Jayce Fai

Naam: Jayce Fai
Leeftijd: 18 Jaar
Geslacht: Man
Type: Trainer
Hobby's:
• Observeren van wilde Pokémon.
• Tekenen
Pokédex: Jayce's Pokédex

Uiterlijk: Een tengere jongeman met korte hemelsblauwe haren die over zijn nek reikt in combinatie met lichtgele ogen die een draakachtige indruk hebben. De pupillen zijn daarentegen rond. Tegenwoordig draagt hij blauwe lenzen om ze te verbergen. Verder heeft hij een sportieve kledingstijl; een donkere Adidas vest, broek en paar schoenen, en nog een lichtblauwe bandana om zijn nek.

Geschiedenis:
Jayce werd geboren binnen een arm gezin die zich net had gevestigd in Cianwood City. Gezien de kosten zouden oplopen door het kind geboren te laten worden in een ziekenhuis besloten ze het baren van het kind thuis te laten plaatsvinden. Ondanks de nadelen en risico’s die hieraan hingen werd het kind gezond geboren en maakte eveneens het moeder prima. Het kind werd direct Jayce gedoopt, gezien het volle maan was en de naam “maan” betekende. Ook had Jayce de kenmerkende blauwe haren van de Fai-familielijn die tegenwoordig maar uit een paar leden bestond. Het gezonde kind werd de eerste paar jaar grotendeels door de moeder opgevoed, terwijl de vader zijn best deed om geld te verdienen in de bouw. In de jaren werden ze echter vermeden door hun eigen buren die hen maar vreemdelingen van het vaste land vonden. Het was vooral dan ook het blauwe haar waar ze argwaan voor hadden. Ondanks de ontwijkende blikken duwde de moeder altijd de goedkope buggie van haar zoon naar voren en liet ze haar eigen lange blauwe haren stralen in het daglicht. Jayde ontwikkelde zich ook tot een jongen die niet veel zei, maar zachtaardig was en zijn nieuwsgierigheid schuilhield onder een masker van kalmte. Veel vrienden had hij echter niet, voordat hij op de plaatselijke basisschool kwam. Ook daarna werd het er niet veel beter op en werd hij nog steeds genegeerd door de andere kinderen en merkte enkel de leraar hem op. In het begin was het zwaar voor hem en bezweek hij onder de druk dat hij wellicht nooit vrienden zou maken met nachten tot gevolg waarin hij zichzelf huilend in slaap bracht. De dag kwam toen dat zijn leven een totaal andere draai nam; zijn moeder werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze had al vanaf haar geboorte een spierziekte en met elke jaar dat verstreek gingen haar spieren vele malen sneller achteruit dan een normaal persoon. Dit verkortte haar levensduur met tientallen jaren en het leek erop dat al haar spieren aan het begeven waren. Het laatste wat haar moeder tegen hem gezegd had was niets meer dan een zacht gefluister.

“De maan leeft in je. Huil maar niet, Jayce”

Helaas. Jayce barstte in tranen en had met ogen vol woede richting de weer verschijnende volle maan gekeken wiens licht over het lijf van zijn moeder daalde. De vader zat in de tussentijd wanhopig haar naam uit te roepen en krampachtig haar hand vast te houden, maar voordat hij het wist was haar hartpuls weg en zo ook haar leven. De vader had het zien aankomen, maar zeker niet zo snel verwacht en moest zich ditmaal in zijn uppie over het kind ontfermen. Dat ging stroef in het begin, jegens zijn lange werktijden, maar spoedig werd de vader-zoon band hechter, al werd deze nooit even sterk als tussen hem en zijn eigen moeder. Op school ging het beter en de kinderen gingen meer met hem uit medelijden, terwijl de pestkoppen zijn moeder bleven bespotten en vooral het blauwe haar die hij met haar deelde. De meestal kalme Jayce kon de pesterijen en bespottingen niet aan en in de zevende groep van de basisschool kwam het eerste incident voor dat hij aan de vuist was gegaan met een pestkop. Natuurlijk was hij fysiek zwakker, maar toch had hij een bloedneus weten te slaan bij de ander al lag hij zelf uitgeteld op de grond. De ouders van de twee werden erbij gehaald en de kwestie werd in het bijzijn van meerdere docenten besproken. Het leidde echter tot niets uit, de reden van het conflict was duidelijk, maar er leek geen kracht te zitten om er iets tegen te doen. Vanaf dat moment nam zijn vader wel stappen en besloot de aandacht van zijn zoon op iets anders te richten dan zijn uiterlijk, Pokémon. De jongen had de juiste leeftijd om een starter in de New Bark Town te halen. Zodoende koos Jayce zonder er verder bij na te denken de Totodile uit en doopte deze als “Kraker”, gezien deze nogal vaak naar hem hapte. Met zijn Pokémon keerde ze terug naar Cianwood City waar hij begon met het bestuderen van de Pokémon om hem heen die hij eerder amper aandacht geschonken had, buiten baby zijnde dan. Vele nieuwe feitjes kwam hij achter de ronddwalende of rond zwemmende Pokémon en zo borrelde ook zijn strijdlust.

