Drag Me To Hell

Gewoon normaal. Ja, dat was al te laat. Sorry, Raven. Aiden zette een schaapachtige grijns op zijn gelaat. Hij hoefde er immers geen moeite voor te doen om het te verbergen, aangezien de jongen toch kippig was en niet kon zien dat hij al zoveel verkeerd had gedaan. “Ik doe mijn best.” Hah! Helaas was het al te laat. Er was nog maar weinig waar hij zijn best voor kon doen.
Oh, ja. De hoek. Aiden grijnsde even droogjes. “Ik dacht dat je al veel meer fout had gedaan in het leven,” merkte hij net wat te rustig op. Nee, zijn vertrouwen in Raven zat in het negatief, was nog lager dan nul. Niet dat dit nog iemand zou verbazen, waarschijnlijk. Aiden snoof dan ook rustig toen de jongen zei dat het meisje het niet licht opgevat had. “Komt waarschijnlijk omdat ‘t ‘r eerste keer was,” merkte Aiden onschuldig op. Daar waren vrouwen immers heel gesteld op, die speciale eerste keer.

De drank begon zijn werk al te doen. Raven was zich niet eens meer zo bewust van de vermoeide pijn op zijn borstkas, en seinde de barman met goede moed nog een rondje te brengen. "Ik denk niet meer dan jij," kaatste hij terug, terwijl hij Aiden het glas een beetje laconiek toeschoof. Van alles wat hij in zijn leven gedaan had, het stelde waarschijnlijk niks voor in vergelijking met wat Aiden allemaal geflikt had. Tenminste, zo'n sterk vermoeden had hij wel.
Raven verslikte zich bijna in zijn eigen drinken toen hij de opmerking van Aiden hoorde. "Wat?" bracht hij geschrokken uit. Haar eerste keer. Arceus nee, het zou toch niet. Toen leek hij zich echter weer te herinneren wie het gezegd had en trok hij zijn gezicht snel in de plooi. Hij kuchte, waarna hij Aiden met een waarschuwende uitdrukking aankeek. "Dat verzin je," gromde hij ongeamuseerd. Het was niet leuk om daar grappen over te maken.

Raven zei niet te denken dat hij meer fout had gedaan in het leven dan Aiden, wie even kort zijn schouders hief. “Daar zal ik niet op in gaan.” Nee, hij had zelf ook al genoeg verpest en geflikt in zijn twintig jarig bestaan. Een heilig boontje zou nooit iemand hem noemen en het zou hem niets verbazen als hij ooit nog de consequenties van zijn vroegere acties mocht gaan zien. Stel je voor dat hij ooit een oude vriendin tegen kwam. Oh heilige Arceus, het bloed trok al weg uit zijn gezicht bij de gedachte hieraan.
Raven leek de volgende opmerking niet te waarderen. Aiden hief zijn schouders nogmaals, al was het een beweging die Raven niet kon zien. “Het zou logisch zijn, Raven,” begon hij. “Waarom zou ze anders zo fel reageren? Het is immers niet zo dat je haar dwong - dus moet je haar iets ontnomen hebben,” ging hij door. Al kon het ook haar waardigheid zijn, maar Aiden had gemerkt dat vrouwen nogal… In zaten over de eerste keer.

Gefrustreerd beet Raven op zijn onderlip. Om zijn eigen twijfel die op kwam zetten toen hij naar de redenering van Aiden luisterde. Het klonk inderdaad heel logisch. En voor de verandering leek Aiden ook eens in zijn eigen woorden te geloven. Hij was er bloedserieus over. Maar het zal toch niet dat hij.. Arceus, nee toch. Met een verslagen kreun liet Raven zijn hoofd op zijn arm vallen. "Dat is mijn geluk weer," mompelde hij, zijn stem gedempt door zijn mouw. Hij had gedacht dat er nog wel een kleine kans was dat Seven het hem kon vergeven. Misschien. Maar, als dit echt waar was dan zou hij haar zelf niet eens meer onder de ogen durven komen. Bij wijze van spreken dan. Een beetje zielig bewoog Raven met het lege glas in zijn handen. "Geef mij er nog maar één." Deze avond was toch al niet meer te redden.

