[Route 7] Seven o'clock [Athan Destroy]

Athan was blij dat hij Lumiose City achter zich kon laten. Hij was daar geweest om een Water Stone te kopen om zijn Eevee – die hij Poseidon had genoemd – te evolueren in een Vaporeon. Het eerste wat hem was opgevallen in Lumiose City was dat er een grimmige sfeer rondhing. Hij had ook het gevoel dat hij bekeken werd alsof ze hem elk moment wilden bestelen. Hij was echter snel weggegaan en bevond zich nu op de weg naar Camphrier Town. Misschien kon hij daar in de buurt Poseidon, Blaze, Scyth en Star een beetje trainen voordat hij deel zou nemen aan de eerste gym. Het was nog erg vroeg, maar hij had daarnet al een uurtje sport gedaan. Hij deed zijn best om zijn lichaamstraining op peil te houden. Hij was tamelijk gespierd en dit wilde hij zo laten ook. Athan haalde de Water Stone uit zijn zak en bekeek het glimmende ding aandachtig. Poseidon zou enkel maar haar pootje op het ding moeten plaatsen en dan zou ze al evolueren. Eigenlijk was Poseidon meer de naam voor een mannetje, maar oké. Poseidon leek de naam zelf wel heel leuk te vinden en dat was de grootste reden waarom Athan niet van gedachten was veranderd. Hij stopte het glimmende ding weg en was daar net op tijd mee, want er botste een vrouw in volle vaart tegen hem op. ‘Spreek vooral voor jezelf,’ snauwde hij haar toe. Hij fronste even kort toen hij zag dat ze haar mond en neus bedekte. Hij meende dat hij een litteken had gezien. Het deed hem zijn kap nog meer dan gewoonlijk over zijn hoofd trekken. ‘Jij bent diegene die hier tegen mij aan knalt, dus ik ben niet eens in fout,’ vervolgde hij nijdig en sloeg zijn armen over elkaar heen waarna hij haar aankeek. Goed. Zodra dit gedoe voorbij zou zijn, zou hij Poseidon laten evolueren!

Athan haalde zijn wenkbrauw op. Vrouwen. Ze zochten altijd wel een manier om de schuld in jouw schoenen te steken. Dat deed die Tawnee die hij laatst had ontmoet ook. Constant proberen om hem een schuldgevoel te geven en te doen alsof hij hier diegene was die in fout was. Maar dat werkte niet bij hem. Helaas voor de vrouw tegenover hem was hij niet zo heel gauw medelijdend en hij was ook niet iemand die graag fouten toegaf. En dan al zeker niet als hij wist dat hij ze niet had gemaakt. ‘Pardon?’ vroeg hij geïrriteerd. ‘Dus ik mag hier niet rondlopen omdat jij aan het joggen bent, wil je zeggen?’ Hij keek haar nijdig aan terwijl hij zijn wenkbrauw naar haar optrok. ‘En ik jog trouwens meestal op de momenten dat iedereen in bed ligt. Zo kom ik vervelende types als jij niet tegen.’ Hij keek haar nu haast uitdagend aan, maar zijn aandacht werd getrokken door de Fennekin die naar hem toekwam. De Pokémon leek hem niet aan te willen vallen en verbaasd zijnde keek Athan naar de vuur-Pokémon. Zo te zien had de Fennekin ook een brandwonde. Nu begon hij zich ook wel deels af te vragen waarom de vrouw haar kin en haar neus bedekte. Misschien had zij ook een brandwond. Hij zakte door zijn knie zodat hij op hoogte van de Fennekin kwam en keek hem aan zodat de Fennekin zijn brandwond op zijn oog duidelijk kon zien. ‘Dus jij hebt ook een brandwond, hè,’ mompelde hij zachtjes. Daarna keek hij de vrouw aan. ‘En jij? Heb jij ook littekens die je probeert te verbergen?’ Zijn stem klonk deze keer een stuk zachtjes en aannemelijker dan daarnet, maar zijn amber tot goudkleurige ogen keken haar nog steeds fel aan. Hij kon zo weer op een giftige manier reageren als dat nodig was, maar hij wist zelf hoe vernederend het was om met een vreselijk litteken rond te lopen, dus over zoiets kon hij gewoon niet spottend of ijskoud zijn.

