Late night fire

Note to self: De mensen hier waren gehecht aan hun boompjes vuur stichten was niet voor herhaling vatbaar. Dat was zeker jammer want ze had de laatste tijd het gevoel dat ze haar Pyromanische kant wat tekort deed. Daarbij kon ze het ook niet meer doen in Kalos met al die rot Grunts. Ugh, zwaar leven. In ieder geval had haar vuurtje hier niet lang stand gehouden en was ze door een stel boze mensen in pyjama's verjaagd. Wat dus geen klasse was. Toch had Ragya het niet gewaagd met deze mensen in een argument te gaan. Zeg nu zelfs, als iemand zo vastbesloten was je te verjagen dat ze met Meowth slippers achter je aankwamen had je een rede te vluchten. Gelukkig vonden ze het kleine brandje na haar vertrek interessanter, dus liep ze nu redelijk vredig door de straten. Haar pigmentloos rode ogen gleden langs de huizen en de dimme lichtjes die uit de ramen schenen. Waar gingen zij de nacht doorbrengen? Ze legde haar blik op Aldrei, maar de Ninetales leek zich geen zorgen te maken. Goed dan, als die zich niet druk maakte waarom zij wel? De nacht was immers nog jong. Met nog steeds het brutale, licht bevreemde grijnsje op haar gezicht viel haar blik op een klein vlammetje. Om haar vermoedens te bevestigen keek Aldrei koeltjes op en gromde het donker in. Al snel zagen ze een jonge Charmender. "Hea?" begroette ze het oranje beestje maar in haar eigen taal, waardoor haar accent wat dieper werd. Echter doemde al snel een eigenaar op en zowel de roodharige als de Ninetales keken deze aan, de begroeting en diens gegrom nu op haar gericht.

Een trainer, met name een vriendelijk ogende, was niet wat ze verwacht had om te zien. Ze luisterde naar de verontschuldiging, al zag ze het probleem niet eens. Het beestje had niks gedaan, dus waarom sorry zeggen? Het was wel zo'n -ik hou iedereen tevreden- typ. Of het was gewoon dat ze het probleem niet meer zag door hetgeen dat ze gewend was bij Aldrei en Sleipnir. Yup, een standje moeilijker. Ze bestede echter geen moeite meer aan de verontschuldiging en knikte enkel. Ondertussen snoof de gouden vos sceptisch uit en keek kil naar de vreemde, waarna ze in een vrij trots gebaar haar aandacht op de Vulpix legde. Aldrei was zeker wat opletender geworden bij vreemde in het duister, al was aan de reactie te zeggen dat deze vreemde niet aan haar verwachtingen voldeed. "Ze ziet er trouwens goed uit" sprak ze maar om de stilte te verbreken, het was waar ook. Hoewel het beestje zichtbaar jong was kon je potentieel en kracht vrijwel altijd opmerken. Of het lag aan het feit dat ze meer met een Ninetales op trok dan met mensen. In ieder geval gaf ze een compliment, al was het uitgesproken als een kort feit.

Ragya snapte deze vreemde niet. Ze deed niks en gaf zelf een compliment maar toch was zo.. awkward.. Wat moest ze hiermee? Haar sociale skills waren lang niet bekwaam genoeg hier mee overweg te kunnen. Zeker, ze begreep dat stiltes niet fijn waren in een gesprek maar zo erg toch ook niet? Ach, ze kwam er vast nooit achter. In ieder geval niet snel genoeg dit gesprek voor beiden kanten wat meer draagbaar te maken. Aldrei naast haar leek het bijna te voelen en drukte haar oren naar achteren. De Ninetales was heel gevoelig voor haar dierlijke instincten, en de ander was in haar ogen enkel zwak. Maar gelukkig wist ze nog genoeg van mensen af dat er nu dreigend naar grommen de situatie niet beter maakte. Dus richtte ze zich op de andere pokémon, met name de Vulpix, en blafte ernaar. Ze zag maar zelden soortgenoten en iets dat zelfs Ragya niet wist was dat ze vroeger in het wild bij andere Vulpix geleefd had. Ondertussen richtte de roodharige haar aandacht op de vraag. 'Bedankt, en zowat heel mijn leven. We zijn samen met onze reis begonnen' Om aan te duiden dat ze niet enkel de normale -je bent 10 jaar, ga de wereld in met een monstertje- reis bedoelde liet ze haar accent even de vrije loop. Waardoor de woorden een diepe klank hadden en de woorden met een z wat vreemd klonken. Onze werd zo dus uitgesproken als óns-e.