het verpest, en zwaar ook. Zijn kaken klemde zich nog steviger op elkaar toen het stil bleef. Toch dwong hij zichzelf om naar haar te kijken. De pijn die zij voelde, moest hij ook voelen, als straf. Natuurlijk kwamen er vragen, wat had hij anders verwacht? Moest hij ze wel antwoorden? Het maakte nu toch niet meer uit. Dit waren altijd de momenten dat een relatie op de klippen liep. "Alana." Zijn stem was krakerig en de woorden kwamen moeilijk over zijn lippen terwijl dat hij de naam uitsprak. Bij de volgende vraag was hij stil. "Natuurlijk houd ik nog van je. Ik heb nooit anders gedaan, Tawnee." Zijn stem werd met het woord zachter. Dit was zo niet August, maar de waarheid was gewoon pijnlijk. "Maar ik snap als je.. als.. als je dit niet meer.. verder wilt zo."