It Comes Back To You

Onzeker. Dat was hoe hij vlak voor een groot huis in Snowbelle City stond. Alex was erachter gekomen dat zijn grootouders hier, precies in dit huis dat voor hem stond, woonden en hij was halsoverkop naar de stad afgereisd. Niet enthousiast, zoals een kleinkind dat waarschijnlijk wel zou doen om hun opa en oma eindelijk eens te ontmoeten. Maar nerveus. Nerveus, omdat hij niet wist hoe zijn grootouders over hem zouden denken. Wat als ze precies hetzelfde dachten als zijn ouders? Dan stond hij hier mooi voor niks voor hun deur. Om zichzelf een beetje op zijn gemak te stellen, had hij Aquarius naast zich staan. Ze kende het verhaal zo onderhand wel. Alex die het huis uit werd gepest door zijn bloedeigen ouders, hoewel hij eerder zelf was vertrokken omdat zijn vader hem geslagen had. Nee, het was geen prettig verhaal. Ze snapte daarom zijn nervositeit ook. En als er één pokémon was die hem kon kalmeren en begrijpen, dan was het de Squirtle wel. Taurus was wellicht ook een goede keus geweest, maar de Rhyhorn was waarschijnlijk te groot en Aquarius was nog altijd zijn partner. Alex trok zijn jas dichter tegen zich aan, door zijn armen over elkaar heen te slaan en ze dicht tegen zich aan te duwen. Het was koud hier in Snowbelle City, maar voor een stad waar het gerucht ging dat het een eeuwige winter beleefde was dat misschien niet zo raar.

Het schoot hem even door zijn hoofd heen om later op de dag een blog bericht aan te maken. Eentje waarin hij zijn ervaring van de stad vertelde, wat foto’s zou plaatsen van de omgeving en wellicht hoe zijn avontuur met zijn grootouders ging. Maar dat laatste kon hij alleen doen wanneer hij de moed bij elkaar had geraapt om naar de deur te stappen en erop te kloppen. Alex zuchtte trillerig. De zenuwen waren nu door zijn hele lijf te voelen en hij vroeg zich af of het nog wel rillingen van kou waren die over zijn rug gleden. Misschien had hij zich vandaag als meisje moeten vertonen, maar hij had er maar weinig voor gevoeld om een rokje of jurkje aan te trekken. Vandaag voelde hij zich een jongen. Hij wilde niet per se zeggen dat hij zich mannelijk voelde, want daar werd dapper mee geassocieerd (wat in zijn ogen nogal verkeerd was, maar dat was zijn mening) en zo voelde hij zich op het moment niet echt. Alex wisselde een blik uit met zijn Squirtle, die bezorgd naar hem fronste en met haar lichaam duidelijk maakte dat ze wilde weten of hij wel oké was. “Het komt goed, Aquarius,” verzekerde hij haar, hoewel het eerder voor zichzelf bedoeld was dan haar. “Het komt allemaal goed.”

De blonde jongen haalde diep adem, liet die langzaam in de lucht verdwijnen door uit te ademen en keek even naar het witte wolkje dat voor zijn gezicht verscheen hierbij. Daarna raapte hij al zijn moed bij elkaar, voor het weer in zijn schoenen zakte, en stapte onzeker op de deur af. Het geluid van sneeuw onder zijn schoenen was een mooie afleiding, maar het was niet genoeg om zijn zenuwen mee aan de kant te schuiven. “Hier gaan we dan,” mompelde hij nog eens tegen zichzelf, wachtend tot zijn Squirtle naast hem was komen waggelen en klopte toen zachtjes op de deur. Een reactie kreeg hij niet direct, dus besloot hij nogmaals te kloppen, dit keer harder dan voorheen. Hij fronste even en liet zijn blik op Aquarius vallen. “Misschien zijn ze niet thuis,” begon hij tegen haar, maar op dat moment hoorde hij gestommel van binnen en werd de deur open gedaan. Nieuwsgierig keek Alex naar binnen en kreeg toen een oudere man in zijn vizier.

