LOST [&JAYCE FAI]

Het was een gestoord idee geweest, maar het was wel in haar hoofd opgekomen. Het was namelijk het idee geweest om voor een klein weekje naar Hoenn te gaan. Ze had de mensen die ze via de Holo Caster had gesproken en die in Hoenn verbleven al zo vaak horen zeggen dat het echt prachtig was daar. En dat ze het zeker eens moest komen zien. Bovendien kon ze daar wat training doen voor haar Pokémon. Ze moest haar Chikorita nog trainen. Ze moest Zippo, Blizzard, Blaye en Storm nog trainen. Ze moest Storm nog evolueren in een Jolteon. En dan pas zou ze de eerste badge gaan proberen te winnen in Kalos, maar een weekje ertussenuit was toch niet zo’n probleem? Het probleem nu was dat ze met die vervelende krukken van haar over dit zand moest voortbewegen. Het was nogal een gedoe. Ze had nu precies één week geleden haar been gebroken in Glittering Cave. Ze had Garry ontmoet en daarbij ook een woedende Rhyhorn. Het ging een beetje mis en voilà, ze zat met een gebroken been! Haar been was niet het enige probleem geweest toen, maar vooral het feit dat de weg terug vinden nogal een probleem was. Ze had uiteindelijk wel medische hulp kunnen vinden op de een of andere manier en de dokter had geconcludeerd dat haar been gebroken was geweest. En nu zat het in het gips en moest ze zo’n heel leuke trainingsbroek aan doen om het gips zo veel mogelijk te laten rusten. Ze had enkel strakke broeken en een jurkje was op dit ogenblik veel te koud, dus koos ze maar voor de trainingsbroek, het shirt en het warme vest. Ze keek over haar schouder. Het was wel echt prachtig hier en gefascineerd keek Rose naar de zee. Daarna besloot ze om wat te gaan eten, want ze had wel honger gekregen van al dat reizen. Het had lang geduurd voor ze hier was aangekomen en eigenlijk was ze dan ook doodmoe. Ze zuchtte toen haar kruk nogmaals bleef steken in het zand. Deze keer had ze hem gestoken in een kuiltje dat was gegraven door kinderen die geen rekening hielden met mensen die hier met krukken wandelden. Met het puntje van haar tong half uit haar mond geschoven probeerde Rose de kruk te bevrijden. Deze beweging zorgde ervoor dat ze haar evenwicht verloor en met een korte gil belandde Rose hard op haar rug. ‘Auw,’ bracht ze droog uit, waarna ze naar haar krukken keek. Ze probeerde overeind te komen, maar dan zou ze steun op haar been moeten zetten en de dokter had haar aangeraden dat ze dat echt niet moest doen. Geïrriteerd liet het zwartharige meisje zich weer vallen in het zand. Dan moest ze maar hopen dat er gauw genoeg iemand langs zou komen die haar zou helpen.

Het zweet droop van zijn lichaam af onder de snikhete zon op zijn tweede dag in Hoenn. Hoewel zijn kledij prima was voor de eerste dag waarop de wind nogal tekeer ging, was het vandaag een doodzonde. Maar met zware passen kwam hij vooruit in de straten van Slateport City om zijn toevlucht te vinden op het strand waar hij hopelijk zichzelf kon verfrissen, zonder veel bekijks te hebben. Zoals gewoonlijk viel zijn kledij en onrustige ademhaling op, evenals de “buitenlandse” Pokémon die elk hun ding deden in de hitte. Zijn Totodile sprong als een bezetene naast hem en hapte zoals gewoonlijk richting de roze katachtige Pokémon van voorbijgangers, waarop deze reageerde door hun vacht overeind te werpen en te blazen of schichtig achter de benen van hun baasje te verdwijnen. Verassend genoeg waren ze meestal schuw en een enkeling had echter agressief gereageerd door met zijn eigen klauwen richting de vals grijnzende Totodile uit te halen. Het weer had dus een positieve en vooral energieke uitwerking op de Pokémon, terwijl Acuzio telkens geagiteerd met zijn vleugels wapperde om de warmte te verdrijven. Hij haatte het wanneer zijn verenkleed sterk opwarmde dat men zich eraan kon verbranden, maar erger nog na afkoeling de boel zou verstoren. Zijn veren zouden uitdijen en bij de afkoeling weer krimpen, wat weer meer werk kostte om weer keurig te zetten. Het zou zelfs betekenen dat hij wel even kon wachten met vliegen. Waarom waren ze exact naar Hoenn gegaan en niet een andere, “koelere” regio. De Skarmory grinnikte in zichzelf door zijn onbewust gemaakte pun, maar stopte snel, zodat Jayce niet door hem afgeleid zou raken. Ze moesten Lugiadomme zo snel zo mogelijk naar dat strand!
Met twee van hen met hetzelfde idee wisten ze enigszins bij de kust aan te komen. Het was echter… Anders? Nee, dat was niet het juiste woord… Druk? Ja, dat was het. Ruim 24 uur geleden was er amper iemand te bekennen en nou zat het bamvol zonnende mensen van verschillende leeftijden, van kind tot een bejaarde. Ruim de helft zwom echter al in de zee, wiens golven zwakker waren dan de dag ervoor. Jayce herkende het specifieke uitzicht en bukte door zijn knieën en haalde met enige moeite een folder uit zijn rugtas tevoorschijn. Als het goed was had een van de folders die zijn vader aan hem had laten zien een afbeelding, gepaard met een kaart van het strand. Het was echter onnodig om een kaart te hebben voor hem, alles wat leek op een natuurgebied kon hij prima in manoeuvreren, maar steden…? Het was knap dat hij op het stand kon komen. Aandachtig ging hij de pagina’s langs van het folder, totdat hij enthousiast zijn vinger legde op het figuur. Daar! Daar stonden ze nu en het uitzicht kwam bijna overeen! Met een glimlach rolde hij de folder op en legde die weer in zijn rugtas, waarop hij vrolijk het strand op liep en behendig de parasols, dekens en andere obstakels vermeed. De meeste mensen trokken snel hun spullen weg en staarde hem geschrokken na, waarop ze hun mobiel tevoorschijn haalde en foto’s van hem begonnen te maken. Dit en zijn Pokémon boeide het amper. Acuzio was al blij dat hij de mensen kon verblinden door de weerkaatsing van de zon op zijn vleugels, terwijl Kraker de voor de hem te hete zand zo snel mogelijk probeerde te overbruggen om in het veilige, frisse water te belanden.

