Explore the city. [&YARA CELICA]

Athan beet op zijn onderlip toen hij merkte dat Yara wel wilde lachen, maar het uit beleefdheid waarschijnlijk niet deed. Hij zou hetzelfde misschien voor hebben gehad als hij niet zo chagrijnig was geweest. Als hij vroeger niet met een vlammende kaars in zijn oog was geraakt door zijn vader. Als zijn moeder niet opgesloten had gezeten in de gevangenis wegens moord en Athan niet wist of hij haar ooit nog wilde bezoeken of niet. Het was immers haar schuld dat hij er al die jaren dat zij er niet was alleen voor had gestaan en dat hij nu niet erg goed voorbereid op reis ging. Hij had weliswaar zijn Pokémon en zij leidden hem ook wel, maar een moederfiguur in zijn leven zou best handig zijn. Een vaderfiguur trouwens ook. Hij had niemand om naartoe te gaan, om bij terecht te kunnen als er iets was. Zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen keken haar aan toen ze een wederkerige vraag stelde. ‘Een Scyther, een Charmeleon en een Luxio,’ antwoordde hij op haar vraag. Zijn blik gleed ondertussen naar haar Pokémon. Ze zagen er niet al te sterk uit, vrij jong zelfs nog. Het level waar ze op waren moest ongeveer gelijk zijn met die van zijn Pokémon, want zijn Pokémon zagen er ook nog wel vrij jong uit. De donkerharige jongen keek nadenkend naar Yara terwijl hij op een vraag probeerde te komen om het gesprek interessant te houden. Net toen hij iets wilde vragen, hoorde hij rumoer en keek geïrriteerd over zijn schouder. Hij zag een paar ruziënde jongens verderop staan. Zonder dat hij er meteen zijn vinger op kon leggen legde hij zijn hand voorzichtig om haar arm. ‘Kom mee. Daar willen we niet tussenkomen,’ mompelde hij zacht. De waarheid was dat het hem niet kon schelen of hij daartussen zou komen, maar hij had zo’n gevoel dat Yara zulke situaties niet erg prettig vond en daarom trok hij haar dus mee. ‘Hoi schatje!’ hoorde hij de jongens roepen en hij rolde zijn ogen toen hij besefte dat ze Yara bedoelden. ‘Deze kant op,’ sprak hij rustig terwijl hij haar leidde naar een ander straatje.

Terwijl hij haar naar een ander straatje leidde had hij onbewust zijn arm om haar schouders geslagen. Dit had hij gedaan omdat de jongens niet ophielden met fluiten. Toen hij één boze blik over zijn schouder wierp en ze recht naar zijn brandwond keken, hielden ze verschrikt op. Als hij hun domme breinen kon doorgronden dan zouden ze nu waarschijnlijk denken dat hij dit zelf had gedaan en dat hij dat ook bij hun ging doen. Mensen waren tegenwoordig echt zo dom. Die mensen in de instelling waar hij had gezeten waren ook dom geweest. Die hadden ook domme dingen over hem gedacht. Dingen waardoor hij meerdere malen een knokpartijtje had gehad. En zo liep Athan nadenkend, met zijn hand om haar arm verschoven naar haar schouder, door het steegje. Totdat Yara opeens begon te praten. Hij merkte nu pas dat zijn arm om haar schouder lag en met een ruk trok hij deze weg terwijl kleine blosjes van schaamte zich over zijn wangen verplaatsten. Gelukkig ging in elk geval één deel van de blosjes weg onder zijn grote litteken. Daar was dat litteken dan wel weer goed voor. Hij kuchte zachtjes en schraapte zijn keel. ‘Die gasten waren op slechte dingen uit,’ zei hij zo luchtig mogelijk. ‘En ik sloeg die arm om je heen zodat ze van je af zouden blijven.’ Hij was nog niet klaar met praten of hij hoorde hun gelach verderop. Deze keer voelde hij agressie. En hij wist dat hij die niet zou kunnen onderdrukken als ze hier bleven. Hij draaide zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen naar Yara toe en twijfelde zichtbaar over wat hij nu zou gaan zeggen. ‘Als je wilt wil ik die jongens wel een pak rammel geven voor hun vunzige gedachten?’ Hij keek haar vragend aan. Geen haar aan zijn hoofd die dacht dat hij dit meisje pijn zou laten doen door die gasten. Hij was echt zeer tegen dat soort dingen, al was hij een agressieveling. Hij had ook zijn goede kanten. Soms.

