Winter wonderland

Dominique was al vroeg die ochtend opgestaan. Het was koud in het pokémon center van Geosenge Town, waarschijnlijk was er iets niet helemaal in orde met de verwarming, want op haar kamer leek deze wel uit te staan. Voorzichtig kwam ze overeind in het bed en rekte ze haar armen even uit, vaak had ze het probleem dat ze ’s morgens niet zo goed wakker kon worden. Al leek ze daar vandaag op de een of andere manier minder last van te hebben. Het meisje checkte automatisch of er nog altijd vier pokéballs op haar nachtkastje lagen, wat gelukkig nog het geval was. Hierna begon ze zich aan te kleden, simpele maar warme kleding die ze gisteren had uitgezocht voor vandaag. Een nieuwe spijkerbroek die ze een tijdje geleden had gekocht, die was perfect voor dit koude weer. Ook pakte ze een dikke, witte, wollen truitje die ze ook speciaal voor de winter had aangeschaft. Veel mensen boften eigenlijk best, als ze hun huis gewoon in Kalos hadden. Ze hoefden geen kilo’s kleding mee te slepen omdat ze om de zoveel tijd naar hun huis konden gaan om daar andere kleding te halen. Dominique kon niet even terug gaan naar Hoenn om daar haar kleding om te wisselen, want geld voor een ticket voor op de boot had ze niet. Dit was dus ook de reden dat ze een best grote rugzak mee moest dragen, met alles erop en eraan. Soms had ze er wel eens over nagedacht om een Tauros ofzo te vangen, dan kon ze haar spullen daarop mee laten dragen. Haar zomerkleding had ze helemaal onderin de tas gestopt, waaronder ook het geruite jurkje wat ze dan vaak droeg. Er zat een tweede bodem in de tas omdat ze de zomerspullen nu toch niet zou gebruiken voor een paar maanden. Op de tweede bodem lagen spullen die wel van belang konden zijn nu, zoals een aantal lege pokéballs, een deken, de fire stone en gewoon wat andere pasjes en rommeltjes. Het waren dingen die ze zomaar nodig kon hebben, als ze bijvoorbeeld in de wildernis moest overnachten terwijl er sneeuw lag. Omdat ze hier ook op voorbereid was, had ze ook nog eens een strak opgerolde slaapzak bovenop haar rugzak zitten. Het woog amper iets, maar dan had ze het wel bij zich voor in het geval dat. Ook de spullen om een simpele tent op te zetten had ze bij zich (gelukkig waren dat maar kleine pakketje die speciaal gemaakt waren voor trainers om mee te nemen, die van haar had een groene kleur omdat ze dat mooi vond en het een goede schutkleur kon zijn). Verder had ze er ook nog wat voedsel in zitten, mochten ze een paar dagen geen stad zien dan zouden ze niet verhongeren. Omdat ze zich al helemaal had aangekleed trok ze haar zwarte winterjas aan, deed ze haar zwarte sjaal om en stapte ze in haar zwarte, leren laarzen. Dominique ritste haar jas dicht, hees de rugzak op haar rug en griste het viertal pokéballs van het nachtkastje, om ze vervolgens in de zak van haar zwarte winterjas te laten glijden. Zo kon ze hen meteen pakken als er iets aan de hand zou zijn, en dat was natuurlijk belangrijk. Mocht ze ooit in aanraking komen met iemand die iets van haar zou willen stelen -zoals een lid van Team Rocket- dan was ze er wel goed op voorbereid. Het meisje zwiepte haar zwarte vlechten naar achteren en streek een losgeraakt plukje haar achter haar oor, waarna ze de deur van de kamer openduwde en binnen een paar tellen op de gang stond,de deur half achter haar dichtsmijtend. Vandaag zouden ze Geosenge Town verlaten en in de richting van Cyllage City gaan, want daar bevond zich de tweede gym en die wilde ze binnenkort uitdagen. Het type was steen, en zij had enkel gras, normaal en vuur in haar team. Niet al te handig, maar met een goede tactiek moest het wel te doen zijn. Ze moest nog wel wat studie doen naar de pokémon die de gym zou hebben, maar dat kon ze gemakkelijk onderweg doen. Het meisje rende de trap van het pokémon center af en groette zuster Joy, die ze meteen de sleutel van haar kamer gaf. De vrouw met het iet wat vreemde roze kapsel glimlachte zachtaardig en gaf haar een pakketje met eten mee, daar kon ze sowieso vandaag en misschien zelfs morgen wel van leven. Vol goede moed verliet het jonge meisje het pokémon center, blik gericht op de besneeuwde route die voor haar lag. Op pad naar het volgende deel van haar toekomst, van haar leven. Een nieuw hoofdstuk was bij deze aangebroken.
