Date or disaster? [&ALANA BOUVIER] [FINISHED]

Connor keek bezorgd naar Alana. Hij wilde niet dat ze zich pijn deed. Gelukkig kon Alana, met behulp van Wartortle, Umbreon terugkeren in zijn Poké Ball. Toen Alana naar hem toeliep, probeerde hij zijn tranen te verbijten. Het klonk misschien onnozel, maar het deed hem vanbinnen echt pijn dat zijn maatje hem had gebeten. ‘Ja hoor,’ probeerde hij luchtig te zeggen, maar zijn stem sloeg tot zijn ergernis over. Hij deed zijn handschoen uit en keek naar de bijtwond. Het bloed droop langs zijn hand naar beneden, maar zo te zien zag het er erger uit dan dat het in werkelijkheid was. Hij zag Pikachu en zag dat zijn maatje woest naar de plek aan het kijken was waar Umbreon verdwenen was. Zijn borstkas ging gejaagd op en neer, maar opeens begon de elektrische muis-Pokémon te beseffen wat hij had gedaan en hij draaide zich om. Toen hij het bloed op Connor’s hand zag, gingen zijn oortjes plat en pakte hij zijn staart vast. Hij liep met een zielige blik naar achteren en er welden tranen op in zijn oogjes. Connor dwong zichzelf om zijn blik af te wenden en keek naar Alana. ‘En jij?’ vroeg hij bezorgd. ‘Heeft hij je geen pijn gedaan? Of… Pikachu?’ Zijn stem sloeg over en hij keek naar zijn gekwetste Pokémon. Growlithe keek met een mengeling van medelijden en ongeloof naar de Pikachu, waarna hij ging zitten en een tikkeltje somber naar de grond keek. Connor boog zich voorover en haalde een zakdoek tevoorschijn die hij tegen de bijtwond gedrukt hield. Zijn pijnlijke schouder zou vanzelf moeten overgaan. Hij had goed kans dat die gekneusd was of dat het een heel grote blauwe plek zou worden, maar dat kon hem op dit moment niks schelen. Ten eerste omdat hij bezorgd was om Alana en ten tweede omdat hij vreselijk gekwetst was door Pikachu.

Connor haalde zijn schouders op toen Alana haar vraag stelde. Hij wilde waarschijnlijk niet dat zij zich zorgen zou maken zoals ze nu dus deed, nam hij aan. Hij keek haar afwezig aan. ‘Heb ik al uit,’ gromde hij vervolgens, waarna hij weer naar Pikachu keek. Hij kon niet geloven dat zijn eigen Pokémon hem had gebeten. Nog nooit had Pikachu zich op hem afgereageerd, op geen enkel moment. En nog nooit was zijn Pokémon zo furieus geweest. Hij haalde zijn schouders op naar de Pokémon omdat hij het ook niet kon helpen hoe hij zich voelde en keek daarna naar Alana. ‘Maak je nu niet te veel zorgen,’ waarschuwde hij haar. ‘Het is alleen maar een beetje bloed.’ Hij zou nog boos worden ook als ze van dit een te groot iets zou maken. Zijn Pikachu voelde zich al schuldig genoeg en dat zou alleen maar verergeren als Alana hem nu uitgebreid zou gaan verzorgen. ‘Ik denk dat een kleine pleister of verbandje wel genoeg is. Geen ontsmettingsmiddel nodig,’ liet hij er kortaf op volgen. Hij wachtte rustig af.


OOC: Ik denk dat we dit topic bijna kunnen afsluiten. Volgens mij begin jij ook een lek aan inspiratie te krijgen namelijk, of heb ik dat soms verkeerd? :P

Met pijn in zijn hart keek Connor naar het meisje dat hem verzorgde en vervolgens iets tegen hem zei. Het leek net alsof hij haar stem van een verre afstand hoorde. Hij voelde zich niet lekker en had zin om heel hard te janken, maar hij deed het niet omdat hij een jongen was en omdat hij geen zin had om zwak over te komen. Hij stond daar maar, wist niks te zeggen. Hij zag haar weglopen en deed zijn handschoen weer aan. Hij wierp een blik op Pikachu, welke bang een paar stapjes naar achteren deed. Connor keerde zonder iets te zeggen zijn twee Pokémon terug en ging op zijn hurken zitten, waarna hij de Pikachu wenkte. Deze durfde eerst niet, maar Connor bleef hem net zolang aankijken tot de Pikachu met babystapjes naar hem toekwam. Connor kriebelde hem voorzichtig achter zijn oortjes en schrok toen de Pikachu hard begon te huilen. Hij pakte de elektrische muis-Pokémon teder op in zijn armen en wiegde hem heen en weer. Hij voelde zelf ook een traan over zijn wang rollen en veegde deze gauw weg voordat iemand het zou zien. ‘Geen zorgen,’ zei hij tegen Pikachu. ‘Het komt wel goed. Ik zie haar binnenkort weer. Het maakt niet uit.’ Hij deed zijn rugzak om zijn schouder en bleef Pikachu zachtjes troosten terwijl hij Parfume Palace verliet. Maar eerlijk, hij had zich nog nooit zo ellendig gevoeld als nu.

OOC: Dan ga ik nu het andere topic maken c: Dan is dit topic gedaan c: