Chamber

"Cerberus?" Een twijfelachtige stem weergalmde door de lege toren die het zwartharige meisje zojuist had gevonden, midden in het Santalune Forest. Haar Deino was op dat moment uit zijn pokéball geweest, omdat ze een beetje met hem wilde trainen. Maar de blinde pokémon had iets geroken of gehoord, want plotseling was het de struiken ingerend en verdwenen. Toen was ze tegen deze toren aangelopen. Ja, letterlijk tegen aangelopen. Ze voelde nog hoe haar voorhoofd tegen de bakstenen aankwam. Soms leek ze zelf wel op een Deino, blind voor alles in de wereld om haar heen. Ja, de vergelijking van haar en een Deino was zo gek nog niet eens. "Kom hier," zei ze vervolgens op een wat bevende toon, maar antwoord kwam er niet. Verdorie, moest ze die toren nog ingaan ook. Stilletjes stapte ze naar binnen en keek rond, zo groot was het niet, dus kon hij niet ver bij haar vandaan zijn. Plotseling klonk er een geluidje achter haar, waardoor ze enorm schrok en zich met een ruk omdraaide.

In eersten instantie was ze enkel geschrokken van het plotselinge geluid achter haar. Maar toen de schrik net een beetje bezonken was en ze zag welk hoofd er vastzat aan het lichaam van het geen dat haar had laten schrikken, trok haar gezicht een beetje wit weg. Floyd. Wat deed die nou weer hier. Had hij dan niks beters te doen dan haar tegenkomen in deze door Arceus verdoemde toren? Het meisje schuifelde vrijwel automatisch een klein beetje naar achteren. ‘Iets kwijt?’ vroeg de ander vervolgens en het meisje beet op haar lip. Het liefste zou ze gewoon langs hem heen rennen en deze toren verlaten, maar ze kon haar Deino moeilijk achterlaten hier. Arceus, waarom altijd van die lastige keuzes om te maken in het leven. "Soort van," zei ze op haar statige toon en keek de ander strak aan. Als hij een beweging zou maken, zou ze Admiral naar buiten kunnen roepen. Dominique had haar hand al op haar riem liggen, maar toen ze zich besefte dat hij waarschijnlijk nog altijd zijn sterke vuur type bezat liet ze deze weet zakken en keek ze hem enkel aan. Damnit.

‘Als dat inderdaad zo is moet je maar eens beter op je spullen leren letten,’ klonk de stem van Floyd, waarna ze zag dat hij ook de donkere ruimte in stapte. Waarom moest ze hem nou weer tegen het lijf lopen van alle honderden mensen die in Kalos rondliepen? Ze was nog maar net over de ontmoeting met de enge roodharige man heen, en dan kwam hij weer opeens aanzetten. ‘Het is namelijk niet de eerste keer dat je iets verliest,’ zei de zwartharige waarna hij over zijn schouders heen keek en hun blikken elkaar kruisten. Het meisje was maar wat onzeker blijven staan, vlak bij de ingang. Maar als ze haar Deino terug wilde zou ze de toren in moeten gaan. ‘Wat ben je deze keer kwijt geraakt?’ vroeg hij toen, om zich heen kijkend. Haar ogen waren nu goed aan het donker gewend, maar ze bleef nog altijd staan. Moest ze het wel zeggen? Ach, wat maakte het toch uit. Als hij haar iets zou doen deed hij dat toch wel, met of zonder de bescherming van haar pokémon. "Mijn Deino." Haar stem was kort en ze beende hem voorbij, de eerste de beste trap op. Arceus, laat Cerberus nou maar gewoon komen ofzo. Een paar treden hoger stopte ze en keek naar beneden. "Maar eigenlijk gaat jou dat niks aan."

‘Je Deino dus...als ik me niet vergis heb ik al eens het genoegen gehad om hem te mogen ontmoeten.’ Haar blik verhardde een beetje terwijl hij deze woorden uitsprak, maar besloot er verder haar mond over te houden. Ze wilde niet meer terugdenken aan die grot. Waarom kwam ze hem eigenlijk altijd tegen in donkere ruimtes, zoals grotten en torens. Ze was de trap op gebeend, had haar hoofd wat naar beneden gericht en gezegd dat het hem eigenlijk helemaal niks aanging. Maar eigenlijk had ze niet echt verwacht dat haar woorden ook maar enigszins indruk zouden maken.
Er klonken voetstappen op de trap en hij liep doodleuk langs haar heen. ‘Luistert de Deino niet naar zijn naam?’ ging de ander toen verder. Ze snoof een keertje kort. Blijkbaar dacht hij dat ze haar pokémon niet opvoedde. Kon zij er wat aan doen dat ze altijd de temperamentvolle beestjes kreeg. Ze deed een paar grote stappen omhoog zodat ze op dezelfde trede stond als hij, maar deed toen nog een stapje hoger zodat hun ogen zich op dezelfde hoogte bevonden. "Hij luister wél naar zijn naam, mocht je dat soms denken. Alleen vindt 'ie het gewoon leuk om verstoppertje te spelen.." Vervolgens draaide ze haar hoofd weer om en liep ze de trap weer verder op.