Het zwartharige meisje liep over route 10, de route die haar uiteindelijk bij Cyllage City zou brengen. Het was een stille route, waarschijnlijk omdat veel mensen niet tijdens de winter gingen reizen. De hele route lag onder een dik pak sneeuw verstopt, en het zag er zelfs naar uit dat er straks nog meer sneeuw zou gaan vallen. Een koude wind wist onder haar kleding door te dringen en zorgde ervoor dat ze kippenvel kreeg. Meteen griste ze naar haar andere zak, waar ze een paar zwarte handschoenen uithaalde. Toen ze deze om haar handen had gedaan voelde ze vrijwel meteen het verschil, het was een stuk comfortabeler zo. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze kalmpjes doorwandelde over de route. Misschien moest ze onderweg wel een goede tactiek gaan verzinnen, daar had ze nu namelijk genoeg tijd voor. Dominique kon zich vaak goed concentreren op dit soort dingen als ze alleen in de natuur bevond. Dit was hiervoor de uitgesproken plek en dus begon ze na te denken over het gebruik van haar pokémon. Mufasa was er nog lang niet klaar voor, de baby Litleo kende nog maar twee aanvallen waarvan er een was die een beetje schade toe kon brengen. Nee, daar zou ze niet al te ver mee komen, eerst moest ze hem wat normale aanvallen gaan leren voordat ze hem in kon zetten voor gyms. Kenai daarin tegen was wel een sterke pokémon. En ondanks het feit dat hij de nieuwste was in het team, had hij zijn plekje al gevonden. Ook Admiral en Peaches waren goed genoeg getraind en konden deelnemen. Zo had ze dus al een snelle keuze gemaakt wie ze zou gaan gebruiken, later zou ze wel zien wie ze tegen wie in zou gaan zetten in de rock type gym.
Iets wat bewoog in de struiken won haar aandacht, en dus vlogen haar blauwe ogen al snel in de richting van het geluid. Verbaasd keek ze toe hoe daar een wezentje uit kwam zetten waarvan ze moest fronsen. Het was een Eevee, dat was wel duidelijk. Ze had gehoord dat deze hier wel eens voorkwamen, maar deze had een lichte, witte kleur. Had deze Eevee in de sneeuw liggen rollen ofzo? Nee, het kwam niet door de sneeuw dat dit wezentje een veel lichtere kleur had dan de doorsnee Eevee, maar het was een shiny. Meteen voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte. Ze hield van Eevee’s en hun evoluties. Stiekem was ze wel benieuwd wat zo’n shiny op zou leveren voor je team, en als ze zo snel keek, dit wezentje stond er wel erg zelfverzekerd en krachtig bij, ondanks zijn grootte. Dominique kneep haar ogen samen en keek naar de shiny Eevee, deze had een kleine grijns op zijn snuitje en keek haar licht uitdagend aan. “Oh, gaan we het dus zo spelen,” mompelde het zwartharige meisje waarna ze naar haar zak greep. Al snel verscheen de Growlithe voor haar neus in de sneeuw. De puppy pokémon leek even verbaasd te zijn van zijn tegenstander, maar blafte toen een keer dominant en focuste zich op de Eevee. “Kenai, doe Ember.” De pokémon schoot een vuurstraal op de Eevee af, maar deze was ook best snel en wist het te ontwijken, waarna het een Quick Attack uitvoerde op de Growlithe. Kenai was even van zijn stuk gebracht omdat de Eevee zo’n enorme snelheid had, maar wist zich al redelijk snel weer te herpakken. De shiny Eevee maakte een kort, zelfverzekerd geluidje om aan te geven dat hij beter zou zijn dan de puppy pokémon, maar daar trokken ze zich natuurlijk niet al te veel van aan. Ze moesten zich helemaal focussen op het  gevecht, en vooral niet luisteren naar de pogingen om hen te laten intimideren door de Eevee. “Kenai, doe nu nog eens een Ember!” Omdat de Eevee nog altijd wat bezig was met zijn ‘overwinning’ vieren, had hij te laat door dat het gevecht weer in volle gang was. Het wezentje werd geraakt door de vlam en schoof wat naar achteren in de sneeuw, schudde zijn kopje en keek boos in de richting van de Growlithe. Dit was een teken dat het gevecht nu pas echt in volle gang was, nu pas waren ze echt begonnen. De ember was namelijk het startsein geweest voor het officiële beginnen van dit gevecht. De shiny Eevee wist wat er op het spel stond, zijn vrijheid natuurlijk. En daar zou hij niet zomaar voor opgeven. Nee, hij zou ervoor vechten om zijn vrijheid te behouden.