Athan bekeek haar met een lichte geschokte blik. Dus hij had gelijk gehad. Zijn gevoel was juist geweest. Ze had dus inderdaad verwondingen en die verborg ze door die sjaal te dragen. Dan vroeg hij zich af hoe strak ze die wel niet bond, want met het joggen zou je toch denken dat het naar beneden zou zakken. Hij kwam weer lichtelijk overeind en keek naar de Fennekin. Hij moest toegeven dat het echt een prachtig beest was, ondanks de brandwonden. Hij vond dat een brandwonde je niet speciaal lelijker maakte. Hem misschien wel, maar anderen niet. Maar dat kwam gewoon omdat hij niet kon leven met zijn eigen brandwonden. Of nou ja, brandwond. De brandwond die zich op zijn oog bevond. Misschien zou hij, als zij haar brandwonden of littekens zou tonen, zijn kap ook wel naar achteren doen. ‘Wat heb ik er nu aan om zoiets rond te gaan bazuinen? Zo ben ik nu ook weer niet,’ protesteerde hij en zijn amber tot goudkleurige ogen keken haar oprecht aan. Hij vroeg zich af of het werkelijk zo erg was als ze aangaf. En dat antwoord volgde al snel. Ze trok haar sjaal naar beneden. Hij zag een verzameling van de meest gruwelijke brandwonden die hij ooit had gezien. Na zijn ongeluk had hij brandwonden opgezocht op internet en was een paar afschuwelijke foto’s tegengekomen, maar niks was zo erg als de realiteit. Zonder dat hij het zelf echt besefte deed hij een paar stappen vooruit tot hij voor haar stond. In plaats van verafschuwd te kijken keek hij haar onderzoekend aan en zijn hand gleed naar haar wang. Hij streelde heel lichtjes met zijn vingers langs haar brandwonde. Het voelde, net als bij zijn oog, anders aan. Hij keek haar aan en deed daarna zonder aarzelen zijn kap naar achteren. Zijn brandwonde verspreidde zich van het begin van zijn oog tot aan zijn oor. Het spreidde zich uit tot het begin van zijn wang. Zijn oog was door de brandwonde ook lichtelijk gesloten en hij kreeg ze niet verder meer open. Daardoor zag hij met dat oog altijd iets minder goed dan met zijn oog waar zich geen brandwonde bevond. ‘Kun je…’ Hij twijfelde even terwijl hij naar haar brandwonden keek en haar daarna recht aankeek. ‘Kun je me vertellen hoe je er aan bent gekomen?’ Zijn stem klonk erg zacht nu. Hij deed heel anders voor zijn doen, maar dat kwam omdat hij zich heel goed kon inbeelden hoe ze zich nu voelde. Hij kende de pijn. De vernedering. De frustraties omwille van de reacties van anderen. Hij keek haar aan en wachtte vervolgens op antwoord.