Dit keer was het niet eens zo dat Aiden loog om zelf plezier uit de situatie te halen. Nee, dit leek hem ook de meest vanzelfsprekende verklaring. Immers leek Seven hem niet het type voor vriendjes. Niet omdat ze onaantrekkelijk was, want zelfs hij moest toegeven dat ze er vrij aantrekkelijk uitzag, maar omdat ze elke jongen zou afstoten met haar… botte karakter. Misschien was ze tegen sommigen wel vriendelijk, maar dat zouden dan vast van die onderdanige sulletjes zijn die nog… Nee, dat ging Tutu hier niet typen want 18+ content. Maar, van die jongetjes, ja. En dan zou ze alsnog niet veel gedaan hebben.
Raven vroeg om nog een drankje en Aiden gooide zijn eigen ook achterover, om het ding weer met een klap op de bar te zetten en te glimlachen toen het ding weer gevuld werd. Ja, hij kon de alcohol best gebruiken. En voor eens in zijn leven was Raven zowaar een welkome afleiding. Achter hem hoorde hij hoe iemand de microfoon beetpakte, want net als bij de karaoke begon dat ding ineens te piepen alsof ze er een Dedenne in mishandelden.

Hij was blij dat de barman al snel zijn gebaar leek te begrijpen en de glazen van zowel die van hem als Aiden weer vulde. Misschien, als hij genoeg dronk, kon hij doen alsof hij dit hele gedoe niet besproken was. Het was nodig om Seven naar de verste uithoek van zijn hoofd te drukken, want het maakte hem zo onderhand helemaal gek. Gelukkig kwam er al snel een onwelkome afleiding die hem meteen met een ruk uit zijn gedachten haalde. De schelle piep sneed pijnlijk door zijn gehoorgang en drukte Raven chagrijnig zijn gezicht nog dieper in zijn mouw. Alsof dat enig nut had. Maar hij was te aangeschoten om moeite te doen zijn oren dicht te drukken. "Arceus!" vloekte hij hardop, waarna hij zijn hoofd weer op tilde om te luisteren wat ze überhaupt van plan waren op dat podium. Als ze maar niet gingen zingen, want dan was hij hier weer snel, heel snel, weg.

Pieeeep. Mishandelde Dedenne’s aan een stokje. Aiden keek geïrriteerd om en moest zich inhouden om zijn glas niet richting het hoofd van de dader te gooien en hoorde hoe Raven even vloekte. “Wat moet dat nou weer voorstellen,” gromde hij bits. Hij zag hoe een of ander rozegekleed, blondharig, maagdelijk, onschuldig persoon aan de microfoon stond. Aiden had niet het idee dat die ooit het bed had gedeeld met iemand anders dan zijn moeder. En hopelijk was dat al heel lang geleden. Met zijn hoge, melodieuze stem begon de jongen (de roze jongen) te spreken (piepen?). ‘Haaaaaaaaai guyssss! Het is weer tijd voor onze quizzes met mooie prijsjes!’ Het ding huppelde vrolijk wat rond en Aiden’s mond viel open, waarna hij snel het glas achterover goot. Heilige Arceus, was dit een soort verbeelding? Hij keek Raven met een fronsje aan. “Ik weet dat ik de enige ben die dit ziet,” mompelde hij. Raven zag het sowieso niet, maar dit kon niet echt zijn. Toch?

De bar was plotseling veranderd in iets wat bijna leek op een circusattractie. Arceus nee, hier had Raven absoluut geen zin in. Hij ging weer liever terug naar het drinken en wegkwijnen in zelfmedelijden, dan dat hij nog een woord meer moest aanhoren van het vrolijke huppelende ding en zijn quizzes. Aiden merkte op dat hij bijna niet kon geloven wat hij aanschouwde. "Geloof me, het is al erg genoeg om naar te luisteren," mompelde hij terug. En om eerlijk te zijn had hij ook helemaal geen moeite zich in te beelden hoe dit eruit zag. Als het maar uit zijn buurt bleef. Raven hief zijn glas en nam nog een flinke slok, al was het maar om dit hele gedoe nog een beetje goed door te komen. De vrolijke clown op het podium begon iets te brabbelen over de vragen, maar hij had teveel alcohol op om de woorden nog enigszins in een logische volgorde binnen te krijgen. Niet dat hij daar echt moeite voor deed.

