Prepare for trouble

Dominique beet kort op haar lip toen ze de reactie van de ander zag. Misschien had ze dat inderdaad beter niet kunnen zeggen, maar aan de andere kant had ze er alles behalve spijt van. ‘Excuseer?’ Het meisje tilde haar hoofd een beetje op en keek hem aan, proberend om niet bang over te komen. Al moest ze toegeven dat zijn gestalte haar altijd wel angst aanjaagde. Misschien was ze er ondertussen gewend aan geraakt, gezien ze hem vaker tegenkwam. ‘Als jij nu al weet dat het je niet gaat lukken om je gewoon als een braaf klein kind aan de regels te houden, zal ik toch echt maatregelen moeten nemen.’ Maatregelen. Pff. De maatregelen van de andere Team Rocket grunt waren anders geweest, meer intimiderend in haar ogen toen. Die had haar wel de mond gesnoerd, maar dan net even op een andere manier. ‘Ik kan je natuurlijk ook altijd meenemen naar onze basis, ik ben wel eens benieuwd hoe dat je daar benaderd zal worden. Vermoedelijk speel je dan zeker je pokémon kwijt, maar die zal je dan nooit meer heel terug zien.’ De basis? Dominique slikte een keertje en keek de ander aan. Ondertussen had ze haar hand op haar riem gelegd, die een klein beetje onder haar zwarte jas uitstak. Zo kon je zien dat er wel degelijk pokéballs aan hingen. Floyd kende een aantal van haar pokémon goed genoeg. En zij hem ook. "Je blijft van mij en mijn pokémon af," zei ze op hetzelfde eigenwijze toontje dat ze wel vaker had gebruikt tegen hem. De man zette traag een pas naar voren en rechtte zijn rug. Hij was groter dan haar. Automatisch deed ze een stap naar achteren, wetend dat zijn Blastoise daar ook nog ergens was. Maar het werd wel duidelijk dat ze er helemaal niet van hield als mensen haar zo benaderden. Het liefst wilde ze haar pokémon niet in deze discussie mengen. In haar fout betrekken. Maar no way dat ze een van die grunts ooit nog zo dichtbij haar liet komen. ‘Maar je kan er wel wat aan doen dat je veel te lang in dat restaurant bleef, als je gewoon een uur vroeger weg was gegaan was je niet in deze situatie verzeild geraakt.’ Het meisje keek hem nog even aan, maar hoorde een grom uitstijgen uit zijn team en richtte haar blik iet wat geschrokken daarop. Vervolgens wendde ze zich terug tot Floyd. "Zou ik best wel willen, en ik was ook op tijd weg gegaan omdat de ontmoetingen met je collega's niet bepaald een pretje waren.." Kort stopte ze en beet op haar lip. "Ik raakte verdwaald, en gezien er tegenwoordig amper meer een Magikarp op straat te vinden is als het al ietsje later is, was er ook niemand om de weg aan te vragen." Natuurlijk wist ze dat ze het niet met zo'n slecht verhaal goed kon praten, maar misschien zou hij het wel gewoon opgeven als ze zo door bleef gaan en kwam ze weer onder een afrekening uit.

Wat hij tijdens haar verhaal naar boven had gehaald had ze niet gezien, niet zo vreemd omdat ze op dit moment midden in een redelijk donkere straat stonden met enkel het licht van de maan en een aantal van de straatlantaarns. Eigenlijk best creepy, het scheelde dan toch weer dat ze elk moment een paar van haar pokémon kon laten verschijnen, maar liever hield ze hen erbuiten. Het risico dat er straks weer een van hen zou worden opgezogen door zo'n speciale pokéball van Team Rocket liep ze liever niet. Want het zou zomaar kunnen dat haar pokémon dan niet meer werd doorverkocht aan iemand op de zwarte markt. Het zou zelfs zomaar kunnen dat het voor slechte doeleinden gebruikt werd, en dat was iets wat ze als breeder al helemaal verafschuwde. In elk geval, het meisje had genoeg om aan te denken en ze had ook niet de plop gehoord toen hij de flacon openmaakte. Toen ze klaar was met haar iet wat vage verhaal zag ze plots hoe zijn hand zich razendsnel naar voren bewoog. Hij had iets vast, maar ze kon in de gauwigheid niet zin wat precies. Als reflex sprong ze met een iet wat geschrokken piep naar achteren.  ‘Ben je klaar?’ klonk zijn stem ondertussen. ‘Voor als je het nog niet door hebt, dat flauwe excuus van je gaat je niet verder helpen. Je hebt de regels overtreden en het gaat je niet lukken om onder een straf uit te komen, enkel omdat jij een grote en domme fout bent begaan.’ Maar aan zijn woorden besteedde ze niet bepaald veel aandacht. Nee, haar aandacht was volop gericht op de vloeistof die hij zojuist op haar had gegooid. "What the.." mompelde ze en voelde hoe de drank langs haar wang heen drupte. Omdat ze naar achteren was gestapt had ze ervoor gezorgd dat een groot deel op de grond was gevallen, maar voorkomen dat haar gezicht voor een groot deel doordrenkt was met de alcohol was vrijwel onmogelijk geweest. "Arceus, wat bezielt jou nou weer!" zei ze nu, zowel gepikeerd als geschrokken. Met haar hand veegde ze wat van de vloeistof van haar gezicht. Just.. what the..