De man had witte haren en een ringbaard in dezelfde kleur. Zijn gezicht zat onder de rimpels en hij oogde erg streng, maar hij keek niet alsof hij geen bezoek wilde. Integendeel, toen hij Alex met zijn Squirtle zag, glimlachte hij juist vriendelijk. “Kan ik je ergens mee van dienst zijn?” vroeg hij op een zakelijke wijze, want hij herkende de jongen voor zich helemaal niet. Deze knikte. “Is dit het huis van de Beaumonts?” vroeg Alex toen twijfelend aan de man. Deze weerspiegelde het gebaar die hij net gemaakt had. De jongeman had gehoopt dat hiermee wat zenuwen verdwenen, maar er kwamen er alleen maar bij. “Mijn... Mijn naam is Alex. Alex Beaumont.” Hij keek even naar de oude man. Als Alex het niet mis had, dan heette hij Fernand. Verbazing was te zien in diens ogen. Schijnbaar had hij niet verwacht dat er vandaag iemand op zijn stoepje stond om hem te vertellen dat hij familie was. Ondanks dat kwam er uiteindelijk toch de emotie van herkenning op zijn gezicht. “Cosette!” riep de man naar binnen toe. “Cosette, kom eens!” Alex nam aan dat de vrouw die hij riep zijn oma moest zijn en wachtte geduldig op wat komen ging. Zelfs al bestierf hij het van binnen. De vrouw kwam langzaam maar zeker aangeschuifeld en voegde zich naast haar man aan de deur. In tegenstelling tot Fernand had zij geen witte haren, maar donkerrode. Waarschijnlijk verfde ze die, want hun leeftijd zat al wat boven die van het verkrijgen van grijze of witte haren. “Cosette,” herhaalde de man, waarop hij naar Alex wees. “Alexandra is ons komen opzoeken.”

Zijn hart stond meteen stil. Alexandra? Die naam had hij in geen jaren meer gehoord. En als hij eerlijk moest bekennen, dan deed het hem eigenlijk pijn om die uit de mond van zijn grootouders te horen. Ondanks dat glimlachte hij voorzichtig naar de twee; eentje die hij eigenlijk niet meende en zijn ogen daarom ook niet bereikte. Ze hadden het echter niet door, want ze waren te druk bezig met hem naar binnen te wenken. Alex keek onzeker naar Aquarius, die de bui al aan voelde komen en eigenlijk wilde hebben dat de jongen niet meeging, maar het waren wel zijn grootouders en misschien, heel misschien, hoefden ze alleen maar een klein lesje in zijn geslacht te hebben om over te switchen naar zijn correcte naam en voornaamwoorden. Hij liep daarom ook mee naar binnen, gevolgd door zijn Squirtle, en kwam toen in de woonkamer met hen terecht. “Ga zitten, ga zitten,” zei zijn opa enthousiast, terwijl hij naar de bank gebaarde. Alex nam plaats en raapte Aquarius op om op zijn schoot te zetten. “Dat vindt u toch niet erg...?” vroeg hij aan Fernand, maar die schudde met zijn hoofd. “Natuurlijk niet. Pokémon zijn hele goede vrienden.”

Het waren die woorden die Alex een beetje hoop gaven. Tot nu toe waren de twee erg vriendelijk en afgezien van de verkeerde naam, was er zoveel nog niet aan de hand. Zijn oma vroeg zelfs of hij wat te drinken wilde en wat hij lekker vond, waarop hij thee kreeg aangeboden en die maar netjes aannam van de vrouw. De mok voelde erg heet. Gelukkig had hij zijn handschoenen nog aan en voelde het niet zo ernstig. “Dank u wel,” bedankte Alex Cosette, terwijl hij zijn the erg stevig vasthield en probeerde het niet tegen Aquarius haar hoofd aan te duwen. Fernand nam plaats op de enige stoel die in de kamer stond; eentje die elk bejaard stel wel in de woonkamer had. Het stond dan ook scheef voor de televisie. De bank grensde ongeveer aan de stoel, maar Alex had plaatsgenomen op het uiteinde van de bank, zodat zijn oma naast haar man zou kunnen zitten. Dat deed ze ook.