Voordat het zover kwam, merkte Jayce een meisje op krukken op die pardoes naast hem op het hete zand terecht kwam. Zonder erbij na te denken stak hij zijn hand naar ze uit, maar ze sloeg al een pijnkreet. Het kwaad had al geschiedt. Voorzichtig remde hij zichzelf verder af en maakte een groetgebaar, voordat hij haar op nam. Het was duidelijk dat een van haar benen, of wellicht beide teveel pijn deden om weer overeind te komen. In de tel dat hij had afgeremd had ze namelijk amper een poging gedaan. Zijn blik bleef kort rustten op haar benen, waarop hij een “wacht even” gebaar maakte en weer dezelfde folder uit zijn rugtas griste. Acuzio had inmiddels bezorgd naar het meisje gekeken, maar kwam niet dichterbij. Hij wist al hoe heet zijn lijf moest aanvoelen en om iemand dan nog meer te pijnigen..? Kraker boeide het amper, want deze huppelde vrolijk met een ander jong kind in het zeewater. Bij elke golf dat eraan kwam sprongen de twee als oude vrienden over de golf om vervolgens elkaar een high-five uit te delen. Niet iets wat Acuzio vaak zag tussen de Pokémon en Jayce. Inmiddels had Jayce echter de folder tevoorschijn gehaald en bladerde kort om een ziektepost aan te wijzen en het aan haar te laten zien. Het was dichtbij d plek waar ze zich bevonden en er hoefde geen trap op worden gelopen. Voorzichtig stak hij zijn arm al uit over haar rug, maar niet te snel voor het geval ze hem wantrouwde.
Veel had hij überhaupt niet kunnen verrichten toen een jonge sensatiezoeker aka een 15-jarige jongen koppig tegenover hem stond met meerdere jongens en hem voor zijn outfit beledigde. Het was ouderwets, lelijk en veel te heet en hun waren meer geschikt om het meisje te helpen. Acuzio snoof minachtend en stond beschermend voor de twee met zijn vleugels verspreidt voor hen. De situatie leek echter te escaleren, doordat een van de jongens een bekende van Jayce was. Deze keek op hem neer en zweeg een lange tijd, voordat hij na het ontbreken van een reactie van Jayce zijn stem ophief. “H-Hij is…” Een vreemdeling? Een blauwharige duivel? Voor wat zou hij nu uitgescholden worden? “L-Laat hem met rust…” Bracht hij met een zucht, waarop de rest van zijn vrienden hem stomverbaasd aan keken. Ze begrepen het niet. “Hij helpt mensen, is dat zo’n erge daad dat hij er uitgescholden voor moet worden?” Jayce staarde hem eveneens verbaasd aan, maa glimlachte zwak door zijn toegenomen zweet heen. “Ik zou… dat ook niet doen…” De jongen snoven, maar na enige wartaal lieten ze hem achter en probeerde Jayce haar lijf tegen zich aan te steunen. “A-Alles.. goed?” Klaar om te helpen liep Acuzio naast hem, terwijl Kraker het commotie mistte en pas besefte dat de twee verdwenen waren toen hij heftige woorden van de moeder van het kind kreeg. Hij begreep niet wat hij verkeerd gedaan had, ze hadden allebei toch zoveel plezier gehad? Wat gesprongen over de golven, gezwommen, high-fives uitgedeeld en... hij had een nieuwe hoed gekregen! Trots sloeg hij zijn poten tegen zijn heupen aan. Met de zwembroek van het jongetje met Ninja Torkoals erop zag hij er beeldig uit als zei hij het zelf. Maar de moeder wilde de pret bederven en het was tijd om zich weer te voegen bij de twee.  Hij volgde behoedzaam de stippen die hij in de verte zag, waarvan een fel glom. De enige die dat deed en enkel kon dromen van een evolutie was Acuzio.

Er gebeurden verschillende dingen tegelijkertijd. Allereerst was er een jongen die haar opgemerkt had. En de jongen zag er… vreemd uit, om het zo maar te zeggen. Rose kon zijn gezicht niet echt zien omdat deze verborgen ging achter een masker. Voor de rest leek het wel te zijn dat de jongen het erg warm leek te hebben. En dan kwam er ook nog eens bij dat hij haar overeind wilde helpen. Of dat leek tenminste zo. Als dat masker haar al niet de stalen zenuwen had gegeven, dan was het zijn beweging wel. Eerst liet hij echter een folder zien en Rose begreep pas waar het op duidde toen ze de folder zag en het kopje dat hij aanwees. Zo te zien wilde hij haar naar een dokter brengen als ze het goed had. Vervolgens deed hij echt een poging om haar overeind te helpen en Rose voelde haar spieren aanspannen. Ze wilde haar hand al naar voren steken om hem weg te slaan, maar wist dat dat zowat het domste was wat ze nu kon doen. Als ze hem nu zou wegjagen, zou het misschien weer een hele tijd duren voor er weer iemand langs zou komen om haar te helpen. Ze kon toch niet constant blijven hopen dat het een vrouw was die langs zou komen om haar op te rapen? De meesten hier leken het namelijk te druk met zichzelf te hebben om ook maar iets van aandacht aan haar te besteden, hoewel velen wel keken naar de jongen vanwege zijn vreemde uiterlijk. Haar blik ging echter geërgerd naar voren toen een of andere aandachtzoeker tegen de onbekende jongen naast haar begon. Haar wenkbrauwen trokken zich omhoog toen de jongen opperde dat hij haar veel beter kon helpen en ze spande haar spieren. ‘Houd je bek dicht,’ bracht ze vervolgens fel uit, want ze had het wel gehoord. De jongens hadden de onbekende jongen naast haar uitgescholden. Als die jongen het ook maar één keer probeerde om haar aan te raken, schopte ze hem met haar goede voet recht tussen zijn benen en dat ging hij absoluut niet leuk vinden.

Rose rolde met haar ogen toen een gesprek zich voor hun afspeelde. Blijkbaar was één van de jochies voor hun zo dapper om het op te nemen voor de onbekende jongen met het masker. Allemaal heel mooi en wel, maar zij had echt géén tijd voor deze onzin. Ze wilde zo snel mogelijk weer overeind komen en weer terug op haar eigen benen staan, maar de situatie belette haar daar momenteel nogal van. Ze keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de jongens die zich erbij neer leken te leggen dat ze de onbekende jongen met het masker met rust moeten laten en gelukkig gingen ze weg. Jeetje, waar was dit nu weer goed voor? Misschien kende de jongen naast zich hun wel, hoewel het er meer op had geleken dat het weer van die jongens waren die dachten dat ze stoer waren en alles mochten maken. Ze had daarnet haar mond wel opengedaan, dus in elk geval had ze iets gedaan. En waarschijnlijk zou het feit dat er een grote Skarmory voor hun bevond ook wel helpen. De Pokémon zag er vrij majestueus uit en Rose had ook langer daarop in willen gaan als ze hier niet half lag te creperen van de pijn. Ze kreunde zachtjes toen de jongen haar tegen zich aanhield en voelde dat de vlammen haar uitsloegen. Ze vond het vreselijk om zo’n interactie te hebben met een jongen, maar ze had momenteel gewoon niet veel keus. ‘Gaat wel,’ bracht ze uit op zijn vraag. Natuurlijk ging het niet, wat dacht hij dan!