‘Dat is niet echt veel positiever, maar goed,’ zei hij simpeltjes. Hun blikken waren even bij elkaar blijven hangen, maar beide hadden zich omgedraaid en waren verder gelopen. Dominique beende flink door op de trap, ze wilde zo snel mogelijk haar Deino vinden en deze stomme toren verlaten. ‘Veel succes met het vinden van een donker gekleurde pokémon in een donkere omgeving. Gaat nog zeer gezellig worden,’ zei de ander weer. "Soms is het beter om dingen voor je te houden.." mompelde ze half onverstaanbaar en stond vervolgens aan het einde van de trap. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek rond. "Ceberus?" zei ze op een normale toon, maar natuurlijk kwam er geen reactie van de pokémon. Nee, die zat waarschijnlijk verstopt in een donker hoekje, grinnikend om deze oh zo leuke grap van hem.

‘Dat kan best zo zijn,’ zei de zwartharige nog op een toontje wat ze voor geen meter vertrouwde. Het ergste vond ze nog wel dat haar Deino compleet niet reageerde op haar naam. ‘Misschien dat je pokémon al lang niet meer hier is,’ zei de ander vervolgens weer. Dominique draaide zich een kwartslag om en keek de ander statig aan. "Lekker motiverend.." mompelde ze weer en draaide zich toen snel weg. Gelukkig was het donker en kon hij niet zien dat haar gezicht wat rood aanliep, wat haar vandaag precies bezielde wist ze ook niet echt. Het was in elk geval een totaal andere Dominique dan anders. Plotseling klonken er twee klikken in de donkere toren. Het meisje had de pokéballs van Admiral en Shev van haar riem geklikt en liet deze vervolgens verschijnen. Admiral herkende de ander meteen, en deed een dreigende stap in zijn richting. "Admiral, wacht." De Sceptile keek haar verbaasd aan en keek eventjes kort naar de Ivysaur. "Ga Cerberus zoeken, alsjeblieft. Ik red me wel." Als blikken konden doden, dan was Floyd nu al meerdere keren achter elkaar op de grond gevallen, zo vals keek de grote Hoenn starter hem aan. Shev trippelde al snel weg in de duisternis, die gaf toch geen ene moer om zijn trainer. Al snel volgde Admiral, en de twee verdwenen, wat een zucht bij haar opleverde.

‘Ik heb nooit gezegd dat ik een positief en motiverend persoon ben.’ Dominique snoof enkel een keertje kort. "Dat heb ik onderhand wel gemerkt ja," zei ze. Vervolgens schuifelden haar pokémon de duisternis in, en was ze weer alleen met de zwartharige. ‘Goede zet,’ zei de ander vervolgens. ‘Zo meteen ben je al je pokémon kwijt in deze geweldige donkere toren.’ De zwartharige draaide zich weer weg van de plek waar haar pokémon verdwenen waren en keek in de richting waar Floyd ergens moest staan. "Toevallig komt Admiral altijd terug naar mij," zei ze en keek naar de duisternis toen ze daar iets zag bewegen. Arceus verdomme, vandaag had ze al genoeg ongeluk en ze was het helemaal zat. Als er nu weer een of andere wilde pokémon extra bijkwam werd ze gek. Waar Floyd op dit moment was wist ze niet, maar waarschijnlijk zou hij toch niks uithalen, al het kostbare had hij immers al van haar afgepakt. Zo'n beetje. Omdat het wel erg lang duurde voordat haar twee grass types terug kwamen begon ze zelf ook maar wat rond te schuifelen in de duisternis.

In de verte hoorde ze wat geluidjes die haar wat in een lieten krimpen - gezien ze niet wist dat dit afkomstig was van Floyd en zijn pokémon, dacht ze aan een of ander raar wezen die uit de schaduwen naar haar keek - en snel verder lopen. Het meisje wist al meteen dat dit de laatste keer zou zijn dat ze in deze toren kwam, ooit en nooit meer. Er klonken iet wat logge voetstappen door de toren heen. Eentje die wel wat leken van de manier hoe haar eigen Deino liep. Zouden Admiral en Shev hem hebben gevonden? Hopelijk. "Cerberus, ben jij dat?" vroeg ze voorzichtig en kneep haar ogen samen zodat ze wat beter kon zien door de duisternis. Arceus, laat het gewoon Cerberus zijn en dan kon ze hier weg zonder Floyd nog te zien.