“Dus,” begon Fernand geïnteresseerd. “Vertel eens wat je hierheen heeft gebracht. Je zal het wel koud hebben gehad met dat temperatuurverschil,” lachte de man hartelijk. Alex glimlachte zwakjes. Hoe deze twee het met hun oudere leeftijd uithielden, was hem een raadsel. Het was toch juist zo dat ouderen meer last hadden van de kou, omdat ze een lager immuunsysteem hadden? Misschien waren ze hier wel opgegroeid en was hun lichaam gewend aan het klimaat. “Het valt eigenlijk wel mee als je een vuurpokémon hebt die je warm houdt,” reageerde Alex, waarop zijn opa weer begon te lachen. “Dat kan ik me voorstellen,” voegde de man eraan toe. “Ik herinnerde me van vroeger dat me ooit eens verteld is geworden dat jullie hier in Kalos woonden. Ik wist alleen niet waar, dus het duurde even voor ik jullie gevonden had,” legde Alex verder uit. Cosette en Fernand luisterden aandachtig, alsof zijn mening of leven er echt toedeed. Van familie had de jongen dat absoluut niet gedacht.

Hij nam een slok van zijn thee, die inmiddels zodanig was afgekoeld dat hij zijn tong er niet meer aan zou branden. Aquarius duwde zich dicht tegen hem aan met haar schild om te laten merken dat hij niet alleen was en dat stelde hem al ietwat gerust. Het gesprek wat erna volgde zorgde daar alleen maar meer voor en voor het eerst sinds tijden voelde Alex zich weer een beetje op zijn gemak in de buurt van familie. Met Anaïs als uitzondering, natuurlijk. Het was het onderwerp van thuis dat een onverwachte hoek in het gesprek bracht. “Arthur heeft ons verteld dat je van huis bent weggelopen een paar jaar geleden,” begon Fernand toen, zijn toon serieuzer en strenger dan eerst. Alex, die zijn thee al op had en de mok op het salontafeltje had gezet, keek verrast op bij de switch van zaken. Zijn hartslag verhoogde zo erg dat hij het meteen in zijn keel voelde. “Ben je nog van plan om terug te gaan?” kwam toen de vraag van Cosette. De vrouw fronste, maar het was eerder uit bezorgdheid dan wat anders. Dit gaf de jongen de valse hoop dat ze aan zijn kant stonden. Hij schudde daarom ook zijn hoofd; het was een eerlijk antwoord die ze verdiend hadden. Maar vanaf toen ging het alleen maar bergafwaarts.

“Je weet dat je ouders alleen maar het beste met je voor hebben, toch?” kwamen de volgende woorden van zijn oma. Alex voelde op dat moment een emotie in zich opwellen die hij lange tijd niet meer gevoeld had. Het kwam zelfs zo snel naar boven, dat hij zichzelf ermee verbaasde. Teleurstelling was één van de vele kleinere emoties die in hem op kwamen. Verdriet ook. Maar de voornaamste was toch echt woede. “Het beste?” sprak hij dan ook fel. “Arthur heeft me geslagen. Ze hebben me praktisch weggepest uit huis! En dat is het beste?” Het was even stil in het huis. Cosette keek van hem weg, maar het was niet uit schaamte voor haar eigen woorden. Het was omdat ze Alex even niet meer aan wilde kijken. Fernand scheen een andere reactie te hebben. Hij had zijn wenkbrauwen in een boze gezichtsuitdrukking opgeheven. Verder hield hij zijn mond.

