Ice cold hands

Ze zat binnen in het Pokémon Center, ze had haar benen opgetrokken en haar arm rust rustig op haar knieën. Haar andere arm zat gewikkeld in verschillende lagen van stoffen. Een want vormde het mooie einde. Het was de dokter geweest die mooi tegen haar gezegd dat ze de arm met veel lagen moest bedekken. Als die nogmaals zou onderkoeld zijn was de kans groot dat ze het niet meer zouden kunnen redden... Met andere woorden, ze zou nog maar een arm hebben dan. Ze was dan ook erg bang. Ze had een hele pak kleren aan en daar had ze nog eens een muts op. Een sjaal verborg bijna haar hele gezichtje. Ze durfde gewoon niet meer naar buiten. Haar arm had ook zo'n ongezonde kleur en dat wilde ze echt aan niemand gaan tonen. Haar vingers waren nog erger, die waren paars en waren bijna donkerbruin geworden, tekenen dat ze bijna waren afgestorven ofzo... Ze zuchtte even zachtjes. Ondanks het feit dat ze binnen zat, voelde ze nog steeds hoe het koude water haar zwakker maakte... Het trok aan haar... Zou ze het ooit kunnen loslaten? Vast wel, als die enge kleur weg was...

{& Aiden Stark}

Trippel, trippel, trippel, trippel… Vrolijke pasjes klonken achter de roodharige jongen, afkomstig van de nageltjes van de Flareon, welke zachtjes op de grond tikten terwijl ze over de gladde, harde vloer liepen. Aiden had zoals gebruikelijk de nacht doorgebracht in het center en had er een lekker rust-dagje van gemaakt. Hij had zijn rust zo onderhand wel verdiend, met alle verrassingen die Kalos hem had gebracht. Wat een rotzooi, zeg…
Toen zijn blik viel op een meisje dat hij al eens eerder had gezien, plofte hij kalmpjes naast haar neer, terwijl de Flareon zich aan zijn voeten nestelde. Hem was nog niet eens opgevallen dat er iets met ‘r was. Zo erg lette hij daar immers niet op. “Ey, Tawnee,” groette hij haar rustig. Hopelijk was zij wel vrolijk en gezellig. Momenteel begonnen de mensen meer op zijn chagrijnige zelf te lijken.

Ze vroeg zich eigenlijk af of ze nu nog Sachi uit der Pokéball zou laten komen. De Glaceon kwam graag naar haar, maar nu ze hier zo zat met haar... Uhm... Probleempje zou dat toch wat moeilijk worden. Ze twijfelde lichtjes om de Ice type Pokémon op de box te gooien. Maar dan vroeg ze zich af of ze dat wel zou kunnen. Ze had ook ergens de neiging nu echt wel Fire types te vangen... Toen er opeens iemand naast haar neerplofte, keek ze toch even op. “Ey, Tawnee,” Hij herkende de stem lichtjes en keek naar de persoon die hij herkende als Aiden. Wel meteen trok er een soort van rilling door haar heen omdat ze even moest denken aan de koude rivier en zo linkte ze dat aan... Die avond.
Ze duwde haar neus wat boven haar sjaal en keek naar hem. "Hey," zei ze toch wel een beetje vrolijker dan verwacht. Het was haar opgevallen dat de Flareon aan zijn benen zat... Een shiny dan nog wel. Wel meteen glunderde ze. Eeveelutions maakten haar blij. "Is dat Élise?" zei ze met een klein lachje. Ergens was het feit dat ze ook een Fire Type was iets dat haar blij maakte.

Het meisje groette hem en keek naar de Flareon, waarna ze vroeg of het Élise was. “Jup, heb er ‘n firestone in gepropt toen al die overhyperde blondjes met hun neppe uggs er maar aandacht aan bleven besteden. Nu kan ze hen flamberen.” Aiden was geen vriendelijk persoon en hij deed geen moeite om het daarop te laten lijken. Nee, in tegendeel zelfs. Hij liet het mensen snel genoeg weten, dan waren ze ook niet teleurgesteld.
“Je ziet eruit alsof je een graftombe hebt bewandeld,” merkte hij op. Wat was hij toch een heerlijk subtiel persoon, zeg. Ergens in zijn belediging kon je opmaken dat hij best nieuwsgierig was wat ze misdaan had, maar voor nu vroeg hij er maar niet naar.

“Jup, heb er ‘n firestone in gepropt toen al die overhyperde blondjes met hun neppe uggs er maar aandacht aan bleven besteden. Nu kan ze hen flamberen.” Ze keek hem even kort aan, trok haar benen wat meer naar der toe en verstopte haar neus weer in haar sjaal. Ze zuchtte zachtjes, oke dan, die was ook in een goede bui zeg. Hij was nog vriendelijker toen hij haar in het water had zien vallen, of toen dat monster van hem voor haar neerkwam en haar liet schrikken. Naja, toen had ze Élise wel mogen aaien, dus dat was een pluspuntje. “Je ziet eruit alsof je een graftombe hebt bewandeld,” Ze keek hem opnieuw kort aan en haalde toen haar schouders op. "Oh, gewoon, ik ben weer eens onhandig geweest," mompelde ze maar.