I luv shiny things |& Dominique

Er was een gat in haar leven geslagen. Haar zusje, Danique, was plotseling verdwenen uit Kalos. Ze wist niet waar ze naartoe was gegaan, want er was geen één berichtje voor haar achtergelaten. Of toch wel, een bericht met een verantwoordelijkheid. Haar zusje had namelijk een pokéball voor haar achtergelaten, met een korte note erop en verder niks anders. In die pokéball had haar Bulbasaur Shev gezeten, een pokémon die echt in het team van haar zusje had gehoord. Dominique was verbaasd, gebroken, verdrietig en gestrest geweest, maar uiteindelijk had ze het lot geaccepteerd. Ook Shev was geaccepteerd, al leek de starter haar niet te accepteren. Dat was dan ook de reden dat ze in Santalune Forest waren. Ze had drie grass types in haar team - toevallig allemaal starters - en het leek haar een mooie plek om wat trainingen te doen. Echter was ze hier nog niet aan begonnen en had ze besloten om een wandelingetje te maken door het grote bos. Misschien was het geen verstandige optie voor een meisje van zeventien, om zo alleen het grote, stille bos in te gaan. Maar toch. Ze had een vijftal pokémon bij zich die konden vechten en haar dus konden beschermen. Maar toch.
Rustig wandelde het meisje dus door het grote, stille Santalune Forest heen. Ze was wat verzonken in verschillende gedachten, totdat een stem haar terugriep naar de realiteit. En oh ja, het was een stem die ze wel meteen herkende en die haar hart stiekem een slag over deed slaan. ‘Ook een goede dag.’ De stem was zoals altijd rustig en koeltjes, maar dat was misschien wel hetgeen waar ze stiekem van hield. Stiekem. Heel stiekem. "Hey Floyd," probeerde ze zo nuchter mogelijk, maar ondanks alles verscheen er toch een glimlachje op haar gezicht. "Niet verwacht jou hier te zien." Gelukkig wist ze het nog tegen te houden dat haar wangen rood kleurden, anders had ze pas mooi voor schut gestaan!

‘Inderdaad, dit is niet de plek waar je bekenden tegen zou komen.’ Het meisje glimlachte eventjes en wist niet zo goed meer wat ze nog kon zeggen. Hij kwam wat dichterbij en ze kon het niet tegenhouden dat haar wangen opeens wat rood kleurden. Was gewoon door de hitte, 't kon niet anders.. Gelukkig werd ze al snel weer afgeleid vanwege het feit dat hij weer begon met praten. ‘Oh ja, als ik mij niet vergis had je toch een Shiny pokémon in je team niet?’ vroeg hij haar toen, waarop ze knikte. ‘Ik heb namelijk een nieuwe Holo Caster, één waar je foto’s mee kan trekken en ik zou echt graag een foto van de shiny hebben. Gewoon omdat het zo een speciaal wezen is.’ Een kleine glimlach kwam rond haar gezicht en ze greep na een paar seconden naar haar riem. "Oké," Well, het kon geen kwaad, right? Ze kon hem vertrouwen, right? Ze haalde de pokéball uit haar jaszak en klikte 'm open, waarna er binnen een paar tellen een shiny Umbreon voor hun neus stond. "Hey, Mortem," begroette ze de Umbreon toen, die wat verbaasd naar zijn trainer en toen naar de voor hem onbekende jongen keek. Ze voelde hoe haar blik weer afdwaalde naar Floyd. Ze was wel benieuwd naar het model van zijn nieuwe Holo Caster. Nog altijd voelde ze hoe haar wangen nog blosjes hadden, maar daar probeerde ze maar niet op te letten. Al zorgde haar maag er wel voor dat ze er aan moest blijven denken. Arceus, waarom maakte ze zichzelf nou zo gek?

Nadat Mortem was verschenen keek ze voorzichtig naar Floyd. Hij leek echt onder de indruk te zijn van haar pokémon. ‘Hij ziet er werkelijk prachtig uit. Je moet vast blij zijn met zo een pokémon in je team.’ De andere zwartharige bekeek de shiny Umbreon, maar Dominique kon het niet laten om naar hem te kijken. Snel wendde ze haar blik weer wat af en wachtte tot hij zijn Holo Caster zou pakken. ‘Flamethrower.’ Het meisje keek op, wat..? Voordat ze het wist schoot er een vuurstraal uit de mond van de Fennekin, die regelrecht op hen afkwam. Dominique sprong aan de kant, maar voelde hoe haar arm nog net geraakt werd door de vuurstraal. Mortem werd vol geraakt omdat hij het simpelweg niet aan had zien komen. De Umbreon schoot door naar achteren, knalde tegen een boom en zakte door zijn pootjes heen. Dominique was ondertussen half op de grond gevallen, niet goed wetend wat haar overkwam op dit moment. "Wat doe je?!" vroeg ze half paniekerig en keek naar de zwartharige. ‘Ik denk dat ik hem maar eens ga meenemen.’ Wat? Als ze niet in zo'n bedreigende situatie had gezeten was haar mond letterlijk opengevallen, maar haar hand deed op dit moment even wat meer pijn. "Mortem, gaat het?" riep ze vervolgens en keek toe hoe de Umbreon opstond, en vervolgens zacht gromde naar de zwartharige en zijn Fennekin. Nee, dit kon niet waar zijn. Het kon gewoon niet waar zijn. Niet hij. Niet dit. Het kon gewoon niet. Toch was het natuurlijk zo, alles wat er nu gebeurde was echt. Het meisje keek omhoog, zag hoe Mortem half voor haar ging staan. Ze hield haar andere hand nog altijd op de licht aangebrande hand, die best wel veel pijn deed nu. Misschien was het een grap, een grap die helemaal niet leuk is. Arceus, waarom? Moest ze nu tegen hem.. vechten?