Ondanks dat ze geen lichamelijk contact wilde maken, hield ze hem toch vast. Ze had haar arm om zijn nek geslagen en probeerde niet te veel te denken aan hoe ze er wel niet bij stonden nu. Ze probeerde ondertussen haar goede voet onder zich te krijgen zodat ze in elk geval iets had om op te steunen. Toen dit het geval was, liet ze haar arm langs zijn hals zakken en steunde ze enkel nog met haar handen op zijn schouder. Ze hinkelde een beetje achteruit zodat ze in elk geval niet meer zo tegen hem aangeplakt stond. Haar wangen waren inmiddels aardig rood geworden van schaamte. ‘Als je mijn krukken oppakt, zal ik geen steun meer nodig hebben,’ legde ze hem uit. Ze was immers met haar krukken naar voren gekukeld, dus was het enkel logisch dat ze haar krukken nodig had om weer op haar eigen benen te kunnen staan. Haar been deed ontzettend veel pijn, dus misschien was het niet eens zo’n slecht idee om even langs de dokter te gaan om zeker te zijn. De laatste keer dat ze geweest was, was vorige week in Lumiose City. Die dokter had haar aangeraden om meteen hulp te zoeken als ze een ongelukje meemaakte en naar Rose’ idee was dit toch wel een ongelukje. Ondanks dat ze de jongen minder stevig vasthield dan daarnet, leek het net alsof ze zijn lichaam nog steeds kon voelen op de hare. Ze voelde nog steeds zijn nek waar haar arm tegen gesteund had en haar lijf die tegen het zijne geleund had om zichzelf te ondersteunen. Het enge gevoel ging maar niet weg en het liefste was Rose weggerend zodat ze ergens in een hoekje kon gaan janken zonder dat iemand het doorhad, maar dat had nu geen zin. Bovendien had de jongen haar enkel willen helpen. Wist hij veel wat haar vroeger overkomen was. ‘Bedankt dat je me helpt, trouwens,’ zei ze dan ook tegen hem. ‘Ik denk dat velen gewoon doorgelopen waren.’ Hierbij wierp ze een nijdige blik op de omgeving. De meesten waren van de zon aan het genieten en sommigen wierpen een geïnteresseerde blik op hun. Rose draaide met haar ogen toen ze enkele jongens naar haar zag kijken en die wel wat weghadden van de jongens die hun net gestoord hadden. En nu dacht waarschijnlijk heel het strand ook nog eens dat ze een koppel waren omwille van de manier waarop ze net tegen elkaar aan hadden gestaan. Great.

Het antwoord van het meisje klonk hem verre van overtuigend in de oren, maar hij besloot er niet op in te gaan. Ze sloeg inmiddels haar armen al om zijn nek en wist enigszins overeind te komen en steun te vinden op haar niet gewonde been. Het vage gevoel dat ze geen lichaamscontact wilde, bleef in zijn achterhoofd zitten. Was het net zoiets als dat hij zijn gezicht niet wilde laten zien? Zo voelde het namelijk wel aan. Het meisje sprak toen dat ze het zelf wel kon redden met haar krukken en direct gebaarde hij naar Acuzio om ze te pakken. De Skarmory liep gehoorzaam naar de krukken toe, greep deze vast met zijn snavel en liep op hen af. Inmiddels was Kraker weer teruggekeerd en bijna barstte Jayce in lachen uit, maar om stabiel te blijven en te blijven dienen als steunpaal voor het meisje, voordat Acuzio terugkwam grinnikte hij met zijn hand voor zijn mond. “Kraker, toch..” De Totodile keek hem met een frons aan, maar liet vervolgens triomfantelijk zijn “hoed” zien. Krampachtig probeerde Jayce zijn lach in te houden. Toen hoorde hij het meisje hem bedanken voor zijn hulp en verrast door haar plotselinge stem keek hij haar aan. Met een kleine glimlach nam hij het compliment aan, al was hij nog steeds complimenten amper gewend. Het bleef een feit dat hij vaker werd uitgescholden of mentaal werd pijn gedaan dan positieve opmerkingen, zoals complementen.

Pok!

‘Totodile!’ Kraker greep naar zijn kop en Acuzio sleurde zijn “hoed” van zijn kop af met de punt van zijn snavel. Verontwaardigd snauwde de Pokémon naar de Skarmory die koppig zijn kop hief en van hem wegtrok. Jayce sloeg een zucht, maar ergens was hij degelijk met Acuzio eens. De ondergoed was van iemand anders en Kraker mocht niet zomaar spullen stelen, al verrichte hij soms grappige capriolen. “Kraker,” Zijn stem klonk kalm en Kraker liet de kwestie los, maar vestigde zich met een nors gezicht naast Jayce, terwijl Acuzio het ondergoed op het hete zand wierp en de krukken aan het meisje overhandigde. Hopelijk kon ze nu op haar eigen kracht lopen, al was een bezoek aan een lokale ziektepost zeker aan te raden. Nou was er echter nog een probleem, wie was de eigenaar van dat zwembroekje? Gezien de grootte moest het van een kind zijn. Grmpf, dat betekende hierna ook dus een bezoek aan de gevonden voorwerpen, zeker? Onder de vreselijke hitte kon hij het zelfs elke tel steeds slechter aan. Een beetje snelheid was wel zo op zijn plaats.