Alex zelf kon zijn grootouders ook even niet in de ogen kijken. Hij sloeg zijn armen om Aquarius heen en hield die stevig vast, terwijl hij zijn blik wegdraaide en naar de lege mok op tafel staarde. De jongen hield niet van stilte. Het zette hem aan het denken en daar kwamen alleen maar nare gedachtes van. Het duurde zo’n tien minuten voordat Fernand weer begon te spreken. Kennelijk wilde hij die discussie nu niet hebben, want hij knoopte een ander onderwerp aan. “Hoeveel pokémon heb je, Alexandra?” vroeg hij aan Alex. De blonde knul negeerde de naam, hoewel nu bij hem een kwade frons op zijn voorhoofd verscheen. “Drie,” reageerde hij kortaf. Cosette voelde zich duidelijk niet op haar gemak met deze sfeer, want ze ging erg voorzichtig verzitten in de bank. Fernand leunde naar voren, zijn ellebogen plaatsend op zijn knieën, terwijl hij met zijn handen voor zijn lippen ging zitten. Hij wachtte even met praten – waarschijnlijk zocht hij naar de goede woorden – en liet toen zijn handen wat zakken toen hij zijn mond opentrok.

“Je oma en ik zijn breeders,” begon hij. Iets wat Alex zijn aandacht toch trok, want hij had immers ook al toekomstplannen met Lori gemaakt over het breeder zijn. “En we willen je graag de fokkerij laten zien. Als je dat wilt.” De blonde jongen keek vertwijfeld van zijn opa naar Aquarius, maar veel aan de Squirtle had hij niet. Ze was bezorgd, dat was duidelijk, en waarschijnlijk had ze gewild dat ze nu vertrokken, maar... Het bekijken van een fokkerij klonk wel erg verleidelijk. Dan kon hij eindelijk zien hoe het moest. Daarom knikte hij ook. Zijn eigen argumenten klonken wel redelijk in zijn oren, dus zag hij niet in waarom hij dat niet zou kunnen. Fernand stond op en wenkte zijn vrouw en kleinzoon om met hem mee te komen. Vervolgens begaven ze zich naar de achtertuin van het huis, die toch wel wat groter leek dan Alex in eerste instantie had verwacht van het huis. In de achtertuin was een klein weilandje te vinden waar een hek omheen was gebouwd, maar daar waren niet veel pokémon in te vinden. Slechts een paar ijstypes die van het weer hielden en een paar vuurtypes die tegen de kou bestand waren. Naast het weiland was een gebouwtje te vinden die aan het weiland aangesloten bleek te zijn. Daar kwam Alex achter zodra ze dichterbij stonden.

“Kom maar naar binnen, Alexandra,” sprak de oude man, terwijl hij de deur van het gebouw open deed en gebaarde dat hij als eerste naar binnen mocht. De jongen voelde zijn woede weer een beetje opborrelen bij het horen van de naam, maar besloot, buiten even te snuiven, verder niks te doen of zeggen wat aantoonde dat hij het er niet mee eens was. Aquarius hobbelde onzeker achter de jongen aan en zodra ze binnen waren, werden ze meteen begroet door een aantal pokémonsoorten. Eén van die pokémon was een Seviper, die meteen op Alex af kwam en hem vriendelijk begroette. “Hey daar,” lachte de jongen meteen tegen haar; zijn humeur meteen weer een beetje opgeklaard door de plotselinge verschijning van de pokémon. Schijnbaar mocht ze hem wel. “Zij is achtergebleven, omdat de trainer die zijn pokémon hierheen had gebracht geen nestje wilde, maar er wel één had gekregen. Deze Seviper is de enige die eruit voortkwam,” legde Cosette aan hem uit, terwijl ze naast hen kwam staan. Alex hief zijn wenkbrauw sceptisch omhoog bij het verhaal, want het was wel erg sneu voor de pokémon. “Als je wilt, mag je haar meenemen. Ze schijnt je wel te mogen, Alexandra.” De jongen werd het een beetje beu en wierp een felle blik naar zijn oma, maar die scheen niet te begrijpen waarom hij dat deed.

