It always ends the same +Connor Jacob

Connor rolde met zijn ogen toen de mannen riepen dat ze er niet zo makkelijk vanaf konden komen. Ja ja, bla bla bla. Woorden, maar geen acties. ‘Dat willen we nog wel eens zien,’ zei Connor. Dat liet de mannen even stoppen met tieren en hun dom aankijken. Ze hadden duidelijk niet verwacht dat ze tegenspraak zouden krijgen van twee jongens die bovendien ook nog een jonger waren dan hun. Veel jonger, want Connor vermoedde dat ze rond de veertig moesten zijn. Hij nam aan dat Nathan’s leeftijd zich ook ergens in de buurt van achttien of negentien bevond. Hij leek al zeker niet jonger dan hem, maar daar kon hij het ook wel eens fout hebben. Het was nu niet dat hij goed was in leeftijden raden of zo. De mannen leken geen Pokémon meer over te hebben en ze wisten dat Connor en Nathan in vuistgevechten ook goed waren. Connor kon wel zeggen dat ze best een goed team waren, hoewel hij niet dacht dat Nathan het zo zag. Natuurlijk was het ieder voor hun eigen, maar Connor zou de groenharige heus wel helpen als dat ooit zou moeten. De mannen haalden hun schouders op, joelden nog even naar hun en besloten toen om weg te gaan. Connor draaide zich naar Nathan. ‘Typisch weer dat ons zoiets gebeurt,’ zei hij grijnzend tegen de jongen. ‘Dat was wel weer genoeg spanning voor vandaag. In elk geval heb ik een aantal frustraties er wel uit kunnen werken. Dit is tien keer makkelijker dan leren hoe je om moet gaan met een vrouw.’ Hij zuchtte.

Lichtelijk geamuseerd keek de jongen naar de mannen die weggingen. Doei mensen die hun random hadden besloten te gaan aanvallen, jullie zullen absoluut niet worden gemist hoor. De groenharige keek vanuit zijn ooghoeken naar Connor, welke met een flinke grijns sprak dat dit hun weer moest geen overkomen. "Tja, eigenlijk zou het wel iedereen kunnen gaan overkomen." maar nu was het juist weer bij hun, ach, het was over dus dat was ook weer mooi gedaan hoor. Een kort gegrinnik klonk van Nathan, genoeg spanning voor enkel die dag wel ja, daarna mocht er heus wel weer wat meer gebeuren hoor. Of eigenlijk, zo lag het wel voor hem, zo dat de jongen daaraan. Geen idee hoe de zwartharige hierover dacht, maar toch. "Vrouwen zijn gewoon moeilijk, daar zou niet zo snel wat aan gaan veranderen."

Connor haalde kort zijn schouders op toen Nathan concludeerde dat het iedereen had kunnen overkomen. Dan moest je hem werkelijk eens gaan uitleggen waarom hij het gevoel had dat hij altijd in dit soort situaties belandde. Hij moest altijd de grote held uithangen. Of nou ja, in principe moest hij dat niet echt, maar vormde zich dankzij zijn grote mond zo’n gevaarlijke situatie dat hij dat wél moest doen. Je kon het ook van de positieve kant zien: hij had weer ervaring opgedaan voor de tweede gym uit te gaan dagen. Hij was van plan om Roselia misschien te gaan gebruiken, dus deze ervaring was voor haar ook wel goed geweest. Hij draaide zijn hoofd en grinnikte op Nathan’s opmerking. ‘Als daar al een handleiding voor bestaat zou hij uit meer dan duizend pagina’s moeten bestaan,’ zei hij zuchtend. ‘Ik snap hun soms echt niet. Soms zeggen ze ‘ja’ en dan bedoelen ze eigenlijk ‘nee’ of andersom. Of soms hebben ze echt van die huilbuien om niks waar je als man dan weer begrip voor moet hebben. En dan zeggen zij dat zij de meeste last hebben,’ zei hij lachend. Misschien was dat ook wel zo, want hij zag het namelijk echt niet zitten om elke maand een cadeautje te ontvangen van moeder natuur. Hij zou echt misselijk worden als hij al dat bloed zou zien. En hij wilde zich eerlijk gezegd ook niet voorstellen hoe het was om een baby in je buik te hebben en dan de bevalling door te maken. Nee, hij was echt blij dat hij een jongen was en hij durfde te wedden dat veel jongens het met hem eens waren op dat vlak.

Hij greens even toen Connor zuchtte, wat zei over dat als er voor vrouwen een handleiding was, deze uit meer dan duizend pagina's moesten bestaan. "Ik herken het ja." vrouwen, rare wezens dat het konden zijn. Deden altijd hun best om er op hun best uit te zien met dat make-up supl, om er vervolgens heel erg nep uit te zien. Mislukte poging daar ook hoor. "Weet je, ik ben blij genoeg dat ik een jongen ben, moet er niet aan denken als het andersom was." nee, helemaal niet. Een jongen zijn was prima en laat dat ook maar zo houden.

Connor was opgelucht over het feit dat Nathan het eens was met hem en dat hij het herkende. Mooi zo. Dan waren ze het daar ook weer over eens. Dan hoefde hij dat verder ook niet meer uit te leggen. Hij nam aan dat er genoeg vrouwen waren die hetzelfde dachten van hun. Waarom ze zo wilden uitblinken tegenover elkaar in alles, waarom ze hun gevoelens nooit toonden, waarom zij altijd de dingen uit hun moesten trekken als ze iets wilden weten omdat het uit hun eigen beweging toch nooit zou komen… Was hij zo? Oké, hij wilde wel vaak uitblinken in alles en zo, maar had hij toen hij een relatie met Alana had toch wel gevoelens getoond? Misschien in het begin niet zo, maar toen was alles nog nieuw voor hem. Hij wist zeker dat als hij weer een vriendin zou krijgen het weer nieuw voor hem zou zijn, maar daar ging hij niet te veel aan denken. ‘Dan kreeg je elke maand een cadeau,’ zei hij lacherig tegen Nathan. Hij probeerde het zichzelf voor te stellen hoe dat moest zijn. Vies, dat zeker. En hij had ook gehoord dat ze dan een soort van rare buikpijn kregen die erger was dan een normale buikpijn. Oh ja, dan had je ook nog de stemmingswisselingen en de vreetbuien. Niet dat hij die dingen opgezocht had hoor. Oké, misschien wel omdat hij nieuwsgierig was. Niet dat hij dat Nathan ooit ging vertellen. Hij grinnikte even om zijn eigen gedachten. ‘Maar ach, ze zijn ook wel goed voor iets, zeker,’ zei hij schouderophalend. Voor koken, strijken en wassen bijvoorbeeld. Haha! Nee, grapje!

Hij fronste kort bij de woorden van de zwartharige, maar zei er niet over. Hij wist er wat over en dat was hem alweer teveel eerlijk gezegd, kon het wat minder zijn, graag. Waarom hadden de twee eigenlijk ook alweer dit onderwerp genomen? Ohja, omdat Connor iets had gesproken dat het gevecht van eerder veel makkelijk was gegaan dan met vrouwen ooit zou gebeuren. Geweldig. Hij lachte kort toen er werd gesproken dat ze toch wel voor iets goeds waren "Voor een paar dingen ja." of hij er ooit anders over zou gaan denken? Wie weet, misschien wel maar misschien ook wel helemaal niet hoor.