Athan had zijn ogen gesloten toen ze reikte naar zijn brandwond. Haar vingers voelden vrij koud aan op zijn gezicht, maar zodra ze het gedeelte van zijn brandwond aanraakte, voelde hij niet veel meer. Dankzij de brandwond was zijn oog gevoelloos geworden, wat vrij handig was als hij tegen een groep jongens vocht en ze probeerden hem op zijn gewonde oog te raken. Toch zou het voor hem ook wel een teken van hoop zijn als hij daar ooit nog iets zou voelen. Dan zouden zijn zenuwen daar toch niet zo kapot zijn als hij in eerste instantie had gedacht. In het begin had hij zijn gezicht daarom ook heel veel aangeraakt, meer dan eigenlijk goed voor hem was. Het had zijn hoop echter meer de grond ingeboord. Hij keek haar aan terwijl ze haar verhaal vertelde. Het klonk absoluut niet leuk. Ze had grotere brandwonden dan hij had, maar uiteindelijk kwamen hun gevoelens wel op hetzelfde neer. Hij nam toch aan dat zij zich ook gekweld voelde door wat er gebeurd was en dat ze daar nu voor heel haar leven aan herinnerd werd. Toen ze hem de wederkerige vraag vroeg welke hij wel had verwacht, keek hij heel even weg. ‘Mijn vader,’ mompelde hij en hij wilde het uitleggen toen opeens een groep Doduo’s voor hun gingen staan. Hij fronste. Dit was wel echt het slechtste moment waarop er een groep Doduo’s voorbij kon komen. ‘Ik leg het je later wel uit,’ zei Athan zuchtend, wijzend naar de groep wilde Pokémon. Vervolgens haalde hij zowel de Poké Ball van Poseidon als die van Blaze tevoorschijn. Poseidon moest gewoon wat extra training hebben voor hij haar zou laten evolueren in een Vaporeon en Blaze kon een gedeelte van die Doduo’s al wel afschrikken met zijn Dragon Rage. ‘Blaze, ga voor een Dragon Rage! Poseidon, gebruik Swift!’ Swift was een aanval die elke Pokémon in van de andere partij raakte. Terwijl zijn Pokémon aanvielen ging Athan gedeeltelijk voor de vrouw staan zodat, als de Pokémon hun aan gingen vallen, ze haar niet zouden raken. ‘Laten we hier snel werk van maken en dan een rustiger plekje opzoeken,’ sprak hij tegen haar. Hij had hier echt schoon genoeg van en keek met een kille blik toe hoe Blaze keer op keer Dragon Rage gebruikte. De vrouw mocht mee doen met het gevecht als ze wilde, maar hij nam aan dat Blaze en Poseidon het ook wel aankonden.

OOC: Bo, seriously? xD

Athan mompelde iets over zijn vader, maar voordat hij de kans kreeg om het verder uit te leggen – of juist te zeggen dat hij het er niet over wilde hebben –, kwamen wat Doduo hun gesprek verstoren. Één van hen waagde het zelfs om naar Jayde's broekspijpen te happen, dus ze moesten eerst maar eens wat doen aan de Doduo-invasie. Ze zuchtte en keek even naar Fennec. “Dat wordt dan een training,” mompelde ze maar net luid genoeg voor de Fennekin om te horen. Hij kwispelde even en zette een stap naar voren om het op te nemen tegen de vleugelloze Pokémon. Vanuit een ooghoek zag ze dat Athan zijn Charmeleon en Eevee liet verschijnen. Als Jayde zelf niet hetzelfde probleem had als de jongeman, had ze nog wel overwogen om die twee Pokémon te... “lenen”. Nu dacht ze er echter niet meer aan en liet ze zelf Ziz uit haar Poké Ball komen. De Vullaby stond uitdagend voor de Doduo en er verscheen zelfs een grijns op haar snavel. Ondertussen hadden de Pokémon van Athan al aanvallen uitgevoerd en ging hij vlak voor Jayde staan. Hah! Alsof ze beschermd moest worden! “Fennec, gebruik je Ember. Ziz, gebruik je Fury Attack!” Het waren niet de meest krachtige aanvallen die er waren, maar om haar Pokémon sterk te maken moest Jayde ze nu eenmaal trainen en dit leek het perfecte moment te zijn. Fennec vuurde vanaf een afstandje vlammen op de Doduo af, terwijl Ziz naar voren fladderde en een aantal tegenstanders stevig pikte.

