Almost ready [&CEVELLA GREENDAY]

Cevella zat met haar handen achter haar hoofd wat onderuitgezakt op een van de bankjes in Santalune City. Iota, de Vulpix die ze nog maar een paar dagen had, lag rustig op haar schoot te slapen. Met haar ogen gesloten bedacht ze zich hoe ze haar twee nieuwe pokémon zou kunnen inzetten voor contests. Iota was mooi, helemaal als ze nog eens zou evolueren. Bèta zou echter steeds minder schattig en meer dreigend worden. Niet bepaalt een typische contest pokémon. Ze hadden beide het Vuur type waar veel mee viel te doen. Als er ooit een dubbel contest zou komen zouden ze echter waarschijnlijk wel een geweldig team vormen. Plotseling voelde ze een voet tegen een van haar benen. Geschrokken keek ze op en zag een jongen van ongeveer haar leeftijd met zwart blauw haar zitten. ‘Sorry,’ hij verontschuldigde zichzelf meteen. Ach hij was in ieder geval vriendelijk tegen haar. ‘Heb ik je veel pijn gedaan?’ Vroeg hij vervolgens, beleeft dus ook wel. "Oh nee hoor, alleen een beetje laten schrikken. Ik ben Cevella en jij?" De blondine stelde zichzelf maar meteen voor.

‘Mooi zo,’ zei de jongen die een paar seconden geleden naast haar was gaan zitten. Aangezien hij over zijn been wreef had hij zich blijkbaar meer pijn gedaan dan dat hij haar had gedaan. ‘Mijn naam is Connor. Aangenaam kennismaking.’ De blondine knikte vriendelijk. "Aangenaam Connor," zichzelf had ze al voorgesteld dus dat was niet meer nodig. De jongen verschoof een beetje waardoor de Pikachu op zijn schouder zich minder goed achter hem kon verstoppen. ‘Ben jij ook aan het trainen voor die eerste gym?’ Vroeg hij vervolgens waarna de gele pokémon op zijn schoot sprong. Zacht schudde de blondine met haar hoofd. "Nee, ik ben een coördinator dus doe geen Gyms," vertelde ze op een vriendelijke toon aan Connor. De Pikachu op zijn schoot zorgde er voor dat ze terug dacht aan de tijd dat Epsilon nog een Pikachu was. Misschien was het leuk om de twee aan elkaar voor te stellen. Cevella liet Iota terugkeren in haar pokébal en liet Epsilon er uit komen. Gapend rekte de Raichu zich uit, nieuwsgierig wierp hij een blik op de gele pokémon.

‘Wat is een coördinator?’ Was het eerste dat je jongen vroeg. Dat was apart, ze schatte hem toch wel ongeveer even oud als haar. En het was niet iets heel zeldzaams, er waren best veel Coördinatoren. Weliswaar minder dan Trainers, maar wel meer dan Breeders. De Pikachu van de jongen sprong van de schoot van de jongen af en liep nieuwsgierig een rondje om Epsilon heen. ‘Ik denk dat dat wel een beetje helpt om hem wat meer op zijn gemak te stellen,’ Cevella viel het ook op dat de pokémon zich beter op zijn gemak voelde met zijn geëvolueerde vorm er bij. "Een coördinator doet mee aan contests, dat is wel iets bekends dus hoop dat je dat wel kent want het is niet heel makkelijk om uit te leggen. En ik denk dat hij wel goed kan vinden met Epsilon."

‘Is dat niet dat je met je Pokémon punten moet verdienen door combinaties te maken met de aanvallen van je Pokémon? En bestaat dat niet uit verschillende rondes?’ De blondine knikte bevestigend op wat Connor zei. Dat was over het algemeen wel waar contests om draaide. Natuurlijk was elk contest anders, sommige hadden meer en andere soort ronden dan andere hadden. ‘Ik denk niet dat ik ooit zou kunnen wat jij doet. Combinaties bedenken van aanvallen om daar iets moois van te maken. Bij mij zijn het juist de combinaties die ervoor moeten zorgen dat ik de Pokémon tegenover me kan verslaan, dat ik zeker ben dat ik mijn badge win. Of dat er mooi uitziet, daar kijk ik niet naar, hoor.’ Cevella glimlachte even, het was dan ook iets heel anders. Even keek ze naar hoe de twee muispokémon bezig waren. De Pikachu was vrolijk en maakte er een soort van spelletje van. Epsilon was niet zo van het spelen, echter deed hij wel zijn best om mee te doen. "De laatste rondes zijn vaak gevechten, waarbij je wint als je je tegenstander uitschakelt óf er voor zorgt dat die er slecht uit ziet en jij goed. Maar mijn pokémon weten wel hoe ze moeten vechten, al denken ze wel na over hoe ze het doen."

‘Kijk, dat laatste gedeelte vind ik dan wel weer interessant klinken,’ zei Connor op wat ze uitlegde. Begrijpelijk ook voor een Trainer, die vonden het show gedeelte nooit zo heel interessant. Het was over het algemeen wel bekent dat het show gedeelte meer de aandacht trok van Coördinators en Breeders. ‘Maar wie weet, misschien kom ik eens een keertje naar zo’n contest kijken en verander ik van gedachten. Wanneer heb je je volgende contest? Misschien kom ik wel kijken.’ Goede vraag dat wist ze namelijk niet precies. Ze had namelijk nog met geen een contest mee gedaan, goede Coördinator was ze ook. "Ehm dat moet het Valentijn's contest zijn, alleen dat is zo ver ik weet alleen een show ronde. Ik weet niet precies welke datum maar het is in Lumiose City. Als jij komt kijken kom ik ook een keer naar een Gymgevecht van jouw okay?"