Athan had niks gezegd op haar bedankje, maar had enkel een kort knikje gegeven terwijl hij op de binnenkant van zijn wangen had gebeten om te voorkomen dat er weer kleine blosjes over zijn wangen zouden verschijnen. Nog nooit had hij een oprecht bedankje mogen ontvangen van iemand buiten zijn moeder. Zijn vader bedankte hem nooit en sloeg hem liever in elkaar. Tot zijn dood tenminste. In de instelling bedankten ze hem wel, maar Athan merkte vaak dat ze daar niks van meenden en dus rekende hij dat ook niet als een echt bedankje. Hij merkte ook dat het ergens wel fijn aanvoelde dat hij een bedankje kreeg en een teken van appreciatie. En bij deze besloot hij ook meteen dat Yara wel oké was. Ze was niet zoals die andere sukkels in de instelling waar hij had gezeten en ze was al helemaal niet zoals de mensen die hij in zijn omgeving had gehad in de tijd dat zijn vader nog leefde. Die mensen hadden hem de rug toegekeerd zodra zijn moeder opgepakt was. Hij gaf een kort knikje op wat ze zei. ‘Goed, maar als ze iets proberen haal ik wel uit. Je moet nooit wegrennen voor je belagers. Dat geeft ze alleen maar meer reden om het de volgende keer opnieuw te doen,’ waarschuwde hij haar, waarmee hij haar nu ook weer niet direct wilde zeggen dat ze er dan maar gewoon met haar vuisten op in moest beuken. Hij wist niet of ze sterk was, maar meisjes waren meestal wat zwakker dan jongens en hij vreesde dat zo’n groep jongens gewoon te veel voor haar zou zijn. ‘Kom op dan,’ sprak hij en hij leidde haar mee naar een ander gedeelte van de stad. Hij meende voetstappen achter hun te horen, maar besteedde daar al geen aandacht meer aan. ‘Weet je, als je je echt onveilig voelt, heb ik wel een Scyther die je een veiliger gevoel kan geven?’ stelde hij vragend voor.

Kende je dat moment dat je het gevoel had dat iemand je achtervolgde en dat je de neiging moest onderdrukken om steeds over je schouder te kijken? Wel, dat had hij momenteel. Hij had echt het idee dat die vervelende gasten hun zouden achtervolgen. Het was immers Santalune City en de types die hier rondliepen waren niet allemaal even leuk. Hij besloot echter om niks aan Yara te laten merken voordat ze zich wel onveilig zou voelen. Dat zou dan geheel zijn verantwoordelijkheid zijn en dat wilde hij niet. Hij richtte zijn blik verbaasd opzij toen ze iets zei. Aardig? Vertrouwen? Hem? Hij voelde zijn wangen rood worden en liet, net als haar, zijn blik even naar de grond dwalen. Niet vaak had iemand tegen hem gezegd dat hij aardig was en nog nooit had iemand zo ongeveer aangegeven dat hij of zij zich veilig voelde bij hem. Het kwam voor hem aan als een heus compliment en opeens begon hij zich een stuk beter tegenover Yara te voelen. Eerst had hij zo zijn twijfels, maar hij kon concluderen dat ze echt wel oké was. En dat had hij al eerder geconcludeerd, want anders zou hij haar zeker niet zo behandelen. Ze hadden zeker een nieuwe goede start gemaakt en Athan hoopte dat dit kon uitbreiden tot een goede vriendschap. Hij kuchte even om zijn emoties wat onder controle te krijgen en glimlachte naar haar. ‘Fijn. Dat hebben nog niet veel mensen tegen mij gezegd,’ zei hij en hij grinnikte even. Om zijn lippen lach een oprechte glimlach. Hij vroeg zich af wanneer de laatste keer was dat hij ooit oprecht naar iemand had geglimlacht. In de instelling waren het altijd neppe glimlachjes geweest om hun te plezieren, maar deze was wel degelijk oprecht. Yara had iets bij hem voor elkaar gekregen waar hij een lange tijd van had gedacht dat het nooit meer zou komen. ‘Ik eh… zal je wel beschermen.’ Hij grinnikte even omdat het er zo belabberd uitkwam. ‘We kunnen ze afschudden door de route naar Lumiose City te nemen? In zo’n grote stad als die zouden ze vast niks durven te doen. Zeker niet als we wat bij de hoofdstraten blijven.’ Hij glimlachte naar haar, wachtend op antwoord.

Het was echt een vreemd verloop van de dag. Eerst had hij een beetje ruzie met haar staan maken, maar nu leek alles goed tussen hun te zijn en had zij zojuist aangegeven dat ze hem vertrouwde, iets dat hem ontzettend verbaasde omdat mensen hem juist niet vertrouwden. En dat hij haar veilig liet voelen vond hij ook al raar. Hij wist dat hij een robuust figuur had waardoor hij intimiderend over kon komen naar anderen en sneller in staat zou zijn om anderen af te schrikken van haar, maar was dat direct een reden waarom ze hem vertrouwde? Hij fronste even toen ze iets zei over Team Rocket en vervolgens haar vraag stelde. Als hij het bij zichzelf zo dacht, was het misschien niet zo raar dat zo’n opmerking maakte. Hij had immers Lumiose City voorgesteld en het barstte daar van de criminaliteit. Plus ze leek nog redelijk jong te zijn – twee jaar jonger dan hem maximaal – en misschien had ze wel iets meegemaakt met die groep wat haar bang had gemaakt voor het leven. Hij schudde geruststellend zijn hoofd. ‘Nee,’ sprak hij. ‘Ik heb een hekel aan groepen die Pokémon stelen.’ Hij keek haar aan met een glimlach. ‘Sorry, Lumiose City was niet het beste voorstel. Eh…’ Hij dacht even na terwijl hij zich een stad of een pad probeerde te bedenken dat wél veilig was. ‘We zouden langs de Lumiose Badlands of langs het pad naar Laverre City kunnen gaan. Ik denk dat Laverre City je meer opbeurt dan Lumiose Badlands, want er komen daar redelijk sterke Pokémon die agressief aangelegd zijn.’ Hij fronste even en duwde daarna zijn handen in zijn zakken. Als ze naar Laverre City zouden gaan, zouden ze één hoofdstraat moeten bewandelen tot ze bij Route 14 aankwamen, daar de poort nemen en dan vervolgens door het redelijk vieze moeras lopen. Het was dat, Lumiose Badlands of Lumiose City. Of deze stad met die jochies die achter hun liepen.