Fernand tikte hem op zijn schouder aan en stak zijn hand naar hem uit, waar een rood met witte bal in te vinden was. Een pokéball. “Deze is van haar,” vertelde hij, terwijl hij naar de Seviper knikte. Alex nam hem twijfelend aan, maar toen de slang hem een kopje gaf en Aquarius een goedkeurend geluidje liet horen, was hij verkocht. “Nou... Als ze mee wilt, dan heb ik geen bezwaar,” glimlachte de blonde knul naar de pokémon. Hij liet haar terugkeren en keek even bedenkelijk naar het voorwerp in zijn hand. “... Scorpio, welkom in het team.” Ja, dat was wel een naam die bij een Seviper paste, toch? Alex had niet veel tijd om te genieten van zijn nieuwe aanwinst, want zijn opa trok zijn aandacht weer. “Alexandra, kom eens!” De man was iets verderop tussen de pokémon gaan staan en hoewel hij eigenlijk niet wilde reageren op die naam, liep hij toch uit nieuwsgierigheid naar de man toe. Misschien met een iets te chagrijnige blik, maar dat leek geen effect te hebben op Fernand.

Toen Alex naast hem stond, wees de man naar een Blitzle die in een hoekje lag te loeren naar alles en iedereen. Hij hield vooral de nieuwkomers, Alex met zijn Squirtle, strak in de gaten. “Ik zoek ook nog een trainer voor hem,” vertelde zijn opa hem. “Zijn trainer heeft hem hier achtergelaten en toen we hem net kregen, was hij erg verwaarloosd... We hebben zo goed mogelijk voor hem gezorgd, maar een band hebben we nooit met hem gekregen. Misschien lukt het jou wel met je team,” legde de man aan hem uit. Alex beet op zijn onderlip. “Ik weet niet of ik daar wel mee te vertrouwen ben,” reageerde hij. Zijn opa was echter al onderweg met zijn plannen, want hij liet de Blitzle ook terugkeren en doneerde die aan zijn kleinzoon. “Nonsens, Alexandra, ik weet zeker dat jij hem kan helpen.” Prompt verloren duwde hij het voorwerp in Alex’ handen en op de één of andere manier zorgde dat ervoor dat er iets binnen in hem knapte. Er werd hier ook niet naar hem geluisterd en ‘Alexandra’ kwam hem nu echt de keel uit.

“Het is Alex,” informeerde hij zijn grootouders. De twee keken hem verbouwereerd aan door de plotselinge verandering in toon, want, hoewel hij daarstraks boos had gereageerd, was hij nu woedend. Het was alsof er gif in zijn manier van spreken was gedropen en dat was ook in zijn gezichtsuitdrukking terug te zien. Krampachtig hield hij de pokéball van de Blitzle in zijn handen. “Ik heet Alex. En, om even duidelijk te zijn, vandaag ben ik geen meisje maar een jongen. Dus ik zou het fijn vinden om op die manier behandeld te worden.” Hij keek van Cosette naar Fernand, terwijl hij merkte dat Aquarius zich aan zijn been vastklampte. Ze keek net zo venijnig naar de twee volwassenen als Alex deed. Fernand was hier echter niet van onder de indruk – hij schoot zelfs in de lach, terwijl zijn oma aanstalten maakte om dichter in zijn buurt te komen. “Och, kind, zit je nog steeds in die fase?” vroeg ze aan hem. Elke stap die ze naar hem zette deed hij weer achteruit, waardoor de afstand tussen hen even groot bleef. “Fase?” herhaalde Alex verward. Waar had ze het over? “Ja, je ouders hadden het er ooit over dat je steeds van geslacht veranderde. Het is maar een fase, die gaat wel weer over.”

