" Boom clap .

Zijn kisten zakten weg in de modderige grond. Het had niet lang geduurd of de regen had de bosgrond in één grote modderboel getransformeerd, en daar moest Alphonse zich nu doorheen haasten. Iets achter hem rende zijn Deerling. Het beestje leek minder last te hebben van de modder, maar ook zij moest haar poten goed optrekken, wilde ze vooruit komen. Zowel trainer als Pokémon waren doorweekt: Ze hadden het bos opgezocht om daar te trainen, maar het was er nooit van gekomen. Zodra het tweetal bij een geschikte plek aangekomen waren, was de hemel opengespleten en boorden de dikke regeldruppels zich op de aarde in. Vandaar dus dat ze zich nu haastten naar een schuilplaats. Maakte niet uit wat voor schuilplaats, als het maar een beetje veilig was. Alphonse kennende, echter, had hij er natuurlijk weer een spel van gemaakt. Een race, in dit geval, wie als eerste een goede schuilplaats had gevonden.

De Deerling en haar trainer hadden allebei hun blikken op de eenzame toren enkele tientallen meters verderop gevestigd. Het was het eerste gebouw dat ze tegengekomen waren en het zag er goed genoeg uit. Alphonse lag voor, omdat hij een scherpere bocht had weten te maken, maar de komst van onweer had ervoor gezorgd dat Deerling plots veel harder was gaan rennen. Met enkele passen voorstand wist Alphonse uiteindelijk als eerste de toren te bereiken. Hij liet een opgewekte lach over zijn lippen rollen terwijl hij in de toren stil bleef staan. "Gewonnen!" zei hij hijgend terwijl hij met zijn handen op zijn knieën leunde. De Deerling liet een verslagen geluidje horen, maar de twinkels in haar ogen lieten merken dat ze zich prima vermaakt had. "Poeh, wat een rotweer," bracht Alph uit en hij ging met zijn rug tegen de koude muur leunen. Pas toen hij opkeek, zag hij de trainster en haar Pokémon. De adem stokte wat in zijn keel terwijl hij haar voor enkele seconden aanstaarde. Arceus, wat ben ik blij dat ik mijn schmink niet opgedaan heb, was het eerste wat er door zijn hoofd schoot. "Eh, hai. Sorry. Kunnen wij hier ook schuilen?" vroeg hij wat verontschuldigend.

Pas toen ze opkeek, zag Alphonse de tranen glinsteren in haar ogen. Oh— Crap. Ze keek echter direct weer weg en zei dat het oké was als Alphie en Deerling bleven schuilen. Wat ongemakkelijk keek de Coördinator naar zijn trouwe Pokémon, die wat ongemakkelijk terugkeek. Zij was net zo'n held in dit soort situaties als hij, bleek. Ze keek echter wat zekerder weer op, dus besloot Alphonse het maar te laten. In plaats daarvan gebaarde de jongen zijn Deerling naar hem toe te komen en legde hij voorzichtig een hand op haar groene vachtje. "Voorzichtig, langzaam aan," suste hij zachtjes terwijl de Pokémon met lichte moeite door haar knietjes zakte. De enige reden dat Alphonse van haar gewonnen had, was omdat Deerling kreupel was. Deerling zelf waardeerde het echter, want door die wedstrijdjes voelde ze zich minder beperkt. In elk geval dacht haar trainer niet dat ze een zielig, arm ding was, en dat was voor haar al genoeg. Zodra de duo type Pokémon lekker zat, liet Alphonse zichzelf ook met een zucht tegen de muur omlaag zakken. Toen ook hij zat, haalde hij uit zijn rugzak een handoekje en begon hij Deerlings vacht af te drogen. Ondertussen keek hij wat twijfelend op naar de vreemdeling en haar Pokémon. "Ik ben Alphonse, maar zeg maar Alphie," stelde hij zichzelf toen met een glimlachje voor. Het zag er niet naar uit dat het weer binnenkort op zou klaren, dus kon hij maar beter een beetje vriendelijk met dit meisje—vrouw, ze was duidelijk ouder dan hij was— worden. "En dit is Deerling. Hoe heet jij?"