Maar veel verder kwamen ze niet, want een dame kwam blind van woede als een Tauros op hun af met een vernietigende blik op Kraker en vervolgens het zwembroekje gericht. Dit was overduidelijke foute boel en Acuzio en zelfs Kraker vestigde zich recht tegenover hem, waarna enkel de Skarmory een zacht waarschuwend geluid maakte. Hoewel ze een dreiging vormde, kon hij het maar moeilijk plaatsen met haar kledij die nogal…. Tja, afwezig was. Ze droeg zeker een bikini, maar deze leek bijna uit elkaar te vallen door haar zwaar mollige omvang, althans, dat verklaarde het onderste gedeelte, maar daarboven had ze de draadjes zo te zien nogal los hangen. Wat een dreiging. Zijn Pokémon namen het echter serieus. Vreemd genoeg deed haar bijna naakte lijf hem niets, hij had genoeg vrouwen gezien die op stranden lagen met soms zelfs zonder het boventopje, hoewel die vooral…. Oud en gerimpeld waren. Oei! Het ging mis en de dame liet het topje los en een deel van haar… Voor het zover kwam keek hij enkel neer op het beschamende gezicht van de vrouw die luidkeels hem begon uit te schelden, al leken deze ook gericht te zijn op het meisje naast hem. De scheldwoorden vlogen hem voorbij, na al die jaren ze aangehoord te hebben deden ze hem op de oppervlakte niets meer. Nou, niet genoeg om een emotie bij te tonen. Het leek hem wel verstandig om zich te verontschuldigen voor Kraker’s gedrag, dat was vanzelfsprekend. Kraker gromde inmiddels zachtjes, maar leek ergens ook dit amuserend te vinden en bij elke scheldwoord en schim van beschaming glommen zijn reptielenogen. De Skarmory nam het serieuzer op en bleef beschermend voor Jayce staan, klaar om eventueel de vrouw aan te vallen indien ze haar frustratie fysiek zou willen kwijtraken. De mollige dame bedaarde na een eeuwigheid durende minuut en direct opende Jayce zijn mond al om zich te excuseren, maar het meisje stapte zonder pardon voor hem én zijn Pokémon. Huh? Jayce begreep niet wat ze van plan was, maar wilde zijn woord doen, maar ditmaal snoerde ze ook hem vocaal af. Ze zette de dame terecht met het feit dat deze “moeder” zich niet zo zou moeten blootstellen bij de aanwezigheid van haar kind en dat ze hem beter in de gaten had moeten houden. Verrast over haar scherpheid kon hij enkel zwijgend naar de mollige dame kijken die een tel lang roder werd dan een Magikarp en vervolgens met de zwembroek in haar hand weg liep.

Voordat hij vat had op de situatie lachte het meisje en spoorde hem aan om verder te gaan. Wat verward keek hij haar aan, evenals zijn Pokémon waarna ze knikte en met een gerust hart verder liepen. Jayce was nog steeds verrast van haar scherpe tong, maar wist op tijd te bedenken dat een bedankje wel op zijn plaats was. “Bedankt,” Het was ook niet vaak dat iemand hem hielp, maar ditmaal voelde hij zich er zeker niet slecht over, gezien het ergens ook amuserend was geweest. Terwijl ze doorliepen merkte hij direct op dat er telkens weer een lach op haar gezicht verscheen. Hoewel, wellicht had hij haar geholpen op een andere manier. Zo net was ze zo oncomfortabel, maar nou leek ze zelfs vrolijk te zijn. Plotseling draaide het meisje haar hoofd naar hem om en stelde ze zich voor als “Rose”. De eerste naam in Hoenn die wel passend leek voor iemand uit Cianwood City. Maar goed, nu moest hij zichzelf voorstellen en nu hij dat meerdere malen gedaan had, verliep dat hem des te beter. Gewoon rustig praten met een stabiele stem. “Jayce, aangenaam,” Zijn stem klonk eindelijk iets natuurlijker dan met de meestal onwennige onderklank. Inmiddels zag hij echter de ziektepost verschijnen en spoedig bereikten ze het. De geur van zout water kwam hem direct tegemoet toen hij de deur opende en in een koel geventileerde ruimte liep, aangesloten aan een rij. Het ging wel even duren, voordat ze aan de beurt waren zo te zien. En een enkele blik op een bord wees hem erop dat Pokémon niet binnen mochten ronddwalen, dus knikte hij kort naar de twee die met tegenzin hun Pokéball inschoten. Hij had de gewoonte zijn Pokémon altijd los te laten lopen, omdat ze beide de Pokéball’s verafschuwde en de afwezigheid van de twee deerde hem niet. Een reeks stoelen die aan beide zijden van de ruimte stond ving toen zijn aandacht op. Het leek hem verstandig dat Rose eerst maar plaatsnam, zodat ze wat kon rusten en dan zou hij voor haar in de rij blijven staan. “Rose, wil je zitten? Ik blijf in de rij staan.”

Als ze een medaille aan iemand moesten uitreiken voor het beste te kunnen lopen op krukken in het zand, dan zouden ze die vast en zeker aan haar moeten geven. Nee echt, serieus, ze vond dat ze het nog wel redelijk goed deed. Ze zou echter maar niet te lang dit soort gedachten hebben omdat je dan weer zag dat het gegarandeerd fout zou aflopen. Dan zou ze wéér op de grond vallen en moest de jongen haar weer overeind helpen. En ondanks dat ze daarnet voor de jongen was opgekomen met haar scherpe tong, was ze nog steeds niet klaar om hem fysiek aan te raken. Maar ze vroeg zich af wanneer ze daar ooit klaar voor was. Ze had al één keer meegemaakt dat ze gedragen had moeten worden door een man en dat vond ze al erg. Daarnet stond ze erg dicht tegen deze jongen en toen had ze zichzelf ook al zo ongemakkelijk gevoeld. De jongen stelde zich voor als Jayce, een naam die Rose eerlijk gezegd nog niet had gehoord. ‘Aangenaam kennismaking, Jayce,’ sprak ze met haar heldere stem. Vervolgens bereikten ze de ziektepost en een korte zucht gleed over Rose’ lippen toen ze zag dat het een lange rij was. Blijkbaar was zij niet de enige die wat aan de hand had. Wat eigenlijk ook logisch was, want op het strand gebeurden veel nare dingen. Bijvoorbeeld een of andere Wailord die op je afkwam en je vervolgens helemaal vol begon te schelden. Rose zweerde dat het gewoon Electrode’s waren die aan haar lichaam hingen. Ze giechelde even kort om haar eigen gedachten, maar keek op toen ze Jayce een vraag hoorde stellen. Ze trok haar wenkbrauwen verbaasd naar hem op. Wilde hij dat echt voor haar doen? Ze bedoelde… ze kenden elkaar nog maar pas! Maar misschien voelde hij zich verplicht om iets terug te doen voor haar. Rose schudde vastberaden haar hoofd. ‘Het lukt wel,’ verzekerde ze hem. Ze ging naar hem toe en ging naast hem staan. Daarna leunde ze zo op haar krukken dat ze geen gewicht op haar gewonde been zette. Ze vond het lief van Jayce, maar ze wilde hem niet hier alleen laten staan tussen al die mensen voor een probleem waar zij mee kampte. Ze wist echter dat ze hetzelfde voor hem had gedaan als de rollen omgedraaid waren, maar dat nam niet weg dat ze zich schuldig voelde als zij daar op haar gemakje ging zitten en hij de hele tijd moest wachten hier. Bovendien was het zo ook veel gezelliger, toch? Ze moest gewoon niet zo zeuren en haar evenwicht bewaren en dan zou alles wel goed gaan. Ze liet haar blik op haar gemak rond glijden. Haar blik bleef even kort hangen op één man die verderop stond. Hij leek wel op… Rose voelde zichzelf bleek worden. Haar hart begon gejaagd te kloppen en ze had het gevoel dat ze een paniekaanval ging krijgen. Nee. Nee, Rose. Ze was aan het hallucineren. Dat kon hem niet zijn, tenzij hij opeens uit de gevangenis van Kalos was gebroken en naar hier gereisd was. De rij begon langzaam wat minder lang te worden, maar Rose’ blik bleef angstig gefixeerd op de man staan. Toen de man opkeek en zijn ogen in de hare haakte, greep Rose Jayce’ hand. Ze voelde zich opgelucht en stom tegelijkertijd toen de man vriendelijk naar haar glimlachte en hij helemaal niet de persoon leek te zijn die ze had gedacht. ‘Oh,’ sprak ze zachtjes toen ze merkte dat ze Jayce’ hand nog vasthield en rode blosjes kwamen op haar wangen. ‘Sorry,’ mompelde ze. ‘Ik dacht dat ik om ging vallen.’ Ze glimlachte naar hem, maar de angst was te duidelijk te lezen in haar ogen en dat besefte Rose zich één seconde te laat. Snel wendde ze haar blik van hem af en beet op haar onderlip om niet in huilen uit te barsten terwijl er zich weer beelden in haar hoofd afspeelden. Ze herinnerde zich woorden die gezegd werden en bang sloot ze haar ogen. ‘Hé, dame, loop eens wat door. We hebben niet de hele dag de tijd.’ Een jongen van ongeveer hun leeftijd gaf Rose een harde duw tegen haar schouder. Rose had haar krukken niet goed neergezet met het gevolg dat ze omver tuimelde en met een misselijkmakende klap op de grond viel. ‘Oh, shit. Sorry, ik had niet gezien dat je been gebroken was,’ zei de jongen, maar zijn stem klonk niet eens oprecht. Rose vloekte zachtjes. Ze haatte dit!