Athan besefte zich dat er eigenlijk best veel mogelijkheden waren naar waar ze toe konden gaan. Het viel hem dan nu ook pas op hoe groot Kalos wel niet was. Eerst viel hem dat niet zo op omdat hij constant in die instelling had gezeten en daardoor niet veel van Kalos had ontdekt. Daar had hij met zijn hoofd de eerste weken ook niet echt bij gezeten, want toen was hij nog bezig met het ongeluk. En natuurlijk het verwerken van de schade die hij had geleden. Zijn brandwond was iets dat hem niet alleen fysieke schade had aangericht, maar ook veel mentale. Het had echt lang geduurd tot hij had geaccepteerd dat de brandwond daar zat en dat het een lelijk litteken zou worden die heel zijn leven zichtbaar zou zijn. Daar kwam dan ook nog eens bovenop dat zijn moeder in de gevangenis zat. Hij had geen idee waar ze ergens naar overgeplaatst was. Het waren drie jaren geweest en hij had zich nooit de moeite genomen om erachter te komen waar ze ergens zat. Zijn ogen gleden naar Yara toen deze begon te praten. ‘Klinkt goed,’ sprak hij instemmend om zijn gedachten wat te verdrijven. ‘Dan kunnen we alsnog één van de poorten nemen als het te gevaarlijk wordt.’ En met een kalme blik vervolgde hij zijn tocht naar de uitgang van Santalune City. Hij hoorde voetstappen achter hun, maar besteedde er niet al te veel aandacht aan. Hij had Scyth en als er iets zou gebeuren zouden haar messcherpe armen hun wel beschermen. Nee, er was werkelijk niets om hun eigen zorgen over te maken. ‘Mocht je je niet veilig voelen dan kan ik mijn Scyther oproepen. Dat voorstel blijft geldig,’ zei hij kalm tegen haar. Hij dacht dat hij haar dat voorstel al eerder had gedaan, maar hij was er niet zeker van.

Athan voelde zijn mondhoeken omhoog drukken toen ze hem bedankte. Hij was eerlijk gezegd wel blij dat ze om een nieuwe start had gevraagd tussen hun twee. Hij had namelijk niet gedacht dat zij zo aardig zou zijn en dat hij zo aardig kon zijn. Het had altijd diep verborgen in hem gezeten, wachtend tot het eruit mocht komen bij de juiste persoon. Hij probeerde zijn gekwetste gevoelens altijd te verbergen door een muur om zich heen te bouwen, maar het was ook eens fijn om die muur wat te laten zakken. Niet dat hij meteen ging vertellen wat er met hem was gebeurd, maar een keertje vriendelijk doen voor de verandering was ook wel eens fijn. Zijn donkerbruine haar wapperde zachtjes in de wind nu hij zijn kap naar beneden had en ondanks dat hij vond dat zijn oog te veel werd blootgesteld, voelde de wind wel fijn. Het was heel iets anders dan die warme kap die hij altijd droeg en hij kon zijn omgeving nu ook veel beter in de gaten houden. Aan haar reactie kon hij opmaken dat ze het apprecieerde, maar dat ze Scyth nog niet direct nodig had om zich veilig te voelen. Dat wilde dus zeggen dat ze zich al op haar gemak voelde bij hem, wat ze eerder ook had aangetoond. Athan was er best trots op dat hij had voor elkaar had gekregen om iemand een veilig gevoel te geven, want meestal was het tegenovergestelde waar. Hij besefte zich nu ook pas dat hij eigenlijk nog niet veel van haar wist, ondanks dat ze nu al een uur in elkaars aanwezigheid waren. Hij wist dat ze coördinator was en welke Pokémon ze had, maar daar hield het dan ook wel mee op. ‘Heb je al aan veel wedstrijden mee gedaan?’ vroeg hij aan haar, hopend dat ze begreep dat het over het coördineren ging. ‘Ik zou echt niet weten hoe ik er aan mee moest doen. Ik kan alleen maar strategieën voor vechten bedenken en dan boeit het me niet of het er mooi uitziet, als het maar effectief is tegen mijn tegenstander,’ zei hij en hij lachte.