Old memories

Natuurlijk. Het was geen perfect plan, maar dit was opnieuw de egoïstische kant die hij had. Die kant die geen schuldgevoel wilde dragen, die zonder zorgen rond wilde lopen, wetende dat als er iets mis zou zijn met het meisje, hij het zou horen. Waar zij in de stress zou zitten, had hij alle rust. Even wendde hij zijn blik af. Zou dat lukken? Het meisje er volledig op vertrouwen? Wat nou als. Daar was het weer. De wat nou als. Wat nou als het voorkomen kon worden, wat nou als er een eind gemaakt kon worden aan Team Rocket? Hij wist hoe erg hij zichzelf tegen sprak, hoe erg hij wilde dat hij haar hier kon laten zitten. Een leven zonder zorgen, een leven zonder mensen die te dichtbij kwamen, klaar om daar maar gebruik van te maken. Dat was het plan.
Hij wilde haar loslaten, een centimeter naar achteren schuiven en vragen of ze op was, of rust nu niet het beste voor haar zou zijn. Maar op dat moment verstopte ze haar gezicht in zijn jas, kon hij haar tegen zich aan voelen beven. Langzaam spande zijn hand wat samen op haar jas, terwijl hij daar zat. Hij wilde haar wegduwen, maar hij wilde haar ook zo dicht bij mogelijk houden. Het was vervelend en toch wilde hij niet weg. Ze verwarde hem en het deed zijn hoofd zeer. Huilende meisjes waren niet zijn ding.
“Goed zo…” mompelde hij zacht, doelend op haar belofte die ze een stuk terug had gemaakt. Of misschien doelend op het feit dat ze het er toch uitliet, ondanks het feit dat hij vast niet de eerste persoon zou zijn die ze hier had willen zien.

Het was niet hoe hij wilde zijn, hoe hij kon zijn. Mensen hechtten zich te snel aan anderen en alles wat hij tegen haar zei, alles wat hij hier deed, was in conflict met hoe hij zichzelf had beloofd te leven, hoe hij het wilde. Waar hij geen verantwoordelijkheden droeg, wist hij dat hij het zichzelf kwalijk zou nemen als haar iets zou overkomen. De gedachte eraan zorgde ervoor dat hij nogmaals zijn handen licht aanspande. Ze hoefde maar te roepen of hij zou alles laten vallen om d’r te hulp te schieten. En wat was dat, dan? Was dat hoe hij tegen Athena hoorde te doen, of was het weer heel anders?
Zijn armen kwamen weer wat tot rust toen ze zich bedankte en hij keek met een wat verwarde, maar toch kalme blik op haar neer. “Altijd.” Het was bijna een belofte, bijna. Altijd was een groot woord, maar voor nu had hij niet het idee dat hij het ooit zou accepteren als iemand maar een haar uit haar hoofd zou trekken.

Langzaam maar zeker leek het meisje meer tot rust te komen. In eerste instantie dacht - en hoopte, vooral - Aiden dat dit betekende dat ze zo op zou staan en dat ze rust op zou gaan zoeken. Dat hij verder kon gaan met zijn leventje zonder zorgen om het blondje. En toch wist hij maar al te goed dat dat er toch niet van ging komen. Hoe groot was de kans nou dat zij zonder problemen zou blijven zitten? En hij kon er vrij weinig aan doen. Hij kon haar moeilijk vastbinden en-... Ja, dat was geen oplossing.
Maar, het meisje scheen weg te vallen en even hief Aiden verbaasd zijn wenkbrauwen, alsof zijn verbazing haar terug naar bewustzijn zou brengen. Maar, dit was niet zo en hij wist maar al te goed dat dit niet de plek was waar ze wakker zou moeten worden. Nee, het meisje had gewoon een warm bed nodig met de knuffelige Eevee (wat was dat een goede beslissing geweest) en een nieuwe dag. Wakker worden voor het graf van d’r ouders zou haar niets goeds doen.
Hij bewoog haar voorzichtig naar één kant en zorgde ervoor dat hij zijn ene arm onder haar benen kon schuiven, waarna hij zijn gewicht van de grond bracht. Hij was benieuwd of ze wakker zou worden. Ze had toch vrij weinig te vertellen over wat er nu ging gebeuren.

Hij had gehoopt dat ze zou blijven slapen, dat ze niet mee zou krijgen hoe hij haar, voorzichtig tegen zich aan geklemd, meetilde naar het Pokémon Center. Maar toch bleek ze nog niet ver genoeg heen te zijn en werd ze wakker terwijl hij haar optilde. Ze spartelde niet en hij kreeg dit keer geen trappen en stoten, het enige wat ze deed was hem stamelend vragen waar ze heen gingen. Een lichte glimlach ontstond op zijn gelaat. “Naar het center,” antwoordde hij zacht. “Je hebt een warm bed nodig,” merkte hij nog op. Ze kon het vast en zeker gebruiken en misschien dat ze ook wel weer aan de rust van het alleen-zijn toe was. Waar Lilium het ene moment een open boek was, vond hij haar af en toe ook heel lastig om te begrijpen.
Met redelijk grote passen tilde hij het meisje (en de Eevee) dus weg van de begraafplaats, weg van de sfeer die deed voelen of iemand je luchtpijp zacht dichtkneep. Lilium straalde die sfeer ook wel uit, al scheen haar vermoeidheid de overhand te nemen om het voornamelijk… aandoenlijk te maken.
“Misschien moet Leo ook maar terug,” merkte hij op. Hij wist niet hoe gemakkelijk het zou zijn als hij haar Pokéball van haar riem zou klikken en Leo meenemen naar het center was ook niet echt een mogelijkheid, immers. Daar was de Pokémon te groot voor.