OOC: Jayce's nieuwe ava is smexyyyyy :3 + Tijd voor drama ^^

Het meisje schudde haar hoofd na zijn voorstel en scheen te willen blijven staan in de rij, ondanks de pijn die ze in haar been moest hebben. Hij was niet geheel met haar keuze eens, wegens pure bezorgdheid, maar ze scheen iets uit te stralen waardoor hij haar op haar word zou vertrouwen. Ze liet haar dus naast hem te staan, maar hoopte dat de rij snel zou krimpen wat ook gebeurde maar op een zeer traag tempo. Met zijn blik telkens van de rij mensen weer op Rose gericht meende hij paniek bij haar te bespeuren. Het scheen steeds erger en erger te worden en hij besloot haar niet afgewende blik te volgen die naar een man verderop leed. Niets aan de man zag er opvallend uit; een vrij standaard en niet-afwijkend uiterlijk, zoals hij erbij liep. Ook zweeg de man die nog niet aan de beurt scheen te zijn en merkte hij er niets intimiderends aan. Waarom was Rose dan zo-Huh? Plotseling had Rose zijn hand vastgegrepen op het moment dat de man haar recht had aangekeken. “R-Rose? Gaat het?” Bezorgd keek Jayce Rose aan die plotseling zo weerloos voor hem leek en niet op het vastberaden meisje van eerder leek. Waarom scheen ze zo bang voor de man te zijn? Kort keek hij van Rose weer naar de man die enkel vriendelijk naar haar scheen te glimlachen en niets slechts in de zin had. Nee, hij begreep het echt niet. Jayce richtte zich weer op Rose die gekalmeerd scheen te zijn en met een felrood gezicht zijn hand losliet, bewerend dat ze dacht dat ze zou vallen. En… waarom zat ze nou weer te blozen? Ze zat vol mysteries. Het leek haast alsof ze plotseling koorts had gekregen nadat ze gekalmeerd was. Jayce glimlachte zwakjes naar haar, nadat ze hem kort recht aangekeken had, ter teken dat ze zich niet hoefde te excuseren. Hij zag echter wel angst in haar ogen geschreven staan, pure angst. Schijnbaar was ze nog niet geheel gekalmeerd en direct wendde ze haar blik af. Nou begon hij zich echt zorgen over haar te maken, eerst de angst, dan haar koorts en nou leek het erop dat ze verdrietig was geworden. Jayce begreep er geen snars van en maakte aanstalten om te vragen wat er aan de hand was.

Echter besloot een jongen van ongeveer hun leeftijd te zeuren dat ze niet de hele dag hadden en gaf Rose een felle duw tegen haar rug aan, waarop ze direct voor zijn gen op de grond terecht kwam, gevolgd door de geschrokken geluiden van de overige mensen die in de rij stonden. “Rose!” Direct hurkte hij naast haar neer en greep de krukken vast met zijn ene hand en hield de ander bij haar schouder. “Ga-“ Zijn mond werd gesnoerd door dezelfde jongen die al op sarcastische toon bekend maakte niet te weten dat ze gewond was aan haar been.  Zelden, maar dan ook zelden werd hij woedend, want kalmte had hem door bittere tijden weten te brengen, maar als iemand dacht zijn Pokémon of zijn andere vrienden iets aan te doen… Dan maakte hij er een uitzondering op. Traag hielp hij Rose overeind, totdat ze recht stond en voelde zijn masker aan zijn gezicht bungelen, maar hoewel hij onder normale omstandigheden zich rot zou schamen, negeerde hij het. Jayce kneep zijn ogen tot dunne spleetjes en keek de jongen in kwestie aan. Hij toverde een glimlach op zijn gezicht, een zwaar geforceerd. “Wil je ook gebroken benen?” Sprak hij met een eveneens geforceerde glimlach, waarop de jongen hem met een vies getrokken gezicht aankeek. ‘Nou, jij eerst!’ De jongen scheen daadwerkelijk gewelddadig te willen worden, maar Jayce verroerde geen vin en wachtte de klap af. Deze volgde niet. Een van de werknemers liep op hem af en eiste dat de jongen het pand zou verlaten. Deze hield koppig vol, waardoor de jongen uiteindelijk toch wegliep en de man zich excuseerde. Jayce knikte traag en de man besloot hen zelfs gelijk te behandelen en begeleidde hen richting een aparte kamer. Eenmaal daar vroeg de man aan Rose om plaats te nemen op een stoel en te vertellen wat er was. Inmiddels was hij gekalmeerd en was er niets van zijn passieve agressie meer over. Deze had zich weer diep in hem verscholen om ooit weer het daglicht weer te zien.