De Eevee leek woedend te zijn vanwege het feit dat hij was geraakt door de Ember, en kwam nu met een noodgang op de Growlithe af rennen, voerde vervolgens een krachtige Quick Attack uit en liet Kenai enorm naar achteren schuiven. De Growlithe gromde zachtjes naar de Eevee, het was duidelijk dat de twee beide wilde winnen in dit gevecht. “Snel, Kenai, doe Flame Wheel!” De shiny Eevee was nog best dichtbij en dus kon het ronde wiel van vlammen geen kracht verliezen. Met een enorme dreun sloeg het in op de Eevee, die weer een woeste kreet slaakte. Een kleine grijns verscheen op de snuit van Kenai, die vol genoegen toezag op het feit dat de Eevee best hard geraakt werd en hierdoor aardig wat schade opliep. Echter had hij zelf ook al schade opgelopen vanwege de Quick Attack, en was helaas niet snel genoeg om een Swift te ontwijken die de Eevee uit woedde op hen afschoot. Een deel van de Swift sloeg vol in op de Growlithe, maar het andere deel was duidelijk op haar gericht. Met een kleine gil als reactie dook het meisje de grond op, voelde hoe de sterren over haar heen schoten en vlak achter haar insloegen in de sneeuw. Geschrokken keek ze overeind, verwachtend dat de pokémon nog meer dingen af zou vuren op haar. Ondanks dat hij nu al aardig begon te verzwakken stond Kenai weer op zijn pootjes, woest in de richting van de Eevee kijkend. Deze leek in de naam van Arceus zelfs nog een kleine grijns rond zijn snuit te hebben, dat beestje had echt wat opvoeding nodig, want het gebeurde niet vaak dat een pokémon ook nog eens mensen aan begon te vallen. Dit wezentje hier voor haar had een uiterlijk wat mensen liet smelten, maar een innerlijk waar nog wel het een en ander aan moest veranderen. Dominique kwam weer overeind en balde haar vuisten, dit liet ze niet zomaar aan haar voorbij gaan! “Doe nu een Bite,” commandeerde ze de Growlithe, die naar voren sprong en bovenop de Eevee landde, om deze vervolgens tussen zijn kaken te nemen. De Eevee maakte een woest geluidje en begon toen random Swift’s af te vuren. Het raakte bomen, verdween in het bos en kwam weer regelrecht op Dominique af. Het meisje dook weg achter een boom en voelde trillingen in de stam toen de sterren er op insloegen. Toen ze achter de boom vandaan kwam zag ze hoe de shiny Eevee zich uit de kaken van de Growlithe had gewerkt, om hem vervolgens op de grond te gooien met een Quick Attack en hem een Swift aanval van dichtbij te geven. “Kenai!” riep het meisje geschrokken, maar het kwaad was al geschied. Haar Growlithe was uitgeschakeld omdat hij al zijn energie had gestoken in dit gevecht, een gevecht wat nog niet afgelopen was. De Eevee snoof een keer, alsof hij het vuile karwijtje van die dag had opgeknapt, maar Dominique was nog niet klaar met ‘m. Ze liet Kenai terugkeren en stopte zijn pokéball weer in haar zak, hij had het geweldig gedaan.
