Chamber

‘Je Bulbasaur is zo te zien wel geëvolueerd,’ zei Floyd vervolgens met een knik naar haar andere grass type. Dominique knikte een keertje. Eigenlijk waren twee grass types in haar team wel een beetje onhandig, want het zorgde ervoor dat ze een twee pokémon had waarmee ze zich tegen onder andere fire types niet goed kon beschermen. Maar Admiral was nu eenmaal haar gekozen starter geweest, en ze vond hem veruit de leukste Hoenn starter. Shev was niet de bedoeling geweest om te hebben, maar toen haar zusje Danique van de aardbodem verdween had ze de Bulbasaur voor haar achtergelaten, verbazend genoeg. Dominique had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om het wezentje - hoe chagrijnig het ook kon zijn - naar haar box te sturen. ‘Is je team toch een klein beetje minder nutteloos geworden van de vorige keren,’ zei hij. Dominique keek hem droogjes aan, moest ze dit nu opvatten als een grap of niet? "Als jij het zegt," mompelde ze en haalde haar schouders eventjes op.

Het duurde niet lang of ze voelde zijn hand op haar schouder, wat een iet wat - ongemakkelijke - verbaasde blik van haar kant opleverde. ‘Succes met het vinden van je pokémon,’ zei hij en wandelde toen weg. Dominique keek over haar schouder heen en toen weer terug naar haar Ivysaur, die iets onverstaanbaars mompelde en overeind kwam. ‘Kom Wag, we gaan,’ zei hij tijdens het lopen. Dominique zag hoe de Zweilous hem volgde en vervolgens werd teruggekeerd met een heldere, rode straal. "Laten we Admiral gaan zoeken, Shev.." mompelde ze en volgde Floyd toen in de richting van de trap. Het beetje licht wat bij de trap vandaan kwam - gezien daar wel wat kieren en ramen naar buiten toe zaten - werd plotseling helemaal afgeschermd. Admiral stond vlak voor de trap, en achter hem was duidelijk de donkere kop van haar Deino te zien. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen en voordat ze het wist was ze Floyd voorbij gerend en hurkte ze neer naast de Deino. "Doe dat alsjeblieft nooit meer.." zei ze en liet het wezen toen terugkeren. Admiral had zijn volle aandacht alweer op de man gericht, maar voordat hij zijn bek open kon trekken had Dominique zowel hem als haar Ivysaur teruggekeerd. Dan kon ze tenminste niks meer kwijtraken vandaag. Met nog een kleine zucht rechtte ze haar rug en stopte ze de pokéballs weer weg.

Binnen een paar tellen was ze de trap al afgedaald, vlak achter Floyd aan gaand. Toen hij naar buiten liep draaide ze zich vrijwel meteen om en verdween ze tussen de bomen. Het was mistig buiten, maar als ze gewoon rechtdoor zou lopen dan kwam ze vanzelf wel uit op een punt waar ze iemand de weg kon vragen. In elk geval wilde ze nu gewoon weg. Weg. Weg. Weg. Ze verlangde naar iets te drinken en een warm pokémon center, of gewoon iets in die richting. Snelle voetstappen waren nog even te horen in de buurt van de toren, maar werden toen opgeslokt door het stille bos.