Prepare for trouble

_{Floyd had echt geen idee of hij Dominique wel moest vertrouwen. Ze liet wel merken dat ze weg zou gaan maar voor hetzelfde geld bleef ze lekker gezellig buiten rond wandelen ondanks de nodige bedreigingen die ze naar haar kop gegooid had gekregen. Ze was zo koppig en onverstandig (no offence, zijn gedachtegang D: niemand is slim in zijn ogen :c) dat het hem niet zou verbazen dat ze weer één of andere stomme zet zou doen. ‘Wacht,’ was dan ook wat hij zei terwijl dat het meisje weg begon te wandelen. De Braixen die naast hem stond keek van zijn trainer naar het meisje. Het was gewoon duidelijk te zien dat hij alles wat er gebeurde geweldig vond. De grijns op zijn gezicht was echt zeer breed. ‘Het lijkt mij verstandiger als ik mee ga, voor hetzelfde geld kom je één van mijn simpelzielige collega’s tegen en krijg je nog een preek,’ zei Floyd terwijl dat hij ondertussen al in haar richting liep, op de voet gevolgd door zijn pokémon.}

_{Floyd kon alleen maar blij zijn om het feit dat het meisje bleef staan toen hij haar dat opdroeg. Sommige zouden weglopen en dan moest hij er weer achteraan en maakten het heel de situatie een heel stuk vervelender. Zelf bleef hij echter niet stil staan. Hij liep langs het meisje heen en verwachten dat ze wel gewoon ging volgen aangezien dat het verstandig was om dat te doen. ‘Het kan mij inderdaad niet schelen,’ zei hij vervolgens als antwoord op het meisje zonder om te kijken. ‘Wat mij wel kan schelen is dat je ergens binnen bent en geen voet meer buiten zet deze avond.’ Floyd probeerden het zo te laten overkomen dat het klonk als een bevel, want dat was het in princiepen ook. Ze had buiten niks te zoeken dus mocht mooi braaf binnen blijven.}

_{Met een half oor luisterde Floyd nog naar wat madam te zeggen had. Als ze beide gewoon verder deden konden ze zo snel mogelijk terug met hun eigen zaken bezig zijn. Dan werd Floyd niet meer verplicht om het meisje ergens heen te brengen, haar te straffen of waarschuwen en moest hij zich nergens druk om maken. ‘Als dat een mogelijkheid was had ik het al lang gedaan,’ antwoordde de zwartharige jongen. ‘Maar zoals je misschien wel kan zien is er hier geen andere idioot in de buurt die daarvoor kan zorgen,’ en hij gebaarde met één hand even om zich heen om de lege omgeving te laten zien. Zijn andere hand stak al in zijn jaszak. ‘Of je moest ook nog eens blind zijn.’ De hele tijd had Floyd haar niet meer aangekeken.}

_{Floyd had geen idee waar dat Dominique eigenlijk heen moest, dus hij hoopten dat hij juist aan het wandelen was. Sowieso was zijn gevoel voor richting zeer, zeer maar dan ook zeer slecht. Als hij wist waar iets was geraakten hij altijd op de juiste plek, maar zodra hij verdwaald was bleef hij dat ook. ‘Als er nu ook één uit het niets zou verschijnen zou mij dat dol gelukkig maken,’ zei Floyd. Als er inderdaad even iemand langs wilde komen dan kon hij Dominique bij die persoon droppen, maar dat was nog niet gebeurd. ‘Waar moet je heen?’ vroeg hij vervolgens om niet meer als een torchic zonder kop te moeten rondlopen.}