[Route 7] Seven o'clock [Athan Destroy]

Het bleef allemaal maar wat vreemd. Jayde kende deze Athan nog maar net en hij kende ondertussen al haar halve levensverhaal en zij kende nu ook al aardig wat van zijn geschiedenis. Vrienden waren ze nog niet, daar kenden ze elkaar niet lang genoeg voor. Kennissen? Nee, dan wist je niet zo veel van elkaar. Het was een vreemde tussenweg waarvan Jayde niet eens wist of het een naam had. “Lotgenoten” kwam er nog het dichtst bij in de buurt. Het was Athan opgevallen dat er iets mis was met Jayde, maar ze aarzelde. Ze was er echt niet aan gewend om zomaar dingen over haar leven te vertellen en zeker niet aan een vreemde. Wat Athan toen zei, verraste haar echter. Dat ze wist dat ze hem alles kon vertellen? Zoiets hoorde een ouder, een broer of een goede vriend te zeggen, geen wildvreemde! Ondanks dat gaf het toch wat extra motivatie. Na een zucht begon Jayde na te denken over hoe ze het zou vertellen. “Mijn vriend verbrak onze relatie van vier jaar, alleen maar omdat ik er in zijn ogen lelijk uitzag. Een week later zag ik hem met een ander rondlopen,” zei ze met een zo neutraal mogelijke stem, maar ze moest toch even wegkijken. De enige persoon die ze ooit echt had vertrouwd, had haar verraden.

Athan had gedacht dat ze het toch niet zou vertellen, maar hij zag al aan haar voordat ze begon te spreken dat ze het toch ging vertellen. Soms was het wel eens fijn als je je verhaal bij een wildvreemde kon doen. Wildvreemde mensen beoordeelden je in elk geval niet zo snel. Je deed je verhaal, ging weer weg en de kans dat je diegene nog tegenkwam in zo’n grote stad was echt onmogelijk. Of in zo’n grote regio, het was maar hoe je het bekeek. Athan wist echter niet of hij van plan was om Jayde zomaar alleen te laten. Het kwam zelden voor dat hij iemand vond die dezelfde gevoelens als hem had en die hem begreep. De mensen die hij was tegengekomen in die instelling en die ook een brandwonde hadden gehad, waren niet eens in staat geweest om normaal te communiceren, laat staan hem te begrijpen. Ze waren nog te veel bezig met wat er gebeurd was terwijl hij het zover mogelijk weg probeerde te duwen. Dat waren van die mensen die zich op lieten slokken door de duisternis omwille van het feit dat ze iets mankeerden. Naar Athan’s idee zou het beter zijn als die mensen naar de toekomst keken, keken naar wat er nog in het verschiet lag en daar gewoon het beste van maken. Niet dat hij daar zelf een held in was, maar goed. Zijn mond viel kort open toen ze begon te spreken en hij trok een gezicht. ‘Wat een sukkel,’ sprak hij schamper. ‘Lijkt me duidelijk iemand die je aandacht niet waard is.’ Hij haalde even kort adem. ‘Als je een persoon leuk vindt om alleen zijn uiterlijk, is je relatie niet echt bepaald stabiel, lijkt me. Het gaat nog altijd erom hoe de persoon is en niet speciaal de uiterlijke kenmerken. Hoewel dat soms ook wel een bonus is.’ Dat laatste zei hij een tikkeltje plagerig, maar hij bedoelde er verder niet al te veel mee. Hij stoorde zich niet aan Jayde’s littekens en dat zou ze ook vast wel weten. ‘Maar aan zo iemand heb je dus helemaal niets. Je moet iemand vinden die je accepteert om wie je bent en niet hoe je er uit ziet. Daar komt het op neer.’

Eigenlijk had Jayde geen flauw idee wat voor reactie ze kon verwachten, dus ze was hoe dan ook een beetje verbaasd bij het horen van de reactie van Athan. Hij wond geen doekjes om het geven van zijn mening: de ex van Jayde was een sukkel, was haar aandacht niet waard en als je alleen naar het uiterlijk keek was het geen stabiele relatie. Tja, ze kon hem geen ongelijk geven. Natuurlijk was die vent een onbetrouwbare Rattata, maar zij was toen een naïef meisje dat bijna alleen maar met het uiterlijk rekening hield. Wat Athan daarna zei zorgde er echter voor dat Jayde een defensieve houding aannam. “Voorlopig wil ik helemaal niemand vinden,” zei ze wat geïrriteerd. “Ik dacht dat hij me accepteerde voor wie ik was, maar ik was te dom en naïef om de waarheid te zien.”

Athan rolde kort met zijn ogen toen ze meteen in de defensieve houding schoot. Hij had er niks mee bedoeld, maar voor haar kwam dat kennelijk anders over. Het was dan ook geen geheim dat meisjes anders waren en anders dachten dan jongens over dat soort dingen. Meiden staken gewoon heel erg complex in elkaar en Athan nam aan dat het bij Jayde hetzelfde geval was. De donkerbruinharige jongen keek Jayde kalm aan terwijl ze nog meer tegen hem zei. ‘Ik heb ook nooit gezegd dat je meteen iemand moet vinden,’ begon hij met zijn woorden. ‘En ik denk dat je dat met je ex gewoon achter je gaat moeten laten. Gewoon niet meer aan denken en verdergaan met je leven. Net als dat je die brandwond voor een deel moet accepteren, moet je dat ook met je verleden en met je ex doen.’ Hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij zo wijs uit de hoek kon komen. Hij was dan ook niet echt de persoon om een ander advies te geven. Het was dan ook best wel ironisch dat hij dat nu wel bij Jayde deed. Hij had echter geen idee of het werkte of niet. Zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen schoten peilend naar Jayde.