I will never build a snowman.

Een geschrokken geluid klonk en Aiden verplaatste zijn gewicht wat, waardoor hij met zijn rug tegen de muur kwam te staan. “Loop alsjeblieft door,” mompelde hij, zijn stem wat geïrriteerd klinkend. Hij wist niet eens wie het was die er stond, had de energie niet om na te denken. Hij zakte wat tegen de muur aan en kwam zittend op de grond terecht, zijn neusbrug opnieuw vasthoudend tussen duim en wijsvinger. Hij had toch echt even zijn moment nodig om zijn evenwicht terug te krijgen, want op het eind was het gaan voelen als een trap van luchtbedden, die op het eind te oncomfortabel was om op te lopen. Als hij niet zelf steun had gezocht, was het waarschijnlijk immers niet al te goed afgelopen. Al kon het ook zijn dat het erger voelde dan het was door hoe hij zich ervoor gevoeld had. Misschien dat hij de kamer wel bereikt had, als hij toch eens wist welk nummer hij had. Met een gigantische frons op zijn gezicht staarde hij dan ook naar de sleutel, maar hey. ‘s Nachts zag hij geen Muk, dus veel kwam er niet van.

Zijn naam werd genoemd en hij keek op. Toen werd gevraagd of het ging, fronste hij even. Hij wreef even met zijn handen in zijn ogen, terwijl hij hard nadacht. Ging het? Zijn hoofd voelde wazig en het leek allemaal niet zoveel meer uit te maken. “Prima,” mompelde hij daarom zacht, al bleef hij wel op de grond zitten. “Alleen ik heb licht nodig,” mompelde hij nog even. Met een vernauwde blik bleef hij staren naar de sleutel in zijn handen. Of het nou lag aan zijn huidige staat of aan het feit dat hij ‘s nachts zo goed als blind was, was een vraag die hij voor nu niet kon beantwoorden. Misschien was het een combinatie van beiden, maar het leek er verdacht veel op dat het onmogelijk werd om de cijfertjes op de sleutel te lezen. He, verdikkie. Hij wilde gewoon op zijn bed gaan liggen en gaan slapen.

Blegh. Langzaam zette hij zich weer overeind tegen de muur en hield hij zijn hand ertegen om zijn evenwicht te bewaren, terwijl de hand met de sleutel tegen zijn voorhoofd aangedrukt zat. Hij kon aardig wat hebben wat de alcohol betrof, dus vandaag was echt een beetje te ver gegaan. Hij was al lang blij dat hij genoeg geld had, want daar ook nog eens problemen mee krijgen na zo’n avond was niet echt iets waar hij op zat te wachten.
Toen het meisje haar hand naar hem uitstak, haalde hij zijn hand van zijn hoofd en hield hij haar de sleutels voor. “Arceus,” mompelde hij enkel zacht, terwijl hij zijn blik vernauwde in een poging in ieder geval iets van een schim te zien. “Wat doe je wakker?” vroeg hij. Hoe onhandig hij zich ook voelde, hij begreep dat het een laat tijdstip was en dat het geen normale tijd was om over de gangen te slenteren.

Ze kon niet slapen. Aiden knikte langzaam. Ja, dat kon gebeuren. Toen ze zei hetzelfde aan hem te kunnen vragen, fronste hij even. “Nadenken,” mompelde hij. Nadenken. Alcohol. Voor hem was het op dit moment de meest logische uitleg die er was. Die ene knop, die ervoor zorgde dat je geen domme dingen zei en dat je nadacht over hoe je het zei, die knop werkte niet in deze staat. Hij zei wat hij dacht en dat was een gevaarlijke staat om in te verkeren als je een bekende tegen kwam. Niet dat hij daar nu aan dacht. Nee, hij wilde gewoon naar bed.
Ze ging hem naar de andere vleugel brengen. Aiden schudde zijn hoofd licht en hield zijn hand uit naar de sleutel. “Het lukt wel,” mompelde hij - deels omdat hij gewoon niet helemaal helder was, deels omdat hij niet de hele gang wakker wilde maken - terwijl hij een poging deed haar aan te kijken. “Ga maar slapen. Vandaag was druk,” ging hij door. Applaus voor zijn intelligente opmerking.