Het was al erg genoeg om naar te luisteren. “Geloof me, als je op dit moment je visie terug zou krijgen, zou je het aan iemand doneren.” Aiden kon het niet helpen, maar dit was iets waar hij nachtmerries over zou gaan krijgen. Hij draaide zich daarom weer richting de bar en zag hoe er een fles naast zijn glas was neergedumpt. De barman was het zat, die wilde bij de quiz kijken. Daarom schonk Aiden zelf het glas vol - met het nodige geknoei omdat hij toch wel al wat op had - en nam hij een slok.
‘Hoe heet de paddenstoel die men vindt op de rug van de Parasect en wat doet deze?’ Een complete stilte weerklonk over de bar en Aiden nam de brug van zijn neus tussen duim en wijsvinger, terwijl het gefluister begon te klinken. Het leek er niet op dat iemand zich in dit onderwerp verdiept had. Helaas was het het huidige onderwerp van zijn nachtmerries. “Tochukaso. De Parasiet waardoor het beest zelf niets meer is dan een mukkin’, leeggezogen hulsje. Het is een zombie,” gromde Aiden. “Hoe kunnen jullie nou niets weten over dat monster…” Wist hij veel dat niet iedereen dat beest dood- en doodeng vond.

Zijn hoofd draaide zich fronsend naar Aiden toe toen deze als enige het antwoord leek te weten. Wat doe je. "Aiden," sprak hij waarschuwend. Nee. Maar, de clown had hem ook gehoord en reageerde precies zoals Raven al vreesde. Nog enthousiaster dan een happiny zonder ponystaart. "Dingdingding! We hebben een winnaar!" weergalmde er luid door de bar. Raven voelde dat opeens alle ogen op hen gericht waren en verstopte zich snel achter de fles alcohol in de hoop hen het idee te geven dat hij hier niet bij hoorde. Maar het was al te laat, de dreiging kwam met vrolijke huppelende passen op hen afgelopen en trok ze beide mee het podium op. Raven wankelend omdat hij zelf nog amper goed op zijn benen wist te staan. Dit was niet het goede moment om hem in de spotlights te zetten. Dat was het nooit. "Moeilijk is het niet, als ze alle drie de vragen goed hebben wint dit leuke duo de prijs van hun leven!" Raven was niet eens geïnteresseerd in die prijs. Hij stond daar maar een beetje ongemakkelijk op het podium, terwijl hij Aiden een droge blik wierp. "Moest dat nou?" mompelde hij, bijna onverstaanbaar.

Oh heilige Arceus. Toen zijn hand werd beetgepakt greep hij in alle haast de fles alcohol met zijn andere, waardoor het ding vrolijk mee ging het podium op. En daar stonden ze dan. De blinde en degene met de alcohol, die ergens onderweg zijn hoedje verloren was en dat ding echt heel graag terug wilde. Toen hij het dan ook zag liggen, sloop hij weer van het podium af om het te pakken. De boze blikken deden hem maar zielig terug naar het podium wandelen, waar hij Raven wat beteuterd aankeek. De alcohol maakte alles heel vreemd. Normaal zou hij weg zijn gegaan, maar nu stond hij hier, op het podium, terwijl hij hoorde hoe het aangekondigd werd. “Rustig maar,” mompelde Aiden terug naar Raven. Het zou vast wel goed komen, toch?
Eerste vraag. ‘Welke kleuren heeft een Shiny Mega Charizard X?’ “Groen, blauw, rood.” Het duurde nog geen seconde voor het antwoord eruit was. Of het de alcohol was of zijn mannenego, maar hij weigerde een simpele vraag als die verkeerd te antwoorden. Puh, hij was heus wel een goede trainer die wist wat hij deed.

