Let's find that monster

Ze voelde hoe ze met haar rug de grotwand raakte, ze zat in de val. En dat wist ze zelf ook maar al te goed natuurlijk. Het ei had ze nog altijd in haar armen geklemd, ze wilde het niet aan hem geven. ‘Is dat nu even ongeluk hebben.’ Een rilling liep over haar rug heen, waarom moest die gast zich nou altijd zo eng gedragen? Vooral het klikken van het zakmes was een vreselijk geluid, zeker nadat ze in de Winding Woods al zo'n ding in haar rug had gekregen. De ruimte werd vervolgens verlicht door de Braixen van de man. Haar pokémon konden er niks tegen beginnen, zelf kon ze ook weinig doen. Misschien moest ze hem gewoon het ei geven, hopen dat hij er goed voor zou zorgen en hiermee dan haar eigen hachje redden. Gezien de Braixen van de man er best wel toe in staat kon zijn om haar levend te verbranden. ‘Dat ei. Rol het naar mij toe.’ Ze slikte een keer en keek hem recht aan, waarna ze zich wat voorover boog, het ei op de grond legde en het voorzichtig naar hem toe rolde.

‘Was dat nu zo moeilijk?’ Het meisje slikte enkel een keertje en wendde haar blik af. Ondertussen deed haar voet nog altijd een helse pijn, waarschijnlijk had ze een spier verrekt of iets in die richting. Niet echt iets waar ze veel verstand van had, maar erop staan kon ze niet nu. In het licht wat van zijn Braixen af kwam kon ze zien hoe hij het ei bekeek. Het zag er niet naar uit dat hij het op de grond zou laten vallen, toch? Nog altijd zat ze in het hoekje, bang dat hij straks het zakmes haar kant op zou werpen. Zou niet de eerste keer zijn dat haar dat overkwam. ‘En misschien heb je geluk, als ik je niet meer tegen kom kan het wel eens zijn dat je voor goed van me af bent.’ Hij draaide zich om zonder haar nog een blik waardig te gunnen. Zijn Braixen keek haar met een afschuwelijke grijns aan, dat zorgde ervoor dat ze zijn woorden al helemaal niet meer geloofde. Waarschijnlijk zou ze hem wel weer eens tegenkomen, en dan zou het weer precies zo gaan lopen als deze keer. Het zwartharige meisje klikte de pokéball van haar Sceptile los, en deze verscheen na een paar tellen dan ook al naast haar op de grond. Hierbij slaakte hij een korte kreet die door de grotten heen galmde, om Dominique vervolgens overeind te helpen. "Seedot," mompelde ze enkel zacht, maar wel hoorbaar.

Haar Sceptile maakte een wat bezorgd geluidje, af en toe kon hij echt een zenuwpees zijn wat dat betrof. Het meisje wendde haar blik af, terwijl ze nog altijd een beetje op de groene pokémon leunde. Hij was net iets groter dan haar, al was Dominique niet echt een lilliputter natuurlijk. Ze had gewoon een normale lengte voor een zeventien jarig meisje, en Admiral was net wat groter dan de gemiddelde Sceptile. Haar blik ging naar de gestalte van Floyd, die in de duisternis opging. Met haar ei. Met het ei dat toebehoorde aan haar Deino. Zou hij boos zijn? Waarschijnlijk wel. Het meisje slikte een keer. Dit keer had ze geen mes in haar ruggengraat gekregen, dat was misschien het enige lichtpuntje van de hele situatie. Al had ze nu haar voet verdraaid, of wat er dan ook mee aan de hand was. Leunend op de Sceptile liep ze dus ook door het gangenstelsel heen, in de richting gaand van de uitgang. Waarschijnlijk was Floyd allang weg bij de ingang, maar het kon haar weinig meer schelen op dit moment. Het enige wat ze wilde was weg uit deze grot. Ze haatte grotten. Alle duistere dingen in haar leven leken wel te gebeuren in grotten. Bah.