Waar hij over aan het nadenken was. Aiden keek naar haar omhoog en fronste even kort. “Over jou.” Hij hief één wenkbrauw op en snoof even wat lacherig, bijna alsof hij erover grapte. Het was dan ook gewoon een beetje zielig, was het niet? Maar, daar echt diep over nadenken kon hij op het moment niet. Hij miste de stop, miste hetgeen wat hem normaal ertoe zette om leugens uit te kramen. Hij zou daar later oh zo veel spijt van hebben, dat wist hij nu al.
Ze herhaalde niet te kunnen slapen en zei dat hij straks van de trap af zou vallen. Help, trap? Oh heilige Arceus, het voelde al als een trap. Nee, nee, niet oké. “Ik kom er wel,” mompelde hij, even naar zijn hoofd grijpend en lichtjes zuchtend. “Ik heb vandaag al genoeg stoms gezegd, ga maar slapen.” Opnieuw die missende knop. Of, de knop die op de verkeerde stand stond. Hup, hup, knopje draai eens om. Bescherm Aiden’s reputatie en draai je om ~

Ze leek er niet veel van te begrijpen en Aiden zuchtte even. “Om?” vroeg hij zachtjes. Hij had alcohol nodig om… Om te weten wat hij van haar vond. Wat hij ervan vond dat hij zich zo gedragen had. “Het reuzenrad was te close,” mompelde hij. Hij was zich er niet van bewust dat de woorden er waarschijnlijk niet uit kwamen zoals hij dat gewild zou hebben.
Hij had niets stoms gezegd. Hij fronste even. “Oh,” kwam er uit zijn mond, terwijl hij kort nadacht. “Dan moet je het vergeten,” mompelde hij maar wat. De woorden die hij had gesproken, hij had er spijt van gehad, toch? Zijn geheugen was wat vervaagd en hij wist niet zo goed meer of hij nou juist spijt had dingen niet gezegd te hebben, of dingen juist wel gezegd te hebben. Toen ze dan ook vroeg hoe het met zijn hoofd ging, fronste hij. “Vol.” Beste antwoord ooit.

Hij begreep er niets meer van. Het was te close, ze was zijn muren binnen gedrongen. Dat was wat hij haar had willen vertellen, wat hij dacht haar te hebben verteld, maar het scheen anders te lopen dan verwacht. Ze verontschuldigde zich en vertelde hem dat ze het zou vergeten, waarop hij even fronste. Waarom klonken die woorden niet zo vergevend als hij had gehoopt? Zou ze het hem niet vergeven? Hij kreeg hoofdpijn van d’r. Ze was veel te verwarrend voor hem. Op dit moment al helemaal. Toen ze besloot toch maar naar haar kamer te gaan en hem instructies gaf om er te komen, knikte hij langzaam. Okay. Nog absoluut niet helder begon hij dan ook weer te wandelen. Hij kwam er wel. Ooit.

De volgende ochtend ging heel wat minder goed dan de avond ervoor. Na zich gewassen te hebben, begon het langzaam terug te komen en herinnerde hij zich de woorden die hij tegen haar gesproken had. Te close, vergeten. Had hij haar nou serieus verteld dat hij haar uit zijn buurt wilde hebben en dat ze alles moest vergeten? Aiden klemde zijn kaken op elkaar. Dat was niet wat hij duidelijk had willen maken met de woorden en hij kon zichzelf wel duizend keer slaan om het feit dat hij haar in die staat tegen het lijf gelopen was. Hij vervloekte zichzelf, mentaal en hardop, voor hij de deur uit stapte. Hij ging de gang uit en kwam terug in de hal, om vervolgens aan de receptie te vragen of ze wist waar het blonde meisje haar kamer had. Na enige woordenwisseling kreeg hij het kamernummer en zette hij zich voor de deur van het blondje. Het maakte hem allemaal niet uit, maar hij kon haar niet laten denken dat… Nee.
Met een misschien net wat te kwade klap kwam zijn vuist tegen haar deur, waarna hij even stil was. “Lil, maak ‘ns open,” zuchtte hij. Had hij het nou serieus op deze manier allemaal weten te verpesten? Was hij serieus zo dom dat hij niet eens kon begrijpen dat dit was hoe zij het zou opvatten? Schijnbaar, ja.

Geen openende deur, helemaal niets. Alleen de ‘wat is er’ die lang niet zo oké klonk als hij had gehoopt. Geïrriteerd legde hij zijn voorhoofd tegen de deur en zuchtte hij een keer. Hij wilde haar echt wel alles uitleggen, maar angstig dat zijn woorden opnieuw fout opgevat werden, wilde hij dat hij haar kon zien als hij het vertelde. Sowieso wilde hij haar gewoon graag zien. Arceus, hij kon het toch ook wel goed verpesten, was het niet? Nadat ze in het reuzenrad nog zo dichtbij had gelegen. “Lil, laat me het alsjeblieft op z’n minst uitleggen,” zuchtte hij. Hij wilde niet met excuses komen, wilde enkel ophelderen waarom hij had gezegd wat hij had gezegd. Ze had het recht om dat te weten.