Vaker begon hij lessen te skippen om de natuur in te gaan en Pokémon te observeren en zijn eigen Pokémon te trainen. Hoe langer hij in de natuur ronddwaalde hoe slechter zijn cijfers natuurlijk werden en dat baarde zijn vader nogal wat zorgen. Het was niet de bedoeling geweest dat zijn zoon’s aandacht volledig op Pokémon zou zijn. Ondanks dat kon hij weinig uithalen door zijn arbeidsintensieve baan waar hij al lange uren werkte om de huur te kunnen betalen. Tijdens zijn middelbare school carrière haalde hij betere cijfers, maar deze waren zelden hoger dan een ruim voldoende en voor de rest maakte hij amper vrinden in de klas. Iedereen wist op het eiland over zijn reputatie en vermeden hem. Dit veranderde toen een zwerm Skarmory’s van het vaste land het eiland teisterde en burgers aanvielen. De gymleider had zich proberen te verzetten en wist enkele Skarmory’s uit te schakelen, maar het was niet genoeg, zelfs met de hulp van de andere Trainer’s. Dit was een buitenkansje voor Jayce die nogal als de zwarte schaap werd gezien op het eiland en eindelijk een goede bijdrage kon leveren. Dit had hij echter amper door, het was voor hem vanzelfsprekend om op pad te gaan en de Skarmory’s tot bedaren te brengen met zijn Totodile. De meeste Skarmory’s hielden zich verborgen in het dichtbegroeide landschap, maar hij wist als een van de weinige de weg naar de Pokémon’s waarschijnlijke verblijfplaats. Na wat overtuigende woorden van zijn vader tegen de gymleider en de trainer’s volgden ze hem met nog enige tegenzin en vonden ze daadwerkelijk de Skarmory’s. Deze werden verslagen en weggejaagd van het eiland, maar een exemplaar bleef recht tegenover hen staan. Deze had een glazige blik in zijn ogen en leek vergiftigd te zijn door een aanval van een van de Pokémon die een trainer gebruikt had. Ondanks dat stormde de Skarmory op ze af, maar Jayce remde de aanval van de wilde Pokémon met de Water Gun van zijn Totodile af. Een paar andere aanvallen raakten vervolgens de Skarmory die binnen enkele tellen uitgeteld op de grond lag. Wegens de slechte staat van de Skarmory werd deze eerst verzorgd in de lokale Pokémon Center, voordat deze vrijgelaten werd. Echter, verliet deze nooit het eiland en bleef hij koppig Jayce uitdagen voor een gevecht, wegens zijn trots die gekrenkt was door een zwakke Water Gun. Uiteindelijk nam Jayce het aan en ving de Pokémon na meerdere Pokéball’s gebruikt te hebben. Sindsdien liet hij zijn Pokémon vooral buiten hun Pokéball rondlopen, maar nog belangrijker… zijn reputatie herstelde zich.

Het was echter al te laat voor hem en om zijn gezicht te verschuilen begon hij een masker te dragen om eveneens mindersnel opgemerkt te worden in de natuur. Op den duur bouwde hij zijn momentele kledij op door de lange tijd die hij besteedde in de natuur. Dit veranderde echter toen plotseling zijn vader hem aanraadde om zijn horizon uit te breiden en naar Hoenn te gaan. Eerst vond Jayce het een slecht idee, maar toen hij via de boeken van de lokale bibliotheek achter de vele geheimen die zich daar schuilhielden gepaard met de onbekende Pokémon besloot hij toch te gaan en kocht zijn vader een ticket naar Hoenn. Het ging in de regio een tijdlang goed, totdat hij een Trainer benaderde en werd aangevallen door zijn Gardevoir. Ondanks zijn Pokémonkennis had hij onmogelijk deze reactie kunnen verwachten. Ten gevolge van de psychische krachten lag hij een week bewusteloos in het ziekenhuis en draaide zijn kalme karakter om naar hyperactief.