Het meisje voelde hoe haar hand nog altijd brandde, alsof ze het te lang boven een vuurtje had gehouden, maar dit was dus echt absoluut niet leuk. Tranen van pijn stonden al half in haar ogen, ze was niet zo'n grote held wat dat betreft. ‘Sorry, Death moet alles nog wat onder controle krijgen.’ Even hoopte ze dat het niet waar was, dat het gewoon een ongeluk was. Arceus, dat was het niet, dat was het dus gewoon niet! ‘Dat is toch wel duidelijk? Ik ga je pokémon stelen.’ Het was dus zo. "Nee.." mompelde ze zachtjes en keek hem aan. Het meisje zat nog altijd op de grond met haar handen in elkaar gevouwen en tanden pijnlijk op elkaar gebeten. Deze brandwond moest zo snel mogelijk behandeld worden, maar midden in een bos vond je niet zomaar een dokterspost. ‘Flame Charge.’ De Fennekin maakte zich alweer klaar voor een volgende aanval. "Ontwijk het, en doe dan Quick Attack," riep ze en keek naar Floyd. Hoe kon hij dit doen? Zeker na alles wat ze die nacht in de grot mee hadden gemaakt. Ze had verdorie tegen hem aan gelegen, bij hem geslapen. Ze voelde hoe haar hoofd weer wat rood werd en stond ondertussen op, haar hand nog altijd in de niet-gewonde hand. Arceus, nu besefte ze pas wat er ging gebeuren. Hij ging Mortem van haar stelen, en hoe.

Waarom had ze Mortem nou niet beter getraind? Het arme wezen was het nog niet gewend om in dit soort grote gevechten te zitten, zeker niet met een pokémon die sterker was dan hem. De shiny Umbreon raakte de Fennekin met zijn Quick Attack, maar kreeg zelf weer een volle lading terug. ‘Ember.’ De Umbreon werd geraakt, gewoon omdat ze nog niet al te veel getraind hadden en hij niet voorbereid was. "Mortem, probeer Pursuit!" Echter had Floyd ook alweer een nieuwe aanval voor zijn Fennekin bedacht. ‘Nu ook nog scratch!’ hoorde ze hem zeggen. De Pursuit en de Scratch raakte beide hun doel, en het zorgde voor een frontale botsing tussen twee pokémon. De Umbreon gleed weer een stukje achteruit, duidelijk uitgeput omdat het vuur hem al een aantal keer fors geraakt had. "Alsjeblieft, doe het niet!" smeekte ze hem. Hoe kon hij dit nou doen? Mortem gromde nog altijd zachtjes, maar hij was duidelijk uitgeput. In de naam van Arceus, waarom nou toch?

Het zou geen nut meer hebben gehad om een andere pokémon in te zetten. Mortem was de enige die niet in het grote nadeel was tegen deze pokémon. ‘Smeekbeden gaan je hier niet helpen.’ Hoe kon iemand zo koud zijn van binnen? Het meisje hield haar hand nog altijd vast en voelde de tranen in haar ogen prikken, maar moest sterk blijven van zichzelf. Echter werd het nog nadeliger, want zijn Fennekin begon plots te evolueren. ‘Flamethrower nogmaals!’ commandeerde hij de Braixen toen, en de witte gloed verdween. Een vlammenzee kwam op Mortem af, die uitgeput zijn lot tegemoet keek. Ze wilde hem terug laten keren, weg rennen. Maar dan zou hij haar pakken, en dat wist Mortem ook net zo goed. De Umbreon wilde nog een poging tot een Quick Attack doen, maar werd al geraakt door de enorme vlammenzee en werd naar achteren geslingerd. ‘Nope, ik doe het, en het ziet er niet naar uit dat je mij kan stoppen.’ Hij was zo bizar rustig op dit moment, dat het haar bijna keihard zou laten huilen. Maar ze bleef sterk. "Mortem!" riep ze toen ze zag wat de jongen onder zijn jas vandaan haalde. "Alsjeblieft," probeerde ze toen nog een keer, niet goed wetend wat ze anders nog moest doen.

Team Rocket. Ze kon het gewoon niet geloven, hij had haar gewoon aan het lijntje gehouden om zich voor te kunnen bereiden op dit gevecht. Arceus nog aan toe, waarom was ze nou toch ook altijd zo blind en naïef? ‘Alstublieft gooi die bal? Ja, dat wil ik wel doen ja.’ De tranen stonden haar in de ogen, ze wilde hem persoonlijk aanvallen, maar dat kon ze niet. Ze had de kracht er niet voor en de kans was groot dat ze dan met een mes in haar ribben zou eindigen. Maar hij gooide toch. De bal schoot op Mortem af en deze wierp enkel nog een blik op zijn trainer, schreeuwde een keer en was toen weg. Verdwenen. Opgezogen in die zwart met rode pokéball. ‘Volgende keer moet je misschien maar beter opletten wie je al dan niet vertrouwd.’ Het meisje was gebroken bij deze woorden. Gebroken omdat ze hem écht had vertrouwd. Ze had hem echt vertrouwd en had zichzelf verdorie ook nog eens gek gemaakt om hem. En dan nu, nu dit. Haar hand brandde ondertussen nog, maar het gevoel wat ze nu van binnen voelde was nog pijnlijker dan dit. Verraad. Ondertussen klonk er een klik. Hij was weg. Hij was gestolen door deze persoon die haar vertrouwen zo hard beschadigd had dat ze nu bijna in elkaar zou storten. "Mortem!" riep ze en voelde dat er nu wel degelijk tranen uit haar ogen kwamen zetten.