De Swift was een voltreffer geweest en daardoor waren de Doduo’s een beetje uit elkaar geraakt. Daardoor werd het voor Blaze moeilijker om zijn Dragon Rage te raken, maar hij had er uiteindelijk één uitgekozen en gebruikte daar zijn volle kracht op. Een van de wilde horde Doduo zette het op een rennen en Athan grijnsde. Hij telde nog maar zes Doduo’s en Jayde’s team, die uit een Fennekin en een Pokémon die hij niet kende bestond, zorgde al voor dat een deel van de Doduo’s bezig was. Opeens kreeg hij een idee. ‘Poseidon, ga nog eens voor Swift!’ sprak hij toen hij zag dat de Doduo’s in een tegenaanval gingen. Ze wilden voor een groot deel allemaal op de Fennekin afgaan, maar Poseidon’s Swift weerhield hun. ‘Roep je tweede Pokémon een beetje terug,’ sprak hij tegen Jayde. Daarna keek hij naar Blaze en gaf een kort knikje. ‘Je weet wat je te doen staat, jongen. Smokescreen!’ Een volle lading van zwarte rook werd gecreëerd door de Charmeleon. Hierdoor werden Athan en Jayde onzichtbaar voor de Doduo’s. Athan stak beide Poké Ball’s van zijn Pokémon vooruit en keerde zijn Pokémon terug. Daarna wenkte hij Jayde en begon vervolgens weg te rennen van de rook. Als de Doduo’s erachter zouden komen dat ze gevlucht waren, zouden ze hun vast niet meer achterna gaan omdat ze daar simpelweg geen zin in hadden. Het was nu niet bepaald dat Athan schrik had voor de beesten, maar hij had gewoon geen zin om nu problemen te hebben met hun. Hij rende Camphrier Town uit, er van uitgaande dat Jayde hem wel zou volgen. Hij rende naar de route waar verderop de Parfum Palace bevond. Daar was hoog gras, maar daarvoor was nog een soort van route met een hoop bomen. Daar zouden ze wel kunnen gaan zitten zonder gestoord te worden. Hij keek naar één van de bomen en ging vervolgens tegen zo’n boom zitten. Terwijl hij op Jayde wachtte – die hij niet meteen kon zien – dacht hij na over wat hij wel en wat hij niet tegen haar ging zeggen. Zij had open kaart bij hem gespeeld, dus vond hij ook dat hij dat bij haar moest doen. Maar wat als hij hierop beoordeeld werd? Tja. Geen idee eigenlijk. Dat zag hij dan wel weer.

Wat? Ze moest Ziz terugroepen? Waarom? In elk geval leek het erop dat de ander een idee had en daar zou ze het maar mee moeten doen. “Ziz, kom terug!” riep ze, waarna ze de Vullaby liet terugkeren in haar Poké Ball. Hopelijk wist de jongen wat hij deed, want anders zaten ze toch wel in de problemen. Hij droeg zijn Charmeleon op Smokescreen te gebruiken en al snel kon Jayde geen hand voor ogen meer zien. Tenminste, ze kon de Doduo niet meer zien. Ze merkte hoe de jongen haar wenkte en wegliep. Jayde knikte richting Fennec, die naar haar toe rende en vervolgens renden ze allebei achter de ander aan. Hoewel de jonge vrouw er niet aan gewend was om weg te rennen van “gevaar”, mocht dit wel eens een uitzondering zijn. Het laatste wat ze konden gebruiken was een groep Pokémon die hen lastig viel, dus dit was inderdaad de makkelijkste oplossing. Ze renden richting het Parfume Palace en liepen een route op waar veel bomen stonden. Heel even verloor ze de jongen uit het oog, maar ze zag hem al snel tegen één van de bomen aan zitten. Na een korte aarzeling liep ze naar hem toe en ging tegen de boom tegenover hem zitten. “Nu dat achter de rug is, eh... Hoe heet jij, eigenlijk?”

De tijd dat hij moest wachten tot de vrouw naar hem toe was gekomen doodde Athan door zijn blik naar opzij te richten. Aan het einde van het pad met al die grote bomen zag hij een paleis opdoemen. Hij keek verlangend naar het grote gebouw, maar zijn aandacht werd getrokken door de vrouw die tegenover hem ging zitten en toen haar naam zei. ‘Athan,’ sprak hij kort omdat hij in zijn gedachten ook nog steeds bezig was met het feit of hij nu wel of niet open kaart moest spelen. Zijn verstand zei nee, maar zijn hart zei ja. Zij had ook open kaart bij hem gespeelde en had hem ook verteld wat er met haar gebeurd was. Hij besloot om het maar gewoon te doen. Hij richtte zijn blik op de hare. ‘Om op je vraag te antwoorden voordat die Doduo’s kwamen,’ begon hij. ‘Mijn vader was een alcoholist en had dikwijls losse handjes. Ik zal je het hele verhaal besparen, maar ik ging op een gegeven moment een Pokémon vangen. Toen ik terug thuiskwam, leek mijn vader gek te zijn geworden. Ik probeerde hem van de drank te weerhouden door te zeggen dat het niet verstandig was om dat te drinken, maar hij vatte het, zoals altijd, verkeerd op en wilde me in elkaar slaan. Ik probeerde me los te rukken, maar het hielp niet en dus smeet ik de fles van hem tegen zijn gezicht. Hij reageerde daarop door een brandende kaars in mijn gezicht te gooien.’ Hij twijfelde even en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, want hij had het hier al jaren niet meer over gehad en door het te vertellen moest hij weer denken aan wat er allemaal gebeurd was. Hij vermande zich zo goed mogelijk en vertelde verder. ‘Mijn moeder hoorde mij schreeuwen en kwam naar beneden. Ze sloeg mijn vader knock-out met de fles en liet hem achter in een brandend huis, want de kaars was op de grond gevallen. Mijn moeder verloor een rechtszaak en zit momenteel in de gevangenis. Mijn vader is dood.’ Hij stopte met praten, keek Jayde aan en wachtte vervolgens op wat ze zou zeggen.