‘Dan heb ik wel je nummer van je Holo Caster nodig, anders kan ik natuurlijk nooit komen kijken,’ vertelde Connor. De blondine knikte begrijpend, logisch was dat ook wel. Hoe zouden ze het anders dan kunnen laten weten. ‘Maar dat is wel een deal, ja. Dan laat ik het je nog wel weten als ik binnenkort weer een gymgevecht heb.’ Vervolgde de zwart blauw harige jongen. Cevella greep naar haar tas en begon het een beetje overhoop te halen van binnen. Na een paar seconde haalde ze het witte apparaatje naar boven. Ze opende de contactenlijst en zette haar nummer op het scherm. "Dit is mijn nummer, kun je meteen het jouwe er in zetten?" Vroeg ze terwijl ze haar Holocaster naar hem uitstak. Ze zag er naar uit om nog eens een Gymgevecht te zien, dat had ze uiteindelijk toch nog maar één keer eerder bij Nathan gezien.

Terwijl hij op haar antwoord wachtte had hij zijn Holo Caster al tevoorschijn gehaald. Het handige apparaatje paste perfect in zijn handpalm en rustig wachtte hij tot ze klaar was met haar handelingen. Hij knikte enkel kort op haar vraag. Met zijn rechterhand pakte hij haar Holo Caster vast, waarna hij met de vingers van zijn linkerhand het nummer van haar handig in zijn Holo Caster typte. Vervolgens stak hij deze terug in zijn zak en begon zijn nummer in haar Holo Caster te tikken, waarna hij het apparaatje teruggaf nadat hij het opgeslagen had. ‘Ik denk dat ik voor mijn eerste gymgevecht het liefste niemand bij me wil hebben omdat het nog allemaal nieuw is, maar voor de tweede gym zal ik zeker iets laten weten,’ sprak hij haar toe. ‘Dan ben ik het ook meer gewend en kan ik mezelf beter van mijn goede kant laten zien.’ Hij gaf haar een plagerige knipoog, waarna hij naar Pikachu keek. Deze was inmiddels uitgeput van al dat spelen en was op zijn rugje gaan liggen. Hij keek met samengeknepen ogen naar Raichu’s staart en greep er met zijn pootjes na als een jonge baby-Pokémon. Connor grinnikte en keek terug naar Cevella. ‘Word jij ook al nerveus als je aan je volgende contest denkt?’ Hij werd in elk geval wel nerveus als hij aan zijn eerste gymgevecht dacht. Maar gezonde spanning zou juist voor meer adrenaline zorgen en meer adrenaline zou misschien zorgen dat hij beter ging presteren. Dus misschien was nerveus zijn voor iets helemaal nog niet zo erg als het leek. Als je er maar juist mee kon omgaan.

OOC: Oeps. Sorry voor de laatheid (:

De jongen zorgde er handig voor dat hun nummers werden uitgewisseld. Connor leek er handiger mee dan dat ze zelf was. ‘Ik denk dat ik voor mijn eerste gymgevecht het liefste niemand bij me wil hebben omdat het nog allemaal nieuw is, maar voor de tweede gym zal ik zeker iets laten weten. Dan ben ik het ook meer gewend en kan ik mezelf beter van mijn goede kant laten zien.’ Vertelde hij nadat hij haar Holocaster had terug gegeven. Cevella knikte begrijpend, dat moest ook wel spannend zijn als je dat nog nooit had gedaan. De Pikachu was inmiddels, uitgeput, op de grond gaan liggen en zwaaide met zijn pootjes naar Epsilon's staart. De Raichu wist niet erg goed wat hij er mee aan moest. ‘Word jij ook al nerveus als je aan je volgende contest denkt?’ Vroeg Connor, even dacht de blondine na over de vraag. "Nee eigenlijk niet, waarschijnlijk pas als het bezig is."

Pikachu wiebelde verbaasd met zijn oortjes toen hij merkte dat Raichu niet meer reageerde. Of in elk geval toch niet leek te weten wat hij moest doen. De Pikachu liet zijn blik naar de hemel glijden en daarna naar Connor. Zolang hij maar niet in de buurt van die trainer moest blijven, vond hij het goed. Daarom was hij ook expres bij Raichu gaan staan. ‘Pika,’ zei hij tegen de Raichu, waarna hij overeind kwam en zich op zijn voorpoten liet vallen. Elektriciteit kwam van zijn wangen en uitdagend keek de Pikachu naar de Raichu. Hij daagde de Raichu uit voor een speels gevechtje. ‘Dat is een logische gedachte,’ antwoordde Connor lachend op haar woorden. Misschien was het nog wel beter dan zijn methode. Misschien moest hij zijn zorgen ook maar gewoon opzij schuiven en wachten op het moment zelf. Hij had echter het gevoel dat hij enkel zenuwachtig aan het begin en aan het einde van de wedstrijd zou zijn omdat hij dan niet in het gevecht verwikkeld zou zijn. ‘Tijdens een gevecht ben ik nooit nerveus omdat ik dan te veel adrenaline voel. Ik denk dat dat ongeveer het beste gevoel is die ik ooit heb meegemaakt in mijn leven,’ zei hij grijnzend. ‘Dan reageer je instinctief en meestal ook nog eens op de juiste manier.’ Natuurlijk zouden er ook momenten zijn dat je verkeerd handelde, maar als je dat kon rechtzetten, was dat lang niet meer zo erg, toch?