Het was bijna een compleet ander meisje en Aiden wist niet echt wat hij hiervan vond. Ergens maakte het hem ongemakkelijk en miste hij de afstandelijke Tauros, maar aan de andere kant… Ja. Hij wist het allemaal niet zo goed. Ze maakte het hem vrij lastig om normaal na te blijven denken, terwijl ze zo uitgeput in zijn armen lag, op een begraafplaats. Het was niet de meest gemakkelijke situatie.
Leo gromde en onmiddellijk klonk er een felle, dreigende grom uit de bek van Tyrion. De Pokémon was het er niet mee eens dat er naar zijn trainer werd gegromd en gelukkig luisterde Lilium en liet ze Leo terugkeren in zijn ball. Aiden wist dat Lilium toch wel wat te groot was om in één arm te kunnen tillen, dus knikte hij even naar boven. “Pokécenter,” zei hij nog tegen zijn Charizard, voor het gigantische monster zich de lucht in wierp. Die zou zo wel terug komen.
Gelukkig waren ze niet te ver van de bewoonde wereld verwijderd en naderden ze het Pokémon Center al gauw. Nu was het enkel hopen dat hij niet opnieuw werd aangezien voor iemand die haar iets misdaan had, want dat was wel het laatste dat in zijn hoofd opkwam.

Het meisje viel al gauw genoeg weer in slaap, tot Aiden’s genoegen. Dit maakte het al heel wat minder ongemakkelijk, aangezien ze hem nu niet de hele tijd met haar half duffe uitstraling aan zou gaan zitten kijken. Ze zag er zo zielig en veel te aandoenlijk uit op het moment. Net een kleine Lillipup in plaats van de Tauros die ze gewoonlijk was.
Hij kon de blikken van anderen in zijn achterhoofd voelen branden terwijl hij het Pokémon Center binnen stapte met het meisje in zijn armen, maar veel aandacht weigerde hij eraan te besteden. “Ik denk da dit kind een slaapplekje nodig heeft,” merkte hij aan de balie op, even nonchalant als hij zou klinken als hij zelf een slaapplek nodig had. Want, hij had niet het idee dat het anderen maar iets aanging wat er met haar gebeurd was. Nee, dat zou nergens voor nodig zijn. ‘Maar natuurlijk! Een kamer voor twee?’ klonk er vermaakt aan de andere kant en Aiden snoof een keer luid. “Nee, alleen voor haar.” Even ontstond er een frons op het gelaat van de zuster, maar al gauw genoeg deed ze een poging hem de sleutel te overhandigen. Helaas had hij nou niet echt handen vrij om het mee aan te nemen.
De zuster begeleidde hem naar de kamer en opende de deur, om even te wachten. ‘Ik laat de sleutel in het slot zitten - wees niet te luid!’ siste ze nog, voor ze weg liep. Aiden zuchtte een keer, maar liep uiteindelijk de kamer in. De deur sloot hij niet (nog steeds dat gebrek aan vrije handen), terwijl hij richting het bed liep en het blondje voorzichtig neerlegde. Nu moest hij nog die dekens… He, verdikkie. Hoe ging hij dat nou voor elkaar krijgen? En d’r schoenen? Misschien… Met een fronsje keek hij naar het meisje. Ze had zo schattig geslapen dat hij d’r niet wilde storen, maar met schoenen en kleren boven ‘t dekbed slapen was misschien ook niet de beste oplossing.

Het probleem loste zich vanzelf op en het blondje schrok wakker. Veel harder dan nodig was, want Aiden had zo het idee dat dit niet de engste omgeving was om in wakker te worden. Niet eens een onbekende, aangezien ze beiden vast en zeker vaak genoeg in een Pokémon Center hadden overnacht. Het was immers iets wat trainers maar al te vaak deden. Telkens terug naar huis was gewoon geen optie.
Toen ze vroeg hoe laat het was, hief Aiden zijn wenkbrauwen. “Geen idee, je bent niet lang out geweest,” merkte hij rustig op. Hij had wel all-cool en typisch Aiden willen zijn, en blijven, maar uiteindelijk vernauwde hij zijn blik toch. “Gaat het een beetje?” Natuurlijk was ze niet in orde, natuurlijk was er genoeg mis. Maar, hij doelde dit keer op het feit dat ze zo geschrokken leek. Zo’n ramp was het niet als ze lang had geslapen, of zou ze een afspraak gemist hebben?

Het blondje kwam overeind en Aiden keek op haar neer, terwijl hij wachtte tot ze iets zou zeggen. Immers had hij verder vrij weinig te vertellen en kon hij niet raden hoe ze zich voelde. Al had hij niet een officiële afwijking, was hij zeker niet de beste in het lezen van andermans emoties. Misschien omdat hij er nooit de behoefte aan had gehad. Lilium zei hem dat het wel ging en dat ze schrok van Snowflake, de Eevee, maar dat dat alles was. Al geloofde Aiden haar niet, wist hij dat er niets aan veranderd kon worden. Hij blikte even op de deur, waar de sleutel nog in het slot zat, voor hij het blondje weer aankeek. “Wil je slapen?” vroeg hij. Of wel: zal ik gaan? Misschien dat ze wel enorme behoefte had aan de rust. Even een moment voor zichzelf.