Met zijn kersverse Vulpix in zijn handen en met Spook naast zich in de lucht, liep Brandon over een zanderig bospad. Waar hij was wist hij niet precies en waar hij naartoe wou wist hij al helemaal niet en dus slenterde hij met zijn pokémon over dit zanderig bospad. Totdat hij eindelijk eens een route bordje zag staan aan de kant van de weg. Vanzelfsprekend zweefde Spook er direct naar toe. De Phantump was altijd al nieuwsgierig geweest en ook al kon zij niet praten, door haar nieuwsgierigheid hadden Brandon en Spook de leukste avonturen beleefd. Altijd samen met zijn tweeën geweest, totdat paar dagen geleden. Brandon wist het nog heel goed. Op zijn reis naar weet hij veel, was hij een pokémon fokker tegen gekomen. Een van zijn pokémon had net een nestje gehad en de eitjes waren uitgekomen. Vol trots had de fokker zijn pokémon aan Brandon laten zien. Bij de eerste blik op de kleine Vulpix was Brandon direct verkocht. Helaas voor Brandon moest hij diep in de buidel tasten om deze kleine Vulpix te betalen, maar met de gedachte dat Brandon zelf ook fokker wou worden, was het dit geld bedrag wel waard. Altans dat hoopte hij dan maar.
Toen Brandon zelf ook bij het bord was aangekomen gleed zijn blik over de letters. “Route 102 hé” zei hij half sprekend in zijn mond en half tegen zijn pokémon. De twee pokémon reageerde daar weer op hun beurt op. Brandons blik gleed verder over het bord. “dus we lopen richting Petalburg City” Spook begon zich opeens raar te verplaatsen in de lucht en maakt geluid. “Wat is er Spook?” de Phantump probeerde het zijn trainer uit te leggen en het duurde ook even voordat Brandon begreep wat Spook probeerde te vertellen. Petalburg City lag in de buurt van Petalburg Wood. De plek waar Brandon Spook jaren geleden gevonden had. “Zullen we daar dan weer langsgaan?” vroeg Brandon aan Spook. De Phantump zweefde even op en neer in de lucht om aan te geven dat ze het er mee eens was. “Dan gaan we dat doen Spook. Misschien schuilt er in dat bos wel een mooie pokémon die we dan gaan vangen.
Zelfverzekerd en met een doel wilde Brandon zich naar Petalburg City verplaatsen als zijn maag niet opeens begon te borrelen. “Misschien moeten we eerst maar eens gaan eten, voordat we verder gaan” zei hij terwijl hij naar zijn maag keek. Brandon haalde zijn rugzak van zijn rug af en legde het ding op de grond neer. De kleine Vulpix kon nu ook eindelijk even zijn pootjes strekken en rende direct op Spook af. Daar had Brandon ook geluk mee gehad. Vulpix en Spook konden goed met elkaar overweg en speelde samen regelmatig. Nu ook weer. De Vulpix maakte rare sprongetjes om Spook te kunnen pakken, maar Spook verdween telkens en kwam een meter verder op weer te voorschijn. Het leek zo wel een soort van tikkertje. Alleen wist Spook altijd te winnen, maar dat leek de kleine Vulpix niet te deren.
Ondertussen pakte Brandon zijn tas uit. Brood en pokévoer. Het brood was natuurlijk voor hem zelf en het pokévoer voor zijn twee pokémon. “etens- tijd” riep Brandon tegen de twee pokémon, die direct aan kwamen rennen zodra ze hun baas hoorde. Brandon nam Vulpix op schoot en voerde haar vanuit zijn schoot. Waarschijnlijk kon de Vulpix zelf ook al wel eten, maar Brandon vond het eigenlijk wel leuk om het ding te voeren. “Jij hebt eigenlijk nog geen naam hé” zei hij tegen de Vulpix, die het beaamde met vul vulpix. “Hoe zou ik jou eens noemen?' vroeg Brandon zichzelf hardop af. Even staarde hij naar het beestje. Het was een vuurpokémon, dus de naam moest ook iets met vuur de maken hebben vond Brandon. Lang hoefde Brandon niet na te denken. “Ik ga je Vuurvlokje noemen” zei hij vastbesloten. Opnieuw maakte Vulpix, wat dus nu Vuurvlokje was een geluidje. De pokémon leek er wel tevreden mee te zijn.
