It takes just one step.

"Ik zie jou wel een keer aan komen lopen met een gyarados. Op het land." De jongen kon het zelf ook niet laten om kort te grinniken, maar niet te hard voor haar natuurlijk. "Dat zou een optie zijn, ja," zei hij met een kleine grijns rond zijn lippen. "Toch denk ik dat ik me daar voorlopig nog niet aan waag," meldde hij toen.

"Geen liefhebber van water pokemon of misschien een beetje bang voor zo'n grote pokemon." De jongen glimlachte half, terwijl hij naar de golven keek. "Ik weet het niet goed, niet zulke goede ervaringen met Gyarados geloof ik," mompelde hij toen enkel en keek naar de zee. Water types vond hij juist wel leuk, alleen had hij het nooit zo gehad op de geëvolueerde vorm van Madgikarp.

"Wil je me het vertellen of .." Het was eventjes stil. "of moet ik je helpen zoeken naar een lieve wailord?" De jongen trok een van zijn wenkbrauwen op en keek schuin naar beneden, al trok er een geamuseerde blik over zijn gezicht heen. "Arceus, liever niet zeg." Eventjes grinnikte hij. "Wat zou ik nou aanmoeten met zo'n beest, ik kan Sparklez niet eens onder controle krijgen." Vervolgens schudde hij eventjes zijn hoofd, terugdenkend aan de Gyrados. "Ik ben vroeger eens aangevallen door zo'n beest, een Gyrados, een rode om precies te zijn."

Caroline maakte haar hoofd nu los van zijn schouder en keek hem lichtjes bezorgd aan. "Wow wat ..?" murmelde de roodharige toen. "Het eh .. spijt me." Jordan haalde zijn schouders eventjes kort op, het stelde voor hem niet zo veel meer voor. Hij stroopte de mauw van zijn andere arm op, wat ervoor zorgde dat er een litteken zichtbaar werd. Niet één, maar vier. Het waren vier stippen, duidelijk tandafdrukken. "Ik heb geluk gehad dat ik m'n arm nog heb. In elk geval, dit heb ik eraan overgehouden," zei hij toen, doelend op de vier bijtafdrukken in zijn arm. "Ik was elf." Na dat incident had hij nooit meer in de buurt van zo'n beest durven komen.

De blonde jongen streek eventjes kort door zijn haar heen, waardoor de mouw weer over zijn arm heen schoof. "Hoe.. is het gebeurd?" vroeg Caroline toen aan hem. "De pokémon van mijn zusje had hem gevonden, begon hem te irriteren en uiteindelijk wilde hij uitvallen op m'n zusje. Die Gyrados was best wel vaak te vinden daar, hij had wel eens vaker mensen aangevallen. Maar toen ging ik te water om haar eruit te halen, en toen pakte 'ie mij. Daarna is hij nooit meer gezien." De blonde jongen haalde zijn schouders eventjes op. Het was voor hem verleden tijd, iets waar hij gelukkig niet zo vaak meer aan dacht.

Hij glimlachte kort toen ze haar hoofd weer op zijn schouder liet vallen, en keek toen weer naar de zee. "Dan ben je een echte held." Met een schuin oog keek hij naar haar. "Die gyarados, dan de whismurs, wat straks nog? Mij redden van zigzagoons?" Even grinnikte hij. "Wat hebben Zigzagoons er dan mee te maken?" Was er misschien iets gebeurd tussen haar en zo'n pokémon? Nieuwsgierig keek hij haar aan, afwachtend wat ze zou gaan zeggen.

Het meisje stroopte nu haar mauw op en liet hem een aantal littekens zien. "Ik ben een paar weken geleden aangevallen door zigzagoons, toen ik met Aria .." Het meisje was weer eventjes stil. "Toen ik met haar in rustboro aan het kamperen waren." De blonde jongen knikte een keertje. "Enig idee waarom ze jullie aanvallen?" besloot hij toen te vragen, nog altijd naar haar arm kijkend.