After the light died

Met zijn handen diep weggestopt in de zakken van zijn donkere jas slofte hij door de uitgestorven straten van Lumiose City. Hij had een capuchon over zijn hoofd getrokken zodat het niet zichtbaar was wie er achter de redelijk lange gestalte zat die ondanks de avondklok nog over straat heen banjerde op dit late uur. August had zijn kaken op elkaar geklemd en keek naar de grote, rode R'en die overal aan de gebouwen geplakt of geverfd waren. Intimiderend was het zeker, moest hij toegeven. Er waren genoeg redenen dat hij hier nu was op dit moment, maar om ze allemaal op te gaan noemen had ik hij niet. De roodharige stopte toen er aan het andere eind van de straat een figuur verscheen. De lantaarn knipperde een beetje en hij bleef staan, afwachtend wat er zou gaan gebeuren.

{Eerste post voor Allison}

De grote gestalte was stil blijven staan en keek kalmpjes toe hoe er iemand zijn kant op kwam lopen, een vrouw. “Wat doe jij zo laat nog op straat?” vroeg deze toe, haar blauwe ogen strak op hem gericht. De jongen tilde zijn kin een beetje op en keek op haar neer, hij was absoluut niet een van de kleinste, redelijk groot zelfs. "I don't think I have a reason to tell you," zei hij schaamteloos en op een kalme toon. August keek neer op de vrouw. De enige mensen die zo tegen een vreemde durfden te spreken hier waren hen van die ene organisatie. Team Rocket.

Ze was verbaasd. Mooi zo. “Ik denk van wel,” zei de vrouw toch alweer redelijk snel, waarna ze haar jurkje glad streek en een onschuldige glimlach rond haar lippen toverde. “Want met één simpele roep heb ik hier Team Rocket-leden en dan zul je wel moeten,” zei ze toen liefjes. August glimlachte een keertje kort naar haar, maar trok zijn lach toen vanzelf weer in een strakkere uitdrukking. "Daaruit kan ik opmaken dat jij geen grunt bent?" zei hij en trok zijn wenkbrauw een beetje op. Waarschijnlijk had hij dus te maken met een van de hoger staande mensen.

Een grijns trok over het gezicht van de vrouw heen, hij had nog altijd zijn kalme en beheerste glimlach op. “Ik denk inderdaad dat het een wijze beslissing is om mij niet zo te noemen,” zei de vrouw toen op haar beurt, kalmpjes. Kort streek hij door zijn vuurrode haar heen, waarvan de puntjes net wat lichter gekleurd waren. Wat hem over had doen halen wist hij niet precies, maar hij wist wel dat deze organisatie hem een stuk interessanter leek dan het doorsnee leventje als trainer. “Maar, ik denk dat het tijd is dat jij heel gauw naar binnen gaat.” August reageerde niet bepaald op haar reactie, op haar veel te zoete glimlach. Hij bleef gewoon kalmpjes staan, terwijl hij zijn arm weer had laten zakken. Kort ging zijn blik naar de Zweilous aan haar zijde, maar al snel ging deze weer terug naar haar. "Ik hoopte eigenlijk al dat ik iemand van jouw standaard tegen zou komen," ging hij vervolgens kalmpjes verder, zijn groene ogen nog altijd op haar gericht. "Team Rocket heeft mijn interesse getrokken," zei hij toen, "zeker met alle geruchten die ik hoor over bepaalde experimenten." Het was duidelijk dat hij zo hier en daar zijn bronnen had gehad.

“Als je een beetje je huiswerk had gedaan, had je begrepen dat iemand van mijn standaard niet zomaar iemand vertrouwt,” sprak de vrouw toen op een rustig toontje. “Wat maakt jou anders? Wat maakt dat jij een… kans krijgt?” Eventjes was de roodharige stil, waarna hij een nonchalant handgebaar maakte. "Ik heb je veel te bieden," sprak hij vervolgens met een grijns, hij grijnsde altijd. "Ik heb een team wat ik in wil zetten voor jullie organisatie, misschien nog niet het sterkste, maar wel iets wat een kans heeft om sterker te worden in de toekomst." Hij hielt even een adempauze. "En," hij wachtte eventjes, "ik neem dit serieus. Ik ben niet iemand die er allemaal zo makkelijk over denkt."