Alex wist niet wat hij hoorde. Het maakte hem misselijk dat zijn grootouders er zo over dachten. Het maakte hem woedend. Vooral omdat zijn opa hem hier gewoon vierkant stond uit te lachen. “Pardon?” siste hij naar zijn oma. De vrouw was even van haar stuk gebracht door de reactie. Aquarius ook; ze was namelijk niet gewend om hem boos te zijn. Woede was een emotie die haar trainer bijna nooit voelde. Maar nu wel. “Dat is geen fase! Of, laat ik het simpel voor jullie laten, het is een fase die heel mijn leven zal duren.” Alex balde zijn vrije hand tot een vuist. “Ik kwam hierheen in de hoop dat jullie het wel zouden accepteren, maar ik zie nu dat de berry inderdaad niet ver van de boom valt.” Hij wierp een kwade blik naar Fernand. “En jij zou beter moeten weten dan te lachen! Welke idioot lacht er nou om zoiets? Ik laat toch merken dat ik het niet fijn vind? En dan ga jij lopen lachen.” Het was dat hij nog net niet gromde, maar hij kwam aardig in de buurt met zijn uitbarsting.

Zijn opa was niet blij met de reactie. Zijn grijns viel van zijn gezicht en maakte plaats voor eenzelfde blik als Alex op de zijne had. “Zo praat je niet tegen je ouderen! Heb respect voor onze generatie!” En dat was de druppel. “Ik heb pas respect voor anderen als ze respect voor mij hebben. Het kan me niet schelen hoe oud je bent, als je geen respect voor mij toont, dan verdien je de mijne niet.” Bam. Alex voelde niet veel later een pijnsteek in zijn kaaklijn. Zijn hand schoot meteen naar zijn kaak, die hij er zachtjes tegen aandrukte. Fernand had hem zojuist geslagen en het bracht meteen een reeks van herinneringen in hem naar boven. Alex had daarnet gelijk gehad. De appel viel inderdaad niet ver van de boom.

“Verdwijn,” gromde de oude man tegen hem. “Uit mijn ogen. Ik wil je hier niet meer zien.” De jongen snoof, maar gunde zijn grootouders geen blik meer waardig. Hij draaide zich om, zei tegen Aquarius dat ze mee moest komen en verdween toen voorgoed van het erf af. Door alle ophef vergat hij de gekregen pokémon terug te geven, maar hij had daar geen spijt van. Ze waren waarschijnlijk beter af bij hem dan bij de Beaumonts.

Een uur later zat hij met zijn rug tegen de muur van één van de logeerkamers in het Pokécenter. Hij staarde doelloos voor zich uit en had Aquarius nog steeds in zijn buurt zitten op het bed. Het was nu pas, een uur nadat hij alles in zich op had kunnen nemen en alles had kunnen overdenken, dat hij de tranen de vrije loop kon laten gaan. Hij barstte in huilen uit. Het zat Alex ook nooit mee. Voelde hij zich een beetje gewild, bleek het uiteindelijk een grote leugen te zijn. Naar Kalos komen was misschien wel de domste fout die hij ooit gemaakt had. De jongen zag het niet meer zitten. Wat had het allemaal nog voor zin? Maar net op het punt dat hij zich het meest eenzaam voelde, legde Aquarius haar poten op zijn schoot en haalde Alex de hand voor zijn ogen weg, terwijl hij verbaasd naar zijn schoot keek. En toen besefte hij het zich. Hij was niet alleen. Zijn pokémon waren er nog voor hem. Hij hoefde geen mesje meer erbij te pakken en in zijn pols te snijden om van die pijn af te komen. De jongeman kon nu met zijn pokémon knuffelen als hij dat wilde. En hij kon altijd Lori nog bellen. Toch?

Dus dat was wat hij deed. Hij liet zijn team uit hun pokéball en pakte zijn Holocaster erbij. Eerst Lori bellen en dan zijn gevoelens wegschrijven op zijn blog.