Rose wist niet hoe ze zich moest voelen. Ze schaamde zich. Niet alleen om wat er nu gebeurd was, maar ook omwille van het feit dat ze zich daarnet zo had laten kennen. Ze had gemerkt dat Jayce echt bezorgd om haar was geweest, maar dat was voor haar nog geen reden geweest om hem te vertellen wat er gebeurd was. Nee, als het kon hield ze dat soort dingen voor heel de wereld verborgen. En dan het liefste voor heel haar leven. Er was geen manier waarop mensen achter zouden komen wat er met haar gebeurd was, tenzij haar vader vrijgelaten werd en naar haar opzoek ging natuurlijk. Maar goed, dat ging nog lang niet gebeuren. Rose liet zich overeind helpen door Jayce en leunde deels tegen hem aan. Ze pakte haar krukken weer zodat ze iets van steun had en keek de jongen tegenover hun daarna geïrriteerd aan. Ze wilde net haar mond open doen toen Jayce dat al deed. En dat was op zijn zachtst gezegd verbazingwekkend. Ze keek opzij naar hem en verwachtte het masker weer te zien, maar deze was van zijn gezicht gezakt. In plaats daarvan zag ze een knap gezicht met rode markeringen onder zijn ogen. Zijn ogen leken amber tot goudkleurig te zijn en zijn haar, dat nu beter uitkwam, was zilverkleurig. Hij was… knap, besefte ze zich. Ze beet op haar wangen zodat ze zou vermijden dat ze rood zouden worden en probeerde zich in plaats daarvan op de situatie te richten. Het was vreemd om Jayce boos te zien, maar het hielp wel. Niet alleen werd de jongen weggestuurd door één van de medewerkers in het gebouw, maar ook werden zij nu eerder behandeld. Rose strompelde achter Jayce aan, zorgend dat ze haar krukken goed plaatste. Haar benen deden ontzettend veel pijn van de klap die ze op had moeten vangen. Haar armen hadden de grootste klap opgevangen, maar haar knieën waren ook tegen de grond geklapt. Zo ging ze natuurlijk nooit beter worden, dacht ze bitter. Jayce was nog steeds vergeten zijn masker weer op te doen en Rose merkte dat ze dat zelf niet echt beter vond. Ondanks dat ze gewend was geraakt aan het best wel intimiderende masker, was het gezicht er achter nog beter om te aanschouwen. Maar ze wist heel zijn verleden niet. Misschien droeg hij dat masker wel voor een reden. Misschien zou ze het hem ooit vragen, maar zeker niet nu. Haar aandacht werd namelijk in beslag genomen door medewerker die haar vroeg hoe het was gebeurd. ‘Ik kwam samen met een andere jongen in aanvaring met een Rhyhorn. De Rhyhorn was nogal boos op zijn zachtst gezegd en botste met zijn hoorn steeds tegen de muur. Daardoor is een steen losgekomen en op mijn been beland.’ De medewerker keek haar geschrokken aan, maar knikte toen en begon daarna haar been te inspecteren. Rose klemde haar handen om de stoel en probeerde kreten van pijn in te houden toen de man overal begon te duwen en haar daarna vroeg waar het pijn deed. ‘Het bot begint te genezen, maar je rust volgens mij niet voldoende. Die klap van daarnet heeft het niet beter gemaakt, maar ook niet erger. Probeer voldoende rust te nemen en slechts een minimum aantal uur per dag te lopen. Ik zal het gips verversen.’ De man liep weg en Rose keek opzij naar Jayce. ‘Nou, dat valt nog mee,’ zei ze grijnzend, maar haar wangen waren wel bleek geworden van al dat geduw op haar gebroken been. Ze wist dat ze moest rusten, maar eigenlijk had ze daar helemaal geen geduld voor. Ze keek hem een tikkeltje verlegen aan. ‘Nog bedankt dat je me verdedigde tegenover die jongen trouwens. Dat was… lief van je.’ Ze voelde dat haar wangen weer rood werden, maar ze glimlachte er vriendelijk bij en wachtte vervolgens af op wat hij zou gaan zeggen.

OOC: Als er iets aan mijn beschrijving van hem niet klopt moet je me maar even ’n appje sturen c:

Kalm luisterde hij naar wat Rose te vertellen had, zeker gezien de reden achter haar been zou worden ontrafeld voor hem. Zo te horen scheen zij en een ander een nogal nare ervaring te hebben met een Rhyhorn die werd gestuurd door woede en te keer ging tegen enkele muren, waarvan schijnbaar een stuk loskwam en op Rose’s been terecht gekomen was. Au, dat klonk inderdaad pijnlijk, maar het was haast een onder dat ze haar been dan nog had én dat de Rhyhorn met zijn zware stevige pantser niet meer schade had weten aan te richten. Rhyhorn’s stonden er namelijk bekend om al woedend alles op hun pad te vernietigen en om dan nog hun loodzware pantser op je te krijgen? Botten konden enkel een bepaalde hoeveelheid kracht aan en die van de Rhyhorn overschrijden die in verre mate. De medewerker keek wat moeizaam, duidelijk van de weg gebracht van het schokkende verhaal, maar begon zijn aandacht spoedig op haar been te plaatsen. Zwijgend keek Jayce toe, maar zag toen pas dat iets zijn zicht blokkeerde aan de onderzijde, in dit geval Rose’s been. Vreemd, er hoorde nie- Hij had het amper uitgedacht, maar tastte met zijn vingertoppen naar zijn voorhoofd. Ho, wacht eens even, hij had geen masker op! Paniek nam zijn lichaam en gedachten over, terwijl hij allereerst met trillende handen zijn masker weer opdeed. Zo, dat was ook weer opgelost, maar nu zijn masker van zijn gezicht afgegaan was… Hoelang was het dan zo geweest of beter gezegd, hoelang kon iedereen zijn gezicht al zien dan? Dus, ook… Rose. Stomverbaasd keek hij haar aan, zijn hand nog trillend voor zich. Hij had zonet schijnbaar de woorden van de medewerker gemist, want direct antwoordde Rose al grijnzend dat het nog wel mee viel. Huh? “J-Ja,” Jayce knikte nogal gedwongen met nog steeds een nogal verwarde uitdrukking op zijn gezicht, al was het ditmaal vooral bij zijn mond te zien. Maar hoelang had ze dus dan zijn gezicht gezien, niet of meer dan één seconde? Dat tweede was al een regelrechte ramp, erger dan een natuurramp. Ze scheen echter nog niet op de onthulling ervan gereageerd te hebben, alsof zijn haarkleur en ogen haar geen angst in had geboezemd. Het kon echter altijd nog een act van haar zijn en dat ze maar acteerde dat er niets aan de hand was geweest, natuurlijk!

