First town to visit. [&AYAKO HASEGAWA]

Austin had een tweeling als broer en zus? Nou ja, eerder broertje en zusje, want blijkbaar waren ze nog heel jong. Net zo jong als Ayako zich vaak gedroeg. “Oh wow,” sprak ze oprecht onder de indruk. “Ik heb ook een jonger zusje,” deelde ze mee. “Maar wij hebben geen groot leeftijdsverschil. Zij is twaalf. Bijna dertien.” Je zou eerder zeggen dat hun leeftijden waren omgedraaid. Kaoru was veel meer volwassen dan de brunette en zij gedroeg zich zelfs nog jonger dan twaalf. “Maar het blijft leuk om broertjes en zusjes te hebben, toch?” vroeg ze vervolgens vrolijk aan de blonde jongen. Ze keek hem nieuwsgierig aan, een twinkeling in haar ogen zichtbaar, terwijl ze weer aan haar ijsje likte. Ondertussen werd Goku zijn aandacht getrokken door de Mudkip van Austin. Er werd hem gevraagd of hij wilde spelen, maar de Treecko was nooit echt geïnteresseerd geweest in spelletjes. Stoeien wel. Dat vond hij geweldig. Als een ware loner koos hij voor het stoeien, geen zin in een gesprek hebbend.

Austin glimlachte toen hij leerde dat Ayako een jonger zusje had. Toen ze dat zei, dacht hij echt dat de leeftijd van dat zusje hetzelfde was als de tweeling, maar dat bleek toch niet helemaal waar te zijn. ‘Oh,’ grinnikte hij dan ook waarmee hij zijn verbazing en misschien ook wel zijn verwachtingen uitdrukte. Hij had echt gedacht dat het zusje van Ayako rond de vijf was aan de manier te herkennen waarop ze het zei, maar schijnbaar scheelden ze dus maar één jaar. Austin wist echter zeker dat als de tweeling één jaar jonger dan hem was geweest, dat hij ook had gesproken over een jonger broertje en een jonger zusje. Hij kon de woordkeuze dus wel begrijpen. Hij knikte heftig op haar woorden. ‘Ja, ik z-zou echt niet weten wat ik z-zonder ze moest,’ stotterde hij tegen haar. Hij meende het. Misschien was het soms wel dat ze hem meer nodig hadden dan hij hun, maar hij zou hun echt voor geen goud willen missen en hij wist dat zijn vader daar hetzelfde over dacht. Gelukkig nam zijn vader de tweeling niet kwalijk voor de dood van zijn vrouw en greep hij niet naar de genotsmiddelen zoals drugs en alcohol. Austin wist dat het moeilijk moest zijn voor de man om niet gewoon even van de wereld af te zijn, maar hij wist dat zijn vader vooral veel aandacht besteedde aan de opvoeding van de tweeling en dat dat zijn gedachten wel bezighield. Austin dacht nog vaak aan zijn moeder mede dankzij de tatoeage die hij op zijn arm had en uiteraard de ketting van het kruis om zijn nek. ‘Zie jij j-je zusje veel?’ vroeg hij stotterend aan haar. Waterfall gaf Treecko ondertussen een plagerige duw omdat deze niet echt op hem reageerde. Vervolgens liep hij naar de staart van de grass type toe en zette daar zijn pootje op, waarna hij daar gewicht opzette en uitdagend lachte naar de Treecko.

Austin zou niet weten wat hij zonder zijn broertje en zusje moest. Daar kon Ayako wel inkomen, want hoewel Kaoru en zij wel eens meningsverschillen hadden, moest ze toegeven dat ze het niet zou redden of trekken zonder het meisje. Haar zusje was haar gezond verstand. Dat ze nu op reis was zonder haar was misschien wel een grove fout, maar ze kon ondertussen ook op haar pokémon rekenen, dus veel verloor ze er niet aan. “Ik ook niet,” glimlachte ze als reactie op de jongen zijn woorden. Toen haar werd gevraagd of ze haar zusje veel zag, knikte Aya enthousiast. “Yep! De laatste tijd niet zoveel meer, maar ik ga nog wel op bezoek bij mijn ouders,” vertelde ze aan Austin. “Voordat ik aan mijn reis begon zag ik haar elke dag, though...” Ze klonk niet betreurd, maar eerder een beetje opgelucht. Ze maakten nu immers minder ruzie, omdat ze niet elke dag meer in elkaars haren konden zitten. Dat gold kennelijk niet voor Goku en Waterfall, want de Mudkip was hem aan het uitdagen en als de Treecko ergens niet tegen kon, dan was het niet de bovenhand hebben in wat dan ook. Hij trok zijn staart terug en wilde de blauwe pokémon er vervolgens een mep mee verkopen. Zijn staart was immers zijn meest bruikbare wapen.