Relax day [North Summer]

North glimlachte toen hij merkte dat Yara begon door te krijgen dat het niet om haar ging. Dat hij haar niet op die manier leuk vond. Misschien zouden ze vrienden kunnen worden, goede vrienden zelfs, maar meer dan dat zou North er nooit achter zoeken. Na zijn ene vriendin in Kanto was hij nooit meer verliefd geworden. Hij had zich voornamelijk geconcentreerd op het trainen van Pokémon, het winnen van gevechten en het zich voorbereiden op de gyms. Een vriendin zou gewoon te veel tijd opslokken, iets wat hij niet wilde. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij totaal niet romantisch was en eigenlijk ook niet wilde dat hij dat werd. Hij richtte zijn blik naar Yara toen ze eerst een opmerking maakte over het onderwerp waar ze het net over hadden. Hij gaf een kort knikje ten teken dat hij er ook zo over dacht, maar hield zijn hoofd schuin toen ze hem een vraag stelde. Hij haalde zijn schouders nadenkend op. ‘Niet echt,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Ik merk ook dat ik neig naar Pokémon uit Kanto om mijn team op te bouwen om me wat meer thuis te voelen. Ik denk dat Kalos nooit echt als thuis gaat voelen,’ zei hij vriendelijk tegen haar. ‘Het is hier wel mooi en zo, maar het zal nooit zo zijn als Kanto.’ Hij grinnikte even. Hij klonk echt als een klein kind die nooit afscheid had kunnen nemen van zijn thuisregio. Oh well. ‘En jij?’ stelde hij een wederkerende vraag omdat hij niet meteen wist wat hij anders moest zeggen of vragen. ‘Voel jij je hier thuis?’

Terwijl hij Yara de tijd gaf om te antwoorden dacht hij even na. Hoe kon hij zichzelf hier namelijk beter thuis voelen? Hij was al van plan om alle drie de starters van Kanto te vangen. Hij had ook al een Pikachu in zijn team, maar het was zeker niet de bedoeling dat heel zijn team uit Pokémon van Kanto zouden bestaan. Hij was niet direct van plan om Pokémon uit Kalos te vangen, maar misschien dat hij er wel een paar dichtbij in de buurt van Kanto waren. Zoals een Murkrow. Die was afkomstig van Johto. Of een mooie Pokémon uit Sinnoh, zoals een Gible. Het maakte hem niet veel uit, als hij maar een team had dat uit diversiteit bestond. Hij keek op toen Yara een antwoord gaf en knikte. Familie kon je ook wel thuis laten voelen. Hij woonde met zijn ouders in Vaniville Town, maar hij had ze sinds zijn reis eigenlijk niet veel gesproken. In het begin was dat vooral geweest omdat hij boos op hun was omdat ze hem van Kanto hadden weggerukt, ook al had hij er half en half enthousiast mee ingestemd om op reis te gaan in Kalos. Nu was het vooral omdat hij het vergat. Hij vergat soms dat zijn ouders bestonden, hoe crue dat ook klonk. En daarom nam hij ook geen contact met hun op. Misschien dat hij dat binnenkort maar eens ging doen. ‘Familie kan je best een goed gevoel geven,’ zei hij tegen Yara. ‘Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik de mijne verwaarloos. Ik ben veel te veel bezig met reizen en met Pokémon trainen dat ik hun vergeet.’ Hij haalde zijn schouders een tikkeltje mismoedig op. ‘Het ligt niet volledig aan mij,’ verdedigde hij zichzelf direct. ‘Het komt ook omdat zij nooit contact met me opnemen hoewel ze wel mijn nummer hebben.’ Dat laatste bracht hij een tikkeltje te gefrustreerd uit en zijn blik gleed naar de tafel. Alsof hij de enige schuldige was, ja!