Plotseling voelde hij een zachte tik op zijn schouder, schoot bijna van zijn stoel door de plotselinge aanraking en staarde haar met een open mond aan. Ze had hem daadwerkelijk een hartaanval weten te bezorgen door hem opeens aan te raken, maar schijnbaar zat hij dieper in zijn gedachten dan hij verwacht had. Snel herstelde hij zich en leek Rose opeens aan de verlegen kant en bedankte ze hem voor de redding van eerder, bewerend dat het ‘lief’ van hem was. Nee, dit kon toch geen act meer zijn van haar? Ze straalde dankbaarheid uit en wat onwennig krabde hij met zijn vinger langs zijn wang. Jayce hielp graag anderen, maar niet altijd werd het even goed opgevat en vooral niet in Johto, maar hier werd hij tot nu toe altijd wel goed benaderd. Het enige verschil lag hem echter in zijn reputatie, buiten het feit van de andere Pokémon en regio. “G-graag gedaan,” Antwoordde Jayce moeizaam, maar oprecht en zag toen de wangen van Rose rood kleuren. Had ze ook een verhoging opgelopen, want met de verandering van temperatuur zou het hem niet verbazen. Bezorgd legde hij zijn hand op haar voorhoofd en ze scheen warmer aan te voelen, maar niet zo drastisch als bij koorts. “G-Gaat het?” Bij het stellen van de vraag werd hij licht in zijn hoofd en voelde het zweet hem toen pas uitbreken. Direct trok hij zijn arm terug en schoof die onder zijn masker door om deze te rusten tegen zijn voorhoofd. Ook dat nog, hij voelde hoe zijn hartslag drastisch veranderde en merkte dat alles ineens gehuld ging onder een zwarte laag. Ironisch genoeg scheen de temperatuur verschil tussen het strand en het gebouw voor hem juist teveel te zijn geworden en werkte zijn warme kledij er niet goed bij. Voordat hij het wist viel hij als een zak aardappelen in elkaar met zijn ogen gesloten recht naar voren. De klap met de grond voelde hij amper nog, enkel duisternis hulde zich voor zijn ogen.

Rose moest eerlijk toegeven dat ze het een tikkeltje jammer vond dat Jayce, vlak nadat hij had ondekt dat zijn masker afgezakt was, hem gauw weer terug goed had gedaan. Het was namelijk absoluut niet alsof zijn gezicht erg lelijk was, helemaal niet zelfs. Zijn blauwe haren, die zij per ongeluk had aangezien voor zilverkleurig, omlijstten zijn gezicht mooi en zijn ogen waren ook erg mooi geweest zonder dat masker. Niet dat het masker hem per se lelijk maakte, maar zonder masker zag hij er zo… anders uit. Maar misschien schaamde hij zich voor zijn uiterlijk en probeerde hij het daarom te verhullen met een masker. Ze vond niet echt dat het nodig was aangezien er in zijn geval niets was om zich voor te schamen, maar ze wist niet of ze hem dat wel duidelijk moest maken. Hij leek zich duidelijk prettiger te voelen met het masker op en wie was zij om dat te gaan beoordelen? Ze fronste verbaasd met haar wenkbrauwen toen Jayce opeens zijn hand tegen haar voorhoofd legde en merkte dat hij er bezorgd uit zag. ‘Ja hoor,’ sprak ze verbaasd zijnde op zijn vraag. Ze wist niet waar dit opeens vandaan kwam. Misschien dat hij gewoon bezorgd was dat ze koorts had gekregen van al die pijn of zo. Dat zou nog best wel eens goed kunnen gezien de temperaturen die steeds wisselden en de pijn waar ze doorheen had moeten gaan. In dat opzicht begreep ze dus wel waarom hij het extra controleerde, maar hopelijk was hij dan nu toch genoeg gerustgesteld. Ze wilde hem nog wat meer geruststellen toen hij opeens flauwviel. ‘Jayce!’ riep ze geschrokken. Ze stak haar armen uit zodat ze hem kon opvangen en met een kreun ving ze half zijn lichaam op de hare op. Haar been, dat opeens met enorm gewicht te maken kreeg, protesteerde door pijn te gaan doen, maar Rose had op dit moment wel wat belangrijkere zaken dan haar been. Waarom moest die verpleger nu juist dit moment kiezen om weg te gaan? Haar blik gleed wanhopig door de ruimte, maar er was verder niemand. Terwijl ze steun zette op haar ene voet probeerde ze Jayce’ lichaam voorzichtig op de grond te leggen. Ze moest haar evenwicht goed bewaren, maar het lukte haar om hem met een zacht plofje op de grond te krijgen. Ze keek peinzend naar zijn warme kleding. Véél te warm voor deze temperaturen. Daar moest dus wel iets van uit. Ze kreeg al rode wangen bij het idee dat zij dat moest gaan doen. Toch begon ze zonder te mopperen aan de opdracht. Het was even zoeken om de juiste positie te hebben, maar uiteindelijk kreeg ze toch één kledingstuk uit. Ze tilde voorzichtig een ander kledingstuk op en haar wangen verschoten opnieuw van kleur toen ze zijn blote huid zag. Oké, hier ophouden dus. Ze had zijn hals vrijgemaakt van dikke kleding. Ze pakte de Poké Ball van Blizzard van haar riem en gooide deze in de lucht. ‘Blizzard, gebruik Water Gun!’ riep ze. De Horsea liet een zacht straaltje tevoorschijn komen in het kommetje dat Rose van haar handen had gemaakt. Ze knikte de Horsea dankbaar toe en liet vervolgens het water op Jayce’ voorhoofd terechtkomen. Zijn masker zat echter in de weg om het water voldoende contact te laten maken met zijn voorhoofd en dus schoof Rose het masker naar boven. Ze zorgde ervoor dat het op zijn hoofd bleef hangen waardoor zijn gezicht weer helemaal te zien was. ‘Sorry, maar anders kan ik je niet helpen,’ sprak ze zacht en ze liet het water nu goed op zijn voorhoofd terechtkomen na Blizzard’s Water Gun die herhaald werd. En als dat niet hielp… mond op mondbeademing? Een rilling ging door haar heen. Nee, daar was ze nog niet klaar voor. Ze zou wel wachten tot hij wakker zou worden en anders zou ze het maar op een krijsen zetten zodat de verpleger zou komen. ‘Word alsjeblieft wakker, Jayce,’ mompelde ze terwijl ze hulpeloos naar de jongen keek. Ze legde haar hand tegen zijn voorhoofd om te voelen of de koorts nog steeds zo erg was. Ze hoopte dat de jongen niet te gedesoriënteerd zou raken als hij wakker zou worden en hij zou merken dat een deel van zijn kleding ontdaan was en zijn masker niet op de juiste plaats zat, maar wat moest ze anders doen om hem te helpen?