“Oké, Admiral, maak af wat Kenai heeft gestart!” riep ze toen en al snel verscheen de krachtige Grovyle voor haar neus. Haar groene starter strekte zijn armen en keek al meteen strijdlustig naar het wezentje waar hij tegen zou gaan vechten, een wezentje wat net zoals hem een wat dominante blik in de ogen had. Admiral maakte een afkeurend geluid en wierp een snelle blik naar zijn trainer, waarom wilde ze nou zo’n achterbaks mormel in haar team hebben. Admiral was erg gehecht geraakt aan de andere drie kleintjes in het team, hij was een echt vaderfiguur voor ze, maar zijn gevoel zei hem dat hij met dit shiny wezentje voor hem weinig zou hebben. De Grovyle snoof een keer verontwaardigd en richtte zijn blik toen op de shiny Eevee, dat beestje moest oppassen. “Pursuit, Admiral.” Haar stem klonk weer zelfverzekerd en de Grovyle schoot naar voren, meteen de dark type aanval uitvoerend op de Eevee die zo’n snelle start niet aan had zien komen. Hij raakte vol en het wezentje werd wat naar achteren geslingerd. Echter duurde het niet lang of de Eevee begon weer Swift’s af te schieten, blijkbaar een favoriete aanval van hem om tegenstanders op afstand te houden. De Grovyle werd geraakt omdat hij niet aan de kant wilde duiken, anders had Dominique weer een schuilplek moeten zoeken. Hij was sterker dan de Growlithe en had ook een groter verantwoordingsgevoel tegenover zijn trainer, hij zou haar beschermen, wat dan ook. “Leaf Blade,” riep ze de groene starter vervolgens toe. De Grovyle luisterde en al snel begonnen beide bladeren aan zijn armen te gloeien, waarna hij op de shiny Eevee afschoot en deze flink wist te bewerken. Helaas voerde de Eevee toen weer een Tackle op hem af en moest hij zich wat terug trekken, nog altijd met een strakke blik in zijn ogen. Het was duidelijk dat Admiral het niet zo had op dit kleintje, naar zijn mening was diens ego veel te groot voor z’n kleine lichaampje.
Het was echt niet zo dat Dominique de hoop verloor, maar het werd haar wel duidelijk dat deze Eevee sowieso een echte uitdaging zou gaan worden om te trainen. Daarom twijfelde ze dus ook wel een moment of ze wel door moest gaan met dit gevecht, of het wezentje wel geschikt was om te vangen. Maar ze waren er al aan begonnen, ze had haar zinnen al op de shiny gezet en daarom was ze dus ook wel van plan om hem echt te gaan vangen. De shiny maakte een uitdagend geluid en haar starter kneep zijn ogen nog verder samen. Ze zag nu dat er wel degelijk een lichte irritatie begon te ontstaan bij Admiral. Aan de ene kant was dat wel goed, want vaak werden aanvallen krachtiger als er een hevige emotie achter iets zat. Aan de andere kant vond ze het niet fijn dat haar starter zich zo vervelend voelde tijdens dit gevecht, maar het kon eventjes niet anders. “Admiral, pound.” Dat liet de starter zich geen twee keer zeggen en razendsnel schoot hij op de shiny Eevee af -iets langzamer misschien vanwege het feit dat hij natuurlijk al wat energie kwijt was, maar alsnog best snel- en raakte deze toen vol. Een zelfvoldane kreet verliet de mond van de Grovyle, die het geweldig vond om dat achterbakse wezentje een kopje kleiner te maken. Toen hij de blik van zijn trainer zag keek hij echter snel weg, misschien was het wat laf om zo tegen een kleinere pokémon te doen, maar in kracht scheelde het waarschijnlijk niet veel! “En nu, doe Absorb!” zei ze. De Grovyle focuste zich weer honderd procent op de shiny Eevee. Het werd ineens stil, want de Grovyle hield zijn blik enkel strak op het wittige wezentje gericht. Plots kwamen er stengels uit de grond zetten die zich razendsnel om de shiny Eevee heen wikkelden, zo kon hij geen kant op terwijl de Grovyle wat energie af tapte. Het wezentje was zo verbaasd dat hij niet wist welke tegenaanval hij moest doen, maar kwam na een tijdje toch aanzetten met een Swift. De Absorb werd gestopt, maar het was duidelijk dat de Grovyle wel wat energie binnen had weten te krijgen. De Grovyle toverde weer een grijns rond zijn lippen en keek toen kort naar zijn trainer, wetende dat dit nu wel de goede