Het bleek te zijn dat hij niet de enige was die niet veel contact had met zijn ouders. Hij fronste terwijl hij luisterde naar Yara. Hij was blij voor haar dat ze op z’n minst een halfzusje had waarbij ze terechtkon. Soms wilde hij dat hij een broer of een zus had waarmee hij zijn gevoelens kon delen, maar aan de andere kant was het misschien ook wel beter voor de beschaving dat hij enig kind was. Hij was namelijk echt een gevaar voor zichzelf en soms ook voor anderen met zijn onhandige gedrag. Hij kwam altijd wel weer in van die situaties terecht waar hij zich echt van af vroeg hoe het ooit mogelijk was geweest om er in verzeild te raken. Zijn groene ogen gleden naar Yara. ‘Reist je halfzusje ook door Kalos?’ vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Het leek hem wel fijn als iemand waarmee hij goed overweg kon en die een beetje in de familie zat ook door dezelfde regio reisde zodat het contacteren makkelijker ging, hoewel een Holo Caster gebruiken daar ook wel veel aan mee hielp. Hij had zo’n ding nog altijd niet aangeschaft en vroeg zich af of het niet eens tijd werd dat hij dat ging doen. Iedereen had zo’n ding en hij niet. Het was niet dat hij er op dit moment eentje nodig had, maar voor later kon het misschien wel handig zijn. Hij wilde zijn geld echter aan betere dingen besteden. ‘Maar hoe komt het eigenlijk dat je weinig contact hebt met je ouders? Als je dat wilt vertellen natuurlijk,’ liet hij er snel achter volgen terwijl hij meteen zijn handen naar haar opstak. ‘Ik wil je niet het gevoel geven dat ik je dwing om iets te vertellen, absoluut niet.’ Hij glimlachte naar haar, liet zijn handen weer zakken en wachtte af op wat ze zou gaan zeggen.

Yara Celica schreef:

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

De jonge vroeg of haar half zus ook door Kalos heen reisde. Enthousiast begon ze knikken met haar hoofd “Ja ze had laatst nog haar eerste gym gehaald. Ik mocht er bij zijn,” vertelde ze terwijl er een straal op haar gezicht kwam. De jongen vroeg daarna waarom het kwam dat ze weinig contact had met haar ouders, daarna vertelde hij ook dat hij haar geen idee wou geven dat ze verplicht was te antwoorden. Ze knikte haar hoofd en zei “Maak je maar geen zorgen,” en glimalchte terug, “Maar geen idee eigenlijk, van jongs af aan zag ik ze weinig,” vertelde ze verder. “Waarschijnlijk te druk met werken,” vervolgde ze. Echt moeite had Yara er niet mee, ze vond het wel gewoon geworden. Waarschijnlijk zou ze er meer moeite mee gehad hebben, als haar ouders nu op eens constant contact met haar zochten. Maar dat zou komen, omdat ze het gewoon weg niet gewend was.

tag: name // Words: aantal .

( © eli. )

Een glimlach gleed om North’s lippen terwijl hij aandachtig naar Yara luisterde. Hij vond het wel leuk om te zien hoe blij ze werd als ze het over haar halfzusje had. Hij gaf een knikje ten teken dat hij onder de indruk was toen er werd verteld dat haar halfzusje de eerste gymbadge al gehaald had. Hij hoopte dat hij dat ook ooit van zichzelf kon zeggen, maar voor nu was hij voornamelijk bezig met Kalos ontdekken en een thuisgevoel te creëren. Hij had helaas nog niet echt een maatje gevonden dat hem direct deed denken aan thuis. In Kanto had hij iemand gehad waarmee hij alle gekke ideeën uitvoerde die ze maar konden bedenken. Zo waren ze eens een keertje de Rock Tunnel ingegaan zonder een Pokémon die hun licht kon geven en hadden ze geprobeerd om nog op de S.S. Anne te springen toen deze vertrok uit Vermilion City. Ja, ze hadden echt veel ruzie gehad met de politie, maar het was het waard geweest. Als hij zo terugdacht aan al die dingen, vond hij het nog steeds jammer dat hij naar Kalos verhuisd was. Hij gaf snel een knikje ten teken dat hij het begreep toen ze over haar ouders praatte. ‘Soms lukt het wel om contact te onderhouden en soms niet,’ zei hij schouderophalend. Hij wist hoe moeilijk het was om contact te houden met je ouders als je ondertussen nog aan het reizen was en eigenlijk pas echt ontdekte hoe de wereld in elkaar zat. Voor hem was dat toch zo, maar dat kon voor iedereen anders zijn natuurlijk. ‘Al wat ik weet is dat ik Kanto ontzettend mis. Ik zou er best graag terug naartoe willen gaan. Al het contact dat ik daar had met mijn vrienden is verwaterd. Ik zie ze niet meer,’ zei hij lichtelijk treurig. Hij grinnikte daarna. ‘Maar misschien ontmoet ik hier wel weer mensen die me aan hun laat denken,’ ging hij gauw verder omdat hij niet wilde dat het gesprek de depressieve kant opging.