Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Vandaag was het dan eindelijk zo ver, ze zou haar eerste pokémon in ontvangst mogen nemen. Om zes uur 's ochtends begon haar wekker al weer te zeuren. Lucy gaf een flinke klap op het ding, geen effect. Zuchtend ging het meisje toch maar op de rand van haar bed zitten. Luid geeuwde ze, een hekel aan opstaan had ze wel. Met een zwaai opende ze de deuren van haar kast. Snel griste ze er een zwart rokje en wit hemdje uit. Met haar kleren in haar hand sjokte Lucy haar kamer uit, de badkamer in. De kleren gooide ze op een krukje in de hoek van de badkamer terwijl ze de douche in stapte. Na het douchen, kleedde ze zich snel aan. Een paar keer ging ze met een borstel door haar rood roze haar terwijl ze zachtjes een liedje neuriede. Nog snel liep ze de kamer van haar ouders binnen om deze gedag te zeggen. Met al het nodige kabaal stormde ze de trap af. Beneden trok ze alle kastjes in de keuken open om te zien of er niet iets lekkers te vinden was. Uiteindelijk moest ze het toch maar doen met een simpele boterham. De tas die ze gisteren al klaar had gemaakt stond midden in de kamer. Toen Lucy deze wilde pakken kwam ze een klein memo-briefje tegen. 'Veel succes en plezier liefje. Kusjes papa en mama,' typisch haar ouders, zo lief. Het meisje pakte haar tas en hing deze over haar schouder, tijd om te gaan. Kort drukte ze nog een kus op de koppen van beide Ninetails die bij de voordeur lagen te slapen. Hier begon haar reis dan eindelijk.
Gelukkig begon ze ondertussen de weg in Lumiose city te vinden. Het was er zo gigantisch groot dat veel mensen er verdwaalde. Jubilife city was daar in tegen een heel stuk kleiner. En je werd niet om de zoveel seconde de weg gevraagd. Lucy had er serieus al een keer over nagedacht om zelf kaarten te gaan maken en overal in de stad op te hangen. Op die manier hoefde al die mensen de weg niet te vragen en was het een heel stuk makkelijker. Echter was daar geen beginnen aan, als je dat ooit moest gaan doen was er al weer een heel stuk bij tegen de tijd dat je klaar was. Het was best een eind lopen naar het lab van professor Sycamore. Onderweg stopte Lucy dan ook even om wat te gaan drinken op een terrasje. Met haar donkerrode ogen bekeek ze alle pokémon die voorbij kwamen. Het waren er zo bijzonder veel, en allemaal zo verschillend. Ze had er lang over nagedacht welke pokémon ze als starter wilde, maar een keuze had ze nog niet gemaakt. Ze zou wel zien welke haar het meeste aanstond zodra de pokémon alle drie voor haar stonden. Bij elke pokémon had ze al wel een klein plannetje bedacht qua aanvallen voor haar eerste contest. Maar natuurlijk zou ze eerst die pokémon moeten trainen en misschien zelfs evolueren. Ook zou ze andere pokémon gaan vangen, iedereen was welkom bij haar familie. Behalve insect pokémon natuurlijk, die vond ze niet zo bijzonder leuk. Sterker nog, je kon die beter uit haar buurt houden. Zodra haar drinken op was liep ze weer verder richting het lab, het was nu nog maar een klein stukje.
