It always ends the same +Connor Jacob

Het antwoord was simpel. Misschien iets té simpel. Maar het was wel kort en krachtig uitgelegd wat hij was, dus nam Connor er maar genoegen mee. Hij haalde zijn wenkbrauw even kort op toen Nathan hem een wederkerende vraag stelde. ‘Als ik niet dronken rond de nek van rare meisjes hang en naar vreemden aan het sturen ben met mijn Holo Caster,’ begon hij grijnzend, ‘dan ben ik met hart en ziel aan het trainen voor de gym. Ik ben dus ook een trainer.’ En die training zou hij trouwens binnenkort weer moeten oppakken. De drama rond hem heen had hem al genoeg afgeleid van zijn dagelijkse bezigheden. Zo moest hij ook weer eens nodig wat rondjes gaan rennen om zijn conditie op peil te houden en moest hij zijn Pokémon maar weer eens wat meer aandacht gaan geven. ‘Voor de rest doe ik mijn best om mijn relatie op peil te houden en mijn conditie.’ Hij haalde zijn schouders op, meer was er namelijk niet echt te vertellen.

Of hij nog andere hobby’s had. Hij had eigenlijk geen idee. Hij hield van sporten en Pokémon trainen. Dat was het wel zo’n beetje, dus schudde hij zijn hoofd naar Nathan. Net toen hij hem wilde vragen of de jongen wel hobby’s had, vroeg deze of hij hetzelfde drankje wilde. Connor dacht even kort na. ‘Nah, doe maar een Fanta,’ zei hij vervolgens. Eigenlijk zou hij eens een keertje op water over moeten gaan omdat dat beter was nu hij toch aan sport deed. Hij kon zich er echter niet toe zetten. Een frisdrank was gewoon veel lekkerder dan een glas water dat ook nog eens naar niks smaakte. Bovendien dronk hij vlak voor het sporten altijd water zodat hij het langer zou uithouden. ‘Heb jij hobby’s?’ vroeg hij aan Nathan, sinds de jongen zich toch niet zo ver van hem bevond. Zo groot was het café nu ook weer niet, maar het begon er wel vrij druk te worden. Hij leunde achterover tegen het bankje en keek ondertussen naar zijn Holo Caster om te kijken of hij een berichtje had, maar dit was niet het geval. Hij stopte het ding daarna ook onmiddellijk weer weg. Het kwam dan ook weer zo asociaal over als hij hier de hele tijd met zijn Holo Caster zou zitten en dat beeld wilde hij niet geven aan Nathan.

OOC: Totaal niet laat of zo. Sorry xD

Het duurde niet lang voordat Nathan terugkwam met de Fanta. Connor zag dat Nathan zelf wat drank had gepakt en vroeg zichzelf af of hij dat ook zou doen, maar toen dacht hij weer aan zijn ervaring met drank gisteren en hij grijnsde. Nee, hij zou voorlopig maar heel even van de drank blijven. Het was zo verslavend. Je raakte gewoon gewend aan die heerlijke smaak van alcohol en voor je het wist was je dronken en deed je domme dingen. Hij hoopte dat het hem geen tweede keer ging gebeuren, want anders zou hij echt veel in de nesten raken. Stel dat hij echt wat had gedaan met dat meisje en dat ze maar dingen van hem bleef eisen, als een soort stalker. Nee, daar had hij geen behoefte aan. Zijn blik gleed naar Nathan nadat deze geantwoord had en hij knikte kort. Hij kon die mening wel delen. Voor de rest deed hij nog wat sport. Maar goed, wat kon hij nog vragen? Het gesprek stil laten vallen was ook weer zo… ongemakkelijk. ‘Ben je eigenlijk in Kalos geboren of kom je van een andere regio?’ Zo. Misschien hadden ze nu een onderwerp om over te praten. Hij wist dat velen, inclusief hemzelf, niet echt in Kalos zelf geboren waren, maar vaak van een andere regio kwamen en hier gewoon op reis besloten te gaan. Connor wachtte rustig op antwoord.