Ooc; Ja, dat is een soort van wat gebeurd. Nogal moeilijk uit te leggen :') Jup, dat zeker

Connor grinnikte kort toen Nathan zijn woorden beaamde. Ja, voor een paar dingen waren ze wel goed. Hij was echter blij dat er geen gedachten gelezen konden worden, want anders had hij nu al wel een horde boze meisjes achter zich aan gehad met zijn gedachten van daarnet. Hij had echter geen idee wat voor een onderwerp hij voor de rest kon aansnijden. Ze hadden zich in de problemen gewerkt en waren er weer uitgekomen. En dat leek het te zijn voor vandaag. Het begon al aardig donker te worden buiten en ook al aardig laat. Connor onderdrukte een gaap terwijl hij naar Nathan keek. ‘Heb jij nog iets interessants te melden?’ vroeg hij. ‘Want anders ga ik me eens inchecken in een Pokémon Center. Voordat ik dadelijk weer op de grond kan slapen.’ Hij trok een nors gezicht toen hij aan die ene keer dacht dat hij in het Santalune Forest moest blijven slapen omdat het Pokémon Center net gesloten was toen hij aan kwam rennen. De zuster die achter de schuifdeuren stond had naar hem gezwaaid, maar had hem niet meer binnen gelaten. En hij had ook geen zin gehad om opgepakt te worden voor vandalisme omdat hij het het liefste uit wilde schreeuwen van frustratie, dus had hij zich omgedraaid en had die nacht doorgebracht in het Santalune Forest. Hij had best lekker geslapen, maar was toch de volgende nacht wel blij toen hij weer in het Pokémon Center kon slapen. Hij liet zijn rode ogen op Nathan rusten en wachtte af.

Of hij nog wat intressants had te melden? Nee, niet echt eigenlijk. De jongen grinnikte vervolgens kort bij het hooren van de woorden van de zwartharige, hij had daar gelukkig nooit wat van hoeven merken of zelf meemaken. "Niet echt eigenlijk, ik ga ook maar." sprak hij, om vervolgens ergens heen te lopen, geen idee wat hij nu zou gaan doen. De jongen keek op zijn holo caster om de tijd af te lezen, waar op stond dat het toen uur was geworden. Ah, dat viel eigenlijk nog wel best mee. Hij zou altijd nog kunnen gaan trainen, maar of het nu zo laat echt handig was, dat was weer een heel ander verhaal.

-topic uit

Connor trok één wenkbrauw op toen hij hoorde wat Nathan zei. Vervolgens vertrok de jongen zonder iets te zeggen en Connor sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij de jongen nakeek. Het was wel een vreemd type, zeg. Maar aan de andere kant mocht hij de jongen ook wel. Dus haalde hij zijn schouders op, draaide zich om en begon te zoeken naar een rode dak. Pikachu, welke zwijgzaam voor hem stond, sprong snel op zijn schouder en keek toe hoe zijn trainer zich een weg baande naar het Pokémon Center. Het duurde niet lang voordat Connor de verlichting van het Pokémon Center zag en snel rende hij naar voren, maar hij was ruim op tijd. Hij had geen idee hoe laat het was, maar hij was wel erg vermoeid. Hij zou morgenochtend maar eens wat uitslapen. Joggen kon hij ook nog altijd in de middag. Wie weet liet hij al zijn Pokémon dan wel mee doen. Ze moesten toch fit zijn voor de volgende gym, dus waarom niet? En dus stapte de jongen moe naar voren zodat de deuren voor hem opzij weken. Hij vroeg een kamer – welke gelukkig vrij was – en liep naar de kamer die hij gekregen had. Hij opende de kamer en zag tot zijn geluk dat het een ruimte voor maar één persoon was zodat hij midden in de nacht niet opeens iemand bij hem op de kamer kreeg. Hij deed zijn kleren uit, deed daarna gauw het gordijntje dicht en ging vervolgens slaperig in bed liggen. Hij deed zijn armen over elkaar onder zijn hoofd en keek naar het plafond. Hij merkte dat Pikachu’s ademhaling algauw regelmatig werd, besloot om ook maar een poging te doen om in slaap te vallen en draaide zich om. Uiteraard viel hij ook heel erg snel in slaap.