Lucy had nog maar een paar stappen het gebouw binnen gezet of ze had al door dat ze beter niet zelf de weg kon gaan zoeken. Het was veel te groot en ze had er geen zin in om te verdwalen. Haar donkerrode ogen keken rond in het gebouw. Al snel zag ze een medewerker staan, deze had een paar pokéball vast. Aan hem zou ze het best kunnen vragen. Zelfverzekerd liep ze naar de man toe, het meisje tikte op zijn schouder om zijn aandacht te krijgen. "Kunt u me vertellen waar ik mijn starterpokémon kan ophalen?" De man leek even na te denken aangezien het even duurde voor ze antwoord kreeg. De grijsharige man draaide zich nu helemaal naar haar om, wat voor wat geklungel met de pokéballs zorgde. Een van de drie ballen viel op de grond, precies zo dat de pokémon uit uit kwam. Het was een vrouwelijke Pyroar die niet bepaalt blij was. De leeuw pokémon begon te grommen naar de man en Lucy. "Oh nee, niet Pyroar..." De man stamelde duidelijk angstig. Ergens snapte ze de reactie van de man wel. De Pyroar zag en niet al te vrolijk uit en klaar om aan te vallen. Het duurde ook maar een paar seconde voordat de pokémon naar de man uithaalde met haar poot. Als reactie zette de man een paar stappen naar achter, maar de pokémon volgde elke stap. Ze leek niet op haar uit te zijn, alleen op de man. Lucy legde haar hand op de rug van de Pyroar, die wat geschrokken om keek. Zachtjes begon Lucy een liedje te zingen. Eerst keek de pokémon haar wat verbaast aan, maar al snel leek deze te kalmeren. Zachtjes spinnend bleef de pokémon staan, en vertoonde vrijwel geen teken van agressie meer. Voorzichtig pakte het meisje de pokéball en stopte de Pyroar er terug in. Hier stopte ze haar gezang ook. Met verbaasde ogen kwam de man naar haar toelopen. "Mijn ouders fokken vulpix, en sommige Ninetails kunnen ook wat nors doen. Maar waar moet ik nu heen?" De grijsharige man knikte begrijpend waarna hij naar een lift wees. "In de lift zul je zien waar je heen moet." Zei de man terwijl hij de pokéball van haar aanpakte. Lucy knikte en stapte de lift binnen, daar drukte ze op het knopje waardoor het ding in beweging kwam.
Zodra de deuren van de lift opende kwam ze weer in een heel ander deel van het gebouw uit. Gelukkig wel het goede deel deze keer, ze was nu al bij twee etages geweest waar ze niet moest zijn. Deze keer was ze er zeker van dat het wel zo was aangezien professor Sycamore bij een tafel met drie pokéballs stond. "Ah jij moet Lucy Reves zijn?" Zei de professor opgewekt terwijl hij haar naar de tafel wenkte. Ondertussen wat zenuwachtig liep het rood-roze harige meisje richting de tafel. "Jij bent hier vandaag om je starterpokémon op te halen om je reis mee te beginnen. Kies zorgvuldig, deze pokémon zal je partner zijn voor een lange tijd." Vertelde de professor waardoor Lucy alleen nog maar zenuwachtiger werd. Wat twijfelend knikte ze waarna ze keek hoe de professor drie pokémon uit hun pokéball haalde. Een blauw kikkertje, een geel vosje en een groenig ding. "Dit is Chespin, een gras pokémon." Zei de professor terwijl hij naar de groenige pokémon wees. De pokémon keek met een wat arrogante blik naar Lucy. Het was duidelijk dat hij bijzonder uit de hoogte deed, en dat stond Lucy zeker niet aan. Chespin zou het dus zeker niet worden. "Dit is Froakie, een water pokémon." Vertelde de professor terwijl hij naar het blauwe kikkertje wees. Zodra het meisje probeerde de pokémon te aaien verschuilde deze zich meteen achter zijn pokéball. Die was wel heel erg verlegen, dat zou zeker niet van pas komen tijdens contests. "Dit is Fennekin, een vuur pokémon." Zei de professor Sycamore terwijl hij naar het gele vosje wees. Deze pokémon stond haar meer aan. Ze leek zelfverzekerd, maar ook niet arrogant. Zodra Lucy haar hand naar de pokémon uit stak liet deze zich gewoon aaien. "Ik ga voor Fennekin," zei Lucy zeker tegen de man. Vrolijk maakte de Fennekin een klein hupje, en maakte een vrolijk geluidje. "Oké dan, van af nu is Fennekin jou pokémon. Zou je haar een nickname willen geven?" Vroeg de professor aan haar. Kort dacht Lucy na, en vond al snel een passende naam voor haar nieuwe pokémon. "Flare, haar naam word Flare." Professor Sycamore knikte waarna hij naar een ander tafeltje liep. Nieuwsgierig naar wat hij ging doen keek het meisje hem na. Al snel kwam hij aanlopen met een dienblad, daarop lagen een pokédex en vijf pokéball. Deze werden haar aangereikt, dankbaar pakte Lucy ze aan. Niet veel later stond ze weer buiten het gebouw. Flare op haar schouder, de pokédex en pokéball in haar tas. Hier begon haar reis.