De jongeman stelde zichzelf voor als Athan en Jayde knikte kort. “Jayde,” zei ze dan ook maar, zodat hij ook haar naam wist. Ze fronste toen Athan over zijn vader vertelde, want ook al was haar eigen vader lichamelijk en mentaal gezond, ze kon zich toch wel voorstellen dat het niet bepaald fijn was om een alcoholist als vader te hebben. De rest van het verhaal was ook best heftig en het kwam erop neer dat de vader van Athan een kaars in zijn gezicht had geduwd en dat daar die brandwond vandaan was gekomen. Jayde hief een wenkbrauw op toen Athan vertelde dat zijn moeder in de gevangenis zat, het feit dat zijn vader dood was negerend. “In de gevangenis omwille van zelfverdediging? Belachelijk,” mompelde ze er nog achteraan, waarna ze even zuchtte. “Het spijt me voor je dat je dat hebt moeten meemaken,” zei ze vervolgens, al bleef ze een neutrale toon behouden. Ze vroeg zich namelijk af of zij ook niet het vervolg moest vertellen, omdat Athan dat ook had gedaan. Hij had alles verteld, maar zijzelf niet. Terwijl ze zo zat na te denken, had ze niet door dat het waarschijnlijk wel erg moest opvallen dat er iets mis was, zelfs al had ze haar sjaal alweer over haar mond getrokken.

Athan gaf een korte knik toen hij Jayde’s reactie hoorde op het feit dat zijn moeder in de gevangenis zat. Ja, dat vond hij ook. Maar ja, in een rechtszaak had je niks te vinden. Zeker als kind niet. Als kind namen ze je mening erg licht op en hielden ze er nauwelijks tot geen rekening mee. Zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen keken haar strak aan. ‘Ja, maar toch vind ik dat ze wel wat meer haar best had mogen doen. Dankzij haar ben ik in een instelling beland.’ Hij zei er maar niet bij dat hij tig gesprekken had gehad met die mensen en dat het allemaal niks had uitgehaald. Maar dat verband zou ze misschien zelf ook wel kunnen leggen, bedacht hij zich grimmig. Hij wuifde haar woorden weg, al zeiden zijn ogen haar al wel dat hij zich dankbaar voelde over haar uitspraak. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat ze in gedachten verzonken was. Er zat haar duidelijk iets niet lekker en hij moest eerlijk toegeven dat hij zich afvroeg wat er scheelde. ‘Wat is er?’ vroeg hij en ook hij behield die neutrale toon. Hij was nooit goed geweest in bezorgdheid uiten. Vroeger voor zijn vader misschien, maar na al dat gedoe had hij gewoon de zin niet meer gevonden om bezorgd te zijn over iemand. Jayde was echter al zo dichtbij gekomen in zijn persoonlijke ruimte dat hij gewoon niet wist welke hij oprechte gevoelens hij wel kon laten zien en welke niet, maar sinds zij zich neutraal hield, ging hij dat ook doen. ‘Je weet dat je me alles kan vertellen. Ik lach je toch niet uit.’ Dat laatste mompelde hij er maar wat kort achteraan.