Opeens hoorde Brandon geritsel achter hem in de bosjes. Geschrokken draaide Brandon zich om, om vervolgens opgelucht adem te halen. Er was zojuist een Ralts uit de bosjes te voorschijn gekomen, die voorzichtig richting de voerbak van vuurvlokje liep. Brandon draaide zich om richting de Ralts. 'Hallo kleintje, heb je ook honger? Pak maar, er is genoeg voor iedereen' De kleine Ralts keek naar zijn buikje en realiseerde dat hij het voer gewoon mocht pakken en dat was ook precies wat de Ralts ging doen. Terwijl de Ralts aan het eten was pakte Brandon zijn pokédex er eens bij. Hij was namelijk wel naar wat meer informatie over Ralts.
Ralts, the Feeling Pokémon. Ralts is the pre-evolved form of Kirlia. It can use the horns on its head to read human emotions. Ralts rarely shows itself to humans, but may occasionally approach when it senses positive or happy feelings. Hmm, als ik me niet vergis kan deze pokémon in een Gallade evolueren. Dat is interessant, zo'n pokémon zou ik wel willen hebben, dacht Brandon bij zichzelf. Even twijfelde Brandon om aan de Ralts te vragen of hij bij zijn team wou horen, maar zijn passie om ooit een Gallade in zijn bezit te hebben was te groot. 'Ralts, zou je bij mij en mijn team willen horen?' De Ralts nam nog een hapje pokévoer en keek de trainer met grote ogen aan. Even bleef het stil en Brandon kon zien dat de Ralts nadacht over het voorstel. Opeens kwam de Ralts in beweging. Hij liep een stukje weg naar een open veld en ging in gevecht houding staan. Even keek Brandon naar de Ralts die daar zo stond. Blijkbaar wou de Ralts wel bij zijn team horen, alleen als Brandon hem wist te verslaan in een gevecht en leek dat nou net een klein probleempje te zijn. Brandon had weinig tot geen ervaring met pokémon gevechten en nu moest hij gewoon een gevecht aangaan met een pokémon om hem te vangen. 'Spook, ik weet dat we weinig gevechts- ervaring hebben, maar ik wil dat je deze Ralts uitschakelt zodat we hem kunnen vangen. Terwijl Brandon angstig richting de Ralts keek, was het Spook die een duistere blik over zich heen kreeg en vastberaden was om deze klus te klaren. 'Spook, begin met confuse ray op de Ralts.' Spook gehoorzaamde direct zijn trainer en vuurde een confuse ray op de Ralts af. De Ralts had dit blijkbaar voorzien en gebruikte Teleport om de aanval te ontwijken. De Ralts kwam achter Spook weer te voorschijn en gebruikte zijn confusion op Spook. Omdat de Ralts zo plotseling te voorschijn was gekomen wist Spook deze aanval niet meer te ontwijken en werd vol geraakt door de confusion. Geschrokken van de aanval deed Brandon even zijn handen voor zijn ogen. Zodra hij weer durfde te kijken was zijn eerste zorg de gezondheid van Spook 'Spook, ben je in orde' Spook leek in orde te zijn en maakte een zelfverzekerde indruk. Gelukkig kon Spook wel wat hebben. 'Spook, doe snel je leech seed op de Ralts en doe daarna opnieuw confuse ray. Zo snel als Spook kon spuugde zij paar zaadjes uit en richtte deze op de Ralts. Raak. De Ralts raakte verstrikt in een web van bladeren en het was duidelijk te zien dat de Ralts daar enigszins van verzwakte. Maar spook was nog niet klaar. Nu de leech seed gelukt was was het tijd voor zijn volgende aanval. Het opnieuw proberen van confuse ray. Spook maakte paar goudbruine ballen en vuurde deze op de Rats af. Omdat Ralts nog steeds gevangen zat in de leech seed wist Spook de Ralts te raken. De Ralts raakte onmiddellijk verward. Terwijl de leech seed verdween om de Ralts begon de Ralts nu raar te lopen. Het wankelde heen en weer en had totaal geen idee van waar het was. 'Spook, laten we dit gevecht maar afmaken. Gebruik feint attack!' Spook zweefde op de verwarde pokémon en raakte de Ralts met zijn feint attack. Brandon wachtte geen seconde en pakte snel een lege pokébal erbij en gooide deze richting de Ralts. De pokébal opende zich en zoog de Ralts op. De pokébal kwam op de grond te liggen en rolde paar keer heen en weer. Brandon maakte gauw een schietgebedje om te hopen dat de pokébal gesloten bleef en hij een Ralts gevangen had.
(Battle tegen de Ralts is de vinden in de laatste alinea)
![You will be mine [open] QqrGflu](https://i.imgur.com/QqrGflu.gif)