kant op ging. “Quick Attack,” beval Dominique hem vervolgens, en hij rende op de nog altijd wat versufte en verzwakte Eevee af, die weer vol geraakt werd en nog eens extra hard tegen een boom aan knalde. Dominique besloot om nog een aanval te doen om het af te maken, dan zou ze de eerste poging wagen. Admiral was duidelijk ook al wat uitgeput, maar stond nog overeind. “Probeer het af te maken met Fury Cutter!” riep ze vervolgens. De Grovyle viel aan en bewerkte het wezentje met de bug type aanval. Toen hij de aanval had uitgevoerd sprong hij haastig achteruit om zijn trainer de kans te geven om het wezentje te vangen. Dit was meteen een teken voor Dominique en meteen ging haar hand naar haar zak, waar ze al een pokéball klaar had liggen om te gooiden. Kort sloot ze haar ogen, dit was het moment van de waarheid, dit was het moment wat het eind van dit gevecht kon betekenen. Zonder verder nog meer te treuzelen en te twijfelen gooide ze het ronde voorwerp in de richting van de shiny Eevee. Deze richtte zijn kopje nog net op en keek naar het ding wat op hem af kwam suizen, wilde het nog ontwijken maar voelde het voorwerp toen al tegen zijn lichaampje aan komen. Er was een rode flits te zien en de shiny Eevee was weg, opgezogen in de pokéball die vlak voor de voeten van Admiral lag. Het ding schudde heen en weer, zou ze hem al meteen vangen?

Helaas, het was niet voor haar bestemd om meteen van dit gevecht af te zijn. De Eevee keerde weer terug tot de realiteit en keek Dominique en haar Grovyle met een spottende lach aan, een die best wel eng kon zijn als de pokémon voor de rest niet zo’n lief uiterlijk had gehad. Een woedende blik van Admiral was hierop het gevolg. De groene starter begon zelf uitgeput te raken, maar dat kleine rotwezentje niet. “Snel, doe Leaf Blade!” riep het meisje toen de Eevee zijn vacht een keer uitschudde, en dus zijn ogen niet op de tegenstander gericht had. Het was een ijdel wezentje, dat was wel duidelijk nu. Een ijdel wezentje, met een enorm ego en die zich echt niks van grotere tegenstanders aantrok. Ze vroeg zich af waarom ze dit wezentje hier in haar team wilde hebben, want het was nu ook weer niet dat je het een leuke persoonlijkheid kon noemen. Maar misschien zou hij wel bijdraaiden als ze hem in haar bezit had, vast wel. Ze zou hem opvoeden en hij zou zich thuis gaan voelen in het team. Ondertussen was de Grovyle op de shiny Eevee afgeschoten en haalde hij naar deze uit, eerst een keer missend, de tweede keer recht in de roos. De Eevee werd aan de kant geslingerd, maar wist alsnog overeind te blijven door weer -ook al was het maar net- op zijn pootjes te landen. “Snel, Quick Attack!” riep ze vervolgens naar haar starter. Ze moesten gebruik maken van het moment dat de pokémon bezig was om zichzelf in orde te krijgen, in dit geval dus om te blijven staan. De Grovyle maakte een strijdlustig geluid en stormde toen op de Eevee af, die dit niet aan zag komen en vol geraakt werd door de nu best wel boze Grovyle. Jeetje, met Admiral moest je echt niet spotten zeg. Vaak bleef hij juist kalm, maar dit keer liet hij zich echt helemaal gaan tegenover de shiny Eevee. Zo kende ze hem niet echt, maar aan de andere kant begreep ze hem des te beter. “Nu nog een keer Pound,” beval ze de Grovyle. Als het aan de starter had gelegen had hij de Eevee afgemaakt door hem aan te blijven vallen tot het moment daar was dat hij uitgeschakeld was, maar dat moesten ze nou ook weer niet hebben. Ze wilde die shiny Eevee hebben, ze wilde hem zeker hebben nu het er naar uit begon te zien dat hij twee van haar sterkste pokémon uit het veld begon te werken. Het meisje raapte de pokéball op van de grond en klopte de sneeuw eraf, terwijl de Grovyle een aanval uitvoerde en net een Swift wist te ontwijken. Dominique wachtte tot de Grovyle zijn aanval voltooid had, en gooide toen zo snel mogelijk de pokéball weer in de richting van de shiny Eevee. Er was een flits en hij werd weer opgezogen in het ronde voorwerp, die op de grond viel en langzaam wat heen en weer begon te wiebelen.