De eerste vraag kwam en met die vraag werd het nog even extra benadrukt dat hij hier alleen maar voor de sier stond. Raven zweeg en liet Aiden zijn lol hebben, want als ze over kleuren gingen beginnen kwam hij toch niet verder dan een pinda. Hij stak zijn handen - na een paar keer zoeken want als hij drank op had was zijn coördinatie nog slechter dan normaal - in zijn zakken en probeerde niet sarcastisch mee te gaan doen toen de clown weer vrolijk begon te juichen. De vraag was goed. Wat verrassend. Konden ze nu weer weg? Nee Raven, er kwamen er nog meer. Wel goed blijven tellen. "De volgende vraag, welke Pokémon was de eerste Pokémon die ooit mega-evolueerde?" sprak het huppelende ding weer melodramatisch. Raven's wazige gedachten gingen meteen terug naar het grote beeld en de oude runen die in het gesteente waren gekerfd. Zoiets als dat vergat hij niet zomaar, zelfs niet als hij dronken was. Toen de rest van de zaal stil bleef liet hij fronsend een zucht ontsnappen. Dit was een grap zeker. Nee, hij ging hier niet aan mee doen. Hij weigerde. "Lucario." Wat een zelfbeheersing had hij toch.

De vraag die volgde deed Aiden even fronsen. Eerste Mega Evolutie? Hij dacht meteen aan Aerodactyl, omdat dat en oude Pokémon was welke kon mega evolueren. Maar, dit scheen hem niet te zijn. Aiden hief zijn wenkbrauwen toen Raven het antwoord gaf en het goed scheen te zijn. Ah, ja. Die oude toren. Daarom stond dat beeld er dus. Wist hij veel, hij dacht dat er gewoon een fangirl leefde daar. Wat misschien ook wel een beetje het geval was. ‘Oké, de laatste vraag,’ klonk er. De huppeltut maakte allemaal rare geluiden en Aiden hief zijn wenkbrauwen. Oh Arceus, hier moesten ze eigenlijk niet mee doorgaan. “Ik wil niet met je op vakantie,” siste Aiden droogjes. Nee, dat wilde hij niet.
‘Welke Pokémon verliest zijn enige weakness door zijn ability?’
“Eelektross.” Muk. Zijn hoofd werkte niet zo snel als zijn mond vandaag. ‘Ding ding ding! Hij verliest de ground-weakness door de Ability Levitate! We hebben twee winnaars!’ Oh heilige Arceus. Aiden keek Raven even geschrokken aan. Nee, help! Hij wilde dit helemaal niet.

Raven hief verrast zijn hoofd toen Aiden opmerkte dat hij niet met hem op vakantie wilde. "Wat? Vakantie?" vroeg hij verward. Was dat de prijs? Arceus. De laatste vraag was ook goed, wat waren ze toch een dupperds. Niet mee willen doen, geen prijs willen, maar toch te trots en te dronken om het foute antwoord te geven. Raven werd meteen overdonderd door een hoop toeters en bellen. Er klonk applaus, confetti en vervolgens werd er een grote kaart in hun handen geduwd waardoor Raven even naar achter wankelde. "Gefeliciteerd! Jullie gelukkige hebben een reis voor twee gewonnen naar Hoenn!" Wat.

Raven leek zich nog niet bewust te zijn van het feit dat ze nu samen een reis hadden gewonnen. De feestgeluiden maakten duidelijk dat Aiden de laatste vraag goed had beantwoord en een awkward grijns trok over zijn gezicht. “Echt, hoor. Je zorgt dat we daar ver uit de problemen blijven, anders haal ik je er niet uit,” gromde hij naar de jongen, een geforceerde lach over zijn gelaat werkend. Hij wist hoe zoiets werkte. Als je eenmaal mee deed en je accepteerde de prijs niet, zat je met de annuleringskosten. Nu konden ze maar beter gewoon gaan. Een vakantie was immers welkom en hij kon altijd uit Raven’s buurt blijven - of niet? En misschien kon hij zijn hoofd daar wel naar iets heel anders zetten.
“Prima,” gromde Aiden daarom, toen werd gezegd dat ze een reis hadden gewonnen naar Hoenn. Wat een feest.