Alles was zwart, maar het scheen langzaam te flikkeren naar iets wits. Het duurde ook zeker enkele tellen, voordat de zwarte kleur voor zijn ogen verdwenen was en zelfs de geluiden terugkeerden. Een zachte stem die tevens ook bezorgd klonk doorbrak de stilte en nog niet geheel bij bewustzijn wist hij de stem niet te plaatsen. Langzaam werd zijn zicht ook scherper en zag hij langzaamaan meer kleuren verschijnen die uiteindelijk iets van een structuur vormde. Hmm, een kast rechts van hem en een figuur die vlak naast hem zat met een blauwe Pokémon bij zich. Pas toen voelde hij pas zijn natte voorhoofd, nadat een druppel via zijn wang weggleed. Huh? Waarom was zijn voorhoofd nat? Verward keek hij om zich heen, proberend de situatie waarin hij zich verkeerde te begrijpen. De normaal gesproken druk op zijn nek was weg, dus zijn kledij was aangetast en erger nog, niets schermde zijn hoofd af. Niets! Geschrokken schoot hij overeind, maar knalde met zijn al bonzende hoofd tegen het bureau aan. “Au!” Direct greep hij naar zijn pijnlijke hoofd en schermde hij deze af en voelde toen de masker vlak bij zijn haar hangen. Met een kreun schemde hij zijn gezicht weer af met het masker en keek naar het persoon. “R-Rose?!” Wat deed ze hi- O, wacht. Hij was flauwgevallen, niet waar? Nou had ze hem al tweemaal zonder masker gezien, tweemaal! Het was een regelrechte drama. Hij trok zijn knieën op en schoof iets wat naar achteren. Wat moest hij nu? Jayce wist er geen raad mee, het werd hem allemaal net teveel, maar ondanks dat wist hij al prevelend een bedankje uit te spreken. “B-Bedankt,”

Net toen Rose zich wanhopig bedacht dat er geen andere oplossing was dan mond op mondbeademing, werd hij wakker. Haar blauwe ogen keken hem opgelucht aan, maar ze schrok toen hij overeind schoot en zijn hoofd tegen het bureau knalde. ‘Jayce, rustig!’ bracht ze geschrokken uit terwijl ze haar hand op de borstkas van de jongen legde om hem terug te duwen. De aanraking zorgde ervoor dat er een huivering door haar heen ging en een beetje geagiteerd trok ze haar hand terug. Ze was hier echt nog steeds niet klaar voor. Voor al die aanrakingen. Ze had die schorpioen dan misschien wel laten tatoeëren om haar angst een plaatsje te geven, maar er waren nog steeds een paar dingen die ze echt niet kon. Mond op mondbeademing geven was daar één van en lichaamscontact met jongens ging haar ook te ver. Ze moest denken aan die keer dat Zeke haar had aangeraakt om haar te redden van die grote, enge jongen. Dat had ze ook totaal niet leuk gevonden. Of die keer in die grot met de jongen met de Gastly. Ze schudde haar hoofd. Nee. Ze knikte vriendelijk naar Jayce toen hij haar bedankte en merkte dat hij zijn knappe gezicht weer verborg met het intimiderende masker. Waarom deed hij dat toch? Hij zag er echt veel beter uit zonder. Langzaamaan probeerde ze een beetje overeind te komen zodat ze haar been rust kon geven. Uiteraard kwam er juist op dat moment weer iemand binnen. De man fronste naar haar en keek toen naar Jayce die nog altijd op de grond lag, maar begon met een schaar haar gips uit te knippen. Rose keek tijdens heel het proces dat er een nieuw gips aan werd gedaan eerst naar het plafond en dan weer naar Jayce terwijl ze zich afvroeg hoe hij zich voelde. ‘Jullie zijn vrij om te gaan,’ zei de man glimlachend en Rose bedankte hem. Daarna keek ze naar Jayce. ‘Hoe kwam het nu eigenlijk dat je flauwviel?’ vroeg ze verbaasd zijnde. Hij zou dadelijk wel weer zijn warme kledij aan willen doen. Ze stond alvast op om te vertrekken, want ze wilde hier ook weer niet al te lang blijven en ze wilde Hoenn eigenlijk zo snel mogelijk verkennen.

Rose’ been klopte lichtelijk toen ze opstond, maar het steunen op haar krukken zorgde ervoor dat de grootste druk weggenomen werd. Ze trok haar wenkbrauwen op toen Jayce antwoord gaf. Ze wist dat hij zichzelf graag bedekte, maar met dit weer was dat eerder iets dat je dood kon worden iets waar je veel aan kon hebben. Een keertje flauwvallen was wel het minst erge gevolg van te warme kleding in deze verschrikkelijke hitte. ‘Doe dan toch gewoon wat uit,’ zei ze tegen hem. ‘Het is niet dat je er slecht of te bloot uitziet, hoor.’ Ze haalde haar schouders op naar hem wat nogal moeilijk ging dankzij haar krukken. Ze herhaalde de woorden die ze net had gezegd in haar hoofd en voelde een lichte blos over haar wangen trekken. Oké, zo had ze het nu ook weer niet willen laten overkomen, maar goed. Haar blauwe ogen keken om zich heen en scanden de omgeving. Dankzij haar map wist ze dat ze in de buurt van Slateport City was en dat dat best een mooie stad was. Als dit weekje goed verliep, zou ze misschien vaker langskomen en zou ze er ook maar eens over nadenken of ze na Kalos misschien hier een reis wilde doorbrengen. Maar goed, zo ver waren ze nog lang niet. Het zwartharige meisje keek naar Jayce. ‘Het lopen gaat goed,’ zei ze glimlachend tegen hem. ‘En jij? Denk je dat jij je weer kunt wagen in die hitte?’ Ze keek hem lichtelijk bezorgd aan. Hij begon al wel weer wat kleur op zijn wangen te krijgen, dus dat was iets goed. Ze steunde op één kruk terwijl ze naar voren boog en haar hand tegen zijn voorhoofd legde. ‘Hmm. Ik kan de hitte niet meer door je masker heen voelen komen, dus ik denk dat het wel goed zit.’ Ze glimlachte naar hem en ging weer terug staan zoals ze daarnet stond. Als Jayce het goed vond, zouden ze naar Slateport City kunnen gaan om wat te gaan eten. En om elkaar beter te leren kennen, want met al deze drama hadden ze niet echt met elkaar kunnen praten.