Connor had bijna heel zijn Fanta al opgedronken. Hij weerhield zich er echter van. Deels omdat er waarschijnlijk van hem verwacht werd dat hij het volgende rondje zou betalen – niet dat hij geen zin had om iets voor Nathan te betalen, maar hij had geen zin om op te staan – en deels omdat ze nu eindelijk een onderwerp leken te hebben om over te praten. Toen Nathan vertelde dat hij uit Kanto kwam keek Connor hem nieuwsgierig aan. Het was vreemd om iemand te vinden die van precies dezelfde regio was als hemzelf. ‘Ik kom ook uit Kanto,’ zei hij glimlachend. ‘Van Vermilion City. Dat ken je wel. Het is de stad met de haven en waar de S.S Anne soms aankomt.’ De S.S Anne was een boot waar veel trainers waren die over heel de wereld reisden. Hij kon zich herinneren dat hij vroeger, toen hij klein was, is één keer mee was geweest met die boot. Hij was altijd bang geweest dat de boot ergens tegen zou botsen en dat ze naar de diepte zouden zinken. En hij was toen ook zeeziek geweest, dus een boottrip ging hij waarschijnlijk niet snel meer doen. ‘En waar de Diglett Cave is.’ Connor glimlachte. Het was fijn om thuis te herinneren. ‘Kun jij je nog iets van Kanto herinneren?’ vroeg hij vervolgens. Hij kon zich sommige dingen nog wel herinneren, maar ook niet alles. Kalos was nu meer in zijn geheugen gegrift en het zou waarschijnlijk nog lang duren voor hij heel Kalos had bezocht. Maar goed, het was het waard. En als hij al zijn badges won, ging hij waarschijnlijk terug naar Kanto om daar zijn reis te beginnen en af te maken. Hij had in elk geval al serieuze toekomstplannen!

Connor glimlachte op het antwoord van de jongen. Het was niet dat je Kanto snel kon vergeten of zo. Hij vond Kanto tot nu toe één van de mooiste regio’s, maar misschien was dat ook wel een beetje snel geoordeeld want hij had enkel Kalos en Kanto nog maar gezien. Er verscheen echter een frons toen Nathan verder vertelde en zijn ogen ontmoetten kort die van Nathan. Hij vroeg zich af wat er gebeurd was, maar wist niet of hij dat wel kon vragen. Ze kenden elkaar nog maar net. Oké, ze hadden elkaar leren kennen via de Holo Caster en hadden afgesproken, maar in principe kenden ze elkaar nog niet lang en was het nog niet echt tijd om zo’n serieuze vragen te stellen. ‘Als je er ooit over wilt praten dan hoor ik het wel,’ zei hij dus maar tegen de groenharige jongen. Hij nam een grote slok van zijn drankje en zag dat het alweer leeg was. Hij wilde net vragen of hij iets nieuws moest gaan halen voor Nathan toen de deur van het café opeens met een klap openging. Connor draaide zich om en keek over zijn schouder naar een bende ruige types die het duidelijk gemunt hadden op het cafeetje. Ze droegen een paar knuppels in hun handen en hun ogen waren gericht op een paar jongens die verderop zaten en die geagiteerd naar de ruige jongens keken. Connor begreep al meteen dat één van de jongens een aanvaring moest hebben gehad met één van de ruige types en dat dit niet goed afgelopen was. En nu kwamen ze hier om recht te zetten wat er fout gelopen was. Hij draaide zich naar Nathan toe en haalde zijn wenkbrauwen op. ‘Klaar?’ vroeg hij enkel. Als Nathan zich uit de problemen zou houden, was dat goed. Maar hij ging een jongen van rond de veertien jaar echt niet zomaar laten afslaan!

OOC: Oké, tijd voor wat actie c:

Gelukkig was Nathan ook bereid om te vechten. Connor moest ze nu eerlijk toegeven dat hij Nathan niet echt zag als iemand die weg zou rennen voor een gevecht als een persoon in nood was en nu had hij zijn gelijk gekregen. Hij stond op en liep achter Nathan aan. In tegenstelling tot Nathan had hij zijn handen niet in zijn zakken gestoken en hij keek met een nijdige frons naar de jongens. ‘Problemen, jongens?’ vroeg hij vervolgens nonchalant. ‘Gaat je niks aan,’ snauwde één van de ruige jongens. Want oh, wat waren ze toch stoer, zeg. ‘Ik denk het wel. Jullie kunnen namelijk twee dingen doen. Of jullie zouten op met jullie groepje en wij doen alsof we niks gezien hebben, of jullie moeten de gevolgen er van ondervinden als jullie hier blijven.’ Zijn wenkbrauw werd uitdagend opgetrokken. Met een schreeuw rende één van de jongens naar hem toe en haalde uit met zijn knuppel. Connor ontweek door snel door zijn benen te zakken en stak vervolgens zijn vuist naar voren, recht tegen de maag van de man. Hij gaf de man een knietje en zette zich alvast schrap voor de volgende kerel die naar hem toe wilde komen. Ze mochten proberen als ze wilden, maar hij was er helemaal klaar voor!