Haar mond was zowat open gezakt van verbazing toen hij de alcohol over haar heen had gekieperd, maar toen ze de onbekende smaak van alcohol in haar mond proefde sloot ze deze meteen. De man tegenover haar nam rustig een slokje van de overige vloeistof in de flacon en stopte het vervolgens weg. ‘Wist je dat alcohol en vuur niet samen gaan? Het is brandbaar, en kan zware brandwonden veroorzaken.’ Dominique volgde de blik van de man, die bleven hangen op de Braixen die ze zelf nog had gekend als Fennekin. De adem stokte in haar keel, en dat was ook wel duidelijk te zien omdat haar ogen zich weid open sperde. Wait. Wat. Nee. "Dat kan je niet doen.." zei het meisje met een duidelijke toon die van slag was nu. Nee. Nee. Nee. Nee. "Dat doe je niet," zei ze vervolgens wat statig, iets meer zeker van zichzelf. Hij wilde geen moord op zijn geweten hebben, toch? Of was hij echt zo'n monster die er geen problemen mee zou hebben dat te doen? ‘Snap je dat ik bedoel?’ Het meisje slikte een keertje en keek hem aan, hij zou haar niet aansteken. Hij zou zijn pokémon dat niet laten doen. "Dat kan je niet." Het was wel duidelijk dat ze heel goed wist wat hij bedoelde.

Dominique klemde haar kaken op elkaar en keek hem aan. Hij zou het niet doen. Hij zou zijn pokémon er geen toestemming voor geven. ‘Ik mag je pokémon niet van je af pakken maar ik moet er toch zeker van zijn dat je niet nog eens van deze streken uit haalt?’ Met zijn rustige blik keek hij haar aan. Zelf keek ze enkel strak naar hem, haar handen tot vuisten verkrampt. "Dan heeft mij aansteken weinig zin denk ik," zei ze vervolgens, met een vreselijk rommelend gevoel in haar maag. ‘En waarom zou ik dat niet kunnen? Omdat ik o-zo-veel van mensen houd? Omdat ik een geweten heb?’ Hij kantelde zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar heen. In haar ooghoek had ze gezien dat zijn Braixen zijn stok al vast had gepakt. Ze slikte. ‘Jij weet niet wat ik allemaal al op mijn geweten heb.’ Haar blik werd terug gericht op de man, nog altijd met haar handen gespannen tot vuisten geknepen. Zo hard dat ze voelde hoe haar nagels pijnlijk in de binnenkant van haar hand prikte. "Dat weet ik inderdaad niet, nee," zei ze vervolgens en keek hem aan. Een van haar handen bewoog en ze veegde haar gezicht weer een keertje af. Verdarrie. Nou rook ze naar drank. "Maar ik weet wel dat je het niet doet. Dat kan je niet." Eventjes was het meisje stil, terwijl ze hem aankeek.

‘Jou begrafenis,’ klonk zijn rustige stem. Vrijwel meteen flitsten haar ogen naar de Braixen. Arceus. Hij ging het serieus doen. Een Flamethrower ontstond en de vlammen waren in haar geschrokken ogen te zien. Maar plotseling viel er een schaduw over het nu wel degelijk trillende meisje heen. De Blastoise was tussen haar en de fire type gaan staan. Het vuur had haar niet bereikt. Nog altijd rillend over haar hele lichaam zakte ze op haar knieën, ze was te erg geschrokken vanwege het feit dat hij haar inderdaad bijna geflambeerd had als de water type niet in had gegrepen. Hij was te ver gegaan met deze actie. Dat was dan ook de reden dat er een luide klik door de nacht heen klonk, en er vervolgens een metershoge, groene gestalte naast Dominique en dus achter de Blastoise verscheen. Een luide, ijskoude kreet werd geslaakt door de Serperior die groter was dan de gemiddelde pokémon van zijn soort. Zijn woedende ogen keken fel naar de belagers, met name Floyd en de Braixen. Het was duidelijk dat de pokémon alles behalve blij was met het feit dat de andere persoon zojuist geprobeerd had om zijn trainer te verbranden.

Dominique zat nog altijd op de grond. Het was maar goed dat Lurking uit zijn pokéball was gekomen, want de kans was natuurlijk groot geweest dat Floyd simpelweg zijn Braixen z'n gangetje had laten gaan en dat ze nu alsnog verschroeid zou zijn. Nog altijd was ze in lichte shock, maar toen ze zag hoe de Serperior beschermend boven haar uittorende wierp ze een blik op Floyd, die nu beschermd werd door zijn Braixen. De Serperior was er niet op uit om aan te vallen, nog niet in elk geval. Toen de Flamethrower op hem af kwam razen, en daarbij ook op Dominique, produceerde het wezen razendsnel een plotselinge, maar wel krachtige, Leaf Tornado. De Flamethrower werd opgevangen door de tornado en verschroeide hierin de blaadjes, maar kwam zo nooit aan bij de ruim vier meter hoge Serperior. Het wezen slaakte nog een keer een luide kreet en liet zich toen wat op de grond zakken, waar zijn grote lichaam zich tegen die van het meisje aandrukte. Dominique pakte zich bij zijn nek vast en de pokémon hees haar zo weer op haar benen. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Floyd, nog altijd lichtjes trillend op haar benen, maar wel weer wat steviger dan eerst. Lurking was hier om haar te beschermen, er zou haar niks meer gebeuren nu hij er was..

‘Ik hoop dat jij je lesje hebt geleerd,’ zei hij vervolgens tegen haar terwijl ze overeind werd geholpen door de Serperior. ‘Of moet ik mezelf nog verduidelijken?’ Het meisje schudde haar hoofd een keertje en keek naar de grond. Deze avond was haar een beetje te veel geworden, en het liefste zou ze dan ook meteen terugkeren naar het pokémon center. "Mag ik nu gaan?" vroeg ze en keek hem licht twijfelend aan. Het enige was dat ze geen idee had waar het pokémon center, maar alles was beter dan nog langer in zijn buurt te blijven.